บทที่ 9 : ค่ำคืนกับอัน เซี่ย

"พี่หลิน พี่จะไปแล้วหรอ"

"พี่ชายหนู เขา...ไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม?"

อัน เซี่ย พิงผนัง มองหลิน อาน ที่กำลังซ่อมประตูอย่างระมัดระวัง

เธอที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับวันสิ้นโลกเลย

ไม่รู้ว่าถ้าหลิน อาน ไม่ได้ยาต้านพิษมา เธอจะเจออะไร

เธอเอามือไว้ข้างหลัง นิ้วเรียวบีบชายเสื้อไปมา

ใต้กระโปรงยาว ขาขาวเนียนมีรอยถลอกที่เข่า

ชุดกระโปรงสีขาวสะอาดเปื้อนเลือดและฝุ่นมาก ดูสกปรก

ร่างผอมบาง ใบหน้าที่มองหลิน อาน ซีดขาวไร้เลือดฝาด ชวนให้สงสาร

"โครม!"

หลิน อาน ค่อยๆ ติดประตูเหล็กที่ถูกเตะจนหลุดกลับเข้าที่

หลังเป็นผู้ตื่นพลัง เขายังไม่ค่อยชินกับพลังในตอนนี้

โลหะแข็งในมือเขาเหมือนพลาสติก งอได้ง่ายๆ

ถ้าพลั้งออกแรง ประตูเหล็กก็พังได้

หลิน อาน จึงต้องหาเหล็กเส้นที่ทิ้งแล้วมาซ่อม ตีๆ เคาะๆ ประตูเหล็กที่พังก็พอใช้ได้

แค่ตรงกลางที่บุบพังซ่อมไม่ได้

ดูน่าเกลียด แต่ใช้งานได้

หลิน อาน ติดประตูเสร็จ เงียบไปครู่หนึ่ง

"อัน เซี่ย พี่จะกลับมาเร็วๆ ไม่ต้องเป็นห่วงพี่"

เขาไม่คิดจะปิดบังอะไร

"จิ่งเทียน"

หลิน อาน หยุดชั่วครู่ แล้วหันไปยิ้มอ่อนโยนให้อัน เซี่ย ด้วยสีหน้ามุ่งมั่น

"เธอกับจิ่งเทียน จะไม่เป็นอะไรทั้งคู่"

"เชื่อพี่"

ถอนหายใจเบาๆ

เขาเสียพ่อแม่ตั้งแต่เด็ก

อัน เซี่ย กับอัน จิ่งเทียน คือคนเดียวที่เขาเห็นค่า

แม้ไม่ใช่พี่น้องท้องเดียวกัน แต่สนิทกว่าญาติ

พ่อของจิ่งเทียน ดูแลเขาอย่างดี เห็นเขาเป็นลูก

ส่วนพี่น้องอัน เซี่ย ก็เห็นเขาเป็นพี่แท้ๆ อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก

อัน เซี่ย และอัน จิ่งเทียน คือความอ่อนโยนสุดท้ายในใจเขา

อัน เซี่ย มองใบหน้าหล่อเหลาแน่วแน่ของหลิน อาน สีหน้าชะงัก

ตาแดง

ฟังน้ำเสียงคุ้นเคยของหลิน อาน

อุ่นใจเหมือนเคย

เหมือนตอนเด็กๆ

ราวกับแค่มีพี่หลินกับพี่ชายอยู่ด้วย ก็ไม่ต้องกังวลอะไร

"พี่หลิน"

"แล้วพี่จะไปเมื่อไหร่"

"พี่จะ..."

