บทที่ 18 เงาดำลึกลับน่าพิศวง!

ฉิว!

พร้อมกับเสียงแหวกอากาศ เว่ยเผิงกระโจนออกไปนอกจวนทันที ไล่ตามเงาดำประหลาดที่กำลังหลบหนีไปข้างหน้า

ลู่เฉินก็มาถึงนอกจวนในเวลานี้เช่นกัน คิ้วขมวดแน่น พึมพำว่า "จะเป็นคนของต้าฉีตี้กั๋วหรือไม่นะ"

ตอนนี้เมืองอี๋เอ๋อได้ตกอยู่ภายใต้การควบคุมของกองทัพเฮยหลงอย่างสมบูรณ์แล้ว

การที่มีคนสามารถแทรกซึมเข้ามาในจวนเมืองได้อย่างเงียบกริบ และแอบฟังการสนทนาของพวกเขา แสดงให้เห็นว่าผู้นี้ไม่ธรรมดาเลยทีเดียว!

"คงไม่ใช่!"

หลินชางส่ายหน้า กล่าวว่า "คนผู้นี้มีพลังงานที่เลือนราง เชี่ยวชาญการพรางตัวอย่างยิ่ง ระดับขั้นคงไม่ด้อยไปกว่าข้าเลย"

ลู่เฉินตกใจเล็กน้อย!

ไม่ด้อยไปกว่าหลินชาง?

นั่นไม่ใช่หมายความว่าพลังของคนผู้นี้อย่างน้อยก็ต้องอยู่ในระดับ 8 หรือ!?

"คุณชายไม่ต้องกังวล"

หลินชางกล่าวอย่างมั่นใจว่า "ด้วยพละกำลังของเว่ยเผิง การจับตัวเขาคงไม่ใช่เรื่องยาก"

ลู่เฉินพยักหน้าเบาๆ ไม่ได้พูดอะไร

เขาไม่ได้กังวลว่าเว่ยเผิงจะจับคนผู้นั้นไม่ได้ เพียงแต่สงสัยว่าอีกฝ่ายเป็นคนของฝ่ายใดกันแน่

ไม่นานนัก

เว่ยเผิงกลับมาที่จวนเมืองด้วยใบหน้าหยาบกร้านที่ดูอัดอั้นอยู่บ้าง

หลินชางก้าวไปข้างหน้าถามว่า "เว่ยเผิง คนนั้นล่ะ?"

เว่ยเผิงตอบอย่างจนใจ "หนีไปแล้ว"

หลินชางแสดงความประหลาดใจบนใบหน้า

เมื่อครู่ยังพูดอย่างมั่นใจว่าเว่ยเผิงจะจับตัวได้ ไม่คิดว่าการตบหน้าจะมาเร็วถึงเพียงนี้

ด้วยพลังของเว่ยเผิงที่เป็นนักยุทธ์ระดับ 9 แต่กลับปล่อยให้อีกฝ่ายหนีไปได้? จะเป็นไปได้หรือว่าอีกฝ่ายเป็นจงซือ?

เป็นไปไม่ได้!

หากเป็นจงซือจริง ต่อให้มีเว่ยเผิงอีกคนก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ ไม่จำเป็นต้องหนีเลย

เว่ยผิงกำหมัดแน่น พูดอย่างโมโห "บ้าจริง! เจ้านั่นมีเทคนิคการพรางตัวและความเร็วสูงมาก เหมือนเงาไปเลย จับไม่ได้เลย คงเป็นเพราะรุ่งสางที่ต้องหลบแสงอรุณ จึงทำให้ข้ารู้สึกถึงการเคลื่อนไหวได้"

เห็นสีหน้าผิดหวังของเว่ยเผิง ลู่เฉินยิ้มบางๆ พลางโบกมือ "แม่ทัพเว่ยไม่ต้องตำหนิตัวเอง แต่ละคนก็มีความถนัดต่างกัน"

เมื่ออีกฝ่ายเชี่ยวชาญการพรางตัว ก็แสดงว่าพลังในการต่อสู้คงไม่แข็งแกร่งนัก มิฉะนั้นคงไม่จำเป็นต้องหนี

หยุดครู่หนึ่ง

ลู่เฉินมองท้องฟ้าที่เริ่มมีแสงอรุณ โบกมือพูดว่า "ทั้งสองท่านแม่ทัพไม่ต้องคิดมาก ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร สักวันเราก็ต้องรู้ ตอนนี้เมืองอี๋เอ๋อเพิ่งถูกยึดครอง มีเรื่องต้องจัดการมากมาย รบกวนแม่ทัพหลินดูแลด้วย"

หลินชางพยักหน้า ถามว่า "คุณชาย จำเป็นต้องดึงกำลังทหารบางส่วนจากเป่ยจิงมาประจำการที่นี่หรือไม่?"

