บทที่ 32 ความในใจของหลินเทียนเอ๋อร์ และวิถีของเด็กสาว
“บรรพจารย์… ท่านมั่นใจว่าจะช่วยข้าใส่กระโปรงขาวได้ดีหรือไม่?” เสียงอันแผ่วเบาและเต็มไปด้วยความเขินอายดังขึ้นจากริมฝีปากเล็กๆ ของหลินเทียนเอ๋อร์ น้ำเสียงนุ่มนวลเหมือนเสียงสวรรค์ ทว่าแฝงด้วยความละอาย หากเป็นชายธรรมดา คงไม่อาจต้านทานความงามของเด็กน้อยผู้เหมือนนางฟ้าเช่นนี้ และคงเผลอเร่งเร้าอารมณ์แห่งสัตว์ในตนเองจนพุ่งเข้าหาเธออย่างห้ามใจไม่ได้
