บทที่ 256: ตระกูลพ่อค้าในเจียงหนานไม่เหลือแม้แต่สุนัข การสังหารหมู่อีกครั้ง!
บทที่ 256: ตระกูลพ่อค้าในเจียงหนานไม่เหลือแม้แต่สุนัข การสังหารหมู่อีกครั้ง!
ถ้าไม่โหดเหี้ยม ก็จะไม่มั่นคง
เผชิญหน้ากับกองทัพ หน่วยตงฉ่างและองครักษ์เสื้อแพรของราชสำนักที่กำลังจะมาถึง
เจ้าบ้านของตระกูลเฉียนพูดขึ้นอย่างเด็ดขาด
มองไปที่คนของตระกูลอื่นๆ
เจ้าบ้านของตระกูลเฉียนกัดฟัน กล่าวเตือนอย่างจริงจังว่า
“ทุกท่านจำไว้”
“ยังไงก็ต้องตาย จุดจบก็ไม่ต่างกัน”
“สู้เสี่ยงดูสักตั้ง!”
“ขอแค่หนีออกจากเมือง ขึ้นเรือออกจากต้าหมิงได้”
“พวกเราก็ยังมีโอกาสกลับมายิ่งใหญ่อีกครั้ง”
ตามคำแนะนำของเจ้าบ้านตระกูลเฉียน
เมื่อรู้สึกถึงภัยคุกคามจากราชสำนัก
คนของทุกตระกูลมองหน้ากัน ต่างพยักหน้า
“ตระกูลเฉียนพูดถูก!”
“ถ้านั่งรอความตายอยู่ที่นี่ ก็มีแต่ตายสถานเดียว”
“พวกเราจะลังเลไม่ได้แล้ว”
“ฝ่าบาทและราชสำนัก จะไม่ปล่อยพวกเราไปแน่”
“มาถึงขั้นนี้แล้ว มีแต่ต้องสู้ตาย”
“ช่วงหลายปีมานี้ ทางเราก็เลี้ยงคนไว้ไม่น้อย!”
“หากตระกูลของพวกเราร่วมมือกัน อย่างน้อยก็มีคนเป็นหมื่น”
“น่าจะบุกออกไปได้!”
“อย่างมากก็แค่ตาย สู้!”
คนของทุกตระกูลตัดสินใจ
ราชสำนักส่งหน่วยตงฉ่าง องครักษ์เสื้อแพร และกองทัพมาแล้ว
รู้ดีว่าวันนี้ไม่รอดแน่
ต่างก็อยากจะสู้สุดใจ
เมื่อเห็นว่าทุกคนเห็นด้วย
เจ้าบ้านของตระกูลเฉียนโบกมือ ไม่กล้ารีรอแม้แต่น้อย
“เอาล่ะ ทุกท่าน”
“ในเมื่อทุกคนเห็นด้วยแล้ว พวกเรารีบลงมือเถอะ”
“รวมพลังกันบุกออกไป”
“คงไม่มีใครอยากตายด้วยน้ำมือราชสำนักหรอกนะ”
“ในเมื่อราชสำนักคิดจะกำจัดพวกเรา ก็สู้กับพวกมัน”
“ฆ่า!”
คนของทุกตระกูล รีบกลับไปยังตระกูลของตน
หลังจากคนของทุกตระกูลออกไปแล้ว
เจ้าบ้านของตระกูลเฉียนมองไปที่คนข้างๆ ออกคำสั่งด้วยสีหน้าจริงจังว่า
“เร็ว!”
“รีบนำอาวุธที่ซ่อนไว้ทั้งหมดออกมา”
“ให้คนรับใช้และองครักษ์ที่เลี้ยงไว้ ถืออาวุธบุกออกจากเมือง”
“ร่วมมือกับคนของตระกูลอื่นๆ สังหารไปทั่วทุกสารทิศ”
“สังหารทหารของราชสำนักให้หมด”
“รีบไป!”
