...แค่คิดพล็อตเรื่อง มันก็ทำให้รวยได้…
ผู้เขียน: จักรกฤษณ์ สงสาคร
ครับ ใครก็รู้ว่าเขียนนิยาย มันต้องมีพล็อตเรื่องก่อน เพราะพล็อตเรื่องคือการเริ่มต้นกำเนิดของนิยายทุก ๆ เรื่อง
และคิดพล็อตเรื่องจะทำให้รวยได้…
เมื่อมีประโยคคำถามนี้ มันก็จะมีข้อสงสัยว่า... “อะไรกันวะ แค่คิดพล็อตเรื่องได้ มันจะทำให้เรารวยได้จริง ๆ เหรอ?”
งั้นเรามาพิสูจน์จากเหตุการณ์ที่มันเกิดขึ้นบนโลกของเรา
นายไมเคิล ไครช์ตัน นั่งคิดพล็อตเรื่องเพื่อนิยาย จนเขาได้ไอเดียว่า...
ภายในถ้ำในป่าลึก มีคนไปพบยุงที่กินเลือดสัตว์ดึกดำบรรพ์ไว้เต็มท้อง ก่อนมันจะถูกยางไม้โบราณไหลหุ้มตัวของมันไว้ ตั้งแต่สมัยจูราสสิค และยางอำพันนี้ (ยางไม้) มันได้รักษาเลือดสัตว์สมัยโบราณเอาไว้ได้อย่างสมบูรณ์ในท้องยุง และแล้วในปัจจุบัน เมื่อเทคโนโลยีสมัยใหม่พัฒนาจนสามารถสกัดเอาดีเอ็นเอสัตว์มาทำการโคลนนิ่งได้ ดังนั้นจากทฤษฎีนี้ มันจึงมีการโคลนนิ่งพวกไดโนเสาร์...สัตว์ตระกูลทีเร็กซ์..แรปเตอร์ และสัตว์โบราณอื่น ๆ ขึ้นมาในปัจจุบัน
แม่บ้านคนหนึ่ง ชื่อ เจ. เค. โรว์ลิง
คิดพล็อตนิยายได้ขณะที่อยู่บนขบวนรถไฟที่ล่าช้าที่วิ่งจากเมืองแมนเชสเตอร์ไปลอนดอนเมื่อปี 1990 และบนรถไฟสายนั้นเอง เธอมองเห็นโลกคู่ขนานระหว่างโลกมนุษย์กับโลกของเวทมนตร์
จันทร์ยวีร์ สมปรีดา (นามปากกา “รอมแพง”)
ได้พล็อตเรื่องนางเอกที่นิสัยก๋ากั่นในปัจจุบัน ถูกย้อนอดีตไปเจอพระเอกที่เป็นเจ้าขุนมูลนายที่เต็มไปด้วยความเหนียมอาย และมูลเรื่องที่ออเจ้า (นางเอก) เอาสิ่งล้ำ ๆ ในยุคปัจจุบันไปเผยแพร่ในอดีตกาล เช่น เนื้อย่างเกาหลี และอีกหลายอย่างจนทำให้หนังสือนิยายเรื่องนี้ถูกนำไปสร้างเป็นละครจนดังระเบิด และเล่มหนังสือนิยายเรื่องนี้มันได้ถูกตีพิมพ์อีกถึง 27 ครั้ง
และพล็อตเรื่องทั้งสามเรื่องที่นำมาเป็นตัวอย่าง นักเขียนเหล่านั้นก็มีรายได้จนแทบจะไม่ต้องทำอะไรอีกเลยในชาตินี้นั่นก็เพราะพล็อตเรื่องโดยแท้
แต่เอ๊ะ...นิยายที่ว่ามาทั้งสามเรื่อง ผมไม่ต้องเฉลยนะครับว่าคือเรื่องอะไรกันบ้าง
แต่ที่ผมอยากจะเฉลยก็คือพล็อตเรื่องดี ๆ แบบนี้มันต้องคู่กับคนแต่งนิยายที่ดีและขยันมาก ๆ มันจึงจะประสบความสำเร็จครับ
เอาละครับไรท์ หากไรท์อยากจะมีรายได้จากการเขียนนิยายมาก ๆ แล้ว ตอนนี้ไรท์วางพล็อตเรื่องเอาไว้อย่างไรกันบ้างครับ?
อย่าบอกผมนะครับว่า...พล็อตเรื่องของไรท์คือ
...ตายแล้วไปเกิดใหม่ในอดีต แล้วช่วยฮ่องเต้พ้นภัย
...พระเอกเป็นมาเฟียนิสัยป่าเถื่อน ข่มเหงนางเอกสาวแสนอ่อนแอ
...คุณอา...คุณลุง จ้องจะเอาหลานมาเป็นเมีย
...พระเอกดุ้นใหญ่ฟัดนายเอกทั้งเรื่อง
ฯลฯ
เอ่อ…วันนี้ผมอยากจะมาคุยถึงเรื่องพล็อตเรื่อง และจริง ๆ แล้วพล็อตที่ว่ามาข้างต้นมันก็ขายได้นะ และมีคนอ่าน มีคนซื้อทั้งหมดนั่นแหละครับ
แค่วันนี้ผมพยายามจะมาอธิบายว่าการเขียนนิยาย ขณะเขียนนิยายทำไมเขาจึงเขียนได้สนุก แล้วทำไมเราตอนเขียนจึงเขียนไม่รู้สึกสนุกเลย
หรือว่า…เราเอาพล็อตเรื่องแบบเก่า ๆ เดิม ๆ มาเขียน และหากวันหนึ่งถ้าเราไปอ่านเจอนิยายของนักเขียนคนอื่น ที่พล็อตคล้ายเราแต่เขาช่างเขียนได้ดีเหลือเกิน มันก็จะทำให้เราจิตตกได้ และเนื้อเรื่องแบบเดิม ๆ อะไรนี่เราจะเขียนไปทางไหนมันก็ไปซ้ำกับคนอื่น และนิยายแนวเดิม ๆ รี้ดเดอร์อ่านไปแค่สองประโยคก็รู้แล้วว่าเรื่องราวมันจะเป็นอย่างไรต่อไป เขาไม่เขวี้ยงนิยายเราใส่ขยะมันก็ดีถมไปแล้ว ฯลฯ
แต่หากว่าพล็อตเรื่องเราดี พล็อตเรื่องเราล้ำ พล็อตเรื่องเราไม่มีใครเคยเขียนถึงมาก่อน (อย่างสามตัวอย่างข้างต้น) เราเองก็จะแต่งนิยายแบบสนุก และพล็อตเรื่องใหม่ ๆ มันก็เพิ่มความหวังในขณะที่เขียนอยู่ตลอดเวลา และความรู้สึกนั้น มันจะพาแรงบันดาลใจมาให้เรา จนมันทำให้เราเขียนนิยายได้แบบไหลลื่น แบบไม่รู้เหน็ดไม่รู้เหนื่อย เพราะพล็อตเรื่องของเรามันเทพ จนเราอยากจะโชว์ผลงานของเราในทุกขณะที่เขียน และสิ่งนั้นมันจะทำให้เราไม่ขี้เกียจ แถมเมื่อเราไปทำอะไรอยู่ก็ช่าง แต่เราก็อยากจะกลับมาเขียนนิยายของเราอยู่ร่ำไป...
คิดและหาพล็อตเรื่องดี ๆ มาเขียนสักเรื่องเถอะครับไรท์