อัน เซี่ย มองหลิน อาน ที่ยังยุ่ง ถามเบาๆ อย่างหวาดๆ

เธอกลัวจะรบกวนหลิน อาน

ลังเลนาน

อัน เซี่ย ก็ไม่พูดสิ่งที่อยากพูด

เธออยากให้หลิน อาน อยู่กับเธอนานกว่านี้

เสียงร้องของซอมบี้และคนในหมู่บ้านไม่หยุด

ส่วนพี่ชายก็ยังสลบ

เธอกลัวมาก

แต่เธอก็กลัวว่าการพูดแบบนี้จะเห็นแก่ตัวเกินไป กระทบงานที่หลิน อาน ต้องทำ

หลิน อาน ปิดหน้าต่างทั้งหมดในห้อง ภายในมืดสนิท

เขาหันหลัง ดวงตาที่ถูกเสริมพลังมองทะลุความมืด ห้องในสายตาเขาเหมือนกลางวัน

"พรุ่งนี้เช้าค่อยไป"

"คืนนี้พี่จะเฝ้าที่นี่"

หลิน อาน อ่านสีหน้าของอัน เซี่ย ออก

ไม่ต้องพูดถึงอัน เซี่ย ที่ตอนนี้เป็นแค่เด็กสาว

ในชาติก่อนตอนวันสิ้นโลกระเบิด แม้แต่เขาที่เป็นทหารก็ยังกลัว ไม่มั่นใจ

เมื่อเผชิญความเป็นความตาย ในวันสิ้นโลก

หลายคนที่รับไม่ไหวถึงกับฆ่าตัวตาย

"จริงหรอ!?"

อัน เซี่ย เงยหน้าที่ก้มอยู่ขึ้นอย่างดีใจ มองหลิน อาน ในความมืด

แม้จะมองไม่เห็น แต่เธอรู้ว่าหลิน อาน อยู่ตรงนั้น

หลิน อาน ไม่ตอบ แค่เดินช้าๆ มาที่อัน เซี่ย ลูบหัวเธออย่างเอ็นดู

กลิ่นครีมอาบน้ำหอมอ่อนๆ กลบกลิ่นคาวเลือดในจมูกเขา

เขาไม่ได้เสียเวลาเพราะความรักใคร่

ตอนนี้ [เฟิ่งเหอเจ้อ] ยังไม่ปรากฏ

อีก 12 ชั่วโมง ซอมบี้ในห้างหวันต้าตัวนั้นถึงจะกลายพันธุ์เป็น [เฟิ่งเหอเจ้อ]

หักเวลาเดินทางสองชั่วโมง เขายังอยู่บ้านจิ่งเทียน ได้อีกประมาณ 10 ชั่วโมง

อีกอย่าง ตอนนี้สภาพเขาแย่มาก ต้องพักผ่อนแล้ว

หลังการต่อสู้และใช้พลังผู้ตื่นพลังต่อเนื่อง

ร่างกายเขาถึงขีดจำกัดแล้ว ตอนนี้ใช้แค่จิตใจฝืนไว้

กอดสาวน้อยเข้ามา

อัน เซี่ย ซบหน้าลงบนอกเขา ตัวสั่น

"พี่หลิน หนูกลัว..."

หลิน อาน รู้สึกถึงร่างที่สั่นในอ้อมกอด เงียบไม่พูด

แค่มือขวาที่โอบหลังอัน เซี่ย กำแน่นขึ้นช้าๆ

...

คืนนั้นไม่มีคำพูดใด

...

รุ่งเช้าวันถัดมา

นอกหน้าต่างไม่มีเสียงนกจิ๊บจั๊บเหมือนทุกวัน

เสียงกรีดร้องแหลมปลุกหลิน อาน ไม่ไกลมีเสียงผู้ชายตะโกนขอความช่วยเหลืออย่างตื่นตระหนก แต่ถูกกลบด้วยเสียงคำรามของซอมบี้อย่างรวดเร็ว

พร้อมเสียงกรีดร้องอันน่าสยดสยอง ครู่เดียวก็เงียบ

ดูเหมือนมีคนตายอีกแล้ว

ไม่สนใจ

หลิน อาน ตื่นขึ้นมา รู้สึกว่าสภาพกลับมาสมบูรณ์ ทั้งตัวเต็มไปด้วยพลัง

แค่พักให้พอ ก็ฟื้นฟูสภาพได้เร็ว นี่คือข้อดีของการมีเทมเพลตข้อมูล

หลิน อาน รีบตรวจสภาพอัน จิ่งเทียน ยืนยันว่าไม่มีปัญหา ถอนหายใจโล่งอก หางตาเหลือบเห็นอัน เซี่ย ขดตัวอยู่บนโซฟา ส่ายหน้าเบาๆ