ตามคำสั่งของเจ้าบ้านตระกูลเฉียน
คนรับใช้ข้างๆรีบจัดการทันที
ทาสและองครักษ์ที่เลี้ยงไว้ ต่างได้รับอาวุธ
ในเวลาเดียวกัน
หลังจากสั่งการคนรับใช้แล้ว
เจ้าบ้านของตระกูลเฉียนมองไปที่พ่อบ้าน พูดต่อว่า
“รีบบอกฮูหยิน คุณหนู และคุณชาย”
“รีบเก็บของมีค่า หนีออกจากเมืองผ่านทางลับโดยเร็ว”
“รีบไป!”
เจ้าบ้านของตระกูลเฉียนไม่พูดมาก
เขารู้ดีว่า
ด้วยคนรับใช้ของทุกตระกูล ไม่สามารถต่อกรกับกองทัพของราชสำนักได้
ถึงแม้ว่าทุกตระกูลจะรวมพลกันได้เป็นหมื่น ก็อาจจะบุกออกจากเมืองไม่ได้
การต่อสู้กับกองทัพของราชสำนัก มีความเสี่ยงสูงมาก
เขาและคนในตระกูล จะไม่ยอมรับความเสี่ยงเช่นนี้
สะสมมาหลายชั่วอายุคน ย่อมมีทางลับเป็นของตัวเอง
สามารถออกจากเมืองได้อย่างง่ายดาย
ให้คนของทุกตระกูล ดึงดูดความสนใจของราชสำนัก
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เจ้าบ้านของตระกูลเฉียนก็รีบพาคนสนิทในตระกูลหนีออกจากเมืองผ่านทางลับ
นอกจากนี้
คนของตระกูลอื่นๆ ก็เลือกทำเช่นเดียวกัน
ให้ผู้ใต้บังคับบัญชาสู้ ดึงดูดกำลังรบของกองทัพ
ส่วนสมาชิกหลักของตระกูล จะหนีออกจากเมืองผ่านทางลับ
เดิมทีคนของทุกตระกูล อยู่ในกลุ่มผลประโยชน์เดียวกัน
แต่มาถึงตอนนี้ ก็ต้องแยกย้ายกันไป
การต่อสู้กับคนของราชสำนัก ต้องมั่นใจว่ามีกำลังพอ
ตอนนี้กองทัพ หน่วยตงฉ่าง และองครักษ์เสื้อแพรของราชสำนัก ออกปฏิบัติการทั้งหมดแล้ว
นั่นไม่ใช่การเสี่ยง แต่เป็นการไปตาย
การส่งคนไปตาย ตระกูลต่างๆยังไม่โง่ขนาดนั้น
คนรับใช้ที่เลี้ยงไว้ ก็เพื่อเป็นเหยื่อล่อในยามคับขัน
ชีวิตของพวกเขามีค่า จะไม่ยอมเสี่ยงเป็นอันขาด
ทุกตระกูลร่วมมือกัน
รวบรวมคนได้เป็นหมื่น บุกโจมตีกองทัพของราชสำนัก
คนรับใช้และทาสที่ถูกใช้เป็นเหยื่อล่อ บุกเข้าหาจั่วเหลียงอวี้และพวก
ในกองทัพ
จั่วเหลียงอวี้พาทหาร มองไปที่คนของทุกตระกูลที่บุกเข้ามา
สำหรับการต่อต้านของทุกตระกูล จั่วเหลียงอวี้เตรียมพร้อมไว้แล้ว
เมื่อเห็นเหยื่อล่อมากมายที่บุกเข้ามา
จั่วเหลียงอวี้แสยะยิ้ม โบกมือให้เหล่าทหาร
เหล่าทหารเหนี่ยวไกปืนกลแม็กซิมและปืนคาบศิลาบรรจุท้าย
ปัง! ปัง! ปัง!
ฉึก! ฉึก! ฉึก!
กระสุนนับไม่ถ้วนพุ่งออกไป
คนของทุกตระกูล ถูกยิงอย่างบ้าคลั่ง
ภายใต้กำลังรบที่แข็งแกร่งของกองทัพ
คนรับใช้ของทุกตระกูล มีเพียงดาบและปืนคาบศิลา
แม้แต่ชุดเกราะก็มีไม่กี่ชุด
เผชิญหน้ากับกระสุนปืนคาบศิลาบรรจุท้ายและปืนกล มีแต่จะถูกยิงตาย
“อ๊ากกกก!”
