บทที่ 169 ข้ามาขอให้ฝ่าบาทสละราชบัลลังก์
ไม่มีใครในราชอาณาจักรอันเดรมีสิทธิ์ตัดสินท่านแก่ตอนเด็ก แม้แต่จักรพรรดิก็ไม่มีสิทธิ์
เมริดิธตกใจกับคำพูดเรียบๆ ของท่านแก่ตอนเด็ก เธอเห็นเงาของท่านแลนซ์ในตัวท่าน
มั่นใจ สบายๆ ทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำ
ถ้าคนอื่นพูดว่า "ไม่มีใครตัดสินเขาได้ แม้แต่จักรพรรดิก็ไม่มีสิทธิ์" เธอจะรู้สึกว่าคนพูดหยิ่งผยอง อวดดี กล้าเพราะไม่รู้
แต่เมื่อท่านแก่ตอนเด็กพูด เธอกลับไม่รู้สึกแบบนั้นเลย มีแต่ความรู้สึกว่าสมควรแล้ว ควรเป็นแบบนี้
เมริดิธสงสัยว่าตัวเองบูชาท่านแลนซ์แบบไร้เหตุผลไปหรือเปล่า
สมาชิกสมาคมทองแดงคนอื่นๆ เผชิญหน้ากับท่านแก่ตอนเด็กแบบนี้ คำพูดชักชวนให้ท่านเปลี่ยนใจมาเข้าร่วมฝ่ายถูกก็พูดไม่ออก
แต่ต้องพูด
เกี่ยวกับชีวิตท่านแก่ตอนเด็กและพวกเขานะ
พวกเขาไม่อยากเห็นท่านแก่ตอนเด็กถูกองค์หญิงไอลูชาส่งขึ้นแท่นประหาร
ทองเงินอัญมณีที่โกงมาถูกไอลูชาที่กลายเป็นราชินียึดไปสร้างนครทองคำ
ถ้าตอนนี้ท่านแก่ตอนเด็กเปลี่ยนใจมาสนับสนุนองค์หญิงไอลูชา ทรัพย์สินที่โกงมาส่วนใหญ่อาจถูกริบเข้าคลังหลวง แต่ด้วยบุญคุณที่เคยช่วยชีวิต องค์หญิงไอลูชาน่าจะเหลือไว้ให้ท่านแก่ตอนเด็กบ้าง ให้ท่านใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างสงบ
อย่างไรเสียท่านแก่ตอนเด็กก็เคยรบทัพจับศึกเพื่อราชอาณาจักรอันเดร ปราบศัตรูที่แข็งแกร่งอย่างชนเผ่าป่าเถื่อนในดินแดนเหนือ ทำให้ชนเผ่าป่าเถื่อนลงนามสนธิสัญญาสงบศึก
เห็นแก่ผลงานนี้ ขอแค่ท่านแก่ตอนเด็กยอมสนับสนุนองค์หญิงไอลูชา เมื่อไอลูชาขึ้นเป็นราชินี ต้องหาทางยกเว้นโทษให้ท่านแก่ตอนเด็กแน่
อย่างมากก็ให้คุณความดีหักล้างความผิด
"ท่านแก่ตอนเด็ก ตอนนี้จักรพรรดิชราชัดเจนแล้วว่าอยากให้องค์หญิงไอลูชาสืบราชบัลลังก์ ขุนนาง ขุนนาง แม้แต่ดยุคที่มีเขตปกครอง บางคนก็แอบประจบองค์หญิงไอลูชาแล้ว
ฝ่ายเจ้าชายอันเดร นอกจากท่าน แม่ทัพบางคนในกรมทหาร และขุนนางส่วนน้อย แทบไม่มีใครเชื่อมั่นในเจ้าชายอันเดรแล้ว
ตอนนี้ถ้าท่านยอมสนับสนุนองค์หญิงไอลูชา เจ้าชายอันเดรอาจมีโอกาสเป็นองค์ชายที่มีแต่ยศไม่มีอำนาจ
สำคัญที่สุดคือท่านไม่ต้องเดินบนเส้นทางที่ไม่มีวันหวนกลับ"
หลุยส์ที่ขมับเริ่มมีผมขาวคิดแล้วคิดอีก ตัดสินใจพูดความคิดของตัวเองออกมา ลองดูว่าจะพูดให้ท่านแก่ตอนเด็กเปลี่ยนใจได้ไหม ถ้าพูดไม่สำเร็จก็ไม่เป็นไร
อย่างน้อยเขาก็พยายามแล้ว จริงๆ อยากเปลี่ยนชะตากรรมของท่านแก่ตอนเด็ก อยากให้ท่านมีชีวิตจนแก่เฒ่า
พยายามเพื่อชะตากรรมของตัวเองด้วย
ถ้าแบบนี้ยังพูดให้ท่านแก่ตอนเด็กเปลี่ยนใจไม่ได้ เขาก็จะไม่ทรยศท่านแก่ตอนเด็กเพื่อออกจาก "ประวัติศาสตร์หวนคืน" ไม่เข้าร่วมฝ่ายองค์หญิงไอลูชา
ในโลกจริง ท่านแลนซ์ดีกับเขามาก ท่านแก่ตอนเด็กใน "ประวัติศาสตร์หวนคืน" ก็ดีกับเขา สถานการณ์แบบนี้ ทรยศท่านแก่ตอนเด็กเพื่อออกจาก "ประวัติศาสตร์หวนคืน"
ออกไปแล้วจะมีหน้าเจอท่านแลนซ์ได้อย่างไร?
