บทที่ 190 บ้านอีกหลัง (ฟรี)

บทที่ 190 บ้านอีกหลัง (ฟรี)

ตอนที่สองคนมาถึงบ้านฉี่หม่าจื่อก็สิบโมงกว่าแล้ว ตอนนี้ประตูบ้านปิดสนิท ฉี่หม่าจื่อยังนอนกรนอยู่ในบ้าน

เย่ชวนจุดบุหรี่ยืนอยู่ข้างๆ อ้วนฮั่นใช้มือหนาทุบประตูอย่างแรง

เกือบสิบนาทีเต็มๆ ถึงเห็นฉี่หม่าจื่อบ่นพึมพำออกมาเปิดประตู พอเห็นว่าเป็นเย่ชวนกับอ้วนฮั่น สีหน้าถึงผ่อนคลายลงบ้าง

"พี่เย่ ต้าจวง พวกคุณมาทำไม? วันนี้ไม่ใช่วันอาทิตย์นี่?"

เย่ชวนดับบุหรี่ ยิ้มพูด "หม่าจื่อ ไปดูบ้านของไอ้ลูกคนรวยคนนั้นกัน!"

ฉี่หม่าจื่ออึ้ง "ไอ้ลูกคนรวยคนไหน?"

"ก็ไอ้ลูกคนรวยที่ขายบ้าน ไง!"

"พี่ย่ คุณรู้เรื่องนี้ได้ยังไง? ต้าจวง นายบอกเหรอ? ไม่ถูกนะ ฉันไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้นายฟังนี่!" ฉี่หม่าจื่องงงวย

"รีบๆ ใส่เสื้อผ้า เที่ยงเลี้ยงเนื้อ!" เย่ชวนพูดอย่างหงุดหงิด

"ได้เลย รอแป๊บนึง" ฉี่หม่าจื่อได้ยินว่ามีเนื้อกิน รีบยิ้มแย้มไปใส่เสื้อผ้าทันที

เย่ชวนเดินตามอ้วนฮั่นเข้าไปในบ้านฉี่หม่าจื่อ กลิ่นเหล้าฉุนแรงโชยเข้าจมูก ร่องรอยความเละเทะจากการดื่มเมื่อคืนยังไม่ได้เก็บกวาด

ฉี่หม่าจื่อใส่เสื้อผ้าเสร็จอย่างรวดเร็ว ตัวเขาเองก็ตัวใหญ่โตอยู่แล้ว พอสวมเสื้อนวมหนาๆ อีกชั้น ดูเหมือนภูเขาลูกเล็กๆ

บ้านหลังนั้นไม่ได้ไกลจริงๆ สามคนออกจากลานบ้านเลี้ยวอีกสองสามที ก็มาถึงหน้าประตูรั้วบ้านเดี่ยวหลังหนึ่ง

"พี่เย่ ไอ้หมอนั่นไม่อยู่บ้าน!" ฉี่หม่าจื่อหันมาพูด

เย่ชวนก้าวไปดู เห็นกุญแจใหญ่แขวนอยู่ที่ประตู ไม่มีคนจริงๆ

"นายรู้ไหมว่าเขาไปไหน?"

ฉี่หม่าจื่อส่ายหน้าพูด "ไม่รู้ แต่เที่ยงต้องกลับมาแน่"

เย่ชวนถามอย่างสงสัย "นายรู้ได้ยังไง?"

"ไอ้หมอนี่กระเป๋าแห้งกว่าหน้า กลับบ้านอย่างน้อยได้กินข้าวต้มร้อนๆ สักมื้อ ไม่งั้นจะรีบขายบ้านทำไม?"

ตอนนี้เป็นเวลาสิบโมงกว่า แดดส่องอบอุ่น เย่ชวนก็ไม่รู้สึกหนาวมาก จึงยืนรออยู่ที่ประตูรั้วรอเจ้าของกลับมา

เทียบกับบ้านที่ลุงเถียนขายให้เขา บ้านหลังนี้เล็กกว่าจริงๆ เป็นแค่บ้านเดี่ยวที่มีรั้วรอบขอบชิด พื้นที่ประมาณสามร้อยตารางเมตร กำแพงสูงเกือบสามเมตรทำให้เขามองไม่เห็นด้านใน

"พี่เย่ เมื่อคืนผมเมาแล้วเล่าให้คุณฟังใช่ไหม?" ฉี่หม่าจื่อเพิ่งนึกขึ้นได้

"หม่าจื่อ นายดื่มไปแค่ไหน? คำที่ตัวเองพูดยังจำไม่ได้?" เย่ชวนพูดอย่างขบขัน

อ้วนฮั่นยืนข้างๆ เย้ยหยัน "พี่เย่ อย่าไปดูว่าเขาตัวใหญ่โตนะ แค่เหล้าขาวสองเหลียงเข้าท้อง รับรองว่าพรุ่งนี้ลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้นจนหมด"