กระสุนปืนพุ่งว่อน เลือดเนื้อกระจาย
กระสุนนับไม่ถ้วนพุ่งเข้าใส่ร่าง
คนรับใช้ของทุกตระกูล ต่างกรีดร้องล้มลง
ถึงแม้ว่าจะรวบรวมเหยื่อล่อได้เป็นหมื่น
ทว่าเบื้องหน้าจั่วเหลียงอวี้และพวก ก็มีแต่จะถูกบดขยี้
“ยิง!”
“บุก! บุก!”
“ยิงให้ตาย!”
“สังหารคนเหล่านี้ให้หมด!”
“รวบรวมคนมากมาย ลงมือกับกองทัพของราชสำนัก”
“ไม่ต่างอะไรกับกบฏ!”
“ฝ่าบาทมีบัญชาให้สังหาร สมควรแล้ว”
จั่วเหลียงอวี้ที่ออกคำสั่ง มีแววตาที่เต็มไปด้วยเพลิงโทสะ
จริงดังคาด
ไม่มีอะไรที่คนของตระกูลเหล่านี้ทำไม่ได้
เหยื่อล่อที่ตระกูลต่างๆส่งมา ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเหล่าทหาร
แค่ยิงไม่กี่รอบ ถนนก็เต็มไปด้วยศพ
เมื่อเห็นศพมากมายที่ถูกยิงตาย
ชาวบ้านที่แอบดูอยู่ไกลๆ ต่างตัวสั่นด้วยความกลัว
หลังเย็นวาบ เหงื่อแตกพลั่กๆ
“ซู๊ดดด ...นี่น่ะหรือกองทัพที่เกรียงไกรของราชสำนัก!”
“กำลังรบแข็งแกร่งเหลือเกิน”
“โชคดีที่กองทัพของราชสำนัก ลงมือกับคนของตระกูลต่างๆเท่านั้น”
“ถ้ากระสุนพวกนี้ยิงใส่พวกเรา คงตายอย่างน่าอนาถ”
“ไม่ได้การแล้ว”
“ต้องให้ความร่วมมือกับนโยบายของราชสำนัก พวกเราไม่อยากตาย”
“ต่อไปราชสำนักว่าอย่างไร ก็ว่าตามนั้น!”
กำลังรบของจั่วเหลียงอวี้และพวก ทำให้ชาวบ้านทั่วทั้งเมืองหวาดกลัว
ไม่เพียงแต่สังหารเหยื่อล่อที่ตระกูลต่างๆส่งมา ยังทำให้ชาวบ้านจงรักภักดีอีกด้วย
“สังหารต่อไป!”
“บุกเข้าไปในบ้านของทุกตระกูล!”
“ทุกคนที่เห็น สังหารให้หมด”
“ไม่ว่าจะมองไปทางไหน ต้องไม่เหลือแม้แต่คนเดียว”
จั่วเหลียงอวี้ที่บัญชาการรบ มีหัวใจที่เย็นชา
สังหารคนมามากมาย เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
ในฐานะนายทหารของกองทัพต้าหมิง
เขาแค่ทำตามบัญชาของจูโหยวเจี้ยน และคำสั่งของกองบัญชาการเขตทหาร
ฉึก! ฉึก! ฉึก!
ปัง! ปัง! ปัง!
บ้านของทุกตระกูลถูกล้อม
กระสุนปืนจำนวนมาก ยิงอาคารต่างๆพังทลาย
ส่วนคนของทุกตระกูลในบ้าน
ผู้ใดที่ปรากฏตัวต่อหน้าเหล่าทหาร ไม่มีใครรอดชีวิต
ในบ้านเต็มไปด้วยศพ เลือดนองท่วมพื้น
กลิ่นดินปืนและกลิ่นคาวเลือด ไม่จางหายไปนาน
เหล่าทหารที่คุ้นเคยกับเรื่องนี้ บุกเข้าไปสังหารทีละห้อง
จัดการคนของทุกตระกูล ไม่เว้นแม้แต่สุนัข!