บางอย่างทำได้ บางอย่าง... ทำไม่ได้
"หลุยส์พูดมีเหตุผล ท่านแก่ตอนเด็ก ท่านลองพิจารณาดีๆ ไหม? ตอนนี้ยังไม่ถึงจุดไม่มีทางกลับ
พวกเราพูดแบบนี้ ไม่ได้หมายความว่าเจ้าชายอันเดรไม่ดี เจ้าชายอันเดรดีมาก ด้วยนิสัยของท่าน ถ้าได้เป็นจักรพรรดิ แม้ไม่อาจเป็นจอมจักรพรรดิ ก็ทำให้ประชาชนราชอาณาจักรอันเดรอยู่เย็นเป็นสุขได้
แต่องค์หญิงไอลูชาเหนือกว่าเจ้าชายอันเดรทุกด้าน ถ้าองค์หญิงไอลูชาได้เป็นจักรพรรดิ จะทำให้ราชอาณาจักรอันเดรยิ่งเข้มแข็ง
ขุนนาง ขุนนาง ดยุคที่เลือกสนับสนุนองค์หญิงไอลูชา นอกจากเพราะจักรพรรดิชราอยากให้องค์หญิงไอลูชาสืบราชบัลลังก์ อีกส่วนก็เพราะความสามารถและพรสวรรค์ที่องค์หญิงไอลูชาแสดงออกมา"
เมริดิธฉวยโอกาสพูดความคิดของตัวเองออกมา ส่วนท่านแก่ตอนเด็กจะเปลี่ยนใจมาสนับสนุนองค์หญิงไอลูชาหรือไม่ เธอก็ไม่แน่ใจ
สายตาสมาชิกสมาคมทองแดงจับจ้องที่ท่านแก่ตอนเด็ก
"พวกเจ้าบอกว่าอยากคุยกับข้าก็เพื่อเรื่องนี้? ให้ข้าสนับสนุนองค์หญิงไอลูชา?"
"ท่านแก่ตอนเด็ก ท่านคงเดาที่มาของพวกเราได้บ้างแล้ว พวกเรา..."
"ข้าไม่สนใจที่มาของพวกเจ้า ในเมื่อพวกเจ้ามาที่นี่แล้ว ก็ทำตัวเป็นคนพื้นเมืองครึ่งๆ กลางๆ เถอะ ส่วนชะตากรรมในอนาคตของข้า... ถ้าชะตากรรมในอนาคตของข้าโหดร้ายจริงๆ นั่นก็เพราะข้าเลือกชะตากรรมแบบนั้นเอง
แต่มีจุดหนึ่งที่พวกเจ้าพูดถูก สถานการณ์ของอันเดรตอนนี้ไม่ดีจริงๆ ความสามารถขององค์หญิงไอลูชาก็เหนือกว่าอันเดรจริงๆ ถ้านางได้เป็นราชินี อาจทำให้ราชอาณาจักรอันเดรกลายเป็นราชอาณาจักรที่แข็งแกร่งที่สุดในละแวกนี้จริงๆ
ถึงเวลาแล้ว"
ท่านแก่ตอนเด็กดื่มเหล้าในแก้วหมด วางแก้ว กวาดตามองสมาชิกสมาคมทองแดงรอบตัว ดวงตาฉายแววหวนคำนึง ตั้งแต่พบกันจนอยู่เคียงข้างกันผ่านมาสิบห้าปีแล้ว
สิบห้าปีนี้ พวกเขาตั้งใจช่วยท่านทำงานมาตลอด
ถึงเวลาให้พวกเขาตัดสินชะตากรรมตัวเองแล้ว
"เมริดิธ หลุยส์ ดอลตัน บาเซล แอนนี่ เจโรม ไม่รู้ตัวเลย พวกเราอยู่ด้วยกันมาสิบห้าปีแล้ว พวกเจ้าจากผู้มาเยือนกลายเป็นคนพื้นเมืองครึ่งๆ กลางๆ ของนครนิรันดร์
ถึงเวลาตัดสินใจเรื่องชะตากรรมของพวกเจ้าแล้ว พวกเจ้าอาจพบทางออกจากนครนิรันดร์แล้ว อยู่ข้างข้าต่อไป ข้าอาจช่วยพวกเจ้าไม่ได้
ไปเถอะ ไปหาองค์หญิงไอลูชา ข้าจะเขียนจดหมายถึงองค์หญิงไอลูชาฉบับหนึ่ง ตอนนั้นพวกเจ้าเอาจดหมายนี้ไปหานาง นางจะไม่ทำร้ายพวกเจ้า ยังรับประกันว่าพวกเจ้าจะมีชีวิตรอดจนถึงที่สุด...
อยู่ข้างข้าต่อไป ชะตากรรมของพวกเจ้าจะถูกผูกติดกับข้า ไม่จำเป็น พวกเจ้าไม่ติดค้างข้าอะไร ไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้"
"..."
โรงเหล้าเงียบจนได้ยินเข็มตก สมาชิกสมาคมนักล่ารางวัลทองแดงยืนนิ่งงัน สมองว่างเปล่า
นานมาก พวกเขาถึงได้สติ
ท่านแก่ตอนเด็กให้พวกเขาไป... ไปเข้าร่วมฝ่ายองค์หญิงไอลูชา...
ด้วยความสามารถของท่านแก่ตอนเด็ก พวกเขาเชื่อว่าองค์หญิงไอลูชาเห็นจดหมายของท่านแก่ตอนเด็กจะไม่เอาผิด "พรรคทองแดง"
ยังรับประกันว่าพวกเขาจะมีชีวิตรอดจนถึงที่สุด
แต่ถ้าพวกเขาจากท่านแก่ตอนเด็กไปตอนนี้ จะต่างอะไรกับทรยศท่าน?
"ท่านแก่ตอนเด็ก พวกเราไม่ได้หมายความแบบนั้น พวกเรา..."
ท่านแก่ตอนเด็กยกมือขึ้นห้ามคำพูดของหลุยส์ "ข้ารู้ว่าพวกเจ้าไม่ได้คิดจะทรยศข้า ที่ข้าพูดแบบนี้เพราะไม่อยากให้ชะตากรรมของพวกเจ้าผูกติดกับข้า ถ้าพวกเจ้ามีชีวิตรอดจนถึงที่สุดแล้วยังหาทางออกจากนครนิรันดร์ไม่ได้...
ตอนนั้นข้าจะตามหาพวกเจ้า ช่วยพวกเจ้าออกจากที่นี่"
"..."
ช่วยอะไรกัน...
ท่านถูกส่งขึ้นแท่นประหารตายไปแล้ว...
คงไม่ให้ท่านกลับชาติมาเกิดแล้วมาช่วยพวกเราออกจาก "ประวัติศาสตร์หวนคืน" หรอกนะ?
"ท่านแก่ตอนเด็ก ท่านไม่ต้องพูดแล้ว พวกเราเข้าใจความหมายของท่านแล้ว พูดสั้นๆ ข้าไม่มีทางทรยศท่านแก่ตอนเด็ก ไปเข้าร่วมฝ่ายองค์หญิงไอลูชา
ท่านแก่ตอนเด็ก อย่าดูถูกข้า ข้าไม่ได้กลัวตายอย่างที่ท่านคิด ถ้าไม่ได้เจอท่านที่นี่ ข้าอาจเข้าร่วมฝ่ายองค์หญิงไอลูชา แต่เมื่อเจอท่านที่นี่แล้ว ข้าก็ต้องเลือกตามท่าน
ชะตากรรมของข้าไม่ได้ถูกท่านผูกติด ชะตากรรมของข้า... ข้าเป็นคนกำหนดเอง"
หลุยส์หัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ เขายอมแพ้แล้ว ยอมแพ้ที่จะพูดให้ท่านแก่ตอนเด็กเข้าร่วมฝ่ายองค์หญิงไอลูชา
"ท่านแก่ตอนเด็ก... ท่านดูถูกพวกเราเกินไปแล้ว พวกเราเป็นพรรคทองแดงนะ มีตราของท่านติดตัวแล้ว ถ้าท่านไม่ยอมสนับสนุนองค์หญิงไอลูชา พวกเราก็ไม่เลือกสนับสนุนองค์หญิงไอลูชาเช่นกัน..."
"ใช่ๆๆ สนับสนุนองค์หญิงไอลูชา องค์หญิงนั่นคงไม่ยอมทุ่มเงินมหาศาลตัดชุดพิเศษให้ข้าหรอก ยังไงก็อยู่กับท่านแก่ตอนเด็กดีกว่า กินดีอยู่ดี"
สมาชิกสมาคมนักล่ารางวัลทองแดงคนอื่นๆ ต่างหัวเราะเห็นด้วย
ทรยศท่านแก่ตอนเด็ก ไปสนับสนุนองค์หญิงไอลูชา พวกเขาทำไม่ได้
อยู่ข้างท่านแก่ตอนเด็ก กินดีอยู่ดีกับท่านดีกว่า
ส่วนสุดท้ายจะถูกส่งขึ้นแท่นประหารพร้อมท่านแก่ตอนเด็กหรือไม่...
ค่อยว่ากันตอนนั้น...
ถ้าถึงวันนั้นจริงๆ คงต้อง "ช่วยคนจากคุก" แล้ว
ท่านแก่ตอนเด็กเห็นภาพนี้ ดวงตาสีทองแดงฉายแววจนใจ
ดูเหมือนพวกไม่ค่อยฉลาดนี่จะสนิทกับ "ท่านแก่" ในอนาคตมาก
อยากอยู่ข้างท่านต่อไปเป็น "พรรคทองแดง" ผู้ช่วยเหลือเสือร้าย ก็อยู่ต่อไปแล้วกัน
ตามที่ท่านรู้จักตัวเอง ถ้า "พรรคทองแดง" สนิทกับ "ท่านแก่" ในอนาคตจริงๆ "ท่านแก่" ในอนาคตคงไม่ปล่อยให้พวกเขาตายในนครนิรันดร์
"เลี้ยงพวกเจ้าตั้งหลายคน คฤหาสน์ข้าเล็กไปหน่อย เดี๋ยวกลับไปข้าต้องออกแบบคฤหาสน์ใหม่ หวังว่าต่อไปเมื่อพวกเจ้าแก่แล้ว จะได้ใช้ชีวิตบั้นปลายในคฤหาสน์ที่ข้าสร้าง"
"ท่านแก่ตอนเด็ก... ท่านใจกว้างกว่าท่านแก่ที่พวกเรารู้จักเยอะเลย"
"จริงหรือ?"
"จริงครับ"
"เป็นตัวทดลองยาที่ดีทีเดียว"
"หา?! อ๊าก!!!"
เจโรมตกใจจนเกือบล้ม ช่างประหลาดจริงๆ แค่พูดประโยคสั้นๆ ทำไมท่านแก่ตอนเด็กถึงพูดประโยคแบบนี้ออกมาได้?
ในอีกสองพันปีข้างหน้า ตอนท่านแลนซ์ให้เขาทดลองยา ก็พูดประโยคนี้กับเขา เหมือนกันไม่มีผิด!
ไม่มากไปสักคำ
ไม่น้อยไปสักคำ
ที่ท่านแลนซ์ในอีกสองพันปีข้างหน้าบอกว่าเขาเป็นตัวทดลองยาที่ดี คงไม่ใช่เพราะประโยคที่เขาพูดก่อนหน้านี้จริงๆ หรอกนะ?