"พูดเหลวไหล ฉันดื่มได้ครึ่งจิน!" ฉี่หม่าจื่อแผดเสียงพูด

อ้วนฮั่นหัวเราะเยาะ "ครึ่งจิน? ฤดูหนาวปีที่แล้วใครกันนะที่ดื่มเหล้าครึ่งจินแล้วไปกอดเสาไฟฟ้านอนสองชั่วโมง ถ้าฉันไม่เจอ แกก็แข็งตายไปแล้ว!"

เย่ชวนฟังแล้วหัวเราะลั่น ใบหน้าดำของฉี่หม่าจื่อเปลี่ยนเป็นแดงก่ำ คิดแล้วพูดอย่างไม่ยอมแพ้ "แก...แก...แกลืมไปแล้วหรือที่แกเมาแล้วกระโดดลงแม่น้ำ ถ้าไม่ใช่ฉัน แกก็เป็นอาหารปลาไปแล้ว!"

สองคนโต้เถียงกันไปมา เย่ชวนฟังพวกเขาเปิดโปงความลับของกันและกัน ดูอย่างสนใจ

แม้ทั้งสองคนจะไม่มีใครยอมใคร แต่เขาเห็นความรู้สึกลึกซึ้งระหว่างพวกเขา และรู้สึกซาบซึ้งที่คราวก่อนอ้วนฮั่นจะช่วยตัวเองถึงขั้นจะต่อสู้กับอีกฝ่าย

ขณะที่ทั้งสองคนทะเลาะกันจนหน้าแดงคอแดง เสียงอ่อนๆ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น

"พี่หม่าจื่อ พี่ต้าจวง ผมขอกลับบ้านก่อนได้ไหม พวกพี่...พวกพี่ค่อยทะเลาะกันทีหลัง"

เสียงทะเลาะของอ้วนฮั่นและฉี่หม่าจื่อหยุดกะทันหัน เย่ชวนเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งสวมกางเกงนวมสีเขียวและเสื้อขนแกะ สวมหมวกขนสุนัข มีหนวดเครารอบปาก ตาไม่โตแต่มีประกาย ดูเหมือนเป็นคนเจ้าเล่ห์

"หยางหลิน แกไปไหนมา?" ฉี่หม่าจื่อด่า

หยางหลินสูดน้ำมูก ยิ้มพูด "ไปเดินแถวทะเลสาบหลัง ไม่มีอะไรน่าสนใจก็เลยกลับมา พวกคุณนี่...?"

เขารู้สึกงงๆ สามคนนี้มายืนอยู่หน้าประตูบ้านเขาทำไม? สองคนทะเลาะกันไม่หยุด อีกคนยืนดูอยู่ข้างๆ

"นี่พี่เย่" ฉี่หม่าจื่อชี้ไปที่เย่ชวนแนะนำ

ฉี่หม่าจื่อยังเรียกว่าพี่ หยางหลินย่อมไม่กล้าล่วงเกิน ก้มหัวโค้งคำนับเรียก "สวัสดีพี่เย่"

เย่ชวนพยักหน้า พูดตรงประเด็น "หยางหลินใช่ไหม? ได้ยินว่านายจะขายบ้าน ฉันมาดูหน่อย"

หยางหลินอึ้งไปก่อน แล้วดีใจมาก "พี่เย่ คุณอยากซื้อบ้านผมหรือครับ?"

"ดูก่อน!" เย่ชวนไม่แสดงท่าทีอะไร

หยางหลินยิ้มถอดถุงมือนวม ดึงเชือกเส้นหนึ่งจากคอ บนเชือกมีกุญแจดอกหนึ่ง

เย่ชวนเห็นแล้วขำ ไอ้หมอนี่น่าสนใจ โตป่านนี้แล้วยังเอากุญแจแขวนคอ

หยางหลินยิ้มพูด "เฮ่ๆ กลัวหาย" พูดจบก็ใช้กุญแจในมือไขกุญแจใหญ่ที่ประตูรั้ว

พอประตูเปิด เย่ชวนก็เห็นกำแพงบังตาที่ก่อด้วยอิฐเทา บนกำแพงใช้อิฐเทาประกอบเป็นตัวอักษร "ฝู" (มงคล) เรียบง่าย แต่ก็ไม่ธรรมดา