ตอนที่แล้วบทที่ 18 : ซอมบี้จ้าวแห่งความรุนแรง ผู้นำแห่งธงวิญญาณ
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 20 : วางใจได้ ปากข้าแน่นที่สุด

บทที่ 19 : โยนเธอลงไปดูว่าจะตายหรือไม่


คนที่ใจอ่อนไม่เหมาะกับตำแหน่งผู้จัดการในใจของอู่ผิง

เขาไม่อยากกลับมาที่โลกวันสิ้นโลกแล้วพบว่า

เอ๊ะ ทำไมเปลี่ยนคนแล้ว?

เจ้าเป็นใคร?

นั่นคงจะสนุกน่าดู

เฉากอทั้งสามก็เข้าใจหลักการนี้

ลงมือสังหารทันที

บางคนพยายามต่อต้าน

อู่ผิงตบหน้าทันที

คนอื่นตบหน้าอย่างมากก็แค่บวมแดง แต่การตบของเขาคือการตบที่ทำให้หัวระเบิดได้

ผ่านไปครู่หนึ่ง

อู่ผิงครุ่นคิดมองสภาพอันน่าสยดสยองบนตึกเตี้ย

ศพเกลื่อนกลาด เลือดไหลนอง

แม้ว่า

เขาสั่งให้ฆ่า

แต่ทำไมถึงฆ่าหมดทุกคนล่ะ?

เฮ้อ ช่างเถอะ อย่างไรก็เป็นพวกไร้ค่า ยังมีความคิดกบฏ เก็บไว้ก็ไม่มีประโยชน์ เปลืองข้าวสารของเขา

"ขอ...ขอโทษค่ะ"

เฉากอทั้งสามก็รู้สึกเกรงใจ

พวกเธอเพิ่งตระหนักว่าตัวเองทำอะไรลงไป

หลังจากระบายความโกรธ ฆ่าหมดทุกคน????

"ไม่เป็นไร ตายก็ตายไป ข้างบนยังมีคนที่มีชีวิตอยู่ไม่ใช่หรือ?"

"ฝากพวกเจ้าดูแลด้วย และซอมบี้ตัวนี้ด้วย ให้แช่ในฟอร์มาลินไว้ อย่าให้เน่าเสียล่ะ!!!"

เฉากอพยักหน้า "ได้ค่ะ"

อู่ผิงกระโดดขึ้นไปบนตึกสูง

เขารอไม่ไหวแล้ว

บนดาดฟ้า

หยิบหินวิเศษสามก้อนครึ่งจากถุงเก็บของวางไว้ข้างหน้า

อู่ผิงหมุนเวียนพลังวิเศษในร่าง

ธงรวมวิญญาณสะบัดไปตามลม

เสียงคำรามที่ไม่เหมือนมนุษย์ดังก้องทั่วทั้งโรงเรียน

นี่คือวิญญาณชีวิตของซอมบี้นับร้อยตัว รวมถึงวิญญาณของจ้าวแห่งความหายนะด้วย

เสียงนี้ทำให้เฉากอทั้งสามสั่นสะท้าน

พวกเธอคุ้นเคยมาก

ก่อนหน้านี้ตลอดทางมาก็นั่งมากับสิ่งเหล่านี้

ในขณะเดียวกันพวกเธอก็สงสัยว่าอู่ผิงกำลังทำอะไร

หรือพูดอีกอย่างคือเขาเป็นใครกันแน่?

