ตอนที่ 206 ศาลาไว้ทุกข์

“งูตัวนั้นใหญ่มาก แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นงูไม่มีพิษ ตอนนั้น ทุกคนคงจะตกใจ แต่พอเห็นว่างูไม่ขยับแล้ว พวกเขาก็ตั้งสติได้”

"หัวหน้ายังหัวเราะ บอกว่าผมตอบสนองเร็ว แรงเยอะ จริงๆ แล้ว ผมไม่ได้แข็งแรงขนาดนั้น ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงตัดหัวงูขาดได้ แต่ต่อมา ผมก็ให้คนยกงูลงไป มีคนงานบอกว่างูตัวนั้นเป็นงูหลามดอก กินได้!”

"ผมคิดว่างูตัวใหญ่มาก ถ้ากินได้ก็กิน ผมก็เลยให้พวกเขาเอาไป  ว่ากันว่าวันนั้น พวกเขากินอย่างเอร็ดอร่อย”

คุณหวังเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนั้น เจียงเย่ฟังจบก็ถาม "ใครกินบ้าง? เหล่าเกากินไหม?”

"ผมไม่ได้กิน เหล่าจาง เสี่ยวจาง เหล่าหลิว เสี่ยวหวู่ อู๋อ้ายฝู หวังเจี้ยนกั๋ว กินครับ!”

เหล่าเกาตอบอย่างกระตือรือร้น เจียงเย่รู้สึกว่ามีอะไร..แปลกๆ "มี 6 คนที่กินงูตัวนั้น ใช่ไหมครับ?”

"ใช่ครับ ผู้ดำเนินรายการ..จะเป็นเพราะว่ากินงูตัวนั้นหรือเปล่า?”

"ยังไม่แน่ใจ แต่มีคำกล่าวโบราณว่าห้ามฆ่างูในบ้าน บางคนบอกว่างูในบ้านนำโชค ถ้าเจอก็ดีใจ ถ้าไล่ไม่ได้ก็ปล่อยไป บางคนบอกว่างูในบ้านเป็นวิญญาณของญาติที่ล่วงลับ มีหลายทฤษฎี แต่ไม่มีใครยืนยันได้ว่าจริงหรือเปล่า เพราะฉะนั้น ยังบอกไม่ได้ว่าเป็นเพราะงู แถมตอนนั้นเป็นซากปรักหักพัง น่าจะรื้อถอนไปนานแล้ว”

"ใช่ครับ รื้อถอนไป 1-2 เดือนแล้ว เพราะฉะนั้น เรียกว่าเป็นงูในบ้าน..   ก็ไม่ถูก”

"คุณหวัง ก่อนเกิดเรื่องนั้น มีญาติของคุณเสียชีวิตไหมครับ?”

เจียงเย่ถาม คุณหวังคิดอยู่ครู่หนึ่ง "มีครับ”

"ตอนที่ญาติของคุณเสียชีวิต คุณกลับไปร่วมงานศพไหม? คิดดูดีๆ คืนนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง? ผมต้องการความจริง หรือบางทีตอนนั้น คุณอาจจะไม่ได้สนใจ แต่ตอนนี้ อาจจะนึกได้”

เจียงเย่เริ่มแนะนำ คุณหวังก็ครุ่นคิด

ฉากต่างๆ ค่อยๆ ปรากฏขึ้นในความคิดของเขา

"คนที่เสียชีวิตเป็นลูกพี่ลูกน้องของผม เขาอายุมากกว่าผมเยอะ ตอนที่เขาเสียชีวิต เขาก็ 70 กว่าแล้ว เพราะว่าที่นี่งานศพนาน ปกติ 1 อาทิตย์ ผมกลับไปบ้านในวันที่ 3 ตอนนั้น เป็นตอนเย็น เป็นวันที่อากาศดี แต่ตอนเย็น เมฆเยอะมาก สีแดงก่ำ”

"ผมอยู่ในเมืองมานานแล้ว แต่ครอบครัวของลูกพี่ลูกน้องอาศัยอยู่ในชนบท ศาลาวางศพอยู่ที่บ้านของหลานชายคนโต เพราะว่าลูกพี่ลูกน้องเสียชีวิตที่บ้านของหลานชายคนโต เพราะว่าผมหาเงินได้ ครอบครัวของญาติสนิท ผมก็สร้างบ้านให้ทุกคน ศาลาวางศพอยู่ในบ้าน”

"หลังจากทำพิธีไหว้เสร็จ ผมก็ไปเยี่ยมภรรยาของลูกพี่ลูกน้อง บางทีเพราะว่าผมช่วยเหลือพวกเขามาก ครอบครัวของพวกเขาก็เลยรู้สึกขอบคุณผม ตอนที่ผมปลอบภรรยาของลูกพี่ลูกน้อง เธอก็จับมือผม บอกว่าพี่ชายไม่น่าจากไปเลย”

"พอได้ยินแบบนั้น ผมก็คิดว่าเธอยังทำใจไม่ได้ ลูกพี่ลูกน้องของผมอายุแค่ 70 กว่าๆ เดี๋ยวนี้ก็ไม่ถือว่าอายุยืน”

"แล้วลูกพี่ลูกน้องของคุณเสียชีวิตเพราะอะไร?”

