บทที่ 177 มนุษย์ ข้าให้เจ้านึ่งมังกรน้อยนั่น ไม่ได้ให้เจ้านึ่งข้า!

เพิ่งปรากฏตัวก็หาทางตาย ศิษย์อย่างเขาช่วยไม่ได้แล้วกับปีศาจที่เพิ่งเปิดปากก็จะนึ่งองค์หญิงมังกรน้อย

ในฐานะศิษย์ของแลนซ์ มีเพียงเขาที่รู้ว่าอาจารย์หวงลูกศิษย์แค่ไหน

สมัยก่อนเขาเป็นเพียงศิษย์ของอาจารย์ อาจารย์ยังสามารถช่วยให้เขาขึ้นครองบัลลังก์ ถึงขั้นก่อรัฐประหาร

ตอนนี้ปีศาจที่เขาเรียกมาเพิ่งเปิดปากก็จะนึ่งองค์หญิงมังกรน้อย ที่อาจารย์ไม่ระเบิดอารมณ์ ไม่ทุบสมองหมาของปีศาจที่ทำสัญญาออกมานั่นก็นับว่าอดทนแล้ว

ต้องรู้ว่าอาจารย์เลี้ยงองค์หญิงมังกรน้อยเหมือนลูกสาว

ต่อหน้าอาจารย์ คิดจะนึ่งลูกสาวของอาจารย์

วิธีตายมีหลายแบบ ปีศาจที่ทำสัญญาดันเลือกวิธีตายที่เร็วที่สุด

อันเดรมองไปที่อาจารย์โดยไม่รู้ตัว

อาจารย์กำลังยิ้ม ดูเหมือนฟังอย่างสนใจ

ราวกับอยากรู้ว่าปีศาจที่ทำสัญญากับเขาจะนึ่งองค์หญิงมังกรน้อยอย่างไรต่อ

ไม่รอดแล้ว

ปีศาจที่ทำสัญญาไม่รอดแล้วจริงๆ ดูท่าทางอาจารย์ชัดๆว่าไม่เห็นปีศาจที่ทำสัญญาอยู่ในสายตา

มังกรน้อยเพิ่งถือลูกบอลทองคำบริสุทธิ์สองลูกเดินออกมาจากคฤหาสน์ เงยหน้าก็เห็นปีศาจรูปร่างน่าสยดสยองพูดว่าจะนึ่งมังกรน้อยอ่อนนุ่ม

นางยังคิดว่ามังกรน้อยตัวไหนโชคร้าย จะถูกปีศาจน่ากลัวเช่นนี้หมายตา

จนกระทั่งดวงตาสีเลือดขนาดระฆังของปีศาจจ้องมาที่นาง จ้องตรงๆ นางถึงเข้าใจว่ามังกรน้อยที่ปีศาจจะเอาใส่ลังถึงนึ่งนั้น หมายถึงนางมังกรอัญมณีม่วง

อยู่ข้างกายมังกรร้ายมานาน นี่เป็นครั้งที่สองที่เจอสัตว์ร้ายอยากกินนาง

ครั้งแรกที่อยากกินนางคือนางปลาหมึกที่เป็นปีศาจทะเล

ครั้งที่สองที่อยากกินนางก็คือปีศาจตรงหน้านี้

วิธีของปีศาจโหดร้าย ถึงกับคิดจะนึ่งนาง

ขาอ่อนนิดหน่อย

เมริดิธ หลุยส์ บาเซล ดอลตัน ปกป้องมังกรน้อยไว้ด้านหลัง ลูกที่คุณปู่เลี้ยงเหมือนลูกสาว ถ้าปล่อยให้ปีศาจในอากาศว่างนึ่งจริง คุณปู่คงต้องบ้าคลั่ง

"ปีศาจในตำนาน หลุยส์ ดอลตัน ถึงเวลาดื่มยาเหนือธรรมชาติ 'เทพสงครามสามนาที' เวอร์ชั่นอัพเกรดของคุณปู่แลนซ์แล้ว ก่อนหน้านี้ไม่มีโอกาส คู่ต่อสู้ครั้งนี้เป็นปีศาจ คุ้มค่าที่เราจะใช้ยาเหนือธรรมชาติของคุณปู่"

"มีเหตุผล"

"ไม่! อย่าดื่ม!"