บนดาดฟ้า

พลังวิเศษในร่างอู่ผิงถูกใช้อย่างรวดเร็ว

วิญญาณชีวิตที่ล่องลอยในอากาศถูกเขากลั่นเป็นวิญญาณร้ายโยนเข้าธงรวมวิญญาณทีละตัว

เมื่อใส่วิญญาณร้ายเข้าไปมากขึ้น

ธงรวมวิญญาณก็ยิ่งประณีตและศักดิ์สิทธิ์มากขึ้น

จนพลังวิเศษในร่างอู่ผิงหมด

ไม่มีทางเลือก

เขาต้องหยิบหินวิเศษมาเติมพลังวิเศษในร่าง

เรื่องพวกนี้รอไม่ได้

ถ้าสลายไป นั่นคือความสูญเปล่า อู่ผิงไม่ยอมให้ตัวเองทำอะไรสูญเปล่าเด็ดขาด

หินวิเศษสามก้อนครึ่งที่เพิ่งสะสมมา ถูกใช้จนหมดในคืนเดียว

จนถึงวิญญาณชีวิตของจ้าวแห่งความหายนะตัวสุดท้าย ถูกกลั่นเป็นแม่ทัพวิญญาณร้ายในธงรวมวิญญาณ

อู่ผิงใช้พลังวิเศษในร่างจนหยดสุดท้าย

วิญญาณร้ายของจ้าวแห่งความหายนะสูงสามสี่เมตรยืนอยู่ตรงหน้าเขา

สวมชุดเกราะ

ดูดุร้ายกว่าตอนมีชีวิตมากนัก

ขณะนั้นในห้องเรียนของตึกเรียน

ที่นี่ถูกสวีจื่อหมิงดัดแปลงให้เหมือนห้องพัก

ทลายกำแพงระหว่างห้องเรียนหลายห้อง

เตียงที่สกปรกจนไม่อาจบรรยาย วางอยู่ตรงกลาง

หนึ่งคืนที่ผ่านมา เฉากอทั้งสามทำงานแทนคนหลายคน

แต่ทัศนคติของพวกเขาทำให้สามคนรำคาญ

พูดอย่างไรดี?

มันเหมือนได้คืบจะเอาศอก

อย่างคนตรงหน้านี้

"พวกเราจะมีอาหารกินต่อไปไหม?"

"อะไรนะ? ขุดผลึกซอมบี้? ฉันกลัว ฉันไม่ไป!!!"

"เฮ้อ พวกเธอก็สบายแล้วสิ ได้เกาะขาใหญ่ จะทำอะไรก็ได้ ยังไม่เท่าตอนสวีจื่อหมิงอยู่เลย อย่างน้อยพวกเราแค่แหกขาก็พอ ไม่ต้องไปขุดผลึกซอมบี้อะไร"

ฟังแล้วเฉากอรู้สึกรำคาญ

แต่ก่อนพวกเธอกล้าพูดแบบนี้กับสวีจื่อหมิงไหม?

ไม่กล้า!

แล้วทำไมกล้าพูดต่อหน้าเธอ?

เธอเป็นตัวแทนของอู่ผิง

สวีจื่อหมิงเป็นคนเลว แล้วอู่ผิงเป็นคนดีหรือ?

แม้อู่ผิงจะเป็นคนดี แต่คนดีควรโดนปืนจ่อหรือ?

คนดีควรโดนต่อรองหรือ?

เฉาหลิงฟังจนโกรธจัด "เจ้าคิดว่าพวกเราจะมาปรึกษาเจ้าหรือ?"

"เจ้าจะทำร้ายพวกเราหรือ? พวกเราล้วนเป็นผู้หญิง สวีจื่อหมิงรังแกพวกเรา เจ้าก็จะมารังแกพวกเราหรือ ใช่ เจ้าสะอาด เจ้าไม่เคยถูกสวีจื่อหมิงแตะต้อง พวกเราถูกแตะต้องแล้วเป็นไง!!!"

"พวกเราก็แค่อยากมีชีวิตรอดเท่านั้น"

"พวกเธอบอกว่า 'เขา' เป็นคนดีไม่ใช่หรือ ทำไมยังให้พวกเราออกไปขุดผลึกซอมบี้ พวกเราล้วนเป็นผู้หญิง จะให้ไปทำเรื่องพวกนั้นได้อย่างไร!"

คนดี?

อู่ผิงเป็นคนดีหรือ?

ต้องให้เขาตอบเอง

โครม!!

