บทที่ 82 แนวป้องกันที่พังทลาย

มื้ออาหารนี้กินกันไปนานกว่าหนึ่งชั่วโมง หลังจากรู้ว่าอาหารแต่ละจานราคาแพงขนาดไหน เซี่ยชิวอวี้ก็ไม่คิดมากอีกต่อไป ลืมเรื่องควบคุมน้ำหนักไปหมดสิ้น แล้วทุ่มเทให้กับการกินเต็มที่ จนกระทั่งกินไม่ไหวถึงได้วางตะเกียบลง

เย่ฟานมองใบหน้าของเซี่ยชิวอวี่ที่มีคราบน้ำมันเปื้อนอยู่ที่ริมฝีปาก ก่อนจะลุกขึ้น หยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดให้เธอเบา ๆ จากนั้นก็จับมือเล็ก ๆ ของเธอไว้ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงลึกซึ้ง

"ชิวอวี่ เธอเชื่อในรักแรกพบไหม? ที่จริงแล้ว ตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันเห็นเธอ ฉันก็ชอบเธอแล้ว"

"อะ...!" เซี่ยชิวอวี่ถึงกับอึ้งไป เธอพอเดาได้ว่าเย่ฟานกำลังตามจีบเธอ แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะรุกเร็วขนาดนี้ พวกเขาเพิ่งรู้จักกันไม่ถึงวันเองนะ! หรือว่าคนรวยจะสารภาพรักกันแบบนี้กันหมด...?

"ชิวอวี่ เธอรู้ไหม? ตอนที่โยนเหรียญวันนี้ ที่จริงแล้วคนที่ทายผิดคือเธอ แต่เพราะฉันชอบเธอ ก็เลยบอกว่าปี้เหยาเว่ยเป็นคนทายผิดแทน" เย่ฟานพูดพร้อมขยับเข้าไปใกล้เซี่ยชิวอวี่มากขึ้น

"คุณไม่ได้ล้อฉันเล่นใช่ไหม?" เซี่ยชิวอวี่กะพริบตาปริบ ๆ ถ้าสิ่งที่เย่ฟานพูดเป็นความจริง งั้นก็แปลว่าเธอชนะเพราะโกงงั้นเหรอ?

"แน่นอนว่าจริง" เย่ฟานใช้โอกาสนั้นโอบรอบเอวบางของเธอแล้วดึงเข้ามาใกล้ตัวมากขึ้น "ชิวอวี่ ฉันชอบเธอมากจริง ๆ มาเป็นแฟนฉันได้ไหม?"

"แต่ว่า… เราเพิ่งรู้จักกันแค่วันเดียวเองนะ" เซี่ยชิวอวี่พยายามดิ้นเล็กน้อย แม้ว่าเธอจะไม่ได้รู้สึกแย่กับเย่ฟานเลย ทั้งหล่อ ทั้งรวย เธอจะไปเกลียดเขาได้ยังไง? แต่ความสัมพันธ์ที่รวดเร็วขนาดนี้มันก็ดูจะเร็วเกินไปหน่อย

"ความรู้สึกแบบนี้ไม่ได้วัดกันที่เวลา รักแรกพบก็คือรักแรกพบ ฉันไม่อยากให้ที่นั่งข้างคนขับของฉันว่างเปล่าอีกต่อไป" เย่ฟานรุกต่อไปพร้อมใช้คำพูดหวานหู หลังจากพูดจบ เขาก็โน้มตัวลงไปจูบเธอทันที

สมองของเซี่ยชิวอวี่แทบจะหยุดทำงานไปชั่วขณะ แต่พอเธอรู้สึกตัว เธอก็เริ่มดิ้นรนโดยสัญชาตญาณ ทว่าความแข็งแกร่งของเธอไม่มีทางสู้เย่ฟานได้เลย

เย่ฟานไม่เพียงแค่จูบเธอ แต่ยังอุ้มเธอขึ้นมาในอ้อมแขน แล้วเดินตรงไปยังห้องพักด้านหลังของห้องรับรองส่วนตัว โรงแรมแห่งนี้มีห้องพักในตัว ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาตั้งใจเลือกไว้ล่วงหน้าแล้ว เพื่อให้ทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่นที่สุด