"ไม่ต้อง"

ลู่เฉินยิ้มพลางส่ายหน้า "กองทัพเฮยหลงรุ่นใหม่กำลังจะมาถึงแล้ว พอดีจะได้เติมเสบียงด้วย"

ได้ยินดังนั้น

เว่ยเผิงกับหลินชางสบตากัน ในดวงตาฉายแววตกตะลึง

ไม่รู้ว่าครั้งนี้จะมีกองทัพเฮยหลงมาเท่าไหร่

หากมาอีกหนึ่งแสนนาย และทั้งหมดเป็นนักยุทธ์ การยึดครองเป่ยซงตี้กั๋วก็คงไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้!

ลู่เฉินยิ้มน้อยๆ ไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม

ไม่ได้นอนทั้งคืน เขาง่วงจนลืมตาไม่ขึ้น จึงหาห้องว่างห้องหนึ่ง ทิ้งตัวลงบนเตียง หลับใหลไป

พลบค่ำ

ลู่เฉินลืมตาขึ้นเล็กน้อย ยืดเส้นยืดสายอย่างขี้เกียจ รู้สึกสดชื่นกระปรี้กระเปร่า

เปิดร้านค้า มองคะแนนสองแสนกว่าที่มุมบน พยักหน้าอย่างพอใจ

นึกถึงคะแนนคุณสมบัติที่ได้รับรางวัลจากระบบ ก็ใส่เข้าไปในร่างกายและพละกำลังเช่นเคย โบกมือเรียกหน้าต่างคุณสมบัติ

[ผู้ใช้: ลู่เฉิน]

[ระดับขั้น: นักยุทธ์ระดับ 1]

[ร่างกาย: 18]

[พละกำลัง: 26]

[จิตใจ: 2]

[คุณสมบัติที่ใช้ได้: 0]

แม้พลังงานในร่างกายจะเพิ่มขึ้นไม่น้อย แต่ระดับขั้นยังคงอยู่ที่นักยุทธ์ระดับ 1

ลู่เฉินหน้าเบื่อหน่าย อดไม่ได้ที่จะถามว่า "ระบบ บอกหน่อยได้ไหม ต้องถึงเท่าไหร่ถึงจะขึ้นระดับ 2 ได้?"

ระบบไม่ตอบ

อย่างจนใจ ลู่เฉินถอนหายใจลึก เก็บหน้าต่างคุณสมบัติ

เปิดประตูออกไป

สอบถามครู่หนึ่งก็รู้ว่า เว่ยเผิงอยู่ประจำการที่เมืองอี๋เอ๋อ หลินชางกลับไปเมืองเป่ยหลิ่งแล้ว

ลู่เฉินสั่งให้หลงเอ้อร์อยู่บัญชาการกองทัพเฮยหลงที่เมืองอี๋เอ๋อ ส่วนตัวเองพาหลงอี้ขี่ม้าไปเมืองเป่ยหลิ่ง

ไม่นาน

ลู่เฉินมาถึงเมืองเป่ยหลิ่ง ไม่ได้รบกวนหลินชางที่กำลังยุ่ง เดินตรงไปที่ชายป่าทางทิศตะวันตก

"ระบบ แลกทหารกล้าตายระดับ 1 หนึ่งแสนนาย แล้วก็เสบียงหนึ่งหมื่นถัง!"

อื้อ อื้อ อื้อ!

พร้อมกับเสียงดังสั่นสะเทือนที่ดังขึ้นสลับกันไป

รอบๆ ป่าปรากฏกองทัพเฮยหลงในชุดเกราะดำมากมาย สง่างาม พลังน่าเกรงขาม

เกวียนเสบียงที่ปรากฏขึ้นกลางอากาศ ทำให้ป่าที่เคยกว้างขวางดูแออัดขึ้นไม่น้อย

ลู่เฉินพยักหน้าอย่างพอใจ

หมุนข้อมือ การ์ดสีดำปรากฏในมือ พิจารณาครู่หนึ่ง ส่งให้หลงอี้ที่อยู่ข้างๆ

"หลงอี้ ใช้อันนี้ซะ"

"ขอรับนาย"

หลงอี้ไม่ลังเล รับการ์ดมา บีบมันทันที

ตูม!

