บทที่ 172 แลนซ์มังกรดำตายแล้ว? งั้นข้าจะขุดศพเขามาย่างกิน

อันเดรขัดเลือดที่มุมปากของอาจารย์ออก มองร่างของอาจารย์ที่ดูราวกับกำลังหลับใหล ดวงตาสีแดงฉานของเขาเต็มไปด้วยความคลั่งแค้น

อาจารย์ไม่เคยคิดจะฆ่าใครมาตั้งแต่ต้น ไม่เคยเรียกร้องทองเงินอัญมณีจากผู้ใด พวกมันต่างหากที่มาหาอาจารย์เอง นำเงินมามอบให้อาจารย์

อาจารย์รับเงินแล้วทำงานให้ พวกมันซาบซึ้งจนน้ำตาไหล แต่พอออกจากนครนิรันดร์ไป กลับอยากให้อาจารย์ตาย

นี่คือสิ่งที่อาจารย์เรียกว่า "มนุษย์" กระนั้นหรือ?

อันเดรถอยหลังไปสองก้าว แล้วคุกเข่าลงข้างหนึ่ง

นายตำรวจ แม่ทัพ และทหารแห่งนครนิรันดร์ต่างพากันคุกเข่าตาม

"อาจารย์ ในที่สุดข้าก็เข้าใจแล้วว่าเหตุใดท่านถึงยืนกรานที่จะตาย ก่อนหน้านี้ข้าคิดไม่ตกว่าทำไม ทั้งที่ท่านไม่จำเป็นต้องตาย แต่กลับเลือกจุดจบอันโหดร้ายเช่นนี้ให้ตัวเอง

ตอนนี้ข้าเข้าใจทั้งหมดแล้ว"

อันเดรลุกขึ้นยืน มองไปยังสมาชิกสมาคมทองแดง "พวกเจ้าทำได้ดีมาก พวกเจ้าทำได้ดีจริงๆ ไม่เคยคิดทรยศอาจารย์แม้แต่ครั้งเดียว แม้กองทัพจะบุกมา พวกเจ้าก็ไม่เคยหวั่นไหว รู้ดีว่าการเลือกติดตามอาจารย์อาจทำให้ไม่มีโอกาสได้ออกไปจากที่นี่

แต่ก็ไม่เคยหวั่นไหว เพื่ออาจารย์ พวกเจ้าพร้อมที่จะตายที่นี่ หรือพูดอีกอย่างคือพวกเจ้าได้ละทิ้งความหวังที่จะออกจากที่นี่ไปแล้ว

มีผู้มาเยือนมากมายที่เข้ามาในที่นี่ แต่พวกเขาไม่เคยคิดจะต่อสู้เพื่ออาจารย์ แม้จะเคยติดตามอาจารย์มาช่วงหนึ่ง แต่สุดท้ายพวกเขาก็เลือกที่จะทรยศอาจารย์ เลือกที่จะสนับสนุนไอลูชา

พูดให้ถูกคือ ก่อนหน้าพวกเจ้า ผู้มาเยือนส่วนใหญ่เลือกที่จะทรยศอาจารย์และทรยศข้าตั้งแต่ไอลูชากลับมายังเมืองหลวงและถูกบิดาเลือกให้เป็นผู้สืบทอด

การทรยศข้า ข้าไม่สนใจ ข้าแค่อยากดูว่าจะมีใครอยู่เคียงข้างอาจารย์จนถึงที่สุด ยามที่อาจารย์เผชิญหน้ากับความตาย จะมีใครยอมเผชิญหน้าไปพร้อมกับท่านหรือไม่

ข้าไม่ต้องการให้พวกเขาต่อสู้เพื่ออาจารย์ ข้าแค่อยากให้อาจารย์จากไปโดยไม่ต้องเดียวดาย

เมื่อครั้งที่อาจารย์กระโดดลงจากกำแพงเมือง ไม่มีใครติดตามท่าน ไม่มีใครแม้แต่คนเดียวอยู่เบื้องหลังท่าน ไม่มีใครยอมเผชิญหน้ากับกองทัพดินแดนเหนือนับหมื่นไปพร้อมกับท่าน สุดท้าย ข้าได้แต่มองอาจารย์หันหลังให้นครนิรันดร์และตายต่อหน้าไอลูชา

