บทที่ 24 : กำจัดภัยให้ประชาชน เจ้าคิดว่าเป็นฝีมือเหอจฺวินจริงหรือ?

ไม่นาน จ้าวแห่งความหายนะลากลำต้นไม้มา

อู่ผิงหน้าบึ้งด่า "เจ้าสมองมีรู นี่จะเสียบได้ยังไง? เอาอันที่เล็กกว่านี้!"

หันไปหาอันใหม่ที่เล็กกว่า

ยังไม่ถึงความหนาของมืออู่ผิง

เตะไอ้โง่นี่กระเด็นไป

อู่ผิงลงมือเองเลือกไม้เล็กๆ มาเหลาให้แหลม

ลูบเบาๆ "ยังแหลมอยู่เลย!"

เหอจฺวินรู้ในใจว่าจะเกิดอะไรขึ้น

เดี๋ยวไม้แหลมนี้จะถูกเสียบเข้าร่างเขาจากด้านล่าง!!!

"ไม่!! อย่า ข้าขอร้อง ข้าไม่กล้าอีกแล้ว ขอร้องละ ขอร้องปล่อยข้าไป!!"

"บิดาข้าคือเหอไป่ซาน เขาเป็นผู้แข็งแกร่งขั้นยกระดับดวงจิต เขามีเงิน ขอร้องอย่าทำ"

"ข้าบอก ข้าบอกทั้งหมด ข้า... ข้าพบถ้ำของผู้แข็งแกร่งใต้หมู่บ้านริมน้ำ ในนั้นมีตำราชื่อวานกู่โม่ชิงเจวี๋ย อยู่ในถุงเก็บของข้า!"

"ต้นไม้นี่คือเมล็ดพันธุ์ ข้า........อ๊ากก!!!!"

เสียงกรีดร้องดังขึ้น

เพื่อรักษาศักดิ์ศรีสุดท้ายของการเป็นชาย เขายอมเปิดเผยความลับทั้งหมด

แต่นั่นก็ไม่ได้หยุดอู่ผิงจากการเสียบเขา

หลังจากได้ยินว่าตำราอยู่ในถุงเก็บของ

อู่ผิงก็ไม่สนใจฟังอีก

ช้าไปจะเกิดเรื่อง

และในตอนนั้นเอง

มีคนมาถึง

เป็นผู้แข็งแกร่งจากเมืองหนานหยางและหมู่บ้านริมน้ำโดยรอบ

ความจริงพวกเขามาถึงตั้งนานแล้ว

แต่ก่อนหน้านี้พลังวิญญาณที่นี่รุนแรงเกินไป

แทบจะเรียกได้ว่าพลังวิญญาณท่วมฟ้า

พวกเขาไม่กล้า

รอจนสงบลงพักใหญ่จึงกล้าเข้ามาดู

อย่างไรหมู่บ้านริมน้ำก็เป็นเขตของหนานหยาง

เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ พวกเขาต้องมาตรวจสอบ

ผลที่เห็น

พระเจ้า

ยังไม่ต้องพูดถึงโศกนาฏกรรมที่หมู่บ้านริมน้ำ

เกาะโจรนี้กลายเป็นนรกบนดิน

เลือดที่ซึมออกมาถึงขั้นย้อมน้ำโดยรอบเป็นสีแดง

ต้องตายกี่คนถึงจะทำให้เกิดสภาพแบบนี้

และที่พวกเขาไม่คาดคิดที่สุดคือ

อู่ผิงอยู่ที่นี่

หลายคนในที่นี้เพิ่งพบอู่ผิงที่ตระกูลเติ้ง ยังส่งของกำนัลให้ด้วย

ทันใดนั้น

ทุกคนแข็งค้างอยู่กับที่

เข้าก็ไม่ได้ ถอยก็ไม่ได้

บางคนรู้เรื่องภายในบางส่วน แม้ข่างนอกจะลือหนัก

แต่โศกนาฏกรรมที่หมู่บ้านริมน้ำ พวกเขารู้ว่าไม่ใช่ฝีมืออู่ผิง

พวกเขาถึงกล้ามาตามคำเชิญ

แต่ไม่คิดไม่ฝันเลย

อู่ผิงอยู่ที่นี่จริงๆ!!!

เป็นฝีมือเขาจริงๆ!!?

ถ้ารู้ว่าอู่ผิงอยู่ที่นี่ ให้พวกเขากล้าสิบเท่าก็ไม่กล้ามา!!!

ปราบโจรก็ต้องเป็นโจรสิ

นี่มันอะไร?

นี่มันมารชัดๆ!

ดาวมารอู่ผิง คิดว่าเรียกเล่นหรือ?

มีแต่ชื่อที่ตั้งผิด ไม่เคยมีฉายาที่เรียกผิด

หลายร้อยคนยืนบนเรือใหญ่ ไม่กล้าขยับ

อู่ผิงกลับดีใจ

ถือไม้ที่เสียบครึ่งตัวของเหอจฺวินอยู่

ลงมาที่หัวเรือ

"พวกเจ้ามาได้เหมาะพอดี วันนี้ช่วยเป็นพยานให้ข้าอู่ผิง การสังหารหมู่ร้อยลี้ที่หมู่บ้านริมน้ำเป็นฝีมือคนผู้นี้ ไม่เกี่ยวกับข้า ต่อไปใครกล้าแพร่ข่าวเท็จ ใส่ความข้า ต้องคิดให้ดี!!!"

