ตอนที่ 295
ตอนที่ 295
“ดูเหมือนว่านายจะรู้แล้ว” ปลายสาย นายกเทศมนตรีเหลียงยิ้ม พูดต่อ “ค่ายฤดูร้อนครั้งนี้สำคัญกว่าครั้งไหนๆ เธอก็เป็นอัจฉริยะดาวรุ่งของเมืองนิรันดร์ ทางการก็เลยหวังว่าเธอจะเข้าร่วม สร้างชื่อเสียงให้เมืองนิรันดร์”
อย่างนี้นี่เอง พอฟังนายกเทศมนตรีเหลียงพูดจบ เทียนเต๋าก็เบะปาก อีกฝ่ายจะมาชวนเขาเข้าร่วมค่ายฤดูร้อน แต่น่าเสียดายที่เขาไม่ได้คิดแบบนั้น
“เมืองหลวงไกลมาก เอาไว้ก่อนดีกว่าครับ” เทียนเต๋าปฏิเสธ
“ใครบอกว่าจัดที่เมืองหลวง?” นายกเทศมนตรีเหลียงถามกลับ
“ไม่ได้จัดที่เมืองหลวงเหรอครับ?” เทียนเต๋าขมวดคิ้ว แต่ก็ส่ายหน้า “งั้น... เมืองมหัศจรรย์ก็ไกล” ยังไงเขาก็ไม่อยากไป ไม่ว่าจะจัดที่ไหนก็อ้างว่าไกลได้
“ก็ไม่ได้จัดที่เมืองมหัศจรรย์” นายกเทศมนตรีเหลียงยิ้ม
“หมายความว่ายังไงครับ?” เทียนเต๋าขมวดคิ้ว แปลกใจ “ไม่ได้จัดที่เมืองหลวง ก็ไม่ได้จัดที่เมืองมหัศจรรย์ หรือว่าจะเป็นที่เมืองนิรันดร์?”
“หา?” พอได้ยินเทียนเต๋าถาม หลี่เม่ยเม่ยที่อยู่ข้างๆ ก็ขมวดคิ้ว หรือว่าสถานที่จัดงานค่ายฤดูร้อนครั้งนี้จะมีที่อื่น? ข่าวนี้เป็นนายกเทศมนตรีเหลียงที่พูด ไม่น่าจะผิด หรือว่าจะเป็นแบบที่เทียนเต๋าพูด จัดที่เมืองนิรันดร์?
“เธอเดาถูก!” นายกเทศมนตรีเหลียงตบมือ หัวเราะอย่างภาคภูมิใจ เสียงดังมากจนหลี่เม่ยเม่ยที่อยู่ฝั่งตรงข้ามได้ยิน พอได้ยินแบบนี้ เธอก็อึ้งไปเลย ไม่ใช่หรอกมั้ง? ค่ายฤดูร้อนที่จัดมาสิบห้าปี จะมาจัดที่เมืองนิรันดร์จริงๆ เหรอ? เป็นไปได้ยังไง! เทียบกับเมืองหลวงกับเมืองมหัศจรรย์แล้ว ไม่ว่าจะมองยังไง เมืองนิรันดร์ก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะจัดค่ายฤดูร้อน ถ้าไม่ใช่เพราะคนที่พูดเป็นนายกเทศมนตรีเหลียง หลี่เม่ยเม่ยคงคิดว่าเขามาหลอกเธอ เรื่องแบบนี้ ถามคนร้อยคนในเมือง ก็ไม่มีใครเชื่อ รวมถึงคนที่ถามด้วย ตอนนี้ เทียนเต๋าก็ไม่อยากจะเชื่อ เมื่อกี้เขาแค่พูดมั่วๆ ไม่ได้คิดว่าค่ายฤดูร้อนจะมาจัดที่เมืองนิรันดร์ ถ้าเป็นไปได้ เขาคงไม่เดาเมืองนิรันดร์
