บทที่ 23 : ไปหาไม้มา เสียบเขาแล้วจุดไฟบนหัว

ภายใต้การสะบัดธงรวมวิญญาณเต็มกำลัง

นี่เป็นครั้งแรกที่อู่ผิงใช้อาวุธวิเศษนี้เต็มพลัง

ภายใต้ม่านหมอกดำที่ม้วนตัว เสียงคำรามก้องกังวาน

วิญญาณร้ายและซอมบี้นับไม่ถ้วนพุ่งออกมา

เกาะถูกปกคลุมด้วยหมอกดำในพริบตา

เสียงกรีดร้องดังขึ้นทันที

ซอมบี้ที่บินได้ วิญญาณร้ายที่กระหายเลือดสด

ผลลัพธ์จากการรวมกันของทั้งสอง

ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น

และไม่ใช่สิ่งที่ธงรวมวิญญาณธรรมดาจะเทียบได้

ครั้งนี้อู่ผิงโกรธจริงๆ

เจ้าจะเป็นมารแห่งมาร เขาไม่สน

แม้แต่จะเป็นเทพเจ้า เขาก็ไม่สน

แต่!

คนผู้นี้ไม่ควรให้เขาแบกรับความผิดเด็ดขาด!!

คนบริสุทธิ์เหล่านี้ ไม่มีผลประโยชน์ขัดแย้งกับเขา

เขาจะแบกรับความผิดนี้ทำไม?

แม้แต่ถ้ามีคนมอบคนพวกนี้ให้อู่ผิงฆ่า เขาก็ไม่ฆ่า รำคาญ

ผลิตวิญญาณชีวิตได้น้อย คุณภาพก็ไม่ดี

ยิ่งกว่านั้น เขาไม่รู้จักคนผู้นี้

ไม่เคยเจอกันมาก่อน หน้าตาแปลกมาก

คิดว่าเขาอู่ผิงเป็นมะเขือเทศนิ่มๆ หรือ?

ใครก็มาบีบได้?

เหอจฺวินเห็นภาพอันน่าสะพรึงกลัวบนท้องฟ้า

ใจสั่นสะท้าน!!

เมฆดำม้วนตัว วิญญาณเต็มฟ้า!

เขาไปรังแกคนแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อไร

เผชิญกับวิญญาณร้ายและซอมบี้ที่พุ่งเข้าโจมตี เหอจฺวินยกมือขึ้นป้องกัน

แต่ฆ่าไม่หมด ไม่เพียงฆ่าไม่หมด วิญญาณร้ายพวกนี้ไม่ใช่ของธรรมดาในธงรวมวิญญาณที่จะฆ่าได้ง่ายๆ

แทบทุกตัวล้วนเป็นยอดฝีมือ

"ขอถามว่าท่านเป็นใคร ข้าคือเหอจฺวินแห่งสำนักไป่ซาน เหอไป่ซานเป็นบิดาของข้า!!!"

"หากมีที่ใดล่วงเกินท่าน ขอท่านโปรดให้อภัย เก็บพลังวิเศษนี้ ข้าเหอจฺวินจะมอบของกำนัลล้ำค่าให้"

หลบหลีกการโจมตีของวิญญาณร้ายไม่หยุด

เหอจฺวินตะโกนขึ้นฟ้า

"ข้าคืออู่ผิง แม่เจ้า ให้ข้าแบกรับความผิด แต่ไม่รู้จักข้า เจ้าช่างกล้า พูดมากไปได้ วันนี้บอกว่าจะจุดไฟบนหัวเจ้าก็ต้องจุด!!"

"วันนี้เจ้าต้องตาย ข้าพูดแล้ว พ่อเจ้ามาก็ช่วยไม่ได้!!"

"จ้าวแห่งความหายนะ จับมันมา!"

หมอกดำหนาทึบรวมตัวข้างอู่ผิงเป็นร่างสูงสี่เมตรน่าสะพรึงกลัว

สวมเกราะดำ หน้าตาเขียวคล้ำ

ดวงตาแดงก่ำ

นี่คือแม่ทัพวิญญาณร้ายที่อู่ผิงสร้างจากวิญญาณชีวิตของจ้าวแห่งความหายนะ

"คำราม!!"

เสียงคำรามดังขึ้น

วิญญาณทั้งหมดถอยหลบ

จ้าวแห่งความหายนะกระโดดสูงพุ่งลงมา

เพียงพริบตา ก็ถึงตัวเหอจฺวิน

หมัดทรงพลัง พร้อมลมวิญญาณม้วนตัวพุ่งมา

เหอจฺวินเห็นหมัดนี้หลบไม่พ้น แอบทำอาคม แสงทองปรากฏ ล้อมรอบร่างเป็นกำแพงรับหมัดของจ้าวแห่งความหายนะ

โครม!!

จ้าวแห่งความหายนะไม่มีสติปัญญามาก แต่มีพละกำลังมหาศาล

เห็นหมัดเดียวไม่แตก ก็ชกสิบหมัดร้อยหมัด!!

นี่คือคำสั่งของเจ้านาย!

โครม โครม โครม โครม........

หมัดถี่ยิบราวสายฝนตกลงบนกำแพงสีทอง

แม้เหอจฺวินจะได้รับการปกป้องจากกำแพง แต่แรงสะท้อนก็ทำให้เขาทรมานมาก

เขาตะโกนขอความเมตตา "อู่ผิง เราไม่มีเรื่องบาดหมางกัน เรื่องหมู่บ้านริมน้ำ ข้าก็ไม่รู้ ล้วนเป็นพวกโจรน้ำแพร่ข่าว ท่านสั่งวิญญาณร้ายหยุดเถิด ข้าขออธิบายสักหน่อย!"

