บทที่ 185 ความคิดของเย่ชวน (ฟรี)

บทที่ 185 ความคิดของเย่ชวน (ฟรี)

"นาฬิกาปลุก!" เย่ชวนพูด

"นาฬิกาปลุกคืออะไร?" ผู้จัดการซุนถามอย่างสงสัย

"นาฬิกาปลุกก็คือนาฬิกาตั้งโต๊ะขนาดเล็กลง แต่มีฟังก์ชันที่นาฬิกาตั้งโต๊ะไม่มี คือสามารถตั้งเวลาปลุกได้ ปลุกและเตือนให้ทำธุระตามเวลาที่ตั้งไว้"

"มันแค่เพิ่มฟังก์ชันปลุก ประชาชนจะซื้อซ้ำไหม? ก็แค่นาฬิกาเหมือนกัน ดูเวลาเหมือนกัน มีกี่คนจะใช้มันปลุก?" ผู้จัดการซุนรู้สึกผิดหวังในใจ

เย่ชวนยิ้มพูด "พี่ซุน พี่เข้าใจผิดแล้ว! นาฬิกาปลุกไม่ได้มีแค่ฟังก์ชันปลุก แต่ยังมีข้อได้เปรียบที่ใหญ่กว่าที่นาฬิกาตั้งโต๊ะไม่มี"

"อะไรล่ะ?"

"ราคาถูกมาก!"

"ถูกแค่ไหน?"

เย่ชวนคิดสักครู่ พูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยมั่นใจ "อาจจะแค่ไม่กี่หยวนก็พอมั้ง!"

"เท่าไหรนะ?" เสียงของผู้จัดการซุนดังขึ้นโดยไม่รู้ตัว เห็นทุกคนที่โต๊ะอาหารมองมา เขาก็รู้สึกเขินๆ ยิ้มแห้งๆ

เห็นปฏิกิริยาของผู้จัดการซุน เย่ชวนอดขำไม่ได้

ในชาติก่อน ครั้งหนึ่งตอนเดินตลาดเช้า มีคนขายนาฬิกาปลุกที่แผงข้างทาง เขาแค่ถามราคาเล่นๆ ไม่คิดว่าจะราคาแค่ห้าหยวน ตอนนั้นปฏิกิริยาของเขาก็เหมือนผู้จัดการซุนตอนนี้ไม่มีผิด

"พี่ซุน อย่าตื่นเต้นไป! นาฬิกาปลุกมีสองแบบ แบบหนึ่งคือนาฬิกาปลุกกลไก อีกแบบคือนาฬิกาปลุกใช้แบตเตอรี่ นาฬิกาปลุกกลไกมีเฟืองแค่สิบกว่าอัน ต้นทุนไม่น่าจะสูง ส่วนนาฬิกาปลุกแบตเตอรี่มีเฟืองน้อยกว่า แต่เพิ่มมอเตอร์เล็กๆ และต้องใช้แบตเตอรี่ อันนี้ผมพูดไม่ได้"

ผู้จัดการซุนพูดอย่างตื่นเต้น "ราคาแบตเตอรี่ค่อนข้างแพงจริง แต่ถ้าโรงงานซื้อจำนวนมาก ก็ไม่น่าจะแพงเกินไป"

"งั้นก็จัดการได้ง่าย ต้นทุนนาฬิกาปลุกเราควบคุมได้ เฟืองข้างในจะเลือกทำจากเหล็กหรือพลาสติกก็ได้ แต่เฟืองพลาสติกอายุการใช้งานคงไม่เท่าเฟืองเหล็ก"

แม้ผู้จัดการซุนจะไม่ค่อยเข้าใจเรื่องเทคนิค แต่ช่องทางการขายเขารู้ดี จากปากของเย่ชวนเขาได้ยินอะไรที่แตกต่าง

"พลาสติกดีนะ พอพังก็ซื้อใหม่ได้ ไม่เหมือนนาฬิกาทุกวันนี้ ใช้ได้เป็นสิบๆ ปี"

เย่ชวนรู้สึกแปลกใจ ไม่คิดว่าตาแก่นี่จะเป็นพ่อค้าเจ้าเล่ห์ ตัวเองแค่พูดถึงเรื่องคุณภาพที่ไม่รับประกัน เขาก็คิดทำให้นาฬิกาปลุกเป็นสินค้าใช้แล้วทิ้งเลย

"น้องเย่ ถ้าราคาจริงๆ แค่ห้าหยวนตามที่น้องว่า ก็วิเศษเลย ไอเดียนี้ช่วยโรงงานอิเล็กทรอนิกส์ที่สองรอดแล้ว!"