เซี่ยชิวอวี่รู้สึกได้ถึงอ้อมแขนอันแข็งแกร่งของเย่ฟาน ใจของเธอเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้ แม้เธอจะไม่ได้รังเกียจเขา แต่สถานการณ์นี้เกิดขึ้นเร็วเกินไป เธอพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อสบตากับแววตามุ่งมั่นของเย่ฟาน เธอกลับพูดไม่ออก "ชิวอวี่ เชื่อฉันเถอะ ฉันจะดูแลเธออย่างดี" เย่ฟานกระซิบเบา ๆ

"ชิวอวี้ นี่เป็นของขวัญที่ฉันเตรียมให้เธอ" เย่ฟานหยิบกระเป๋าแบรนด์เนมออกมา "มันอาจจะไม่ได้แพงมาก แค่ห้าหมื่นหยวน แต่ฉันว่ามันเข้ากับเธอมากเลยนะ อีกอย่าง... บ้านของฉันที่มีพื้นที่กว่าสี่ร้อยตารางเมตร มันยังขาดใครสักคนมาเติมเต็ม ตกลงเป็นแฟนฉันเถอะนะ"

ภายใต้คำพูดที่เต็มไปด้วยการโน้มน้าว เซี่ยชิวอวี้เริ่มลังเล การปฏิเสธของเธอเริ่มอ่อนลง สุดท้ายเธอเพียงแค่หลับตา ถอนหายใจ แล้วปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามสถานการณ์

หลังจากนั้นไม่นาน เซี่ยชิวอวี่นั่งนิ่งอยู่บนเตียง ใบหน้าของเธอยังคงแดงก่ำ หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ เธอรู้สึกเหมือนสมองยังไม่ทันประมวลผลกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น

เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดขึ้นเบา ๆ "ฉัน...ฉันต้องกลับแล้ว"

เย่ฟานหันไปมองเธอ ก่อนจะยิ้มบาง ๆ "เดี๋ยวฉันไปส่ง"

หลังจากขับรถมาถึงหน้าคอนโดของเซี่ยชิวอวี้ เย่ฟานก็หยิบกล่องเครื่องสำอางที่เตรียมไว้ออกมายื่นให้เธอ

"เอาไปสิ เพิ่งซื้อมาใหม่ ยังไม่ได้ใช้เลย"

เซี่ยชิวอวี่รับกล่องมาด้วยท่าทีลังเล เธอกัดริมฝีปากเบา ๆ แล้วเงยหน้ามองเย่ฟาน "คุณจะไม่เปลี่ยนใจใช่ไหม?"

เย่ฟานหัวเราะเบา ๆ "เธอนี่คิดมากเกินไปแล้ว ฉันไม่เปลี่ยนใจหรอก กลับเข้าห้องไปได้แล้ว เดี๋ยวจะดึกเกินไป"

เซี่ยชิวอวี่นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มบาง ๆ แล้วเขย่งปลายเท้าขึ้นจูบแก้มเย่ฟานเบา ๆ "ขับรถดี ๆ นะ"

หลังจากลงจากรถ เธอเดินเข้าไปในคอนโด แต่เมื่อเดินมาถึงประตู เธอก็หันกลับมามองรถของเย่ฟานอีกครั้ง ก่อนจะถอนหายใจ แล้วเดินหายเข้าไปในตัวอาคาร

ภายในรถ เย่ฟานเอนหลังพิงเบาะ หลับตาแล้วนึกย้อนถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา เซี่ยชิวอวี่สมกับเป็นเทรนเนอร์จริง ๆ ไม่เพียงแต่รูปร่างดี แต่พลังต้านทานก็สูงมาก นี่อาจเป็นหนึ่งในผู้หญิงที่น่าสนใจที่สุดที่เขาเคยเจอมา

เมื่อเซี่ยชิวอวี้กลับถึงบ้านพร้อมกับถุงของขวัญมากมาย เธอก็พบว่าไฟในห้องนั่งเล่นยังคงเปิดอยู่

ปี้เหยาเว่ยนั่งอยู่บนโซฟา กำลังเล่นโทรศัพท์ แต่เมื่อเธอเห็นเซี่ยชิวอวี่เดินกะโผลกกะเผลกเข้ามาพร้อมของเต็มมือ คิ้วของเธอก็ขมวดเข้าหากันทันที

"เกิดอะไรขึ้น? หรือว่าเธอหกล้ม?" แม้จะยังโกรธเรื่องที่เสียดีลคอร์สไป แต่เมื่อเห็นเพื่อนสนิทเดินลำบาก เธอก็อดเป็นห่วงไม่ได้ รีบลุกขึ้นไปประคอง

