บทที่ 570 สงครามใหญ่

บทที่ 570 สงครามใหญ่

พื้นที่นี้เป็นพื้นที่กึ่งทะเลทราย พื้นดินเต็มไปด้วยกรวดทรายที่นุ่มนวล หญ้าขึ้นประปรายและต้นไม้เล็ก ๆ กระจัดกระจาย ให้ความรู้สึกแห้งแล้งและรกร้าง

ไม่ไกลนัก ที่เนินดินเล็ก ๆ

มีเงาร่างหนึ่งกำลังยิงธนูขึ้นฟ้าอย่างต่อเนื่อง ลูกธนูที่เสียดสีกับอากาศด้วยความเร็วสูงจนเกิดแสงสีแดงจาง ๆ

นั่นคือเย่จง

เฉินโส่วอี้ เดินทอดน่องเข้าไปใกล้

ใต้เท้าของเย่จงมีลูกธนูวางกองอยู่ เขายิงธนูทีละลูก แต่ละลูกมีประกายไฟฟ้าพันรอบแน่นหนา เมื่อเปรียบเทียบกับเมื่อปีที่แล้วที่ได้พบกัน ความสามารถพิเศษของเขาดูทรงพลังขึ้นมาก และการควบคุมไฟฟ้าก็เชี่ยวชาญจนคล่องแคล่วเหมือนใช้แขน

ลูกธนูที่ยิงออกไปเหมือนแสงวิบวับพุ่งหายไปในทันที จนแม้แต่สายตาของเฉินโส่วอี้ยังไม่สามารถจับการเคลื่อนไหวได้

เฉินโส่วอี้มองด้วยสีหน้าที่เริ่มจริงจัง

พลังการโจมตีที่น่ากลัวเช่นนี้ แม้แต่ร่างที่เขาเปลี่ยนแปลงก็ยังยากที่จะป้องกันได้

“ความสามารถแบบนี้ มันเกินไปแล้ว!” เขาคิดอย่างอิจฉา “จับคู่กับลูกธนูทะลุเกราะ สังหารครึ่งเทพคงเหมือนเล่นสนุก จะเหมือนกับความสามารถควบคุมลมของข้า ที่แทบไม่มีความก้าวหน้าเลย”

“หัวหน้าเย่ กำลังฝึกธนูอยู่เหรอ?” เฉินโส่วอี้เปิดบทสนทนา

เย่จงเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง แต่ไม่ได้ตอบกลับ และยังคงฝึกธนูต่อไป

“เจ้าฝึกธนูยังไง มีเคล็ดลับอะไรไหม?” เฉินโส่วอี้ไม่ใส่ใจและถามต่อ

“ฝึกบ่อย ๆ” เย่จงพูดในที่สุด “เจ้ามันยังเด็ก ฝึกวันละไม่กี่ชั่วโมง แล้วฝึกต่อเนื่องสักสิบปี ก็น่าจะได้”

เฉินโส่วอี้นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง เขารู้คำตอบนี้อยู่แล้ว แต่มันฟังดูเหมือนคำพูดไร้สาระสำหรับเขา

จากนั้น เย่จงยิงลูกธนูอีกลูกและพูดต่อว่า “การประเมินของเจ้าปีที่แล้ว ข้าก็ได้ยินมา มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก เพราะทุกคนมีจุดเด่นและจุดด้อย การฝึกธนูสำหรับคนหนุ่มสาวมันน่าเบื่อจริง ๆ”

คำพูดนั้นทำให้สีหน้าของเฉินโส่วอี้เปลี่ยนไป

เขาไม่ได้สนใจเรื่องนั้นเลย ความจริงเขาแทบไม่ได้ใช้ธนูด้วยซ้ำ ธนูถูกเก็บไว้ในที่ว่างเปล่า

เฉินโส่วอี้ไม่อยากต่อบทสนทนาที่แย่ลงไปกว่านี้ จึงเปลี่ยนหัวข้อ “เจ้าดูข้อมูลเกี่ยวกับเทพแห่งแสงสว่างแล้วหรือยัง?”

เย่จงหยุดคิดไปชั่วครู่ก่อนตอบ “พวก‘เทวทูต’นั่นใช่ไหม?”

พูดจบเขาก็ยิงธนูอีกลูกด้วยความมั่นใจ “หากพวกมันเข้ามาในระยะ 5-6 กิโลเมตร ข้าสามารถยิงพวกมันตกได้แน่นอน”

เฉินโส่วอี้: …

เขารู้สึกเบื่อหน่ายจนหมดความอยากจะคุยต่อ

“งั้นเจ้าก็ฝึกต่อไปเถอะ!”