หลังอาจารย์ตาย ข้าออกจากเมืองไป ข้าไปรับอาจารย์ ข้ารู้ว่าอาจารย์ใช้ชีวิตของท่านปกป้องบัลลังก์ของข้า

ไอลูชาไม่กล้าฆ่าข้า ไม่สามารถฆ่าข้า พวกขุนนาง เจ้าเมือง รัฐมนตรี พ่อค้าที่บีบให้อาจารย์ตาย พวกมันไม่มีกำลังพอ

หลังจากนั้น ร่างของอาจารย์ถูกกองทัพดินแดนเหนือนำกลับไป ไอลูชาถอยกลับดินแดนเหนือ และไม่เคยออกจากดินแดนเหนืออีกเลยตลอดชีวิต

พวกขุนนาง รัฐมนตรี เจ้าเมือง ที่บีบให้อาจารย์ตาย พวกมันตายหมดแล้ว ข้าไม่เพียงแค่ต้องการให้พวกมันตาย ข้ายังต้องการให้พวกมันได้เห็นทรัพย์สมบัติที่สะสมมาทั้งชีวิตถูกยึดไป ถูกข้าหลอมเพื่อสร้างคฤหาสน์ให้อาจารย์

คฤหาสน์นั้น ก็คือที่ที่พวกผู้มาเยือนเรียกว่า 'นครทองคำ' เป็นที่พำนักชั่วนิรันดร์ที่ข้าสร้างให้อาจารย์

สิบกว่าปีต่อมา ข้าทำศึกทั้งตะวันออกตะวันตก ใช้ทองเงินอัญมณีที่รวบรวมได้ สร้างคฤหาสน์ตามแบบที่อาจารย์วาดไว้จนเสร็จ แต่เมื่อข้านำทัพไปดินแดนเหนือเพื่อรับอาจารย์กลับ

ร่างของอาจารย์...หายไป ข้าให้คนค้นทั่วทั้งภูเขานั้น แต่ก็ไม่พบร่างของอาจารย์ ข้าสงสัยว่าไอลูชาซ่อนร่างของอาจารย์ไว้

จนถึงตอนนี้ ข้าก็ยังไม่พบร่างของอาจารย์

หาไม่พบตอนมีชีวิต ก็จะหาต่อหลังความตาย น่าเสียดายที่จนถึงตอนนี้ข้าก็ยังหาไม่พบ เมื่อหาร่างอาจารย์ไม่พบในโลกมนุษย์ ข้าก็จะลงไปหาในนรก

นรกแข็งแกร่งเกินไป แม้ข้าจะมีกองทัพทอง กองทัพดินแดนเหนือ รวมถึงวิญญาณและสัตว์ประหลาดที่ยอมแพ้ ก็ยังไม่สามารถบุกเข้านรกได้อย่างสมบูรณ์"

"..."

สมาชิกสมาคมทองแดงต่างอึ้งงัน การเปลี่ยนแปลงบุคลิก น้ำเสียง และท่าทางของอันเดรรวดเร็วเกินไป ตอนแรกพวกเขาคิดว่าอันเดรแค่ช็อก แต่เมื่อได้ฟังคำพูดที่ยากจะเข้าใจมากขึ้นเรื่อยๆ

พวกเขาก็ตระหนักได้ว่า อันเดรที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่อันเดรที่พวกเขารู้จักใน 'ประวัติศาสตร์หวนคืน' อีกต่อไป อันเดรคนนี้คือผู้ที่กระตุ้นให้เกิด 'ประวัติศาสตร์หวนคืน'

เป็นอันเดรจากสองพันกว่าปีหลังจากนี้

อาจารย์แลนซ์กลายเป็นความหมกมุ่นของเขา เมื่อไม่พบร่างของอาจารย์แลนซ์ตอนมีชีวิต ก็ยังคงตามหาหลังความตาย ถึงขั้นนำทัพบุกนรกเพื่อตามหาร่างของอาจารย์

"ท่าน...คืออันเดรจากสองพันกว่าปีในอนาคต?" เมริดิธมองดวงตาสีเลือดของอันเดร ถามอย่างระแวดระวัง

"ใช่ พวกเจ้าเรียกอาจารย์แลนซ์ว่าคุณปู่...เพราะพวกเจ้าเคยพบมนุษย์คนหนึ่งที่หน้าตาเหมือนอาจารย์แลนซ์ในโลกมนุษย์?"

