ตอนที่ 163 เครื่องสังเวย (ฟรี)

ตอนที่ 163 เครื่องสังเวย

เมื่อสวี่จื้อเงยหน้าขึ้น เธอก็พบว่าต้นไม้ที่เป็นที่ฝังศพของแมวดำนั้นหายไปแล้ว

หรือเป็นเพราะซากศพของมันถูกเอาออกมาแล้ว?

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะถามสิ่งใด สวี่จื้อผูกกระดูกเข้ากับตัวแล้วแบกมันไว้บนหลัง จากนั้น เธอก็รีบสวมเสื้อคลุมอีกครั้ง และรีบวิ่งออกจากสถานที่แห่งนี้ ตรงกลับไปยังทางเข้า

ไม่นานหลังจากที่เธอจากไป ก็มีคลื่นเสียงคำรามแปลกๆ ดังขึ้นมาจากด้านหลัง

น้ำเสียงของแมวดำเริ่มเบื่อหน่าย “พวกนั้นอยู่ใกล้แค่นิดเดียวจริงๆ”

สวี่จื้อขมวดคิ้ว “พวกนั้นคือใคร? พวกเขาตามเรามาทันหรือเปล่า?”

เสียงของแมวดำเบาลงเล็กน้อย “ไม่ เจ้าหนีออกมาทัน และยังมีข้าช่วยปกปิดร่องรอยอีก แต่เรายังหยุดตอนนี้ไม่ได้ ต้องรีบไปกันต่อ”

เมื่อได้ยิน สวี่จื้อก็พอเข้าใจ เมื่ออิงจากความสามารถของแฟมิเลีย ‘เอ้อเมิ่ง’ ก็เดาได้ไม่ยากว่าแมวดำตัวนี้ปกปิดที่อยู่ของเธอได้ยังไง

ดูเหมือนว่ามันจะอยากออกไปจากที่นี่จริงๆ

สวี่จื้อจึงเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น และเธอก็วิ่งไม่หยุด จนเกือบจะถึงรอยแยก

ไม่มีความผิดปกติใดๆ เกิดขึ้น ยกเว้นมือที่ถูกตราเป็นเครื่องหมายของ ‘มิติเงา’ ยกเว้นความรู้สึกแสบร้อนในตอนแรกๆ ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะไม่แตกต่างจากเมื่อก่อน แต่ด้วยเหตุนี้สวี่จื้อจึงรู้สึกไม่สบายใจมากยิ่งขึ้น

เมื่อเห็นเธอหยุด แมวดำก็งงงวย “เจ้าจะหยุดอยู่ที่นี่ทำไม รีบออกไปกันเร็วเข้า”

มันมองไปรอบๆ และเมื่อเทียบกับท่าทางก่อนหน้านี้ ตอนนี้เห็นได้ชัดว่ามันดูจะไม่ค่อยสบายใจเล็กน้อย

ทำไมแมวดำตัวนี้ถึงอารมณ์เสีย? สวี่จื้อเต็มไปด้วยความสงสัย

มีอะไรที่แตกต่างจากก่อนหน้านี้?

กระดูก…

มันรู้สึกเสียใจที่เลือกขุดกระดูกออกมาหรือเปล่า?

ดูเหมือนว่ากระดูกเหล่านี้จะมีความสำคัญมากเลยทีเดียว

“สิ่งที่คุณสัญญากับฉันยังไม่บรรลุผล” สวี่จื้อมองดูอย่างสงบราวกับว่าเขาไม่ได้รีบร้อนอะไร

"เจ้ารู้มั้ยว่าการอยู่ที่นี่ต่อ มันอันตรายแค่ไหน เมื่อเจ้าถูกพบตัว...!"

“มนุษย์ หลังเราออกไปได้แล้วค่อยคุยกันก็ยังไม่สาย เมื่อถึงที่ปลอดภัยแล้ว ไม่ว่าเจ้าจะอยากรู้อะไร ข้าก็ยินดีตอบทุกคำถาม”

“ไม่” สวี่จื้อขัดจังหวะ และคัดค้าน “ฉันอยากรู้ตอนนี้”

แมวดำโก่งหลัง และส่งเสียงคำรามใส่สวี่จื้อด้วยการแยกเขี้ยว “มนุษย์ เจ้าควรจะระวังเกี่ยวกับสถานการณ์ที่เรากำลังเผชิญอยู่ให้มากกว่านี้!”