เขากลับไปที่เต็นท์อย่างหมดสนุก

เมื่อมองเห็นสาวเปลือกหอย บนเตียง เขาก็ขมวดคิ้ว

สาวเปลือกหอยอยู่ที่นี่อันตรายเกินไป!

หากลัทธิชั่วร้ายโจมตีด้วยนิวเคลียร์ สถานที่แห่งนี้จะไม่ปลอดภัยเลย

บนโลกใบนี้ ความเร็วการบินของเธอช้าเหมือนนกกระจอก เธอไม่มีทางหนีรอดได้

“เจ้าตัวเล็ก มาเถอะ ยักษ์ใจดีจะพาเจ้าไปที่สนุก ๆ!”

สาวเปลือกหอยเงยหน้าด้วยความตื่นเต้น “จริงเหรอ ยักษ์ใจดี?”

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

ที่เชิงเขาที่ห่างจากแนวหน้ากว่า 200 กิโลเมตร ซึ่งแทบไม่มีผู้คนอาศัยอยู่

“ฮือฮือ ยักษ์ใจดี ที่นี่ไม่น่าสนุกเลย…เจ้าตัวเล็กไม่อยากอยู่ที่นี่ เจ้าตัวเล็กอยากอยู่กับยักษ์ใจดี!” สาวเปลือกหอยร้องไห้พลางจับขากางเกงของเฉินโส่วอี้แน่น ใบหน้าเปื้อนไปด้วยน้ำตา “เจ้าตัวเล็กจะเชื่อฟังมาก ๆ ได้โปรดอย่าไป…เจ้าตัวเล็กกลัว…”

“อยู่กับยักษ์ใจดีอันตรายมาก มีคนร้ายมากมายที่ต้องการทำร้ายข้า”

“เจ้าตัวเล็กจะช่วยยักษ์ใจดี! เจ้าตัวเล็กกล้าหาญและไม่กลัวอะไรเลย!”

“เจ้าจะถูกกินจนกระดูกก็ไม่เหลือ” เฉินโส่วอี้พูดขู่

สาวเปลือกหอยหยุดนิ่งไปด้วยความกลัวจนลืมร้องไห้ “พวกเขา…ช่างเลวร้ายจริง!”

“มันเป็นเช่นนั้นจริง ๆ ข้าจะกลับมาหาเจ้าอีกครั้งเมื่อจัดการพวกเขาเสร็จแล้ว เชื่อฟังนะ”

สาวเปลือกหอยลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยอมตอบตกลงอย่างยากลำบาก “ต้องใช้กี่วัน?”

“สิบวัน!”

สำหรับสาวเปลือกหอยที่คุ้นเคยกับการบวกและลบตัวเลขไม่เกินร้อย สิบเป็นตัวเลขเล็ก ๆ แต่เธอก็ยังน้ำตาคลอ “งั้นยักษ์ใจดีต้องสัญญานะ!”

“ข้าสัญญา!” เฉินโส่วอี้กล่าว

“แต่ยักษ์ใจดีชอบโกหกเจ้าตัวเล็กทุกครั้ง!” เธอพูดด้วยความน้อยใจจนน้ำตาไหลอีกครั้ง

เฉินโส่วอี้หน้าแดง รีบให้คำมั่น “ครั้งนี้จะไม่โกหกแน่นอน”

หากสงครามยังไม่จบในสิบวัน เขาก็จะกลับมาหาอีกครั้ง ยังไงที่นี่ก็ไม่ไกลนัก

จากนั้น เฉินโส่วอี้ ได้นำของเล่น เสื้อผ้า หนังสือคณิตศาสตร์ และถ้วยเล็ก ๆ ที่บรรจุเลือดของเทพจริง ใส่เข้าไปในถ้ำเล็ก ๆ ที่เพิ่งขุดขึ้นมา

ถ้ำแห่งนี้ปากแคบแต่ภายในกว้างใหญ่

ปากถ้ำมีขนาดเพียงพอสำหรับกำปั้น แต่ภายในกว้างถึงครึ่งเมตร แม้ว่าสัตว์จะสามารถมุดเข้ามาในถ้ำได้ ก็ไม่น่าจะเป็นภัยต่อสาวเปลือกหอย ที่บริโภคเลือดเทพจริงทุกวัน

สุดท้ายเขาคิดอีกครั้งและนำเสื้อยืดมาฉีกเป็นชิ้น ๆ แล้วใส่เข้าไปในถ้ำเพื่อเป็นที่พักเล็ก ๆ ของสาวเปลือกหอย

เธอมุดเข้าไปในถ้ำเล็ก ๆ นี้อย่างไม่ค่อยพอใจ และสำรวจไปรอบ ๆ

“ชอบไหม?”