"ใช่ พวกเราสงสัยว่าคุณปู่ที่เรารู้จัก...ชาติที่แล้วอาจเป็นอาจารย์แลนซ์ของท่าน"

"ขอบคุณ...ขอบคุณพวกเจ้า พวกเจ้าออกไปได้แล้ว หลังจากข้าจัดการเรื่องที่นี่เสร็จ พวกเจ้าพาข้าไปพบมนุษย์ที่หน้าตาเหมือนอาจารย์แลนซ์ด้วย

อย่ากังวล ข้าจะไม่ทำร้ายเขา หากเขาเป็นการกลับชาติมาเกิดของอาจารย์แลนซ์จริง ข้าอยากให้เขาได้เห็น 'นครทองคำ'

อ้อใช่ อาจารย์แลนซ์ถือว่าพวกเจ้าเป็นครอบครัว บอกว่าเมื่อสร้างคฤหาสน์เสร็จ จะให้พวกเจ้าเข้าไปอยู่ด้วย คฤหาสน์ของอาจารย์ข้าสร้างเสร็จแล้ว พวกเจ้าไปดูได้

ถ้าไม่รังเกียจ ก็พักอยู่สักสองสามวันก็ได้"

"อันเดร ข้าอยากถามท่านอีกเรื่อง"

"ถามมา"

"ทุกสิ่งที่พวกเราได้ประสบมา...เป็นเรื่องจริงหรือเท็จ? ตลอดหลายปีที่พวกเราอยู่กับคุณปู่ การกระทำและความคิดทั้งหมดของท่านเป็นไปตามเจตจำนงของตัวท่านเอง...หรือเป็นเพียง 'ความนึกคิด' ของท่าน?"

เมริดิธถามสิ่งที่เธอกังวลใจที่สุด เธออยากรู้ว่าในช่วงหลายปีนี้ คุณปู่วัยเยาว์เป็นบุคคลที่มีความคิดเป็นของตัวเองจริงๆ หรือไม่

"ทั้งหมดเป็นเรื่องจริง ข้าไม่ได้ควบคุมความคิดการกระทำของพวกเขา หากควบคุมได้...ข้าคงไม่ปล่อยให้อาจารย์จบลงเช่นนี้

ทุกช่วงเวลาที่อาจารย์ใช้กับพวกเจ้า ล้วนเป็นการเลือกของอาจารย์เอง ข้าไม่ได้แทรกแซง และไม่สามารถแทรกแซงการเลือกของอาจารย์ได้

ส่วนข้อสงสัยที่พวกเจ้ากังวล...ข้าบอกได้เพียงเท่านี้ หากพวกเจ้าอยากถามว่าในความทรงจำของพวกเขามีกลุ่มทองแดงที่มีชื่อเสียงในทางเสื่อมเสียปรากฏอยู่หรือไม่

การมีตัวตนของพวกเจ้า ในเศษประวัติศาสตร์นี้พวกเขาจำได้ แต่เมื่อกลับไปยังโลกเดิมในตำราประวัติศาสตร์ของราชอาณาจักรอันเดรเมื่อสองพันกว่าปีก่อน...จะไม่มีการปรากฏตัวของพวกเจ้า"

"อันเดร พวกเรา..."

"ออกไปเถอะ ต่อจากนี้ไป ข้า...จะไม่ใช่ข้าที่พวกเจ้ารู้จักอีกต่อไป"

สมาชิกสมาคมทองแดงเห็นร่างของพวกเขากำลังกลายเป็นจุดแสงและหายไป นี่คือการออกจาก 'ประวัติศาสตร์หวนคืน' แล้วหรือ?

หลังจากใช้ชีวิตอยู่ที่นี่เกือบยี่สิบปี...การจากไปเช่นนี้ทำให้พวกเขารู้สึกอาลัยอาวรณ์อย่างไม่คาดคิด ที่นี่พวกเขามีเพื่อน มีผู้ใต้บังคับบัญชา มีเจ้าของร้านค้า เจ้าของร้านอาหาร เจ้าของร้านดอกไม้ที่รู้จัก

และผู้คนธรรมดาอีกมากมายที่แม้จะไม่โดดเด่นแต่ก็มีตัวตนจริงๆ

ตอนมา อยากจะรีบออกไปให้เร็วที่สุด

แต่พอถึงเวลาที่ต้องจากไปจริงๆ พวกเขากลับสับสนและรู้สึกอาลัย

อยู่มานานเกินไปแล้ว ยี่สิบปี...พวกเขาได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่อย่างสมบูรณ์

"ท่านเมริดิธ ท่านหลุยส์ ท่านแอนนี่ ท่านดอลตัน ท่านเจโรม พวกท่าน..."

นายตำรวจหลายคนเห็นภาพนี้ ต่างเรียกชื่อสมาชิกสมาคมทองแดง

"ลาก่อนทุกคน ยินดีที่ได้รู้จักพวกท่าน"

"ท่านทั้งหลาย...พวกเราก็ยินดีที่ได้รู้จักพวกท่านเช่นกัน"

สมาชิกสมาคมทองแดงหลายคนน้ำตาคลอ ภายใต้สายตาส่งของนายตำรวจแห่งนครนิรันดร์ พวกเขากลายเป็นจุดแสงกระจัดกระจายและหายเข้าสู่ความว่างเปล่า

[หา?!!! คุณปู่ฟื้น!!! นิ้วของท่านขยับ!!!]

ขณะที่หลุยส์กำลังจะกลายเป็นจุดแสง เขาเห็นนิ้วของคุณปู่ขยับ อยากจะตะโกนบอก แต่น่าเสียดายที่ปากของเขาได้กลายเป็นจุดแสงไปแล้ว

"ฮือๆๆ ตายแล้ว...อาจารย์แลนซ์ตายแล้ว ความรู้สึกของอันเดรที่มีต่ออาจารย์แลนซ์...ทำเอาข้าร้องไห้ตายเลย ฮือๆๆ จะมีความรักระหว่างศิษย์กับอาจารย์ที่น่าซึ้งใจขนาดนี้ด้วยหรือ"

ที่เกาะมังกรดำ

มังกรน้อยที่นอนอยู่บนหลังคุกุเห็นภาพอาจารย์แลนซ์สิ้นใจ และภาพที่อันเดรพูดถึงตอนที่แบ่งเงินให้อาจารย์ ดวงตาแดงก่ำด้วยน้ำตา

นางปลาหมึกกินเมล็ดแตงโมไปพลาง ใช้หนวดลูบหัวล้านๆ ของมังกรน้อยลูเซียไปพลาง เธอก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย เป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อน

ความรู้สึกนี้คงเป็นสิ่งที่มังกรดำเรียกว่า 'ความซาบซึ้ง' กระมัง?

"มังกรน้อย อาจารย์แลนซ์ในภาพถูกฝังไว้ที่ดินแดนเหนือ เจ้ารู้ไหมว่าดินแดนเหนืออยู่ที่ไหน?"

"ฮือๆ ไม่รู้ เจ้าถามหาดินแดนเหนือทำไม? อยากไปไหว้อาจารย์แลนซ์หรือ?"

"ไม่ใช่ อาจารย์แลนซ์ในภาพนี้น่าจะเป็นมังกรดำ การที่พวกเขาเอามังกรดำไปฝังไว้ที่นั่นมันเสียของ ข้าอยากไปขุดมังกรดำขึ้นมา...ย่างกิน"

"หา?"

ตายแล้ว!

อาจารย์แลนซ์ตายมาสองพันกว่าปีแล้ว!

นางปลาหมึกจะคิดอะไรน่ากลัวแบบนี้ได้อย่างไร!