"พอแล้ว พวกเจ้าคุยกันต่อเถอะ ข้ามีธุระ... ไปก่อน"
"อืม"
สมาชิกสมาคมทองแดงมองตามท่านแก่ตอนเด็กออกจากโรงเหล้า
"ฮ่า พูดให้ท่านแก่ตอนเด็กเปลี่ยนใจไม่ได้ ตราบใดที่เจ้าชายอันเดรยังไม่ทำให้ท่านผิดหวังจนถึงที่สุด ท่านคงไม่คิดสนับสนุนองค์หญิงไอลูชา..."
"องค์หญิงไอลูชาก็หน้าตาดีนะ ทำไมท่านแก่ตอนเด็ก... ถึงไม่ยอมสนับสนุนองค์หญิงไอลูชาล่ะ?"
"...อย่าคิดมากเลย เตรียมตัวช่วยคนจากคุกเถอะ คงไม่ใช่จะปล่อยให้ท่านถูกองค์หญิงไอลูชาส่งขึ้นแท่นประหารจริงๆ หรอก..."
"ก็จริง..."
ช่วงเวลาต่อมา ท่านแก่ตอนเด็กส่วนใหญ่อยู่ในคฤหาสน์ เจ้าชายอันเดรมาหาท่านที่คฤหาสน์บ่อยๆ
สิ่งที่ทำให้สมาชิกสมาคมนักล่ารางวัลแปลกใจคือ ทุกครั้งที่เจ้าชายอันเดรมา ดูกังวลอยู่บ้าง แต่พอเห็นท่านแก่ตอนเด็ก ความกังวลในดวงตาก็หายไป
วันนั้นเจ้าชายอันเดรมาที่คฤหาสน์ พอดีเห็นท่านแก่ตอนเด็กกำลังวาดภาพ
"อาจารย์ ท่านกำลังวาดอะไรหรือ?"
"วาดคฤหาสน์ให้ตัวเอง เมื่อเจ้าได้เป็นจักรพรรดิ ข้าเกษียณแล้ว ก็จะอยู่ในคฤหาสน์นี้ใช้ชีวิตบั้นปลาย ถ้าเจ้าเหนื่อยจากการบริหารบ้านเมือง ก็มาพักผ่อนที่นี่ได้"
เจ้าชายอันเดรได้ยินคำพูดของท่านแก่ตอนเด็กก็ยิ้ม "อาจารย์ คฤหาสน์ที่ท่านวาดใหญ่เกินไปแล้ว ถ้าวันหนึ่งข้าได้เป็นจักรพรรดิ ข้าจะออกเงินสร้างคฤหาสน์นี้ให้ท่าน"
"ให้ศิษย์เจ้าจ่ายเงิน ข้าเสียดาย หรือให้ไอลูชาสร้างคฤหาสน์นี้ให้ข้าดี? ตอนนั้นข้าช่วยชีวิตนางที่ดินแดนเหนือ นางจ่ายเงินสร้างคฤหาสน์ให้ข้าก็ไม่เกินไปนะ?"
"ถ้าไอลูชายอมจ่ายเงินล่ะก็ ข้าไม่ว่าอะไรที่นางจะสร้างคฤหาสน์ให้อาจารย์"
"อันเดร"
"มีอะไรหรือ อาจารย์?"
"ความสามารถในการรับแรงกดดันของเจ้าดีขึ้นเรื่อยๆ ดีมาก ในฐานะจักรพรรดิแห่งราชอาณาจักรอันเดรในอนาคต ถ้าแค่แรงกดดันขนาดนี้ยังทนไม่ได้ แล้วต่อไปเป็นจักรพรรดิจะแบกราชอาณาจักรได้อย่างไร?"
เจ้าชายอันเดรยิ้มอย่างจนใจ อาจารย์จิตใจดีจริงๆ ผู้สนับสนุนองค์หญิงไอลูชาเกินกว่าตัวเขาที่เป็นรัชทายาทลำดับที่หนึ่งแล้ว
สถานการณ์แบบนี้ อาจารย์ยังคิดว่าเขาจะได้เป็นจักรพรรดิแห่งราชอาณาจักรอันเดร
"อาจารย์..."
"มีอะไร?"