ขณะที่ทั้งสองคุยกันอย่างสนุกสนาน กลับไม่ทันสังเกตว่าคนที่โต๊ะหยุดคุยกันหมดแล้ว ทุกคนให้ความสนใจทั้งสองคน

"เสี่ยวเย่ เธอทำอะไรอีกล่ะ?" ผู้อาวุโสสวียิ้มถาม

เย่ชวนตกใจ เงยหน้าขึ้นมาเห็นสายตาทุกคูจ้องมาที่เขา อดยิ้มแห้งๆ ไม่ได้

คุยกันเพลินไป เสียงดังขึ้นโดยไม่รู้ตัว ไม่คิดว่าจะดึงดูดความสนใจของทุกคน

ผู้จัดการซุนพูดอย่างตื่นเต้น "ผู้อาวุโสสวี เมื่อกี้เสี่ยวเย่เสนอไอเดียให้ผม ให้โรงงานของเราวิจัยและผลิตนาฬิกาปลุก"

"นาฬิกาปลุก?" ผู้อาวุโสสวีเห็นมามาก ผู้จัดการซุนไม่รู้จักนาฬิกาปลุก ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่รู้จัก

ผู้จัดการซุนเล่าฟังก์ชันและต้นทุนคร่าวๆ ของนาฬิกาปลุก ทุกคนในที่นั้นต่างมีสีหน้าประหลาดใจ

"ฮืม...ถูกขนาดนั้นจริงเหรอ? ต้นทุนแค่ห้าหยวนก็ทำนาฬิกาปลุกได้?" ผู้อาวุโสสวีพูดอย่างไม่ค่อยเชื่อ

เย่ชวนครุ่นคิดสักครู่ แล้วพูด "ความยากของนาฬิกาปลุกอยู่ที่เทคโนโลยี ชิ้นส่วนภายในไม่ซับซ้อน ถ้าใช้พลาสติก ผมคาดว่าต้นทุนสามหยวนก็พอ ถ้าใช้เฟืองเหล็กหรือสแตนเลส ประมาณห้าหยวน"

ผู้อาวุโสสวีพยักหน้า รอฟังต่อ

เย่ชวนพูดต่อ "ตอนนี้ที่ยังไม่แน่ใจคือนาฬิกาปลุกแบตเตอรี่ มันใช้เฟืองน้อยกว่า แต่ต้องใช้มอเตอร์ แผงวงจร และแบตเตอรี่ ผมไม่รู้ต้นทุนชิ้นส่วนพวกนี้ แต่แม้จะแพงกว่า ผมเชื่อว่าต้นทุนก็ไม่น่าจะเกินสิบหยวน"

ผู้อาวุโสสวีเงียบไป ผ่านไปห้าหกนาที ตบโต๊ะดังปัง

"ดี!"

เสียงนี้ทำให้ทุกคนตกใจ ผู้จัดการหยางกำลังจะยกแก้วน้ำดื่ม แก้วเกือบหล่นพื้น

โลกนี้ไม่ใช่ไม่มีนาฬิกาปลุก แต่ไม่แพร่หลายในจีน เพราะราคาเมื่อเทียบกับนาฬิกาตั้งโต๊ะแล้วไม่คุ้มค่าเลย

เย่ชวนสามารถลดราคานาฬิกาปลุกให้ต่ำกว่าสิบหยวน หรือแค่สามถึงห้าหยวน ทำให้เขานึกถึงอีกเรื่องหนึ่ง

ใช้นาฬิกาปลุกราคาถูกส่งออก เก็บเงินตราต่างประเทศจากชาวต่างชาติ

ตอนนี้จีนมีทุนสำรองเงินตราต่างประเทศต่ำมาก เทคโนโลยีหลายอย่างถูกตะวันตกคุมคอไว้ แม้แต่จะซื้อสายการผลิตที่เขาเลิกใช้แล้ว ก็ต้องจ่ายราคาแพงลิบ

โรงงานต่างๆ รอคอยอย่างกระหาย บนโต๊ะของกระทรวงมีคำขอซื้อเทคโนโลยีและอุปกรณ์จากต่างประเทศจากโรงงานต่างๆ มากมาย ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่อนุมัติ แต่ไม่มีเงินซื้อ

เงินตราต่างประเทศทุกบาททุกสตางค์มีค่ามาก ถ้าเย่ชวนสามารถวิจัยนาฬิกาปลุกต้นทุนต่ำได้จริง หาเงินตราต่างประเทศให้ประเทศได้ เขาจะต้องช่วยขอความดีความชอบให้กับผู้บริหาร