มังกรน้อยห้าม แต่สายไปแล้ว

หลุยส์ บาเซล ดอลตัน และเมริดิธกระต่ายสาวดื่มเทพสงครามสามนาทีเวอร์ชั่นอัพเกรดพร้อมกันจนหมด

"อย่าดื่ม? ทำไมอย่าดื่ม?"

"มี มี มี มีผลข้างเคียง"

"ทำเราตกใจ ยาเหนือธรรมชาติที่คุณปู่ปรุงส่วนใหญ่มีผลข้างเคียง แต่ผลข้างเคียงอยู่ในการควบคุม ไม่มีปัญหาใหญ่"

"ผลข้างเคียงของยาเหนือธรรมชาติครั้งนี้อาจจะใหญ่หน่อย"

"???"

เมริดิธมองมังกรน้อยอย่างสงสัย องค์หญิงมังกรน้อยไม่เคยดื่มยาเหนือธรรมชาติของคุณปู่แลนซ์ นางรู้ได้อย่างไรว่ายาเหนือธรรมชาตินี้มีผลข้างเคียงใหญ่?

"มี มี...ใหญ่แค่ไหน?"

เมริดิธตกใจจนพูดไม่ค่อยคล่อง

แม้จะรู้ว่าผลข้างเคียงของยาเหนือธรรมชาติที่คุณปู่ปรุงอยู่ในการควบคุม แต่นางก็กังวลกับผลข้างเคียงประหลาดๆเหล่านั้นอยู่บ้าง

"ผลข้างเคียงจริงๆก็ไม่น่ากลัวเท่าไหร่... แค่อาจจะงอกกระดอง"

"???"

"จะงอกกระดอง?!!!"

เสียงของเมริดิธแหลมขึ้นทันที ในฐานะกระต่ายสาว นางไม่มีทางยอมรับได้ที่ร่างกายอาจงอกกระดอง!

สายตานางตกลงบนหัวมังกรน้อย กระดองอัญมณีม่วงบนหัวมังกรน้อย... เป็นผลข้างเคียงที่เกิดจากการดื่มเทพสงครามสามนาทีเวอร์ชั่นอัพเกรดหรือ?

มือของหลุยส์ บาเซล ดอลตันทั้งสามคนกระตุกอยากล้วง อดใจแทบไม่ไหวอยากจะล้วงคอ

ดีที่สุดท้ายก็อดทนไว้ได้ ศัตรูอยู่ตรงหน้า อย่าว่าแต่งอกกระดอง ถึงจะกลายเป็นเต่า

ก็ไม่อาจอาเจียนยาเหนือธรรมชาติที่ดื่มเข้าท้องออกมา

"ดี ดี... วิญญาณของมนุษย์พวกนี้ก็ไม่เลว อันเดร ครั้งนี้เจ้าทำให้ข้าพอใจเป็นครั้งแรก เดี๋ยวข้าจะให้เจ้าเห็นว่าปีศาจจะลิ้มรสอาหารอย่างสง่างามได้อย่างไร

วิญญาณอันเลิศรสหมักเป็นสุรา มังกรน้อยอ่อนนุ่มหั่นเป็นชิ้น ส่วนหนึ่งผัดไฟแรง ส่วนหนึ่งนึ่ง ส่วนหนึ่งตุ๋น หัวเล็กๆนั่นทำเป็นหัวหมู... ไม่สิ หัวมังกร

หัวมังกรกับสุรา... แย่แล้ว แค่จินตนาการก็น้ำลายไหล อันเดร ยังยืนเหม่ออะไรอยู่? รีบไปเตรียมลังถึงเร็ว

เฮ้ ไม่ได้ยินหรืออันเดร? ข้าสั่งให้เจ้าไปเตรียมลังถึง เจ้ายืนโง่มองมนุษย์ที่ดูน่ากินนั่นทำไม?

รีบไปเตรียมลังถึง ไม่เห็นหรือว่าข้าผูกผ้ากันเปื้อนแล้ว เตรียมจะกินให้อิ่มหนำ..."

ปีศาจที่พูดพลางผูกผ้ากันเปื้อนพลางรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง บนพื้น มนุษย์ที่อันเดรจ้องมองก็กำลังผูกผ้ากันเปื้อน

มนุษย์ผู้นี้คงเป็นพ่อครัวใหญ่?

เขาผูกผ้ากันเปื้อน คงอยากจะช่วยปรุงมังกรน้อยให้ข้า?

ดี ดี ดี ข้าอสูรจันทร์เลือดยูลิสซิสชอบมนุษย์ที่รู้งาน ถ้าฝีมือทำอาหารของเขาไม่เลว อาจให้โอกาสเขาเป็นพ่อครัวของข้า

"เฮ้ วันนี้มีเซอร์ไพรส์มากไป ไม่คิดว่าในผู้เหนือธรรมชาติพวกนี้จะมีพ่อครัวที่มีฝีมือ แค่ไม่รู้ว่าฝีมือเป็นอย่างไร..."

ดีมาก

ฝีมือทำอาหารของอาจารย์ดีมาก

"ยูลิสซิส ข้าแนะนำให้เจ้าทำดี"

"อันเดร ข้าแนะนำให้เจ้ารีบไปเตรียมลังถึง"

สายตาของอันเดรตกลงบนแลนซ์ "อาจารย์ เขา..."

"ฟังเขา ไปเตรียมลังถึง"

แลนซ์ผูกผ้ากันเปื้อนยิ้มบอกให้อันเดรไปเตรียมลังถึง

"มนุษย์ ฝีมือทำอาหารของเจ้าเป็นอย่างไร?"

"ก็ไม่เลว"

"งั้นเดี๋ยวเจ้าแสดงฝีมือให้ดี ถ้าฝีมือทำอาหารของเจ้าทำให้ข้าพอใจ เจ้าจะมีชีวิตอยู่ได้นาน ลูกมังกรยักษ์เจ้าคงไม่เคยปรุงข้าให้โอกาสนี้แก่เจ้า"

"ยูลิสซิส หุบปากเดี๋ยวนี้!"

อันเดรทนฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว จะหาทางตายเร็วๆอย่างไรก็เอาอย่างนั้น!

ทำแบบนี้ต่อไป เจ้าไม่มีโอกาสแม้แต่จะเป็นสัตว์เลี้ยงปีศาจ!

"อันเดร ไม่ได้ยินคำพูดข้าหรือ? ไปเตรียมลังถึง"

"อาจารย์ ที่นี่ข้าไม่มีลังถึงนะ"

"ไม่มีลังถึง?" แลนซ์ถอนหายใจ หยิบลังถึงออกมาจากโอสถทองคำ เทียบขนาดดู พอดี "อสูรจันทร์เลือด เจ้าว่าลังถึงของข้าเป็นอย่างไร?"

อสูรจันทร์เลือดยูลิสซิสมองลังถึงที่แลนซ์หยิบออกมา แล้วมองมังกรน้อย ยิ้มอย่างดุร้าย: "ดี ดี ลังถึงนี้ขนาดพอดี"

"ถ้าพอใจรูปลักษณ์ภายนอก เจ้าจะลงมาดูข้างในไหม?"

