ตอนที่ 180

ตอนที่ 180

“แค่เลเวล 2 ก็มีผลลัพธ์ขนาดนี้!”

หลี่เหิงที่ใจเย็นมานาน ก็รู้สึกตื่นเต้น

“ฝึกฝนต่อไป ฉันเริ่มคาดหวังผลลัพธ์ของเลเวล 3 แล้วสิ!”

หลี่เหิงพูดอย่างตื่นเต้น

เขาไม่ลังเล เริ่มวาดยันต์ต่อ ยันต์มากมายเกิดขึ้นจากพู่กันเขา เขาเก็บอย่างเป็นระเบียบ

พอถึงเลเวล 2 เขาก็สามารถวาดยันต์ที่ซับซ้อนมากขึ้นได้แล้ว

ตอนเลเวล 1 เขาวาดได้แค่ยันต์พื้นฐาน เช่น ยันต์ชำระล้าง แต่ตอนนี้เขาวาดยันต์เสริมพลัง ยันต์ไฟ ได้แล้ว

ยันต์พื้นฐานวาด 1 แผ่น ได้ค่าความชำนาญแค่ 2 คะแนน ส่วนยันต์เลเวล 2 ได้ 5 คะแนน ทำให้เขาอัพเกรดได้เร็วขึ้น

1 วันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

6 โมงเย็น จางอิงอิงเลิกงานกลับบ้าน เห็นหลี่เหิงกำลังวาดยันต์ ถึงจะสงสัย แต่ก็ไม่ได้ถาม ไปทำอาหารเย็น

หลี่เหิงแอบสอน ฝีมือทำอาหารของจางอิงอิงก็เลยเป็นเลเวล 4 โดยไม่รู้ตัว อาหารที่ทำอร่อยมาก

แม้แต่หลี่เหิง ก็ไม่ได้บ่นตอนกินอาหารที่เธอทำแล้ว

กลิ่นหอมของอาหารลอยออกมา

หลี่เหิงได้กลิ่น ค่อยๆ ตั้งสติได้ มองดูยันต์แช่แข็งที่พึ่งวาดเสร็จ

เขาพ่นลมหายใจออกมา

“ในที่สุดก็สำเร็จ!”

ทันใดนั้น เสียงแจ้งเตือนของระบบก็ดังขึ้นในหัว

[ติ๊ง ทักษะยันต์ของท่านเลเวลอัพแล้ว ปัจจุบันเลเวล 3 จิตใจ +10!]

เพิ่มจิตใจอีก 10 คะแนน หลี่เหิงตื่นเต้นมาก

จากนั้น ก็มีข้อมูลมากมายหลั่งไหลเข้ามาในหัว เขาก็ยังคงรับได้อย่างง่ายดาย

หลี่เหิงพบว่ายันต์เลเวล 3 ไม่ได้มีความสามารถใหม่

“ยันต์เลเวล 2 มีความสามารถในการเสริมพลัง ยันต์เลเวล 3 ถึงจะไม่มีความสามารถใหม่ แต่มีความเข้าใจในทักษะยันต์มากขึ้น ไม่เพียงแต่วาดยันต์ได้เร็วขึ้น ยังสามารถวาดยันต์ระดับสูงขึ้นได้”

“ทำต่อ! พยายามอัพเกรดเป็นเลเวล 5 เร็วๆ”

พอเป็นเลเวล 3 หลี่เหิงก็สามารถวาดยันต์แปลกๆ ได้แล้ว

แต่ยันต์ประเภทนี้วาดยาก ต่อให้เป็นหลี่เหิง ก็ต้องใช้เวลาเป็นชั่วโมงกว่าจะวาดได้ 1 แผ่น

เขาวาดเสร็จ 1 แผ่นอย่างยากลำบาก ก็วางพู่กันลง นวดข้อมือ

[ติ๊ง ท่านวาดยันต์โชคลาภ ค่าความชำนาญยันต์เลเวล 3 +15!]

ยันต์เลเวล 3 (509/2000)

มองดูยันต์โชคลาภในมือ หลี่เหิงกำลังจะเก็บ ก็มีเสียงของจางอิงอิงดังมาจากห้องนั่งเล่น

“กินข้าวได้แล้ว!”

หลี่เหิงฟังแล้วก็ยิ้ม พับยันต์โชคลาภ หยิบเชือกสีแดงออกมา ร้อย ทำเป็นสร้อย แล้วค่อยเดินไปที่ห้องนั่งเล่น

อาหารเต็มโต๊ะแล้ว

ด้วยความสามารถของจางอิงอิงตอนนี้ สามารถทำอาหารหน้าตาสวยงาม รสชาติอร่อย ได้แล้ว

อาหารทุกอย่างสวยงาม หอม ได้กลิ่นก็หิว

ถึงหลี่เหิงจะไม่รู้สึกว่าพิเศษ แต่ก็แสดงสีหน้าเกินจริง

“หอมจัง สมกับเป็นภรรยาของฉัน เก่งมาก!”