ประตูถูกเตะเปิด

อู่ผิงค่อยๆ เดินเข้ามา

ห้องเรียนเงียบกริบทันที

"ร้องสิ ร้องต่อสิ ทำไมไม่ร้องแล้ว?"

"เห็นข้าใจดีแล้วสินะ? ถึงได้รู้ว่าตัวเองเป็นคน???"

อู่ผิงยิ้มบางๆ

หญิงคนนั้นถอยหลังไป

ไม่กล้าตอบ

"ไม่สิ ทำไมพวกเจ้าถึงคิดว่าข้าเป็นคนที่พูดด้วยง่าย?"

"หรือว่าพวกเธอพูดไม่ชัดพอ?"

"หา?!"

"ข้ากำลังปรึกษากับพวกเจ้าหรือ?"

"ไม่ๆๆ ข้าแค่แจ้งให้พวกเจ้าทราบ สวีเฟยเฟย ที่นี่ชั้นที่เท่าไร?"

สวีเฟยเฟยตอบ "ชั้นสิบค่ะ"

"ชั้นสิบเหรอ ตกลงไปไม่รู้จะตายหรือไม่ โยนเธอลงไปดูหน่อย รวมถึงคนที่เมื่อกี้ร้องเสียงดังด้วย น่ารำคาญจริง พูดๆๆ"

"ได้!!"

สวีเฟยเฟยลุกขึ้น

เดินไปคว้าขาหญิงคนนั้น จับพลิกหัวลง ไม่สนใจว่าเธอจะอ้อนวอนร้องไห้ดิ้นรนอย่างไร

โยนออกไปทางหน้าต่างทันที

ส่วนคนที่เหลือ

ก้มหัวขอชีวิตพูดว่าต่อไปจะไม่ทำแบบนี้อีก

ถึงขั้นบอกว่าอู่ผิงจะให้ทำอะไรก็จะทำ

ความหมายคือต้องการใช้ร่างกายเอาใจอู่ผิง

แทบจะทำให้เขาอาเจียน

ทั้งสกปรกทั้งเหม็น ผมเป็นก้อนจุกอยู่บนหัว ร่างกายไม่มีเนื้อสักสองต้าพึง

คิดอะไรอยู่กัน?

อู่ผิงไม่เข้าใจ

หลังจากโยนคนที่กระด้างกระเดื่องลงไปหมดแล้ว

อู่ผิงโน้มตัวที่หน้าต่าง "ดูสิ นี่คือความมุ่งมั่นของคน นี่มันชั้นสิบนะ ตกลงไปยังดิ้นรนมีชีวิตอยู่ได้อีกพัก ดังนั้นใครบ้างที่ไม่อยากมีชีวิต?"

"ใช่ไหม?"

เขาหันกลับมา กางแขนเผชิญหน้ากับทุกคน

"ดังนั้น การมีชีวิตรอดสำคัญที่สุด พวกเราต้องยึดหลักความเท่าเทียมทางเพศ จะบอกว่าเจ้าเป็นผู้หญิง เธอเป็นผู้หญิงแล้วจะเป็นอย่างไร? งานที่ผู้ชายทำได้ ทำไมผู้หญิงทำไม่ได้?"

"อย่าให้ข้าได้ยินคำพูดแบบนี้อีก พวกเจ้าไม่ได้พิการแขนขา ป่วยไข้ข้าเข้าใจ แต่ต่อไปใครจะมาทำเรื่องไร้สาระโดยไม่มีเหตุผล ข้าจะจุดไฟบนหัวเจ้า"

"แน่นอน ข้าจะไม่ละโมบในร่างกายของพวกเจ้า อย่างน้อยข้าจะให้พวกเจ้ามีชีวิตอยู่อย่างมีศักดิ์ศรี เป็นคนที่มีศักดิ์ศรี หวังว่าพวกเจ้าจะหาศักดิ์ศรีของตัวเองเจอ"

"เพียงแต่ ข้าอาจจะโหดร้ายกว่าคนที่ชื่อสวีจื่อหมิงนั่นนิดหน่อย"

.........

(จบบท)

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด