บทที่ 178 แลนซ์? ชื่อนี้แฝงไว้ด้วยพลังอัปมงคล
แลนซ์หวงลูก
ก่อนหน้านี้เคยติดต่อกับแลนซ์หลายครั้ง ความเข้าใจเกี่ยวกับคนผู้นี้มีเพียงว่าเป็นคนวาดรูปเก่ง กล้าหาญ บ้าบิ่น และเป็นคุณชายแห่งน้ำหอมจันทร์คราม
วันนี้พบกันอีกครั้ง เขาถึงรู้ว่าแลนซ์ไม่ใช่แค่คุณชายแห่งน้ำหอมจันทร์คราม แต่เป็นผู้ก่อตั้งน้ำหอมจันทร์คราม มีชีวิตอยู่นานกว่าที่คิดมาก
อันเดรเป็นคนโบราณเมื่อสองพันกว่าปีก่อน ส่วนแลนซ์... กลับเป็นอาจารย์ของอันเดร เป็นปีศาจแก่ที่มีชีวิตอยู่มาสองพันปี
เพื่อศิษย์ กล้าเผชิญหน้ากับวิหารเทพธิดานักรบ ถึงขั้นท้าทาย หากจำเป็น อาจถึงขั้นปิดปากอัศวินวิหารเทพธิดานักรบของพวกเขา
ปีศาจข้ามมิติมาบอกจะนึ่งองค์หญิงมังกรน้อยที่เขาเลี้ยง ผลคือ ปีศาจได้สมปรารถนาลงหม้อเหล็ก
อาจต้องไปนอนในลังถึงด้วย
หวง
หวงมากๆ
"ท่านสตีเฟนส์ ท่านแลนซ์จะนึ่งปีศาจนั่นกินจริงๆหรือ?"
"ไม่หรอก เขาโหดร้ายก็จริง แต่ไม่มีทางทำเรื่องนึ่งปีศาจกินแบบนั้น ตัวเขาไม่มีกลิ่นคาวเลือด ไม่มีแม้แต่ไอสังหาร
โยนปีศาจลงต้มในหม้อเหล็กแค่ต้องการระบายอารมณ์ ให้ปีศาจเจ็บกาย เพื่อบอกปีศาจว่าเขาสามารถชั่วร้ายยิ่งกว่าปีศาจได้
อีกอย่าง ด้วยความแข็งแกร่งของปีศาจ ไม่ถึงขั้นถูกน้ำร้อนต้มตาย หรือถูกนึ่งตาย ดูไปเถอะ ปีศาจยูลิสซิสนั่นสุดท้ายจะได้เป็นสัตว์เลี้ยงปีศาจของอันเดร"
สตีเฟนส์ไม่คิดว่าแลนซ์จะทำเรื่องกินปีศาจแก้หิวแบบนั้น
"ไปกันเถอะ ไม่ต้องดูแล้ว ชะตากรรมของปีศาจตนนี้อยู่ในมือแลนซ์แล้ว มันจะดิ้นรนอย่างไรสุดท้ายก็ต้องยอมเป็นสัตว์เลี้ยงปีศาจของอันเดร"
สตีเฟนส์มองแลนซ์ด้านล่างแวบหนึ่ง แล้วหันหลังเดินจากไป
อัศวินวิหารเทพธิดานักรบคนอื่นเห็นดังนั้นก็พากันจากไป องค์หญิงมังกรน้อยที่มีกระดองอัญมณีม่วงบนหัวนั้น ไม่อาจปฏิบัติเหมือนมังกรน้อยทั่วไป
ต่อไปเจอนางควรสุภาพหน่อย ด้านหลังนางมีปีศาจแก่ที่แม้แต่ปีศาจและท่านอัศวินศักดิ์สิทธิ์ก็สู้ไม่ได้
ในลานคฤหาสน์ทองคำ องค์หญิงมังกรน้อยที่มีกระดองบนหัวกำลังเติมฟืนเข้าเตา บางครั้งยังใช้พัดโบกไฟ
ปีศาจชั่วร้ายยังจะกินนาง ตอนนี้ดีแล้ว ถูกมังกรร้ายโยนลงหม้อ รอน้ำร้อนขึ้น พอมันฟื้นเห็นตัวเองนอนในหม้อเหล็ก ไม่ตกใจตายก็บุญแล้ว
หลุยส์ บาเซล ดอลตัน สามคนเดินวนรอบหม้อเหล็ก มีชีวิตมาขนาดนี้ พวกเขาเพิ่งเห็นปีศาจในตำนานเป็นครั้งแรก
ตำนานน่าสะพรึงกลัวเกี่ยวกับปีศาจแพร่สะพัดในโลกมนุษย์มาตลอด
มนุษย์ที่เคยเห็นปีศาจจริงๆไม่มีมาก
แต่เมื่อมีปีศาจมาปรากฏในโลกมนุษย์ มักก่อคลื่นน่าสะพรึงกลัว บางครั้งต้องรอวิหารออกมือถึงจะปราบปีศาจได้
"กระดูกแหลมหลังปีศาจนี่ดูแข็งแรงนะ คุณปู่แลนซ์ มันจะไม่ทะลุหม้อเหล็กของท่านหรอกหรือ?"
