115
บทที่ 115 เด็กแฝด ความน่าสะพรึงของเขตต้องห้ามอันดับหนึ่ง
หอคอยดารา ไม่ใช่สิ่งที่เขาคิดไว้?
เป็นเพียงของรางวัลจากระบบนอนราบในอดีต
ไม่ใช่สมบัติล้ำค่า
เทียบกับรางวัลจากสวรรค์ของบัญชีทองคำแห่งเก้าแคว้นแล้ว ด้อยกว่ามาก
จูโฮ่วเจาไม่ค่อยชอบใจ จึงมอบมันให้กับสตรีคนหนึ่ง
ไม่คิดเลยว่า หลายปีผ่านไป มันจะกลายเป็นดินแดนต้องห้ามอันดับหนึ่งของโลก?
นางทำได้อย่างไร?
มันจะเกินจริงไปหน่อยไหม?
หรือว่าหอคอยดาราที่ระบบมอบให้เขา จะสามารถวิวัฒนาการได้จริงๆ?
จูโฮ่วเจาครุ่นคิดอย่างสับสน
ช่างเถอะ
ยังไงนางก็เป็นพวกเดียวกัน
หอคอยดาราอยู่ในมือนาง ก็ไม่ต่างอะไรกับอยู่ในมือเขา
ยิ่งไปกว่านั้น การมีเขตต้องห้ามอันดับหนึ่งคอยปกป้อง นางก็จะปลอดภัย
“เป็นอะไรรึ? เจ้ารู้จักเขตต้องห้ามอันดับหนึ่งนี่?”
“หรือว่ามันจะเหมือนสุสานกระบี่ อยู่ในมือสตรีคนใดคนหนึ่งของเจ้า?”
มู่หรงซีเซิงเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
จูโฮ่วเจาทำสีหน้าจริงจัง รีบส่ายหน้า
สตรีตรงหน้า ไม่เพียงแต่พลังฝีมือจะแข็งแกร่ง สติปัญญาก็มิอาจดูแคลนได้
“ว่าแต่ วิชา ‘กระบี่แปรเปลี่ยน’ ของเจ้า ฝึกฝนถึงขั้นใดแล้ว?”
จูโฮ่วเจารีบเปลี่ยนเรื่อง ถามขึ้น
“ข้าฝึกฝนจนเชี่ยวชาญแล้ว แต่น่าเสียดาย วิชากระบี่นี้ดูเหมือนจะมีกระบวนท่าต่อเนื่อง!”
“เช่นนั้น ในช่วงสองสามวันนี้ ข้าจะสอนกระบวนท่าที่เหลือ ‘กระบี่แสงพันสะเก็ด’ และ ‘กระบี่พิชิตเมฆา’ ให้เจ้า”
“เมื่อเจ้ามีกระบวนท่าทั้งสองนี้ แม้ต้องเผชิญหน้ากับปิศาจเฒ่าเหล่านั้น เจ้าก็ไม่ต้องหวาดกลัว แม้แต่จะเอาชนะพวกมันก็ยังเป็นไปได้”
……
แคว้นต้าสุย ภายในหุบเขาแห่งหนึ่งที่ห่างไกลจากเมือง
ราวกับเป็นแดนสวรรค์
ทิวทัศน์งดงาม ดอกไม้บานสะพรั่ง นกน้อยร้องเพลง
“เฟิงเอ๋อร์ อวี้เอ๋อร์ หลังอาหารเย็นแล้ว ห้ามวิ่งเล่นซุกซน! หากยังดื้อ ข้าจะตีพวกเจ้าให้เข็ดหลาบ!”
เด็กชายหญิงฝาแฝดหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู กำลังวิ่งเล่นอยู่บนพื้นหญ้าอย่างสนุกสนาน
ทันใดนั้น เสียงดุ ๆ อันไพเราะก็ดังขึ้น
จากนั้น สตรีผู้มีบุคลิกสง่างาม บริสุทธิ์ราวกับไม่ใช่คนในโลกมนุษย์ ก็เดินเข้ามา
ในมือนาง ถือขลุ่ยหยกเล่มหนึ่ง
"ท่านแม่ พวกเรามาแล้ว!"
เห็นหญิงงามตรงหน้า เด็กน้อยทั้งสองก็หัวเราะคิกคัก วิ่งเข้ามาหา
คนละข้าง จูงมือ เดินไปยังเจดีย์หลังหนึ่ง
เสียงหัวเราะสดใส ดังมาเป็นระยะ
หลังจากทั้งสามจากไป
ทันใดนั้น ชายวัยกลางคนรูปงามในชุดขาวก็ปรากฏตัวขึ้น
เขามองดูร่างของทั้งสามด้วยแววตาซับซ้อน
"เฮ้อ!"
ถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะหายตัวไป
“ท่านแม่ บัญชีทองคำแห่งเก้าแคว้นกล่าวถึงหอคอยดารา ใช่หอคอยของพวกเราหรือไม่?”
“เขตต้องห้าม หมายความว่าอย่างไร?”
"ที่แท้บ้านเราก็แข็งแกร่งขนาดนั้นเลยหรือ?”
เมื่อได้ยินคำถามของลูกๆ หญิงสาวก็มีสีหน้าซับซ้อน
ไม่รู้จะตอบอย่างไร
เมื่อนึกถึงชายคนนั้น หญิงงามทั้งรู้สึกคิดถึง และรู้สึกน้อยใจ
หลายปีผ่านไป เขาไม่เคยกลับมาพบนางเลยสักครั้ง
เขารู้หรือไม่ ว่านางได้ให้กำเนิดลูกแฝดที่น่ารักน่าชังให้เขา?
คาดว่าหลายปีผ่านไป เขาคงลืมนางไปแล้ว
“เอาล่ะ กินข้าวเถอะ อย่าถามมากนัก!”
หลังจากเตรียมอาหารให้ลูกๆ เสร็จ หญิงสาวก็เดินออกจากบ้าน
สีหน้าพลันเปลี่ยนไป
เย็นชา ไร้ความรู้สึก
เหยียบย่างบนพื้นเบาๆ ร่างของนางก็หายวับไป
ปรากฏตัวอีกครั้ง ก็อยู่ที่ด้านนอกหุบเขา
“เจ้ามาที่นี่ทำไม?”
“ที่นี่ไม่ต้อนรับเจ้า!”
“หรือว่าเจ้าคิดจะทำร้ายลูกๆ ของข้า?”
“หรือว่าเจ้าคิดจะใช้พวกเขาเป็นเครื่องมือต่อรองกับบิดาของพวกเขา?”
หญิงสาวตะโกนไปยังลานกว้างเบื้องหน้าด้วยน้ำเสียงเย็นชา
เมื่อเห็นว่าไม่มีใครตอบรับ นางก็ไม่ได้สนใจ
“ชิงเสวียน หลายปีผ่านไป เจ้ายังไม่หายโกรธข้าอีกหรือ?”
เสียงถอนหายใจดังขึ้น
“หายโกรธแล้วจะเป็นอย่างไร? ไม่หายโกรธแล้วจะเป็นอย่างไร?”
“ตราบใดที่เจ้ายังไม่สามารถควบคุมอาการของเจ้าได้ ข้าก็จะไม่มีวันยอมให้เจ้าอยู่ใกล้ลูกๆ!”
“ครั้งก่อน หากข้าไม่ทันสังเกตเห็น ลูกๆ คงจะถูกเจ้าฆ่าตายไปแล้ว”
“เจ้าไม่ต้องห่วง ด้วยสมบัติล้ำค่าที่เขาประทานให้ แม้แต่เซียนปฐพีก็ไม่อาจทำร้ายพวกเราได้”
“ตราบใดที่เจ้าไม่ปรากฏตัว พวกเราก็จะปลอดภัย”
หญิงสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา
พูดจบ นางก็ไม่รอให้ใครตอบรับ หันหลังกลับเข้าไปในหุบเขา
ในขณะเดียวกัน หมอกหนาก็ค่อยๆ ปกคลุม
ปิดบังทางเข้าหุบเขาโดยสิ้นเชิง
ดูเหมือนว่าจะเป็นค่ายกลบางอย่างที่ซ่อนอยู่
“ชิงเสวียน เจ้าไม่เคยบอกข้าเลยว่าบิดาของเด็กๆ คือใคร?”
“หลายปีผ่านไป คนสารเลวนั่นไม่เคยมาดูดำดูดีพวกเจ้าเลย ไร้ความรับผิดชอบสิ้นดี”
“เขาไม่คู่ควรกับคำว่าสามีและบิดา!”
“หึ รอให้ข้าหาตัวเขาพบ ข้าจะทำให้เขารู้ว่า การรังแกธิดาของข้า เซี่ยหวาง สือจือเสวียน จะต้องพบจุดจบเช่นไร!”