"ไม่มีอะไร แค่เป็นตะคริว" เซี่ยชิวอวี่รีบตอบเสียงเบา เรื่องแบบนี้เธอไม่กล้าพูดออกไปจริง ๆ แค่วันเดียวก็พลาดท่าไปแล้ว มันน่าอายเกินไป

ปี้เหยาเว่ยรับถุงของขวัญมาจากมือเธอ พอเห็นยี่ห้อของเครื่องสำอางที่อยู่ข้างในก็ถึงกับตกใจ "ของพวกนี้ราคาแพงมากเลยนะ! เธอเอาเงินจากไหนไปซื้อ?"

"แค่ก ๆ ฉันใช้เงินเก็บน่ะ" เซี่ยชิวอวี่รีบแก้ตัว ไม่กล้าพูดความจริงออกไป ยิ่งโดยเฉพาะเมื่อคิดถึงเรื่องที่ตัวเองโกงดีลคอร์สมาด้วยแล้ว เธอยิ่งไม่กล้าเอ่ยปาก

"เงินเก็บ?" ปี้เหยาเว่ยมองเพื่อนสาวด้วยสายตาสงสัย เธอรู้ดีว่าเซี่ยชิวอวี่มีเงินเก็บอยู่เท่าไร แต่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่อยากพูด เธอก็เลือกที่จะไม่ซักไซ้ต่อ เพราะมันไม่ใช่เรื่องของเธอ

"ไปหยิบน้ำให้ฉันหน่อยสิ ตอนนี้เดินยังลำบากเลย" เซี่ยชิวอวี่ทิ้งตัวลงบนโซฟา มือข้างหนึ่งกดเบา ๆ ที่หน้าท้องด้วยสีหน้าปวดร้าว

"โอเค" ปี้เหยาเว่ยเดินไปหยิบน้ำมาให้ ก่อนจะถามด้วยความเป็นห่วง "จะไปหาหมอไหม? หรือจะลางานสักสองวันดี?"

"พรุ่งนี้น่าจะดีขึ้นแล้ว ไม่ต้องลาหรอก" เซี่ยชิวอวี่ส่ายหน้า ก่อนจะหยิบเซ็ตเครื่องสำอางออกมายื่นให้ปี้เหยาเว่ย "วีวี อย่าโกรธฉันเลยนะ รับนี่ไป ถือว่าเป็นค่าขอโทษ"

"ฉันไม่กล้ารับหรอกนะ ของพวกนี้ราคาเป็นหมื่นเลย!" ปี้เหยาเว่ยรีบปฏิเสธ "อีกอย่าง ฉันไม่ได้โกรธเธอแล้ว ไม่ต้องห่วง"

"จริงเหรอ?"

"จะโกหกเธอไปทำไม?" "งั้นดีเลย พวกเรายังเป็นเพื่อนรักกันเหมือนเดิม!"

"แน่นอน! แต่เธอต้องเลี้ยงข้าวฉันมื้อใหญ่สักมื้อ ห้ามลืมนะ!" "แน่นอนอยู่แล้ว!"

ผู้หญิงเป็นสิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาด ทะเลาะกันแค่ไม่นาน ตอนนี้กลับมาคืนดีกันแล้ว แน่นอนว่าเรื่องนี้จริงหรือไม่ก็คงมีแค่พวกเธอที่รู้ แต่สำหรับคนอื่นแล้ว มิตรภาพของผู้หญิงมันช่างซับซ้อนเกินจะคาดเดา

ทันใดนั้น ปี้เหยาเว่ยขมวดคิ้วเมื่อสังเกตเห็นบางอย่าง "เดี๋ยวสิ ชิวอวี่ ทำไมกางเกงเธอถึงขาดตรงนั้นล่ะ?"

เซี่ยชิวอวี่สะดุ้ง รีบก้มลงมอง และพบว่ากางเกงของเธอมีรอยขาดขนาดใหญ่ที่ตำแหน่งอันตราย ใบหน้าของเธอแดงก่ำทันที

"อ๋อ...แค่เผลอทำขาดน่ะ ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ!" เธอตอบแบบลวก ๆ ก่อนจะรีบลุกขึ้น เดินกระเผลกเข้าไปในห้องน้ำทันที

ปี้เหยาเว่ยนั่งลงบนโซฟา มองตามเพื่อนสาวด้วยความสงสัย

(จบบท)###