“นายกเทศมนตรีเหลียง ท่านพูดจริงเหรอครับ?” เขาอดถามไม่ได้
“แน่นอนว่าจริง” นายกเทศมนตรีเหลียงหัวเราะ อารมณ์ดี “นี่เป็นกิจกรรมใหญ่ระดับประเทศ ครั้งนี้มาจัดที่เมืองนิรันดร์ นายต้องเข้าร่วมนะ!” เลขานุการเคยบอกเขาว่า ค่ายฤดูร้อนครั้งนี้จัดขึ้นเพื่อเทียนเต๋า ยังไงก็ต้องให้เขาเข้าร่วม แต่นายกเทศมนตรีเหลียงไม่ได้กะจะบอก ให้สหพันธ์มหาวิทยาลัยเป็นคนบอก
“งั้น...” เทียนเต๋าเกาหัว ค่ายฤดูร้อนมาจัดที่เมืองนิรันดร์แล้ว เขายังมีเหตุผลอะไรที่จะปฏิเสธ? จะบอกว่าไกล แต่นี่ก็จัดหน้าบ้าน จะบอกว่าไม่ว่าง ค่ายฤดูร้อนก็ไม่ได้จำกัดอิสระ เข้าร่วมไป ทำเรื่องของตัวเองไปก็ได้
“ครับ” พอคิดได้ เทียนเต๋าก็พยักหน้า ตกลง
“แบบนี้สิ” นายกเทศมนตรีเหลียงยิ้ม “ครั้งนี้ นอกจากนายแล้ว ทางการยังจะเชิญเด็กเก่งๆ ในเมืองไปสร้างชื่อเสียงให้เมืองนิรันดร์”
“นายกเทศมนตรีเหลียงยังมีเรื่องอื่นอีกไหมครับ?” เทียนเต๋าขี้เกียจคุยเรื่องสร้างชื่อเสียงให้เมืองนิรันดร์ เขาเข้าร่วมค่ายฤดูร้อนมีเป้าหมายเดียว... ก็คือการได้เห็นอัจฉริยะจากทั่วประเทศ! หลี่เม่ยเม่ยก็เคยบอกว่า รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง รู้จักอัจฉริยะทั่วประเทศก่อน ก็เป็นประโยชน์กับการแข่งขันประลองยุทธร้อยเมือง
“ไม่มีแล้วๆ” นายกเทศมนตรีเหลียงโบกมือ “ว่าแต่ ถ้าช่วงนี้เธอว่าง ผมอยากจะหาคนไปเก็บ... ตู๊ดๆๆ!” เขายังพูดไม่ทันจบ ปลายสายก็วางไปแล้ว นายกเทศมนตรีเหลียงอึ้งไปเลย หมายความว่ายังไง? วางสายใส่ฉัน!...
พอวางสาย เทียนเต๋ากับหลี่เม่ยเม่ยก็มองหน้ากัน ไม่รู้จะพูดอะไร ไม่นาน หลี่เม่ยเม่ยก็พูดขึ้นก่อน “นายตกลงเข้าร่วมแล้ว?”
“ใช่” เทียนเต๋าพยักหน้า พูดอย่างขมขื่น “มันมาจัดหน้าบ้านแล้ว ผมจะทำยังไงได้?”