เสียงดังสนั่นดังขึ้น พลังงานอันแข็งแกร่งพุ่งขึ้นกลางอากาศ ก่อตัวเป็นกระแสวน ไหลเข้าสู่ร่างของหลงอี้

ชั่วพริบตา

ร่างของหลงอี้สั่นเทิ้ม ระดับขั้นเพิ่มขึ้นเป็นระดับ 7 ทันที

แม้แต่ชุดเกราะดำบนตัวก็ดูเปลี่ยนไปเล็กน้อย ภายใต้แสงตะวันยามเย็น ลายมังกรจางๆ ปรากฏขึ้น

"ขอบพระคุณนายท่าน!"

หลงอี้ดูดซับพลังงานจนหมด ก้าวไปข้างหน้าครึ่งก้าว คุกเข่าข้างเดียวคำนับ

ลู่เฉินโบกมือ พูดว่า "ลุกขึ้นเถอะ"

ยิ่งหลงอี้แข็งแกร่ง ก็ยิ่งหมายถึงความปลอดภัยของเขาด้วย

หากยึดเมืองเคอลาซือเฉิงได้ อาจจะได้รับรางวัลเป็นบัตรเลื่อนขั้นทหารกล้าตายอีกใบ ตอนนั้นระดับของหลงอี้ก็จะขึ้นเป็นระดับ 8

เมื่อมองเช่นนี้ ระดับจงซือก็ดูไม่ไกลเกินเอื้อมเลย

ฉิว!

ขณะที่ลู่เฉินกำลังจะจากไป เสียงแหวกอากาศดังขึ้น หลินชางปรากฏตัวด้วยสีหน้าเคร่งเครียด พลังงานแผ่ซ่านรอบกาย ราวกับเจอศัตรูร้าย

"แม่ทัพหลิน ท่านเป็นอะไร?"

ลู่เฉินถามอย่างสงสัย

"คุณชาย? ท่านอยู่ที่นี่หรือ?"

เมื่อเห็นลู่เฉิน หลินชางยังไม่เก็บพลังงาน พูดอย่างระมัดระวังว่า "เมื่อครู่ข้ารู้สึกถึงคลื่นพลังงาน จึงมาดู"

ลู่เฉินยิ้มบาง ชี้ไปที่หลงอี้ข้างๆ พูดว่า "เมื่อครู่หลงอี้เพิ่งจะขึ้นระดับน่ะ"

"โอ้?"

หลินชางเลิกคิ้วเล็กน้อย มองหลงอี้ที่เป็นนักยุทธ์ระดับ 7 แล้ว เก็บพลังงาน กล่าวแสดงความยินดี "ขอแสดงความยินดีด้วย ท่านหลง"

เผชิญกับคำแสดงความยินดีของหลินชาง หลงอี้ยังคงสีหน้าเรียบเฉย ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

หลินชางก็เข้าใจนิสัยของหลงอี้ดี นอกจากลู่เฉินแล้ว เขาไม่ฟังคำสั่งใครทั้งสิ้น

ในตอนนี้

สายตาของหลินชางสังเกตเห็นกองทัพเฮยหลงในป่า ใบหน้าเปี่ยมด้วยความยินดี "คุณชาย นี่เป็นกองทัพเฮยหลงรุ่นใหม่หรือ?"

ลู่เฉินพยักหน้า "ถูกต้อง กองทัพเฮยหลงหนึ่งแสนนายและเสบียงหนึ่งหมื่นถัง ขอรบกวนแม่ทัพหลินจัดการด้วย"

หลินชางตกตะลึงในใจ

แม้เช้านี้ลู่เฉินจะพูดไว้แล้ว แต่เมื่อเห็นกองทัพเฮยหลงหนึ่งแสนนายตรงหน้า ก็ยังอดรู้สึกเหลือเชื่อไม่ได้

หลินชางเอียงตัว ถามเสียงเบา "คุณชาย พอจะบอกได้ไหมว่า ท่านแม่ทัพฝึกกองทัพเฮยหลงไว้ทั้งหมดเท่าไหร่?"

ลู่เฉินยิ้มลึกลับ พูดว่า "ไม่มีที่สิ้นสุด!"

พูดจบ ไม่สนใจหลินชางที่ยืนงงอยู่กับที่ ควบม้าผ่านทุ่งหญ้าเหลี่ยเซวียน มาถึงเมืองอี๋เอ๋อ

มาถึงจวนเมือง

ลู่เฉินชงชาถ้วยหนึ่งอย่างสบายๆ นั่งบนเก้าอี้ สายตาจับจ้องแผนที่บนโต๊ะ ครุ่นคิดพลางพูด

"หลงอี้ เจ้าไปจัดการธุระอย่างหนึ่ง!"

(จบบท)