ไม่ใช่สิ

อาจารย์แลนซ์ก็คือมังกรร้ายแลนซ์

มังกรร้ายแลนซ์ยังมีชีวิตอยู่ดีๆ

เกือบจะถูกความฉลาดของนางปลาหมึกพาตกหลุมแล้ว

"อาจารย์แลนซ์ก็คือมังกรดำแลนซ์ มังกรดำแลนซ์ตอนนี้ก็อยู่บนเกาะนี่ไง ถ้าเจ้าอยากย่างกินมังกรดำแลนซ์...ก็ไปหาเขาได้เลย"

"งั้นเลิกคิดดีกว่า ไม่อยากเอาขาไปให้เขากินแล้ว"

"อย่าใช้หนวดลูบหัวข้าอีก"

"ทำไมล่ะ?"

"แลนซ์บอกว่าถ้าเจ้าใช้หนวดลูบหัวข้า หัวข้าจะมีกลิ่นคาว"

"มีกลิ่นคาว...แล้วเกี่ยวอะไรกับข้าที่เป็นนางปลาหมึก? ข้าเป็นปีศาจทะเลลึก ไม่ใช่ปลา..."

"..."

ภาพฉายหายไปแล้ว สมาชิกสมาคมทองแดงออกจาก 'ประวัติศาสตร์หวนคืน' เรื่องราวที่เกิดขึ้นต่อจากนี้ในประวัติศาสตร์หวนคืน...มองไม่เห็นแล้ว

แลนซ์ที่กลับร่างเป็นมังกรดำนั่งอยู่ไม่ไกล ภาพในการฉายนั้น เขาดูแบบขาดๆ หายๆ แต่ลูกมังกรกลับดูเหมือนติดซีรีส์ ดูทั้งวันทั้งคืนไม่ยอมพัก

ยี่สิบวัน

มังกรน้อยอัญมณีม่วงถึงกับมีรอยคล้ำใต้ตา

ผ่านมาสามพันกว่าปี แลนซ์เพิ่งรู้ว่าแม้แต่มังกรน้อยก็อดหลับอดนอนจนเกิดรอยคล้ำใต้ตาได้

แลนซ์ที่นั่งยองๆ อยู่กับที่ ค่อยๆ นึกถึงภาพความทรงจำในช่วงที่ผ่านมา สุดท้ายเขาก็แน่ใจว่าพวกเด็กน้อยจากสมาคมทองแดงไม่เคยปรากฏในความทรงจำช่วงนั้นของเขา

แลนซ์ถอนหายใจโล่งอก

นี่แหละถึงจะถูกต้อง ถ้าพวกเขาปรากฏในความทรงจำของเขาเมื่อสองพันกว่าปีก่อน นั่นสิต่างหากที่ไม่ถูกต้อง

การย้อนกลับไปเปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์

เจอพวกแบบนี้ ฆ่าทิ้งเสียให้หมดจะปลอดภัยกว่า

แต่เขาไม่เคยคิดฝันเลยว่า ภารกิจรางวัลนครทองคำที่สาบสูญจะเกี่ยวข้องกับเขา

เมื่อไม่กี่วันก่อนเขายังด่าขุนนางโลภในภารกิจนครทองคำว่าเป็นขุนนางสารเลว

ไม่นึกเลยว่า...เขาก็คือขุนนางสารเลวที่ว่านั่นเอง

เช่นนี้แล้ว ภารกิจรางวัล 'นครทองคำที่สาบสูญ' เขาคงนิ่งดูดายไม่ได้แล้ว

นครทองคำที่สาบสูญ

ศิษย์อันเดร

และผู้ว่าจ้างลึกลับที่ออกภารกิจรางวัล

ล้วนต้องไปพบเสียที

สองพันกว่าปี อันเดรศิษย์โง่คนนี้...ทุกข์ทรมานเกินไปแล้ว

เพื่อตามหาร่างของเขาถึงกับกล้าบุกนรก

แม้แต่เขาที่เป็นอาจารย์ยังไม่กล้าขนาดนั้น

"แลนซ์ 'นครทองคำที่สาบสูญ'...ดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่อันเดรสร้างให้ท่าน ตอนนี้...นครทองคำนี้ถูกสมาคมนักล่ารางวัลที่มีฝีมือหลายแห่งจับตามอง ถ้าพวกเขาแย่งนครทองคำที่อันเดรสร้างให้ท่านไป..."