หลี่เหิงชม

จางอิงอิงเชิดหน้า ยิ้ม ทำท่าทางภาคภูมิใจ

“แน่นอน เธอรีบชิมสิ วันนี้ฉันทำได้ดีเป็นพิเศษ”

หลี่เหิงยิ้ม “ใจเย็นๆ วันนี้สามีจะให้ของขวัญเธอ หลับตาเร็วๆ”

จางอิงอิงรู้สึกอยากรู้ แต่ก็ไม่ได้ถาม หลับตาลง

หลี่เหิงหยิบสร้อยยันต์โชคลาภออกมา สวมให้เธออย่างระมัดระวัง

ได้กลิ่นหอมจากตัวจางอิงอิง หลี่เหิงก็รู้สึกใจสั่น

ตั้งแต่หลี่เหิงสอนทักษะต่างๆ ให้เธอ ร่างกายของจางอิงอิงก็แข็งแรงขึ้น ผิวนวลเนียนขึ้น

บุคลิกของเธอก็ดีขึ้นมาก

ใส่สร้อยเสร็จ หลี่เหิงก็พูดว่า

“โอเค ลืมตาได้แล้ว”

จางอิงอิงก้มลงมองด้วยความอยากรู้อยากเห็น หยิบยันต์โชคลาภที่ถูกพับเป็นรูปสามเหลี่ยมขึ้นมา ถามว่า “นี่คือยันต์อะไร? สวยจัง แถมยังทำให้รู้สึกสงบ”

“ยันต์โชคลาภ ฉันวาดให้เธอเอง จะทำให้เธอโชคดี”

หลี่เหิงอธิบาย

จางอิงอิงยิ้ม “ขอบคุณนะคะคุณสามี!”

หลี่เหิงก็ยิ้ม “กินข้าวกันเถอะ ไม่กิน อาหารอร่อยๆ ที่เธอทำก็เย็นหมด ไม่อร่อยแล้ว”

จางอิงอิงร้อง รีบพูดว่า “ไม่ได้นะ วันนี้ฉันตั้งใจทำ แถมยังได้กินข้าวกับเธอ ปล่อยให้เย็นไม่ได้”

พูดจบ จางอิงอิงก็ดึงหลี่เหิงไปนั่ง

ทั้งสองคนมองหน้ากัน ยิ้ม แล้วก็เริ่มกินข้าว

ไม่นานก็กินข้าวเสร็จ

กินเสร็จ หลี่เหิงก็ลุกขึ้น ไปโรงเรียน

ถึงเขาจะต้องฝึกฝนทักษะยันต์ แต่ก็ไม่ลืมเรื่องสอนลูกศิษย์

การสอนทุกวันก็ทำให้เขาได้ค่าความชำนาญไม่น้อย

4 ทุ่ม หลี่เหิงสอนเสร็จ ออกจากโรงเรียน

พึ่งเดินออกมาไม่ไกล หลี่เหิงก็ได้ยินเสียงคนเรียกเขาจากข้างหลัง

หยุดเดิน หันกลับไปมอง

“อาจารย์ รอผมด้วย!”

ฝานเทียนวิ่งเข้ามาหาเขาเหมือนวัว เร็วมาก

เร็วพอๆ กับรถยนต์ ถ้าไปแข่งวิ่ง คงไม่มีใครสู้เขาได้

หลี่เหิงยิ้ม “เด็กคนนี้ มีอะไร?”

ฝานเทียนหยุดอยู่ตรงหน้าหลี่เหิง เกาหัว “อาจารย์ครับ วันนี้ศิษย์พี่หลี่มาหาผม ชวนผมไปเข้าร่วมทีมฟุตบอล ผมตัดสินใจไม่ได้ เลยมาถามท่าน หวังว่าท่านจะช่วยผมตัดสินใจ ได้ไหมครับ?”

ฝานเทียนเข้าร่วมทีมฟุตบอล?

หลี่เหิงฟังแล้วก็ตกใจ

ฝานเทียนมีวิชาเสื้อเหล็ก ร่างกายแข็งแกร่ง มีดดาบก็ทำร้ายไม่ได้ ถ้าเขาไปอยู่ในสนาม ก็คงไม่มีใครสู้เขาได้

เมื่อก่อนหลี่เหิงยังกังวลว่าทีมฟุตบอลมีแต่เกมรับ ไม่มีเกมรุก ตอนนี้เขามาเข้าร่วมทีม ก็เหมือนเติมเต็มจุดอ่อนของทีม

“ไปเถอะ!” หลี่เหิงพยักหน้า “พวกเธอ 2 คน คนหนึ่งบุก คนหนึ่งรับ ถ้าร่วมมือกัน ก็ไม่มีใครสู้ได้ ฉันรอดูวันที่พวกเธอได้แชมป์”

ฝานเทียนพยักหน้า “ครับ ผมจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง ศิษย์พี่หลี่ก็เหมือนกัน พวกเราจะคว้าแชมป์ฟุตบอลโลก ทำให้ท่านภูมิใจ!”

หลี่เหิงยิ้ม พยักหน้า

สำหรับหลี่เหิง แชมป์ฟุตบอลโลก ไม่ใช่เรื่องสำคัญแล้ว

ตอนนี้เขาแค่อยากรีบกลับบ้าน ฝึกฝนทักษะยันต์

เขารู้สึกคาดหวัง พอทักษะยันต์อัพเกรดแล้วจะเป็นยังไง?

เขารู้สึกว่า ทักษะขั้นสูงนี้ จะทำให้เขาเก่งขึ้นมาก แก้ปัญหาต่างๆ อาจจะนำพาโลกไปสู่ยุคใหม่

“ดึกแล้ว เธอกลับบ้านเถอะ”

“ครับ อาจารย์!”