ตอนนี้เหอจฺวินไม่กล้าพูดว่าตัวเองเป็นมารแห่งมารอีกแล้ว

แม่ทัพวิญญาณร้ายที่น่าสะพรึงกลัวนี้

ทำให้เขาตกตะลึงจนพูดไม่ออก

นี่หาวิญญาณชีวิตแบบนี้มาจากไหน

ถึงได้สูงใหญ่ขนาดนี้

ต้องเป็นคนที่มีร่างกายพิเศษ ถูกอู่ผิงจับมาสร้างเป็นแม่ทัพวิญญาณร้ายแน่!

น่าตาย ทำไมข้าไม่มีโชคแบบนี้บ้าง?

"วันนี้ข้ามาพูดเหตุผลกับเจ้าหรือ? ข้ออ้างเหลวไหลของเจ้า เก็บไว้ลงนรกไปพูดกับยมบาลเถอะ จ้าวแห่งความหายนะ เจ้าไม่ได้กินข้าวหรือไง ตีให้แรง สั่นให้มันตาย!!"

อู่ผิงโกรธจัดจะฟังคำอธิบาย?

รีบไปให้พ้น

ไม่สนว่ารู้หรือไม่รู้ อย่าพูดเรื่องไร้สาระ

เจ้าอยู่บนเกาะนี้ เจ้าก็ต้องตาย

"อู่ผิง ท่านอย่ารังแกคนเกินไป บิดาข้าคือเหอไป่ซาน ผู้ฝึกวิชาขั้นยกระดับดวงจิต อีกทั้งข้ามีความสัมพันธ์แน่นแฟ้นกับอู่คงเซิง!!"

สภาพเหอจฺวินน่าเวทนา เลือดไหลจากจมูก ปาก ตา หู ไม่หยุด

นี่คือผลจากการถูกจ้าวแห่งความหายนะสั่น

ไม่มีทางเลือก

เขาได้แต่อ้างชื่อพ่อและอู่คงเซิง

คิดว่าอู่ผิงแซ่อู่ อู่คงเซิงก็แซ่อู่ สองคนต้องมีความเกี่ยวพันกัน

แต่ไม่พูดถึงอู่คงเซิงยังดี พูดถึงเขา อู่ผิงยิ่งรำคาญ

กระโดดลงมาจากเมฆทันที

เหอจฺวินดีใจ คิดว่าอู่ผิงจะปรานี

รีบเสริม "ข้ายังมีของดีอีกมาก ให้ท่านได้ทั้งหมด ขอแค่ท่านไว้ชีวิตข้า หินวิเศษ ธนบัตรเงิน สาวงาม ท่านต้องการอะไรข้าให้นั่น!"

เขาตื่นเต้นมาก

แต่ชั่วครู่ต่อมาเขาก็ตะลึง

เห็นอู่ผิงดึงจ้าวแห่งความหายนะออกไปด้านข้าง

ก้าวหนึ่งไปข้างหน้า

หมัดสร้างเสียงลมแหวกอากาศ

โครม!!!!

กำแพงสีทองแตกกระจายเป็นประกายหายไป

เหอจฺวินในนั้นพ่นเลือดล้มลงกับพื้น

"ไร้ค่า กำแพงบางเหมือนกระดาษแค่นี้ก็ทำลายไม่ได้"

จ้าวแห่งความหายนะยืนข้างๆ ก้มหน้าไม่กล้าพูด

มันก็ทำไม่ได้นี่

คว้าตัวเหอจฺวินขึ้นมา

ดึงถุงเก็บของที่เอวเขา

อู่ผิงโยนทิ้ง "กินจากเท้าขึ้นมา ค่อยๆ ฉีก ถ้าฆ่าทีเดียวตาย ข้าจะฆ่าพวกเจ้าทั้งหมด"

ทันใดนั้น ซอมบี้และวิญญาณร้ายนับไม่ถ้วนก็ล้อมเข้ามา

เสียงกรีดร้องดังไม่หยุด

ตอนนี้อู่ผิงจึงหันไปมองต้นไม้สีเลือดบนภูเขาศพ

หากไม่ผิดพลาด เหอจฺวินสังหารหมู่ในหมู่บ้านริมน้ำร้อยลี้เพื่อเลี้ยงสิ่งนี้

โบกมือ

จ้าวแห่งความหายนะอุ้มเหอจฺวินที่ถูกกัดจนไม่เหลือมือเท้ามา

ที่มุมปากยังมีคราบเลือด

ยกเหอจฺวินต่อหน้าอู่ผิง

"ถอยไปหน่อย กลิ่นเหม็นคลุ้งมา"

จ้าวแห่งความหายนะหดมือ ดึงเหอจฺวินไว้ที่หน้าอก

"ข้าถามเจ้า สิ่งนี้ใช้ทำอะไร?"

อู่ผิงชี้ต้นไม้ถาม

"ข้า..."

ยังไม่ทันถ่มน้ำลาย จ้าวแห่งความหายนะก็ปิดปากเหอจฺวินไว้

ทำให้เขาต้องกลืนเลือดกลับไป

อู่ผิงเห็นท่าทางนี้จึงยิ้มพูด "ดี ยังมีทิฐิอยู่ งั้นข้าไม่ถามแล้ว กลัวเจ้าจะถ่มน้ำลายใส่ข้า ข้าเป็นคนรักษาคำพูด น้ำลายหนึ่งหยดเท่ากับตะปูหนึ่งตัว บอกว่าจะจุดไฟบนหัวเจ้าก็ต้องจุด ไปหาไม้มา เสียบเขาไว้ข้างบน"

.........

(จบบท)