บทที่ 316 “พอดีเลย ข้าก็กำลังถ่วงเวลาเช่นกัน”
หยดเลือดนั้นไม่รอให้หลินยวี่ได้ตั้งตัว พุ่งเข้าหาหว่างคิ้วของหลินเฉิงเจ๋อทันที ก่อนจะถูกดูดซึมเข้าไปในผิวหนังอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้น ร่างของหลินเฉิงเจ๋อก็เริ่มมีหมอกขาวลอยวน ผิวของเขาเริ่มแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด จนในที่สุดก็แดงราวกับกุ้งต้มสุก ทั้งร่างมีไอขาวพวยพุ่ง ราวกับถูกความร้อนแผดเผา แม้จะไม่รู้...