เสียงสะท้อนก้องไปมา
ไม่นาน ก็หายไป
ในตอนนั้น จูโฮ่วเจาที่กำลังมีความสุขอยู่กับหญิงสาวทั้งสาม ไม่อาจล่วงรู้ได้ว่า ยังมีสตรีอีกคนที่ให้กำเนิดบุตรให้เขา
แถมยังเป็นลูกแฝด
……
“สหายธรรมะ ท่านแน่ใจหรือว่าเห็นสือจือเซวียน ปรากฏตัวแถวหุบเขานี้?”
“ใช่แล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะให้ความสำคัญกับคนในหุบเขานี้เป็นอย่างมาก”
“เช่นนั้น พวกเราเข้าไปดูกันเถอะ คนที่สือจือเซวียนให้ความสำคัญ ย่อมไม่ใช่คนธรรมดา หากจำเป็น พวกเราจะ”ชำระล้าง" พวกเขา”
“สหายธรรมะ ท่านพูดได้ดี!”
ไม่นานหลังจากที่สือจือเซวียนจากไป พระสงฆ์สี่รูปก็ปรากฏตัวขึ้น
มองไปยังทางเข้าหุบเขา พนมมือขึ้นบริกรรมคาถา
จากนั้นก็ก้าวเข้าไปในหุบเขาอย่างรวดเร็ว
ดูเหมือนว่า เป้าหมายของพวกเขาคือหญิงสาวและเด็กๆ ในหุบเขา
“สหายธรรมะ ทำไมหุบเขานี้ถึงมีหมอกหนาเช่นนี้?”
“อาตมารู้สึกถึงลางร้าย”
“แย่แล้ว อันตราย พวกเรารีบออกไปจากที่นี่!”
“อมิตาพุทธ ทางออกหายไปแล้ว! อาตมาเดาไม่ผิด ที่นี่คือที่ซ่อนของสือจือเซวียน!”
“ไม่แปลกใจเลย ที่นี่ถึงได้แปลกประหลาดเช่นนี้”
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็จะบุกเข้าไป จับตัวคนร้ายในหุบเขา อาจจะทำให้พวกเราหนีรอดไปได้!”
“ข้างในต้องมีความลับบางอย่างของสือจือเซวียนซ่อนอยู่”
“เอ๊ะ? ตอนนี้ยังเป็นเวลากลางวัน ทำไมถึงมีแสงดาว?”
“ไม่ถูกต้อง แสงดาวนี้มีพิษ! ทำให้พลังของอาตมาสลายไป!”
“แย่แล้ว อาตมาก็เป็นเช่นกัน แสงดาวนี้น่ากลัวยิ่งนัก!”
“ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ!”
ไม่นานหลังจากที่พระสงฆ์ทั้งสี่เข้าไปในหุบเขา แสงดาวอันทรงพลังก็ปกคลุมร่างของพวกเขา
ด้วยความเร็วที่มองเห็นได้
พลังของพวกเขาก็สลายไปอย่างรวดเร็ว
จากนั้น
พวกเขาก็กระอักเลือดออกมา ล้มลงกับพื้น บาดเจ็บสาหัส
ที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้น
ภายใต้แสงดาว ร่างกายของพระสงฆ์ทั้งสี่ก็สลายไป
ไม่นาน ก็กลายเป็นผุยผง
ไม่มีแม้แต่ซากศพ
ความน่ากลัวของแสงดาวนี้ พวกเขาคงไม่เคยคาดคิดมาก่อน
สือจือเซวียนผู้เคยไล่ล่าตี้ซื่อเทียนจนต้องหนีหัวซุกหัวซุน(ต้นฉบับเขียนแบบนี้จริงๆ ทั้ง จีน และอิงหรือผมเข้าใจผิดเองมิทราบ)
ตอนนี้กลับต้องมาตายอย่างน่าอนาถเช่นนี้
แม้แต่ซากศพก็ยังไม่เหลือ
กลายเป็นผุยผง สลายหายไป
เพียงแค่แสงดาว ก็มีพลังทำลายล้างถึงเพียงนี้
เขตต้องห้ามอันดับหนึ่ง สมกับชื่อเสียงจริงๆ
คำอธิบายบนบัญชีทองคำแห่งเก้าแคว้น ไม่ได้เกินจริงแม้แต่น้อย
หากพลังที่แท้จริงถูกปลดปล่อยออกมา จะน่ากลัวยิ่งกว่านี้อีกเพียงใด?
—----------------------------------------------------------------
ชิงเซวียน กับ สือจือเซวียน เป็นพ่อลูกกัน สือจือเซวียน ฉายา เทพอาถรรพ์ เป็นบอสสุดในเรื่อง มังกรคู่สู้สิบทิศ เป็นคนที่สามารถนำวิชามาร กับ พุทธมาผสานกัน ได้ ครับ