"ไม่ได้ป่วย แค่นอนหลับแล้วก็ไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย”

เจียงเย่อือ แล้วก็ให้คุณหวังเล่าต่อ

"ภรรยาของลูกพี่ลูกน้องเสียใจมาก ผมก็ปลอบเธอ บอกว่าคนตายไปแล้ว ก็ฟื้นคืนชีพไม่ได้ แต่เธอก็ยังบอกว่าลูกพี่ลูกน้องของผมตายอย่างไม่ยุติธรรม.. ต่อมา พอผู้ใหญ่ในหมู่บ้านมา ผมก็เลยไปต้อนรับพวกเขา ผมกลัวคนนินทา ทุกครั้งที่กลับบ้าน ผมก็เลยระวังตัว กลัวว่าจะไปทำให้ใครไม่พอใจ แล้วก็โดนด่า”

"บางทีอาจจะเป็นเพราะนิสัยของผม ผมไม่ได้สนใจที่ภรรยาของลูกพี่ลูกน้องพูด จนกระทั่งถึงตอนกลางคืน เมื่อก่อน ลูกพี่ลูกน้องดูแลผมอย่างดี ผมก็เลยตัดสินใจเฝ้าศพคืนนั้น แต่ไม่ใช่แค่ผมคนเดียว ลูกชายของเขาแล้วก็วัยรุ่นในหมู่บ้านที่อยากได้เงินจากผมก็อยู่ด้วย หลายคนส่งเสียงดัง เล่นไพ่ เล่นไพ่นกกระจอก แต่ผมไม่ได้เล่น ถึงแม้ว่าผมจะไม่ชอบให้คนนินทาแต่ผมก็ไม่ใช่คนโง่”

"พวกเขาเล่นไพ่อยู่ข้างนอก ส่วนผมนั่งอยู่ข้างๆ โลงศพคนเดียวผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นตอนนั้น บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าตอนเด็กๆ ผมป่วย ตอนนั้นเป็นฤดูหนาว ลูกพี่ลูกน้องแบกผมไปหาหมอเป็นระยะทางกว่า 16 กิโลเมตร  ผมก็เลยอยากจะเห็นเขา”

"ผมเปิดผ้าคลุมโลงศพ มองดูลูกพี่ลูกน้องอย่างตั้งใจ ตอนนั้น ผมเพิ่งจะรู้ว่าเขาแก่แล้ว ผอมมาก ไม่เหมือนกับตอนที่ผมยังเด็ก เดิน..เร็วมาก  มองดูเขา ผมก็อยากจะร้องไห้ จมูกของผมแสบๆ มองดูเขา ผมก็เล่าเรื่องที่เขาช่วยเหลือผมตอนเด็กๆ ให้เขาฟัง ผมหัวเราะไปด้วย”

"แต่ตอนที่ผมหันไปเช็ดน้ำตา ผม..เหมือนกับว่า..ได้ยินเสียงถอนหายใจ เหมือนกับว่าอดกลั้นไว้เยอะมาก  แล้วก็..ปลดปล่อยออกมา ฮือ~”

"แต่เสียงนั้นเงียบมาก ผมคิดว่าผมหูฝาด ใจของผมเต้นแรง จริงๆ แล้ว ตอนนั้น ผมกลัว แต่พอกลัวแล้วก็รู้สึกผิด  คนที่นอนอยู่ในโลงศพคือญาติของผม ตอนนี้ เขาตายไปแล้ว ถึงแม้ว่าหน้าตาของเขาจะน่ากลัว แต่เขาจะทำร้ายผมได้ยังไง? ผมก็เลยสับสน ผมอยากจะคุยกับเขาอีก แต่สุดท้าย ผมก็คลุมโลงศพด้วยความกลัว”

"แต่ถึงแม้ว่าผมจะคลุมโลงศพแล้ว ผมก็ยังคงเห็นภาพพี่ชายนอนอยู่ในโลงศพ ที่สำคัญคือในภาพนั้น..เหมือนกับว่า..เขาลืมตา ผมสงสัยมาก ผมอยากจะเปิดผ้าคลุมอีกครั้ง เพื่อดูว่าพี่ชายในโลงศพลืมตาหรือเปล่า?  แต่สุดท้าย ผมก็ไม่ได้ทำ เพราะว่าผมรู้ว่าไม่เคารพถ้าคิดแบบนั้น”

"ยิ่งผมกดข่มก็ยิ่งสงสัย ตลอดทั้งคืน ผมรู้สึกว่าลูกพี่ลูกน้องที่นอนอยู่ในโลงศพไม่เพียงแต่ลืมตา แถม..ลูกตายังขยับอีก”

"ยิ่งดึก ผมก็ยิ่งกลัว ตอนนั้น น่าจะประมาณตี 2 ต้องเปลี่ยนธูปเทียน ตอนนั้น ธูปเทียนใกล้จะหมด ผมหยิบเทียนขึ้นมา จุดไฟหน้าศาลเจ้า พอหันกลับไป ภรรยาของลูกพี่ลูกน้องที่ใส่ชุดไว้ทุกข์ก็ยืนอยู่ข้างหลังผม หน้าตาของเธอดู..   แปลกๆ”

"ตอนนั้น หน้าตาของเธอดูเหนื่อยมาก แต่นัยน์ตาของเธอเบิกกว้าง ตอนที่ผมหันกลับไป เธอก็ตบที่หน้าผากของผม ผมเจ็บมาก แต่ผมโกรธเธอไม่ออก ผมถามเธอว่าเป็นอะไร?  พี่สะใภ้?”

"ตาของพี่สะใภ้ยังคงเบิกกว้าง แล้วเธอก็คำรามอย่างดุเดือด ใช้ไม้เท้าเคาะโลงศพของลูกพี่ลูกน้อง 3 ครั้ง แล้วก็เดินจากไป”