แลนซ์ยกฝาลังถึง เชิญปีศาจบนฟ้าลงมาดูในลังถึง

อันเดรเดิมทีไม่เข้าใจเจตนาของอาจารย์ที่ให้เขาเตรียมลังถึง แต่เมื่อได้ยินคำพูดและเห็นการกระทำของอาจารย์ เขาก็เข้าใจแล้ว อาจารย์คิดจะนึ่งอสูรจันทร์เลือดยูลิสซิส!

อสูรจันทร์เลือดยูลิสซิสอยากนึ่งองค์หญิงมังกรน้อย อาจารย์จึงฉวยโอกาส หยิบลังถึงออกมา คิดจะนึ่งปีศาจ

องค์หญิงไอลูชา สมาชิกสมาคมนักล่ารางวัลทองแดง รวมถึงสมาชิกสมาคมแมงป่องสาวและสมาคมหมีดุ ต่างเริ่มเดาเจตนาของ "ท่านแลนซ์"

ช่างเถิดใจ!

ช่างโหดร้าย!

ถึงกับคิดจะนึ่งปีศาจจากห้วงลึก!

"มนุษย์ เจ้าเป็นมนุษย์ที่มีมารยาทที่สุดที่ข้าเคยพบ มนุษย์อย่างเจ้ามีคุณสมบัติเป็นสัตว์เลี้ยงปีศาจของข้า

แต่มนุษย์ สายตาที่เจ้ามองข้า ทำให้ข้ารู้สึกคุ้นเคย"

อสูรจันทร์เลือดยูลิสซิสขีดอากาศทีหนึ่ง อากาศว่างปรากฏกระจกบานหนึ่ง "นึกออกแล้ว เป็นสายตาที่มองอาหารและเหยื่อ มนุษย์ ข้าให้เจ้าปรุงอาหารที่เป็นมังกรน้อยอ่อนนุ่มนั่น ไม่ใช่ข้า

มองมังกรน้อยนั่นให้ดีๆ คิดว่าจะปรุงอย่างไรถึงจะอร่อย"

"ไม่มองมังกรน้อยนั่น อาหารที่ข้าจะปรุงไม่ใช่นาง"

"???" อสูรจันทร์เลือดยูลิสซิสใช้กรงเล็บสีเลือดเหมือนจันทร์เสี้ยวชี้ตัวเอง: "ไม่ใช่มังกรน้อยนั่น งั้นอาหารที่เจ้าอยากปรุง... คงไม่ใช่ข้าหรอกนะ?"

แลนซ์ยิ้มเผยฟันขาวเรียงสวย: "ในที่สุดเจ้าก็เข้าใจ ข้านึกว่าต้องหลอกเจ้าลงไปในลังถึงก่อนเจ้าถึงจะเข้าใจ

งั้นอสูรจันทร์เลือด เจ้าจะลงมานอนในลังถึงเอง? หรือจะขัดขืนเล็กน้อย แล้วให้ข้าจัดการโยนลงลังถึง?"

โครม!

อสูรจันทร์เลือดยูลิสซิสกลายเป็นแสงสีเลือด พุ่งมาหน้าแลนซ์ ฟาดกรงเล็บเหมือนจันทร์เสี้ยว

มันจะฉีกร่างมนุษย์ที่กล้าดูหมิ่นมันให้เป็นชิ้นๆ

ดวงตาสีเลือดขนาดระฆังราวกับเห็นภาพมนุษย์ตัวเล็กๆตรงหน้าถูกกรงเล็บจันทร์เลือดของมันฉีก 'ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ' เป็นผ้าขี้ริ้วน่าสงสาร

เห็นแล้ว เห็นแล้ว เป็นหมัดใหญ่ลูกหนึ่ง

???

ทำไมเป็นหมัดใหญ่?

ยูลิสซิสยังคิดไม่ทัน ก็ต้องมองดูหมัดใหญ่นั้นชกเข้าที่หน้าตัวเอง

มันรู้สึกชัดเจนว่าหน้าผิดรูป แม้แต่เห็นเขี้ยวลูกหนึ่งหลุดจากปาก

ช้า...ลง...?