สวี่จื้อปฏิเสธที่จะยอมรับคำขู่ ดวงตาของเธอก็เปล่งประกายเย็นเฉียบ “คุณต่างหากที่ควรตระหนักถึงสถานการณ์ในตอนนี้ให้มากขึ้น”

“ถ้าไม่อยากบอก ฉันจะโยนกระดูกทิ้ง”

“เจ้า!” คำพูดดังกล่าวกระทบจุดอ่อนของแมวดำ ขนของมันก็พองขึ้น และหุบลงครั้งแล้วครั้งเล่า แต่มันก็ไม่กล้าทำอะไรสวี่จื้อ

ดวงตาสีเขียวของแมวดำเปล่งประกาย ถ้าไม่ใช่เพราะแสงบัดซบนั่น มันคงใช้ภาพลวงตาหลอกลวงสวี่จื้อ ทำให้เธอ ‘สมัครใจ’ เอากระดูกของมันออกไปด้วยแล้ว

ตอนนี้ ดูเหมือนว่าจะต้องจ่ายบางอย่างออกไปก่อน

“เอาล่ะ มนุษย์ เจ้าต้องการรู้อะไร”

สวี่จื้อรู้แล้วว่าสถานที่แห่งนี้คือที่ไหน แต่สิ่งที่สำคัญกว่าในตอนนี้คือ

“ทำไมคุณถึงอยากออกไปจากที่นี่ล่ะ หรือเป็นเพราะว่าที่นี่กำลังจะมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น”

“ฮึ่ม” แมวดำกลายเป็นควันอีกครั้ง “เจ้ารู้วิธีถามจริงๆ”

“ทุกคนที่อยู่ที่นี่ล้วนอยากออกไปกันทั้งนั้น ไม่ใช่แค่ข้าเพียงคนเดียว”

นี่เป็นคำตอบแรกสำหรับคำถามของสวี่จื้อ

นี่ไม่ได้เกินความคาดหมายของสวี่จื้อ ท้ายที่สุดแล้ว เธอรู้แล้วว่านี่คือสุสาน และ ‘สิ่งมีชีวิต’ ทั้งหมดในมิติเงาน่าจะตายไปแล้ว หากออกไปได้ก็เหมือนการฟื้นคืนชีพ

“แต่เจ้าเดาถูกอย่างหนึ่ง มีบางอย่างกำลังเกิดขึ้นที่นี่จริงๆ” แมวดำลอยอยู่ในอากาศอย่างเหนื่อยหน่าย

“รอยแยกนั้นขัดขวางการเตรียมการบางอย่าง เนื่องจากเป็นไปไม่ได้ที่จะออกไป มันจึงกลายเป็นเหมือนดาบที่แขวนอยู่เหนือหัวของพวกเราแทน พวกที่ฟื้นคืนสติล้วนต้องการออกไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุดแทนที่จะถูกใช้เป็นเครื่องสังเวย”

เมื่อพูดจบ ทันใดนั้น แมวดำก็ส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด และร่วงหล่นจากอากาศลงไปที่พื้นขนของมันไม่เงางามอีกต่อไป ราวกับว่ามันได้รับบาดเจ็บสาหัส

ดูเหมือนว่ามันจะได้รับอาการบาดเจ็บจากฟันเฟืองบางอย่าง

แมวดำบนพื้นจมอยู่กับอาการเกือบตายถึงครึ่งนาที จากนั้นจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นอีกครั้ง แต่ดวงตาที่เหมือนสีมรกตของมันก็มืดลงไม่น้อย จากนั้น มันก็พูดกับสวี่จื้อด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแอมาก

“ข้าได้ให้คำตอบไปแล้ว ตอนนี้ถึงเวลาที่เจ้าจะต้องทำตามสัญญา”

แมวดำดูน่าสมเพชอย่างยิ่ง แต่สวี่จื้อยังไม่พอใจ “แค่นั้นเหรอ?”

เมื่อได้ยินคำพูดอันละโมบของสวี่จื้อ เสียงของแมวดำราวกับกรีดร้องโหยหวน “มนุษย์! อย่าโลภเกินไปนัก!”

“ข้าบอกเจ้าเท่าที่พอจะพูดได้แล้ว ถึงอย่างนั้นข้าก็ยังได้รับบาดเจ็บ หากเจ้าต้องให้ข้าตอบอีกคำถาม ข้าก็ไม่คิดจะออกไปแล้ว!”

เมื่อเห็นท่าทีของแมวดำ สวี่จื้อก็เข้าใจว่านี่คือ ขีดจำกัดของมันแล้วจริงๆ

เครื่องสังเวย?

สวี่จื้อมีความคิดบางอย่างอยู่ในใจ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดหาคำตอบ เธอพยักหน้า “ทำไมคุณไม่เข้ามาซ่อนในเสื้อคลุมของฉันล่ะ? คุณโดดเด่นเกินไป ง่ายต่อการพบเจอ”

เมื่อเห็นว่าสวี่จื้อไม่ขอให้มันตอบคำถามอะไรอีก แมวดำก็โล่งใจ อาการบาดเจ็บที่ได้รับในคราวนี้ไม่เบาลง ต้องใช้เวลาในการพักฟื้นสักระยะหนึ่ง

ด้วย ‘การอนุญาต’ ของสวี่จื้อ แสงของตะเกียงจะไม่แผดเผาวิญญาณของแมวดำอีกต่อไป และมันก็สามารถเข้ามาได้สำเร็จ

“ไปกันต่อเถอะ” จู่ๆ สวี่จื้อก็พูดขึ้น “มียามอยู่ที่ทางเข้า มีโอกาสที่มันกำลังตามหาฉันอยู่ คุณก็ช่วยปกปิดฉันให้หน่อยล่ะกัน”

แมวที่ซ่อนตัวอยู่ในเสื้อคลุมเบิกตากว้าง หากสิ่งที่คอยปกป้องทางเข้านั้นมีอยู่จริงๆ การหลอกอีกฝ่ายคิดว่าทำได้ง่ายๆ งั้นเหรอ

มนุษย์!

ช่างโลภมากจริงๆ!

แต่มันก็ต้องพยายามเต็มที่ หากสวี่จื้อถูกจับตัวได้ ศพของมันก็จะหายไปเช่นกัน

กระดูกที่ขุดขึ้นจะต้องไม่ถูกปล่อยทิ้ง ไม่งั้นก็จะสลายหายไป

แมวดำนอนอยู่บนไหล่ของสวี่จื้ออย่างเหนื่อยหน่ายเพื่อรวบรวมพลัง เมื่อจำเป็น มันก็ทำได้เพียงยื่นมือช่วยเท่านั้น

เจ้ามนุษย์บัดซบนี่ เมื่อมันออกไปจากที่นี่ได้ มันจะเอากระดูกของตัวเองกลับคืนมาทันที เมื่อถึงเวลา มันจะทำให้มนุษย์ผู้นี้รู้ถึงราคาของการคุกคามมันอย่างแน่นอน!

เมื่อใกล้ถึงทางเข้าของรอยแยก สวี่จื้อก็เปลี่ยนแก่นพลังที่ใช้เป็นเชื้อเพลิง เปลี่ยนแสงตะเกียงจาก ‘แสง’ เป็น ‘เลือด’

เมื่อเปลวไฟเปลี่ยนสีไป แมวดำที่ซ่อนตัวอยู่บนไหล่ของเธอก็เริ่มตื่นตัวมากขึ้น

ดูเหมือนว่ามันจะเกลียดกลิ่นอายของ ‘เลือด’ มากกว่า ‘แสง’

เมื่อเธอเดินไปถึงทางเข้า สิ่งลี้ลับที่เคยนอนหลับก็กำลังเดินเตร่ไปมาอยู่ใกล้รอยแยก ดูเหมือนสิ่งที่เกิดขึ้นในป่าลึกจะส่งผลเป็นวงกว้างเลยทีเดียว

สวี่จื้อไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมอง ‘สัญชาตญาณ’ ของสิ่งมีชีวิตระดับสูงนั้นเฉียบคมมาก และสามารถตรวจจับการเฝ้ามองจากคนอื่นได้อย่างง่ายดาย สวี่จื้อจึงทำได้เพียงกลั้นหายใจ ทำให้ตัวเองไม่เป็นที่สนใจมากที่สุด และเดินตรงไปยังรอยแยกอย่างรวดเร็ว

ภายใต้เสื้อคลุมของเธอ สวี่จื้อเป็นเหมือนหมอกที่เคลื่อนตัวอย่างรวดเร็วบนพื้น และไม่ดึงดูดความสนใจใดๆ แต่ก็ยังแปลกอยู่เล็กน้อยที่มีหมอกที่เคลื่อนไหวเร็วในป่าที่ไม่มีลมพัดแห่งนี้

โชคดีที่เมื่อสวี่จื้อเดินอยู่ข้างๆ สิ่งมีชีวิตร่างสูงใหญ่ แมวดำที่ซ่อนอยู่ก็ยื่นมือช่วยได้ทันเวลา ช่วยปกปิดการดำรงอยู่ของสวี่จื้อได้ทัน

ทำให้สวี่จื้อสามารถไปถึงรอยแยกได้อย่างราบรื่น ตราบใดที่เธอข้ามรอยแยกไปได้ เธอก็จะกลับไปสู่โลกความเป็นจริง และความร่วมมือของเธอกับแมวดำก็จะสิ้นสุดลง