หลุยส์ดีดกระดูกแหลมสีเลือดบนหลังอสูรจันทร์เลือดยูลิสซิส ทำเสียงชื่นชม ปีศาจนี่ยังมีชีวิตอยู่ ถ้าตายแล้วอาจตัดกระดูกแหลมสักอันมาดูว่าทำเป็นมีดได้ไหม
"เอ๊ะ? คุณปู่? ท่านทำอะไร? ไม่นะ เขาบนหัวปีศาจท่านก็เอาด้วย?"
"เจ้าไม่รู้อะไร เขาปีศาจเป็นตัวยา ใช้ทำยาได้ เขาสองอันงอกบนหัวมันก็ไม่มีประโยชน์ สู้มาเป็นตัวยาของข้าดีกว่า"
แลนซ์จ้องเขาปีศาจบนหัวยูลิสซิสครู่หนึ่ง โบกมือเรียกมังกรน้อย: "มังกรน้อย เจ้ามีเลื่อยไม่ใช่หรือ? มา เลื่อยเขาสองอันบนหัวปีศาจนี่"
"เลื่อยของข้าใช้เลื่อยทองคำ"
"เลื่อยทองคำอะไร ต่อไปอยากได้อะไร ไปขอจากอันเดรโดยตรง ตอนนี้เลื่อยเขาปีศาจสองอันนี่ก่อน"
"จะกระเด็นเลือดใส่ตัวข้าไหม?"
"ให้เจ้าเลื่อยเขาปีศาจ ไม่ได้ให้เลื่อยหัวมัน แค่อย่าเลื่อยชิดหนังหัวมัน ไม่มีเลือด... เอาเถอะ เอาเลื่อยมาให้ข้า ข้าเลื่อยเอง
ผงที่เกิดจากการเลื่อยเขาปีศาจก็อย่าทิ้ง เก็บไว้ กลับไปศึกษาดูว่าจะพัฒนายาเหนือธรรมชาติใหม่ได้ไหม"
มังกรน้อยลูเซียหยิบเลื่อยจากเหรียญทองแห่งโชคลาภ ส่งให้มังกรร้าย: "ใช้ดาบใหญ่ฟันลงมาไม่เร็วกว่าหรือ?"
"เจ้าไม่เข้าใจ จัดการตัวยาไม่ควรหยาบคายแบบนั้น ตอนเก็บต้องนุ่มนวล พยายามให้ตัวยารู้สึกว่าเจ้าจะทะนุถนอมมัน"
"???"
มีทฤษฎีแบบนี้ด้วย?
งั้นใช้เลื่อยเลื่อยเขาปีศาจก็นุ่มนวลแล้ว?
"ท่านใช้เลื่อย เลื่อยช้าๆแบบนั้น จะไม่ทำให้มันตกใจหรือ?"