อัน เซี่ย ที่หลับสนิทขมวดคิ้วเล็กๆ มือคลำหาข้างตัวโดยไม่รู้ตัว

บนใบหน้าเล็กงดงามยังเห็นรอยน้ำตา

หลิน อาน ยิ้มขื่นในใจ

เห็นได้ว่าอัน เซี่ย แอบร้องไห้นานเมื่อคืน

เอาผ้าห่มคลุมให้อัน เซี่ย แล้วเขาก็เดินเบาๆ ไปที่หน้าต่างสังเกตสถานการณ์ภายนอก

มาที่หน้าต่าง

ไกลออกไปมีควันหนาลอยจากยอดตึก ดูเหมือนไฟไหม้มาทั้งคืน ควันม้วนตลบ บนดาดฟ้าข้างๆ ผู้รอดชีวิตหลายคนแขวนธงขาวขอความช่วยเหลือโบกสุดแรง พวกเขาติดอยู่บนดาดฟ้า ไม่มีทางหนี ได้แต่หวังว่าทหารจะส่งเฮลิคอปเตอร์มาช่วย

แต่สิ่งที่พวกเขาไม่รู้คือ วันสิ้นโลกนี้น่ากลัวกว่าที่คิดมาก

เบนสายตากลับมา หลิน อาน มองในหมู่บ้าน

ไม่ไกล เสียงสัญญาณรถดังแสบหู ดึงดูดซอมบี้หลายตัวมาที่รถ ข้างทาง ซอมบี้หลายตัวนั่งยองๆ กินเนื้อจากศพเป็นคำใหญ่ๆ มองผ่านเหล็กดัด บางครั้งเห็นเงาซอมบี้วูบผ่านในตึกตรงข้าม

ในเวลาสั้นๆ ระเบียบในเมืองพังทลายสิ้น

หลังวันสิ้นโลกระเบิด เมืองที่ไร้คนดูแลจะเสื่อมโทรมอย่างรวดเร็ว

อีกสักพัก

ท่อแก๊สรั่ว โรงผลิตน้ำหยุดทำงาน โรงงานระเบิด จะกลายเป็นเรื่องปกติ

เมื่อไม่มีไฟฟ้า น้ำประปาที่สะดวกสบาย อารยธรรมมนุษย์จะถอยหลังไปอย่างรวดเร็ว เขาจำได้ว่าในช่วงปลายวันสิ้นโลก แค่น้ำดื่มสะอาดหนึ่งขวดก็ทำให้ผู้รอดชีวิตนับไม่ถ้วนต่อสู้จนตาย

ในความเงียบ

หลิน อาน อยากหยิบไฟแช็กจากกระเป๋ากางเกงมาจุดบุหรี่โดยสัญชาตญาณ

การสูบบุหรี่ขณะคิดเป็นนิสัยของเขา

แต่ค้นไปครู่ใหญ่ก็ไม่เจอกระเป๋า

เขาถึงแปลกใจว่า เสื้อผ้าที่เปื้อนเลือดเต็มตัวกลับสะอาดเหมือนใหม่

หลิน อาน ยิ้มเศร้า

ดูเหมือนอัน เซี่ย จะแอบเปลี่ยนเสื้อผ้าเปื้อนเลือดให้เขาตอนกลางคืน

สองคนรูปร่างใกล้เคียงกัน พอดีตัวเลย

"ติ๊ดๆ"

นาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้ก่อนนอนดังขึ้น

หลิน อาน ดับบุหรี่ในมือ มองสองคนลึกซึ้ง

แต่ตอนที่เขาออกประตู อัน เซี่ย ที่นอนหันหลังให้ น้ำตาไหลอาบแก้ม

อัน เซี่ย ยังมีอะไรอยากพูดกับพี่อีกมาก...พี่ต้องกลับมาอย่างปลอดภัยนะ...

(จบบท)