“ฮ่าๆ” หลี่เม่ยเม่ยหลุดขำ เธอจำได้ว่าเทียนเต๋าเคยบอกว่า ถ้าค่ายฤดูร้อนไม่ได้จัดในเมืองนิรันดร์ก็จะไม่เข้าร่วม ไม่คิดว่าค่ายฤดูร้อนจะมาจัดจริงๆ นี่เขาพูดอะไรก็เป็นแบบนั้นเหรอ? แต่นี่ก็ถูกใจเธอ เพราะตอนแรกเธอก็จะลากเทียนเต๋าไปเข้าร่วมค่ายฤดูร้อน ตอนนี้ก็สำเร็จแล้ว
“งั้นก็เตรียมตัวให้พร้อมสิ” หลี่เม่ยเม่ยยิ้ม “อีกไม่กี่วัน ก็คงมีอัจฉริยะจากเมืองอื่นมาที่เมืองนิรันดร์ ตอนนั้นพวกเราไปดูกัน”
“ก็ได้” เทียนเต๋าพยักหน้า “พาเถียนเสี่ยวกับคนอื่นๆ ไปด้วย”
“อืม” พอคุยเรื่องค่ายฤดูร้อนเสร็จ ทั้งสองก็ลุกขึ้น ออกจากร้าน แยกย้ายกันกลับบ้าน เทียนเต๋าพึ่งจะเดินมาถึงหน้าหมู่บ้าน ยังไม่ทันเข้าไป ก็ได้ยินมีคนเรียกชื่อเขา
“เทียนเต๋า” เขามองไป ก็เห็นว่าเป็นหัวหน้าหลี่
“หัวหน้าหลี่ มีอะไรเหรอครับ?”
“มีจดหมายมาจากเมืองหลวง ระบุว่าต้องให้เธอ” หัวหน้าหลี่พูด หยิบเอกสารออกมาจากกระเป๋า ยื่นให้ เทียนเต๋ารับมาดู ก็เข้าใจ เป็นของที่สหพันธ์มหาวิทยาลัยส่งมา ก็เลยเก็บไว้โดยไม่ได้ดู หัวหน้าหลี่เห็นดังนั้นก็สงสัย “เธอล่ะ รู้ว่าเป็นเรื่องอะไร?”
“แน่นอนสิครับ ค่ายฤดูร้อน” เทียนเต๋ายักไหล่
“ค่ายฤดูร้อน? อ๋อ จริงด้วย นี่เป็นจดหมายเชิญใช่ไหม? ก็ต้องเชิญเธอเข้าร่วมอยู่แล้ว” หัวหน้าหลี่พยักหน้า เขารู้ว่าตอนนี้เทียนเต๋าเลเวลเท่าไหร่ ก็รู้ว่าเขาเป็นที่หนึ่งในอันดับดาวรุ่ง ตัวตนแบบนี้ สหพันธ์มหาวิทยาลัยต้องมาเชิญด้วยตัวเองอยู่แล้ว
“ครับ” เทียนเต๋าพยักหน้า
“แล้วเธอจะไปเมื่อไหร่?” หัวหน้าหลี่ถามอย่างเป็นห่วง “งานของหน่วยภาคสนามพักไว้ก่อนก็ได้ ฉันให้เธอหยุดสองเดือน รอให้เธอแข่งประลองยุทธร้อยเมืองเสร็จแล้วค่อยกลับมาก็ได้”
“ไม่ต้องหรอกครับ” เทียนเต๋ายิ้ม ส่ายหน้า “ครั้งนี้ไม่ต้องออกจากเมืองนิรันดร์”
“อะไรนะ?” หัวหน้าหลี่อึ้งไป เกาหัว “เธอไม่ออกจากเมืองนิรันดร์ จะเข้าร่วมค่ายฤดูร้อนได้ยังไง?”
“ผมไม่ไป เขาก็มาจัดเองน่ะครับ” เทียนเต๋าแบมือ
“!!!” หัวหน้าหลี่เบิกตากว้าง “เธอหมายความว่า ค่ายฤดูร้อนปีนี้จัดที่เมืองนิรันดร์?”
“แค่กๆ แต่ผมไม่ใช่คนไปพูดบอกพวกเขานะ” เทียนเต๋ารีบไอ
“แล้วใครพูด?” หัวหน้าหลี่ตกใจ
“ผมเดาว่า น่าจะคนที่เขีบนนั่นมามั้งครับ” เทียนเต๋าพูด แกะจดหมาย ดูดีๆ ก็เห็นว่ามีเวลา สถานที่จัดงาน เขาก็เลยยื่นจดหมายให้หัวหน้าหลี่ หัวหน้าหลี่อ่านจบก็พูดไม่ออก