"ไม่หรอก"
"งั้นใช้ดาบใหญ่ก็ไม่ทำให้มันตกใจเหมือนกัน"
"ใช้ดาบใหญ่ ถ้าระหว่างทางปีศาจนี่ตื่น หัวขยับ โชคดีหัวหลุดไปทั้งหัว ไม่โชคดีหัวหายไปครึ่งหนึ่ง
เจ้าลองคิดดู ภาพนั้นจะนองเลือดแค่ไหน? ใช้เลื่อยต่างกัน สามารถเลื่อยเขาปีศาจออกมาได้แม่นยำ แม้ระหว่างทางมือสั่น อย่างมากหัวปีศาจถูกขีดนิดหน่อย เลือดออกบ้าง ไม่ถึงบาดแผลถึงตาย
ข้ายังจะให้มันทำสัญญาสัตว์เลี้ยงปีศาจกับอันเดร"
"ข้าไม่เอา" อันเดรที่ยืนข้างๆพูดขึ้นทันที "ข้าไม่เอาปีศาจไม่มีเขา น่าเกลียด"
"???"
"ปีศาจระดับกลางยังไม่รังเกียจเจ้า เจ้ากลับรังเกียจมันซะแล้ว?"
แลนซ์รับเลื่อยจากมังกรน้อย เริ่มเลื่อยเขาปีศาจ เขาปีศาจนี้ใช้ทำยาได้จริง
ไม่ได้เลื่อยชิดหนังหัวยูลิสซิส เหลือโคนไว้ แค่ไม่กี่ปี สิบกว่าปี หรือหลายสิบปี มันก็งอกเขาปีศาจใหม่สองอัน
สมาชิกสมาคมหมีดุเห็นภาพนี้สั่นเทา น่ากลัวจริง ปีศาจมาที่นี่ก็ต้องทิ้งเขาปีศาจไว้คู่หนึ่ง
สมาชิกสมาคมแมงป่องสาวทิ้งพิษไว้
ไม่ได้ ต้องเก็บกวาดขยะนอกนครทองคำ ซ่อมถนนให้ดีที่สุด ไม่อย่างนั้นพวกเขากลัวท่านแลนซ์จะพูดว่า 'พวกเขามีของที่ใช้ทำยาได้' แล้วตัดอะไรสักอย่างจากร่างไปบางส่วน
สมาชิกสมาคมแมงป่องสาวก็หวาดหวั่น โชคดีที่ท่านแลนซ์ต้องการแค่พิษ ถ้าบอกว่าหางแมงป่องของพวกนางใช้ทำยาได้ ผลลัพธ์... คิดแล้วทำให้พวกนางขนลุก
"อันเดร ปล่อยสมาชิกสมาคมนักล่ารางวัลอื่นไปเถอะ พวกเขาไม่มีประโยชน์กับเจ้า"
"ได้ พวกเขาทรยศอาจารย์ท่าน..."
"ในความทรงจำข้าไม่มีพวกเขา"
"งั้นข้าฟังอาจารย์"
อันเดรโบกมือให้แม่ทัพทองคนหนึ่ง แม่ทัพทองนั้นรับคำสั่งจากไป โชคดีของสมาชิกสมาคมเหล่านั้นที่ได้พบท่านแลนซ์
ถ้าวันนี้ไม่ได้พบท่านแลนซ์ พวก "ทหารใหม่" พวกนี้จะกลายเป็นเนื้อป่นในการโจมตีนรก
เสียงเลื่อยเขาดังเป็นจังหวะ
ไม่นานอสูรจันทร์เลือดยูลิสซิสก็เหลือเขาเดียว แลนซ์หยิบแปรง ปัดผงอย่างระมัดระวังใส่ขวดแก้วยาที่สะอาด
นี่เป็นตัวยาล้ำค่าห้ามทิ้ง เขาปีศาจหาได้ยาก
เก็บเขาปีศาจที่เลื่อยมาแล้ว แลนซ์เริ่มเลื่อยเขาอันที่สอง ลงมือครั้งที่สองคล่องแคล่วขึ้น เลื่อยเขาปีศาจออกมาได้ง่าย
อสูรจันทร์เลือดที่เดิมหน้าแดงเขี้ยวงอกน่าสยดสยอง พอไม่มีเขาปีศาจบนหัว ความน่าสยดสยองลดลง กลายเป็นน่าเกลียดน่าเอ็นดู
อสูรจันทร์เลือดยูลิสซิสฟื้นก่อนน้ำในหม้อเหล็กเดือด
เมื่อฟื้น สายตาเลื่อนลอย งงงวย
พักใหญ่ตาจึงเริ่มโฟกัส สมองว่างเปล่าค่อยๆมีภาพ เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้าค่อยๆนึกออก
ถูกอันเดรเรียก
อยากนึ่งมังกรน้อยอ่อนนุ่มกิน
มีมนุษย์คนหนึ่งท้าทายมัน
มันอยากให้มนุษย์ผู้นั้นรู้ถึงความดุร้ายและแข็งแกร่งของปีศาจ
แล้วมันก็รู้ถึงความดุร้ายและแข็งแกร่งของมนุษย์ผู้นั้น
นี่มันอยู่ที่ไหน?
อ้อ อยู่ในน้ำ อยู่ในหม้อ
อยู่ในหม้อ?
อสูรจันทร์เลือดยูลิสซิสโกรธจัด ใครกล้าดูหมิ่นมัน?!!!
อ๊าก!!!
เจ็บ เจ็บ เจ็บ เจ็บ--
ทั้งตัวเจ็บไปหมด เนื้อหนัง กระดูกเจ็บหมด!!!
"ฟื้นแล้ว ฟื้นแล้ว ปีศาจในหม้อของแลนซ์ฟื้นแล้ว!!!"
เห็นปีศาจในหม้อฟื้น มังกรน้อยโยนฟืนในมือทิ้ง วิ่งไปข้างกายแลนซ์ ยามมีอันตราย อยู่ข้างมังกรร้ายทำให้นางรู้สึกอุ่นใจ
"มนุษย์ เจ้ากล้าดูหมิ่นข้า?!!!"
แลนซ์หยิบต้นหอม ขิง กระเทียม และเหล้าปรุงอาหารจากโอสถทองคำ เดินไปนั่งตรงข้ามอสูรจันทร์เลือดยูลิสซิส เริ่มแกะกระเทียม "ที่แท้ปีศาจก็โมโหไร้สาระได้ ถูกข้าใส่หม้อแล้ว ความรู้สึกเหนือกว่าแบบปีศาจ เจ้าโยนทิ้งไปก่อนได้
วางใจ ที่นี่ไม่มีปีศาจอื่น ยอมแพ้จำนนไม่ส่งผลกระทบกับภาพลักษณ์เจ้ามาก แน่นอน ถ้าเจ้าดื้อดึง โมโหไร้สาระต่อ เจ้าอาจกลายเป็นอาหารอร่อยในปากมังกรน้อยของข้า"
"???"
มังกรน้อยตาโต ถึงหิวตาย นางก็ไม่มีวันกินเนื้อปีศาจสักคำ!
แล้วมังกรร้ายจะลูบกระดองบนหัวนางไม่หยุดได้ไหม?
ลูบจนเกือบมันวาวแล้ว
"มนุษย์ เจ้าคิดว่าแค่นี้จะขู่ข้าได้? ข้าเป็นปีศาจ โตมาขนาดนี้ไม่ได้โตมาด้วยการถูกขู่"
"ขู่เจ้าหรือไม่ เจ้าลองคลำหัวตัวเองก็รู้"
อสูรจันทร์เลือดยูลิสซิสยกกรงเล็บสีเลือด ลูบหัวตัวเอง ไม่มีอะไรผิดปกติ ลูบไปมาอีกหลายที สีหน้าพลันเปลี่ยน
เขาไปไหน?
เขาโค้งสองอันบนหัวมันหายไปไหน?