"หรือว่า... ท่านเลือกสนับสนุนน้องหญิงไอลูชาของข้าดีไหม? อาจารย์อย่าเข้าใจผิด ข้าไม่ได้ทดสอบท่าน แต่เพราะสถานการณ์ตอนนี้... บวกกับที่พระบิดาให้ความสำคัญกับน้องหญิง ข้าคิดว่า... โอกาสที่ข้าจะได้เป็นจักรพรรดิแห่งราชอาณาจักรอันเดรน้อยลงแล้ว
ข้าแพ้ในการแย่งชิงราชบัลลังก์ อย่างแย่ที่สุดก็แค่ถูกน้องหญิงไอลูชากักบริเวณ ท่านไม่เหมือนกัน ในใจน้องหญิงไอลูชา ท่านกลายเป็นตัวบ่อนทำลายราชอาณาจักรที่ใหญ่ที่สุด เป็นขุนนางโกงที่ใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์
ข้ากลัวว่าถ้าข้าแพ้ จะปกป้องอาจารย์ไม่ได้ แทนที่จะให้อาจารย์ตามข้าจนถึงที่สุด สู้ท่านรีบเลือกสนับสนุนน้องหญิงไอลูชา ให้นางสร้างคฤหาสน์ให้ท่านดีกว่า
ส่วนข้า ดิ้นรนอีกหน่อย... แม้แพ้ในที่สุด ก็ยังไปหาท่านที่คฤหาสน์ที่น้องหญิงไอลูชาสร้างให้ เล่นหมากห้าตา ไพ่... แก่ตัวไปด้วยกัน...
ถ้าตอนนั้นข้าโชคดีชนะ ท่านก็ยังเป็นเสนาบดีคลังของราชอาณาจักร เป็นอาจารย์ของข้า"
"ท้อแท้ขนาดนี้เลยหรือ?"
"ไม่ใช่ท้อแท้ แต่ข้ากลัวว่าตอนนั้นจะปกป้องอาจารย์ไม่ได้จริงๆ"
"ข้าที่เป็นอาจารย์ตั้งแต่เมื่อไหร่ต้องให้ศิษย์มาปกป้อง? อย่าคิดมากไป ทำหน้าที่ที่ควรทำให้ดี"
"อาจารย์..."
"พอแล้วๆ อย่ามาเล่นบทน่าสงสาร"
หลังจากวันนั้น เจ้าชายอันเดรมาคฤหาสน์ของท่านแก่ตอนเด็กน้อยลง แต่กลับติดต่อกับองค์หญิงไอลูชามากขึ้น
ผ่านไปอีกกว่าปี จักรพรรดิชรายิ่งพอใจในตัวองค์หญิงไอลูชามากขึ้นเรื่อยๆ หลายครั้งถึงกับพูดต่อหน้าขุนนาง ขุนนาง ดยุคว่าอยากให้ไอลูชาสืบราชบัลลังก์
เมื่อท่าทีของจักรพรรดิชราชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ขุนนางที่รอดูท่าทีก็เริ่มเลือกสนับสนุนองค์หญิงไอลูชา
ขุนนาง ขุนนางที่เคยสนับสนุนเจ้าชายอันเดรเริ่มมีท่าทีลังเล
อันเดรรู้เรื่องนี้ ภายใต้แรงกดดันมหาศาล บางครั้งก็มาที่คฤหาสน์หาท่านแก่ตอนเด็ก
วันสุดท้ายของปลายปี เมื่อเจ้าชายอันเดรมาคฤหาสน์หาท่านแก่ตอนเด็กอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะทันพูดอะไร ท่านแก่ตอนเด็กก็ถามว่าเขาเตรียมพร้อมหรือยัง
อันเดรงง
เตรียมพร้อม?
เตรียมพร้อมอะไร?
เมื่อเจ้าชายอันเดรถามประโยคนี้ออกมา ท่านแก่ตอนเด็กก็ถามว่าเขาเตรียมพร้อม "จะเป็นจักรพรรดิ" หรือยัง
เจ้าชายอันเดรยืนนิ่งงันทันที
สมาชิกสมาคมทองแดงก็งงกับคำพูดของท่านแก่ตอนเด็ก
เป็นจักรพรรดิ?
จักรพรรดิชรายังไม่ได้มอบราชบัลลังก์ให้เจ้าชายอันเดร แล้วเขาจะเป็นจักรพรรดิได้อย่างไร?