เป็นเวทมนตร์ทำให้ช้าหรือ?

ไม่!

ไม่ใช่!

ไม่ใช่เวทมนตร์ทำให้ช้า ที่ช้าลง ไม่ใช่เพราะโดนเวทมนตร์ทำให้ช้า แต่เป็นเพราะมนุษย์ผู้นั้นชกเร็วเกินไป

เร็วจนตาของมันจับภาพได้แค่ฉากที่เห็นนานมาแล้ว

ตอนที่มันเห็นหน้าตัวเองโดนชกหนึ่งหมัด จริงๆแล้วอาจโดนชกไปแล้วเป็นร้อยหมัด

ความเจ็บปวดตามไม่ทันความเร็วในการชกของมนุษย์ผู้นี้

น่าตาย

ถูกใบหน้าไร้พิษภัยของมนุษย์ผู้นี้หลอก

อาคมจันทร์เลือด--

เปิด!

อื้อ--

พร้อมกับเสียงหึ่ง แผ่นอาคมสีเลือดเปิดออกชั่วพริบตาก็แตก

อสูรจันทร์เลือดยูลิสซิสรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่มันไม่มีกำลังเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ของตัวเอง

ที่ยังรู้สึกตัวไม่หมดสติ เป็นเพราะสติยังตามไม่ทัน

ตอนนี้มันรู้สึกตัว แต่จริงๆอาจหมดสติไปแล้ว

ถ้าสถานการณ์แย่กว่านี้ อาจอยู่ในลังถึงแล้วก็ได้

น่าตาย!!!

ความรู้สึกบิดเบี้ยวเหมือนโดนเวทมนตร์ทำให้ช้านี้ ทำให้ปีศาจคลั่ง!

ทำไมมนุษย์ถึงชกเร็วขนาดนี้ได้?

ตอนนี้มันกำลังเผชิญอะไรอยู่?

ใครบอกมันได้?

โครม โครม โครม โครม--

พื้นสั่นสะเทือน

อันเดร องค์หญิงไอลูชา สมาคมทองแดง สมาคมแมงป่องสาว สมาชิกสมาคมหมีดุ รู้สึกว่าหัวใจพวกเขากำลังจะเต้นตามจังหวะพื้นสั่น

ถ้าไม่เห็นกับตา พวกเขาไม่มีทางเชื่อว่าในโลกมนุษย์จะมีมนุษย์ที่ดุร้ายโหดเหี้ยมยิ่งกว่าปีศาจ

ปีศาจที่เพิ่งปรากฏตัวก็ทำให้พวกเขารู้สึกกดดัน สิ้นหวัง น่าสยดสยอง ตอนนี้ถูกท่านแลนซ์ผู้แข็งแกร่งจับขา ซ้ายขวาฟาดพื้นซ้ำๆ

พื้นถูกฟาดเป็นหลุม

ภาพก่อนหน้านี้พวกเขาดูไม่ทัน

แค่เห็นปีศาจน่าสยดสยองวาร์ปมาข้างท่านแลนซ์ แล้วหัวมันก็ส่ายซ้ายขวา ร่างสูงห้าเมตรลอยขึ้นลง

ระหว่างนั้นเห็นแสงสีเลือดสดใสพุ่งขึ้นครั้งหนึ่ง

แล้วก็เป็นภาพที่พวกเขาเห็นตอนนี้ อสูรจันทร์เลือดน่าสยดสยองถูกฟาดซ้ายขวา

ไม่รู้ตายหรือยัง

ถ้ายังไม่ตาย คงเหลือลมหายใจอีกไม่กี่เฮือก

นอกนครทองคำ อัศวินวิหารเทพธิดานักรบที่กลับมาเห็นภาพในลานบ้าน กลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว

เทพธิดานักรบโปรด

มีชีวิตมาจนป่านนี้ พวกเขาเพิ่งเคยเห็นมนุษย์ดุร้ายขนาดนี้เป็นครั้งแรก

อัศวินศักดิ์สิทธิ์สตีเฟนส์ก็อยู่ที่นั่น เขารู้สึกถึงพลังปีศาจจึงกลับมา ปิดกั้นพลังของพวกเขาชั่วคราว ซ่อนตัวบนเนินเขานอกนครทองคำ

เดิมคิดว่าถ้าจำเป็น จะบุกออกไปสังหารปีศาจ ช่วยคนในนครทองคำ

ผลคือ

คนที่ต้องช่วยกลายเป็นปีศาจ

สายตาของบาทหลวงฟรังโกอ้วนเป็นพิษจริงๆ

ตอนนั้นที่เมืองราชสีห์ ถ้าปะทะกับแลนซ์ เขาอาจโดนฟาดซ้ายขวาก่อนแลนซ์แข็งแกร่งกว่าที่เขาคิดมาก

อาจใกล้ถึงขั้น "รวมจิต" แล้ว

"น่ากลัว ก่อนหน้านี้คนผู้นี้บอกว่าเห็นแก่หน้าเทพธิดานักรบถึงไม่ฆ่าพวกเรา ข้านึกว่าเขาโอ้อวด ตอนนี้ดูแล้ว เขาพูดความจริงทั้งหมด ถ้าเขาอยากฆ่าพวกเรา แม้ท่านสตีเฟนส์อยู่ ก็อาจห้ามไม่อยู่"

"จริงอย่างที่ว่า"

"ท่านสตีเฟนส์ ปีศาจนั่นวาร์ปไปหน้าท่านแลนซ์แล้วเกิดอะไรขึ้น? ข้าดูไม่ทัน"

"เขาชกกลับ ชกทีหลังแต่เร็วจนเห็นแค่เงา ข้าพอจับภาพหมัดเขาได้ พวกเจ้าเห็นไม่ทันก็ปกติ"

"แล้วตอนนี้พวกเรา..."

"กลับกัน เมื่อกลับไปข้าจะเสนอให้องค์หญิงยกเลิกประกาศจับอันเดร แล้วให้องค์หญิงสอบถามดูว่าเทพธิดาของพวกเราติดหนี้คนผู้นั้นจริงหรือไม่"

"จะยกเลิกประกาศจับ 'อันเดร' จริงหรือ?"

"ใช่ ยกเลิก ไม่ยกเลิก ถ้าให้อัศวินสาขาอื่นของวิหารเราเจอคนผู้นั้น อาจบาดเจ็บล้มตายหนัก ไม่สิ แทบไม่มีโอกาสรอด แม้แต่โอกาสเป็นผีก็ไม่มี"

"ดู ดู ดู ท่านสตีเฟนส์ ท่านดูเร็ว ปีศาจนั่นถูกท่านแลนซ์โยนลงหม้อเหล็กใบใหญ่ที่เต็มไปด้วยน้ำแล้ว ก่อไฟด้วย นี่ไม่ใช่นึ่ง แต่จะต้มปีศาจนั่น

เทพสงครามโปรด มีคนที่โหดร้ายยิ่งกว่าปีศาจจริงๆด้วย!!!"

สตีเฟนส์ก็สูดลมหายใจเฮือก แลนซ์โยนปีศาจลงหม้อเหล็กจริงๆหรือ?

จะต้มจริงๆหรือ?

หรือจะทำความสะอาดขนปีศาจก่อนนึ่ง?

"พวกเจ้า จำรูปร่างองค์หญิงมังกรน้อยไว้ ควรวาดไว้ด้วย กลับไปบอกเจ้าหน้าที่วิหารคนอื่น ต่อไปเจอองค์หญิงมังกรน้อยอย่าคิดทำอะไร ดีกับนางได้แค่ไหนก็ทำให้ดีที่สุด!"

(จบบท)