แลนซ์หยิบเขาปีศาจสีเลือดอันหนึ่งจากโอสถทองคำ โบกให้ยูลิสซิสดู: "อย่าหาเลย อยู่ที่ข้า เขาปีศาจสำหรับข้าใช้ทำยาได้ เลื่อยของเจ้าก่อน
ถ้าเจ้าไม่ยอม ต่อไปข้าจะเลื่อยกระดูกแหลมหลังเจ้า กระดูกแหลมพวกนั้นจัดการหน่อย ทำซี่โครงก็ได้ ทำบาร์บีคิวก็ดี
กรงเล็บเจ้าก็ไม่เลว ทำมีดสั้น ดาบสั้นได้ ลูกตาโตๆ ใช้เป็นเหยื่อตกปลา
เขี้ยวในปาก จัดการแล้วทำจี้ห้อยคอ เขี้ยวปีศาจระดับกลาง มูลค่าไม่แพ้หยก ขายได้ราคาดี
กะโหลกนั้นบำเพ็ญเป็นอาวุธมืด กระดูกขัดเงาทำค้อนได้..."
แลนซ์โยนกระเทียมที่แกะแล้วลงหม้อเหล็ก ผู้ครองความได้เปรียบเด็ดขาดคือเขา ไม่ว่าอสูรจันทร์เลือดจะเชื่อหรือไม่ว่าเขาจะทำให้มันเป็นอาหารอร่อย ก็ไม่สำคัญ
ไม่เชื่อ
ก็ตักขึ้นมาจากหม้อเหล็กตีอีกยก
ยกเดียวไม่พอ ก็ตีหลายยก
อสูรจันทร์เลือดยูลิสซิสกัดฟัน มนุษย์ชั่วช้าถึงกับเลื่อยเขาปีศาจของมัน!
น่าแค้น!!!
เสียเขาปีศาจไป กลับห้วงลึก มันจะตามจีบหญิงปีศาจในดวงใจยังไง?!!!
"มนุษย์ เจ้าต้องการอะไรกันแน่?!"
"ง่ายมาก อยากให้เจ้าเป็นพวกเดียวกัน"
"พวกเดียวกัน?" อสูรจันทร์เลือดยูลิสซิสแยกเขี้ยว "ข้ากล้ารับพวกเจ้า เอาพวกเจ้าเป็นสหาย พวกเจ้ากล้ารับข้า เอาข้าเป็นสหาย?"
"อันเดรกล้า ข้าต้องการให้เจ้าเป็นสัตว์เลี้ยงปีศาจของอันเดร"
"???"
ถึงกับอยากให้มันเป็นสัตว์เลี้ยงปีศาจของอันเดร?
อันเดรมีชีวิตรอดถึงวันนี้ ก็เพราะมันทั้งนั้น มนุษย์แบบนี้ อยากเป็นนายสัญญาของมัน?
ให้อันเดรเป็นสัตว์เลี้ยงปีศาจของมันยังพอว่า
"ข้าปฏิเสธ"
"ได้ ดูท่าขู่เจ้าไม่ได้ งั้นข้าไม่พูดเยิ่นเย้อกับเจ้าแล้ว ไม่ยอมเป็นสัตว์เลี้ยงปีศาจของอันเดร ก็เป็นหุ่นเชิดของอันเดรแทน
การทำหุ่นเชิดก็ไม่ใช่เรื่องยาก แค่ลบความทรงจำเจ้า เหลือสัญชาตญาณการต่อสู้ หลังจากความทรงจำหายไป ให้เจ้ายอมรับอันเดรเป็นนาย ข้าก็พอรับได้"
มือขวาแลนซ์ชี้ไปที่อสูรจันทร์เลือดยูลิสซิส
"ดึงวิญญาณ"
วิญญาณปีศาจของยูลิสซิสลอยออกจากกระหม่อมทันที ส่วนใหญ่อยู่ในร่าง ส่วนน้อยลอยขึ้นกลางอากาศ
ยูลิสซิสรู้ว่าวิญญาณปีศาจของตนถูกดึงออกจากร่าง มันตกใจ มนุษย์ชั่วช้าผู้นี้ถึงกับรู้วิชาดึงวิญญาณ
รู้วิชาดึงวิญญาณ ก็อาจมีวิธีลบความทรงจำในวิญญาณ!
แค่ลบความทรงจำในวิญญาณ ก็ใกล้จะเป็นหุ่นเชิดแล้ว
"มนุษย์ เจ้าจริงจัง!!!"
วิญญาณปีศาจของยูลิสซิสคำราม
"โอกาสสุดท้าย เป็นสัตว์เลี้ยงปีศาจของอันเดร? หรือเป็นหุ่นเชิดของเขา?"
"สัตว์เลี้ยงปีศาจ! ข้ายอมเป็นสัตว์เลี้ยงปีศาจของอันเดร!"
เมื่อตัดสินใจ พลังดูดน่ากลัวที่จะดึงวิญญาณปีศาจออกจากร่างก็หายไปทันที วิญญาณปีศาจกลับเข้าร่าง
ยูลิสซิสที่เอียงหัวในหม้อเหล็กหายใจหอบ รู้สึกว่าตัวเองรอดตาย
ดวงตาสีเลือดของยูลิสซิสฉายแววหวาดกลัว ตอนวิญญาณปีศาจออกจากร่าง สัญชาตญาณบอกว่าถ้ามันไม่ตัดสินใจ มนุษย์ผู้นั้นอาจลบความทรงจำในวิญญาณปีศาจจริงๆ ทำให้มันเป็นหุ่นเชิด
คนผู้นี้ในโลกมนุษย์ไม่ใช่คนดีแน่
อาจเป็นตัวร้ายใหญ่ที่ซ่อนตัวลึก!
"ไปยกเลิกสัญญาที่ทำไว้กับอันเดรก่อน แล้วทำสัญญาสัตว์เลี้ยงปีศาจใหม่ วางใจ ด้วยฐานะของอันเดรต่อไป คงไม่เรียกเจ้าเป็นสัตว์เลี้ยงปีศาจบ่อย"
"เจ้าคืออาจารย์ของอันเดรเมื่อสองพันกว่าปีก่อน?"
"ใช่"
"น่าแปลก ถึงได้แข็งแกร่งขนาดนี้ ที่แท้เป็นปีศาจแก่ที่มีชีวิตอยู่มาสองพันกว่าปี"
อสูรจันทร์เลือดยูลิสซิสลุกขึ้นออกจากหม้อเหล็ก มาหน้าอันเดร ท่องคาถา เมื่อคำสุดท้ายจบลง อักขระปีศาจมากมายลอยออกจากร่างอันเดร เข้าร่างยูลิสซิส
"อันเดร เจ้าเป็นมนุษย์ปีศาจแล้ว ให้เจ้าเป็นสัตว์เลี้ยงปีศาจ ฝันไป แต่ข้าทำสัญญาร่วมชีวิตกับเจ้าได้"
ไม่ให้โอกาสอันเดรปฏิเสธ ยูลิสซิสทำสัญญาร่วมชีวิตกับอันเดรทันที
ตั้งแต่วันนี้ มันตาย อันเดรตายตาม
เช่นกัน อันเดรตาย มันก็อยู่ไม่ได้
ให้ปีศาจระดับกลางอย่างมันเป็นสัตว์เลี้ยงปีศาจ ล้อเล่นหรือ?
คิดว่ามันกลัวตาย?
ถ้าก่อนหน้านี้มนุษย์ผู้นั้นไม่ได้พูดถึงอันเดร แต่เป็นมนุษย์อื่น มันยอมให้มนุษย์ผู้นั้นลบความทรงจำ ทำเป็นหุ่นเชิด ยังดีกว่าเป็นสัตว์เลี้ยงปีศาจของมนุษย์
อันเดรนั้น มันยอมรับได้ อยู่ด้วยกันมาสองพันกว่าปี แม้แต่ในห้วงลึก เพราะสัญญา มันก็รู้สึกถึงความคิดของคนผู้นี้บ้าง
"ชื่อของอาจารย์เจ้าไม่เป็นมงคล ข้าแนะนำให้เจ้ารีบตัดความสัมพันธ์กับเขา"
(จบบท)