“…ไม่ชอบ!”

เฉินโส่วอี้รู้สึกว่าตนเองถามคำถามที่โง่ “งั้นข้าจะไปแล้ว อย่ากลัวนะ!”

“ข้าเป็นเจ้าตัวเล็กผู้กล้าหาญ!” สาวเปลือกหอยตอบด้วยน้ำเสียงที่เคยชิน แต่ปากกลับสั่น “แต่ยักษ์ใจดี เจ้ารีบกลับมานะ เจ้าตัวเล็กจะคิดถึงเจ้า…”

เฉินโส่วอี้พยักหน้า เขามองเธอครั้งสุดท้ายแล้วหันหลังเดินจากไป หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าว เขากระโดดขึ้นฟ้าทะยานสูง

สาวเปลือกหอยรีบวิ่งออกมาจากถ้ำเล็ก ๆ เงยหน้ามองยักษ์ใจดีที่บินสูงขึ้นเรื่อย ๆ และค่อย ๆ หายลับไป ความโดดเดี่ยวอันรุนแรงก่อตัวขึ้นในใจเธอ

“ฮือ…เจ้าตัวเล็กกลัว…”

เธอมองดวงอาทิตย์ที่ยังอยู่กลางฟ้า และพบว่าวันหนึ่งนั้นช่างยาวนานเหลือเกิน

วันที่สอง บรรยากาศแนวหน้ายังสงบเงียบ

วันที่สามก็ยังคงสงบ

แต่ทุกคนต่างรู้ว่านี่คือความเงียบก่อนพายุใหญ่

ทั่วทั้งแนวรบที่ทอดยาวหลายร้อยกิโลเมตร เต็มไปด้วยปืนกลต่อต้านอากาศยานและปืนใหญ่ป้องกันทางอากาศที่เรียงรายอย่างแน่นหนา กำลังพลที่รวมตัวกันบริเวณแนวหน้าสูงถึงสามล้านนาย การบินไปมาของเครื่องบินเกิดขึ้นทุกวัน

จนกระทั่งรุ่งเช้าวันที่สี่

เสียงสัญญาณเตือนดังขึ้นแทรกความเงียบของยามค่ำคืน

เฉินโส่วอี้ตื่นขึ้นมาทันที เขาเดินออกจากเต็นท์

ทั้งสนามรบเต็มไปด้วยความโกลาหล ทหารวิ่งไปมาอย่างรวดเร็ว

ไฟสปอตไลต์จำนวนมากกวาดส่องไปทั่วท้องฟ้า

“เตรียมพร้อมทุกหน่วย! เตรียมพร้อมทุกหน่วย!”

“ระวังการโจมตีทางอากาศ! ระวังการโจมตีทางอากาศ!”

เสียงตะโกนดังสนั่นไปทั่วสนามรบ

“ปัง ปัง ปัง!”

เพียงครึ่งนาทีหลังจากนั้น เสียงปืนต่อต้านอากาศยานเริ่มดังสนั่นเหมือนเสียงฟ้าร้อง

ตำแหน่งของเฉินโส่วอี้อยู่ห่างจากแนวหน้าราวยี่สิบกิโลเมตร แม้แต่เขายังไม่สามารถมองเห็นได้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นข้างหน้า

เขาเปิดดูแผงคุณสมบัติของตนเอง

ค่า "ศรัทธา" ที่สะสมไว้ในช่วงเวลานี้เพิ่มขึ้นเป็น 3,350 หน่วย

โดยไม่ลังเล เขานำค่าศรัทธา 3,000 หน่วยไปเพิ่มความสามารถการแปลงร่างเป็นยักษ์

กระแสร้อนแรงไหลเวียนในร่างกายของเขาเหมือนไฟลุก รอยสักสีดำปรากฏขึ้นทั่วตัว ประกายไฟฟ้าส่องประกายรอบกาย โชคดีที่บรรยากาศตอนนั้นเต็มไปด้วยความตึงเครียด ไม่มีใครสังเกตเห็นความผิดปกติของเขา เมื่อกระแสร้อนแรงจางหาย เขาหยิบธนูออกมาจากพื้นที่จัดเก็บ

แล้วเริ่มเดินไปทางแนวหน้า

“ไปด้วยกัน!” เย่จง ที่อยู่ไม่ไกลเห็นเฉินโส่วอี้ก็รีบเดินเข้ามาใกล้ทันที