"แย่งไปไม่ได้หรอก สิ่งที่เป็นของอันเดร...ไม่มีใครแย่งไปได้"

"แล้วตอนนี้ท่านจะไปอาณาจักรโบราณที่สาบสูญหรือไม่?"

"รอก่อน มีภาพแล้ว"

"หา? ภาพ? ภาพอะไร?"

มังกรน้อยที่มีรอยคล้ำใต้ตาสองข้างรู้สึกตัว รีบมองไปยังที่ที่เคยมีภาพฉายปรากฏ

ในภาพ สมาชิกสมาคมทองแดงปรากฏตัวในทางเดินที่ตกแต่งด้วยทองอย่างหรูหรา

สองข้างทางมีทหารสวมเกราะทองเรียงราย

ไม่ไกลจากทางเดิน คือสมาชิกของสมาคมนักล่ารางวัลที่สมาคมทองแดงเคยเจอก่อนเข้าอาณาจักรโบราณที่สาบสูญ

สมาชิกสมาคมแมงป่องสาวกำลังต่อสู้กับทหารในชุดเกราะทอง หางของพวกนางทะลุทะลวงเกราะทองได้

สมาชิกสมาคมหมีดุดูเหมือนเข้าสู่โหมดนักรบคลั่ง ดวงตาของพวกเขาแดงก่ำ ดุดันและรุนแรง

พวกเขาต่อสู้กับกองทัพวิญญาณที่สวมชุดเกราะดำหนัก

กองทัพดินแดนเหนือ?

สมาชิกสมาคมทองแดงเห็นสมาชิกสมาคมหมีดุและสมาชิกสมาคมแมงป่องสาวที่ติดอยู่ในการต่อสู้อันยากลำบาก ยืนนิ่งไม่ขยับ

จิตใจพวกเขายังไม่กลับมาจาก 'ประวัติศาสตร์หวนคืน' อย่างสมบูรณ์

ตอนนี้เมื่อเห็นสมาชิกสมาคมแมงป่องสาวโจมตีทหารในชุดเกราะทอง พวกเขาก็อยากช่วยทหารที่ปกป้องนครทองคำโดยสัญชาตญาณ

นครทองคำเป็นที่พำนักที่อันเดรสร้างให้คุณปู่ นอกจากคุณปู่แล้ว คนอื่นไม่ควรแตะต้อง

"สมาชิกสมาคมทองแดง พวกท่านยังยืนนิ่งทำไม?! รีบช่วยด้วย!!! ไม่ฝ่าออกไป พวกเราต้องตายกันหมดที่นี่!!!"

"ฝ่าออกไป? ไม่ใช่บุกเข้าไปปล้นทองหรอกหรือ?"

"ปล้นบ้าอะไรทอง พวกเราโดนหลอก! ไอ้บ้า ผู้ว่าจ้างกับหัวหน้าที่นี่รู้จักกัน!!!"

"พวกท่านรู้ได้อย่างไรว่าผู้ว่าจ้างรู้จักกับหัวหน้าที่นี่?"

"ก่อนพวกท่านจะปรากฏตัว ผู้ว่าจ้างเรียกหัวหน้าที่อยู่ในนี้ว่าพี่ชายต่อหน้าพวกเรา!!!"

"???"

เรียกอันเดรว่าพี่ชาย?

องค์หญิง...องค์หญิงไอลูชา?!!!

ผู้ว่าจ้างคือองค์หญิงไอลูชา?!!!

สองพันกว่าปีแล้ว องค์หญิงไอลูชาจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร?

ไม่ต้องพูดถึงองค์หญิงไอลูชา แม้แต่อันเดร...ตอนนี้ก็คงไม่ได้มีชีวิตอยู่ในฐานะ 'มนุษย์' แล้ว

ไอลูชา?

ผู้ว่าจ้างที่ออกภารกิจรางวัลร่วมนี้คือไอลูชา?

แลนซ์ที่นั่งยองๆ อยู่กับพื้นลุกขึ้น "ลูกมังกร ไปกันเถอะ"

"ไปไหน?"

"นครทองคำ"

(จบบท)