เจ้าชายอันเดรก็ถามแบบนี้
ท่านแก่ตอนเด็กยิ้มบอกเจ้าชายอันเดร: "ข้าจะขอให้พระบิดาของเจ้าสละราชสมบัติ มอบให้เจ้า ให้เขาเป็นพระราชาสูงสุด กินอยู่สบายในฐานะปฐมกษัตริย์ไปแล้ว ถ้าจักรพรรดิชราใจแข็งไม่ยอมมอบราชบัลลังก์ให้องค์หญิงที่ท่านโปรดปราน ข้าจะช่วยท่านหน่อย ให้ท่านมอบราชบัลลังก์ให้ศิษย์ข้า"
วันสุดท้ายของปลายปี ท่านแก่ตอนเด็กก่อรัฐประหาร
ทั้งราชวังถูกท่านแก่ตอนเด็กยึดในยามพลบค่ำ
นายตำรวจในนครนิรันดร์เริ่มปฏิบัติการ บ้านเรือนขุนนาง ขุนนาง แม้แต่คฤหาสน์ดยุค ล้วนถูกนายตำรวจปิดล้อม
องครักษ์ในราชวังที่จงรักภักดีต่อจักรพรรดิชราถูกกองกำลังใกล้ชิดทองแดงควบคุม
คืนนั้น เมริดิธได้พบจักรพรรดิแห่งราชอาณาจักรอันเดร แต่เธอไม่นึกว่า... จะได้พบท่านในฐานะกบฏ
จักรพรรดิแก่จริงๆ แล้ว
ท่านแก่ตอนเด็กพบจักรพรรดิ พูดตรงประเด็นทันที ขอให้จักรพรรดิสละราชสมบัติ มอบราชบัลลังก์ให้เจ้าชายอันเดร
จักรพรรดิถามท่านแก่ตอนเด็กว่าทำไมถึงทำแบบนี้?
บอกว่าท่านแก่ตอนเด็กมีวันนี้ได้เพราะท่านเชิดชูขึ้นมา
ท่านแก่ตอนเด็กบอกว่า เพราะคำนึงถึงเรื่องนี้ ถึงได้อยากให้ท่านสละราชบัลลังก์เร็วๆ
หลงใหลในอำนาจ ปล่อยให้ลูกชายลูกสาวต่อสู้แย่งชิง ปล่อยไว้แบบนี้ จะทำให้นครนิรันดร์จมสู่ความวุ่นวาย
สละราชบัลลังก์เป็นปฐมกษัตริย์ เที่ยวเล่นชมภูเขาแม่น้ำ กินดื่มสนุกสนาน สนุกกว่านั่งบนราชบัลลังก์ทองคำเย็นเฉียบเล่นเกมสมดุลอำนาจมากนัก
คืนสุดท้ายของปลายปี จักรพรรดิชราประกาศสละราชสมบัติ
รุ่งอรุณวันแรกของปีใหม่ เจ้าชายอันเดรสืบราชบัลลังก์ ขึ้นเป็นจักรพรรดิองค์ใหม่แห่งราชอาณาจักรอันเดร
วันที่เจ้าชายอันเดรขึ้นเป็นจักรพรรดิ องค์หญิงไอลูชาพาทหารที่จงรักภักดีปลอมตัวแอบออกจากนครนิรันดร์ กลับไปดินแดนเหนือ
อันเดรที่ขึ้นเป็นจักรพรรดิทราบข่าวนี้ รีบให้คนแจ้งท่านแก่ตอนเด็กทันที
ท่านแก่ตอนเด็กบอกไม่ต้องสนใจเรื่องนี้ รวบรวมอำนาจทหารก่อน ทำให้ขุนนาง เสนาบดีที่คิดไม่ซื่อยอมจำนนต่อความสามารถของท่านเสียก่อน
วันที่สองของปีใหม่ จักรพรรดิอันเดรแต่งตั้งอาจารย์แลนซ์เป็น "ผู้สำเร็จราชการ"
ท่านแก่ตอนเด็กกลายเป็นขุนนางผู้มีอำนาจรองจากจักรพรรดิเพียงผู้เดียว เหนือผู้คนนับหมื่นแสน
สมาชิกสมาคมทองแดงไม่มีความสุขเลย เพราะ "ผู้สำเร็จราชการ" หมายความว่าท่านแก่ตอนเด็กกำลังจะถึงจุดจบของชีวิต...
เวลาเหลือน้อยแล้ว...
(จบบท)