ตึง!

อู่ผิงปักไม้ลงบนเรือ

เหอจฺวินที่หมดสติฟื้นขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด

ปากส่งเสียงกรีดร้องไม่หยุด

"อู่ผิง เจ้าตายไม่ดีแน่!"

"เจ้าสิ้นสกุล แม้เป็นผีข้าก็ไม่ปล่อยเจ้า!"

พร้อมกับเสียงด่าและตะโกนของเหอจฺวิน

เขาก็เป็นคนมีหน้ามีตา คนที่นี่ย่อมจำได้

เสียงซุบซิบดังขึ้น

"นี่เป็นเหอจฺวินนี่นา!"

"ไม่คิดว่าการสังหารหมู่ร้อยลี้ที่หมู่บ้านริมน้ำเป็นฝีมือเขา!"

"ปกติดูมีหน้ามีตา ที่แท้ทำเรื่องเลวร้ายถึงเพียงนี้"

"พวกเราฝ่ายธร..."

มีคนเกือบพูดว่าพวกเราฝ่ายธรรมะ

แต่ยังพูดไม่ทันจบ คนรอบข้างก็ถอยห่างไปแล้ว

ทุกคนมองเขาด้วยสายตาประหลาด

เจ้าได้ยินตัวเองพูดอะไรไหม?

ถ้าเจ้าเป็นฝ่ายธรรมะ เจ้าก็เป็นคนเดียว พวกเราไม่กล้าเป็น

ไม่เห็นหรือว่าคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าเป็นใคร?

ฝ่ายธรรมะ?

ข้าว่าเจ้าเป็นคนแก่ผูกคอตาย อยากตาย

"พวกเรา... พวกเราทนดูไม่ได้แล้ว วันนี้เขาต้องตาย!!!"

"ใช่! เหอจฺวินต้องตาย!!!"

"เพื่อกำจัดภัยให้ประชา... ชน???"

"ฆ่าเขา แก้แค้นการสังหารหมู่ร้อยลี้ที่หมู่บ้านริมน้ำ!!"

"ใช่! ฆ่าเขา!!!"

"โชคดีที่ท่านอู่มีคุณธรรม ไม่เช่นนั้นพวกเราคงไม่รู้ว่ามีคนหน้าไหว้หลังหลอกเช่นนี้!!!"

"ใช่! ขอท่านอู่ลงดาบคนชั่ว พิสูจน์ความบริสุทธิ์!!!"

เห็นทุกคนอารมณ์พลุ่งพล่าน

รอยยิ้มบนใบหน้าอู่ผิงยิ่งกว้างขึ้น

แบบนี้สิถูก

ต้องอธิบายความเข้าใจผิดให้กระจ่าง

ส่วนเหอจฺวินบนไม้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความตาย

จะทำอย่างไรได้?

ผู้ชนะคือกษัตริย์ ผู้แพ้คือโจร

เขาแค้นใจ!!!!

"อู่ผิง ข้ารอเจ้าอยู่ข้างล่าง!!!"

เสียงคำรามสุดท้าย

ประกายไฟพุ่งไป เหอจฺวินบนไม้ถูกจุดไฟทันที

ภายใต้การดิ้นรนอย่างรุนแรง เลือดไหลตามไม้ลงมา

จนกระทั่งไหม้เป็นถ่าน

ทุกคนในที่นั้นล้วนยิ้ม

แต่รอยยิ้มของพวกเขา... ดูแข็งๆ หน่อย

"เอาล่ะ เรื่องจบแล้ว ทุกท่าน พบกันใหม่บนยุทธจักร!!"

พบกันใหม่?

พวกเขาไม่กล้าพบอู่ผิงอีกแล้ว

กระโดดขึ้นฟ้า

ทุกคนได้ยินเสียง "ไฟมา!!"

มังกรไฟพุ่งลงมา

คนรุ่นหลังเล่าว่า ไฟครั้งนั้นไหม้เกาะนานสามวันสามคืน

หลังดับ ที่นี่กลายเป็นดินแดนมรณะ

ยามดึก มีคนผ่านมา จะได้ยินเสียงร้องโหยหวนของวิญญาณนับหมื่นจากเกาะ

"แม้ท่านอู่จะเป็นผู้ฝึกวิชามาร แต่ท่าน..."

รู้สึกบรรยากาศรอบข้างผิดปกติ คนนั้นไม่กล้าพูดต่อ

ข้างๆ มีเพื่อนสนิทเตือน "เจ้าคิดว่าที่นี่เป็นฝีมือเหอจฺวินจริงหรือ?"

"แล้วไม่ใช่หรือ?"

"เจ้าโง่หรือไง ข้าบอกให้ เจ้าต้องฉลาดหน่อย เหอจฺวินชัดๆ ว่าเป็นแพะรับบาปที่ท่านอู่หามา แค่เขาโชคไม่ดีถูกท่านอู่จับได้ ไม่มีเหอจฺวินก็มีจางจฺวิน หวังจฺวิน หลี่จฺวิน"

"พวกเราเหล่านี้มือไม่สะอาด วิธีแบบนี้ เจ้าไม่เคยใช้หรือ?"

.........

(จบบท)