บทที่ 165 สองคนนั้นต้องมีอะไรกันแน่ๆ (ฟรี)

บทที่ 165 สองคนนั้นต้องมีอะไรกันแน่ๆ (ฟรี)

เย่ชวนกลับถึงบ้านตอนเกือบสี่ทุ่ม เขาออกจากโรงพยาบาลพร้อมกับหม่าเจี้ยนเสอ อีกฝ่ายไปตลาดมืด ส่วนเขากลับลานบ้าน

เหอยื่อสุ่ยก็งอแงจะกลับมาด้วย ไท้จู้ตอนนี้ไม่มีเวลาดูแลน้องสาว ก็เลยไม่ได้ห้าม

เหอยื่อสุ่ยเดินข้างๆ เย่ชวน ดูมีความสุขมาก ถามนั่นถามนี่ไม่หยุด ถ้าไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายอายุแค่ 14 ปี เขาคงคิดว่าเธอมีเจตนาอะไรกับเขาแน่ๆ

แต่เหอยื่อสุ่ยรูปร่างดี อายุ 14 ปีสูงหนึ่งเมตรหกแล้ว อีกสองปีข้างหน้าถ้าพยายามอีกหน่อย โตถึงหนึ่งเมตรเจ็ดก็ไม่ใช่เรื่องยาก

กลับถึงบ้าน พ่อแม่ปิดไฟนอนแล้ว เขาล้างหน้าแปรงฟันเสร็จก็กลับห้องตัวเอง

ยุค 60 ไม่ดีตรงนี้แหละ กิจกรรมบันเทิงน้อยเกินไป ถ้าถึงเวลาไม่นอน นอกจากอ่านหนังสือ ก็ไม่มีความบันเทิงอะไรเลย

หยิบหนังสือมาอ่านสักพัก เย่ชวนก็เข้าสู่ห้วงนิทรา

หลายวันต่อมา ชีวิตของเขาเป็นระเบียบมาก นอกจากไปทำงาน ก็ไปรับถงเยาที่โรงเรียน ไม่ได้ไปตลาดมืด

เพื่อนร่วมงานที่จุดรับซื้อต่างทุ่มเทมาก ทุกวันเก็บเครื่องใช้ไฟฟ้าที่ชำรุดได้บ้าง และโอกาสซ่อมได้ก็เพิ่มขึ้นมาก

เพียงสามวันสั้นๆ ในพื้นที่ระบบก็กองวิทยุและพัดลมกว่าสิบเครื่อง

สามวันนี้ ฉินหวายหรูก็นอนโรงพยาบาล แต่อารมณ์ไม่ค่อยดี

นอกจากวันแรกที่นอนโรงพยาบาล เจียจางจื่อซื้อตับหมูหนึ่งหยวนมาทำอาหารให้เธอมื้อหนึ่ง สองวันที่เหลือก็ไม่โผล่มาเลย อาศัยป้าอี้กับป้าเฉียนช่วยส่งข้าวให้สองวัน

ฉินหวายหรูรู้ว่านี่เป็นความไม่พอใจของแม่สามีที่เธอคลอดลูกสาวอีกคน จึงไม่คิดจะให้เธอได้อยู่ไฟ

ตอนคลอดป่างเกิง ทั้งต้มซุปไก่ ทั้งต้มซุปปลา วิ่งวุ่นขึ้นๆ ลงๆ ทุกวัน เจอใครก็บอกว่าตัวเองมีหลานชายแล้ว

ตอนคลอดเสี่ยวตัง ยังดีกว่านี้หน่อย แม้จะไม่ได้กินซุปไก่ แต่ก็มีซุปปลา

ตอนนี้คลอดลูกสาวคนที่สอง แม้แต่ซุปปลาก็ไม่มี มีแค่ตับหมูหนึ่งหยวน แม้แต่หน้ายังไม่โผล่มาให้เห็น

พอถึงวันออกจากโรงพยาบาล เจียจางจื่อก็โผล่มาเสียที มาโรงพยาบาลพร้อมกับอี้จงไห่และไท้จู้ที่ลาครึ่งวัน

อี้จงไห่ในฐานะลุงใหญ่ และเป็นอาจารย์ของเจียตงสวี่กับฉินหวายหรู ลางานหนึ่งวันมาโรงพยาบาลเพื่อแสดงความห่วงใยก็เป็นเรื่องปกติ

แต่ไท้จู้ก็ลางานหนึ่งวันด้วย เจียจางจื่อในใจก็เริ่มครุ่นคิด

แต่เดิมลูกสะใภ้หน้าตาสวยเธอก็ไม่ค่อยสบายใจอยู่แล้ว คราวนี้คลอดลูก ไท้จู้กลับใส่ใจยิ่งกว่าลูกชายอีก จะไม่มีอะไรหรือไง?

พอมีความคิดนี้ในใจ ตอนมองหลานสาว ยังไงก็รู้สึกว่าดวงตาคิ้วของเด็กคล้ายกับไท้จู้อยู่หลายส่วน มองท่าทางกระตือรือร้นของไท้จู้ ในใจยิ่งสงสัย

เก็บของทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เจียจางจื่อก็ลงไปที่แผนกการเงินชั้นล่างเพื่อชำระเงิน คิดว่าจะได้เงินคืนอีกสองสามหยวน ไม่คิดว่าจะขาดอีกสองหยวน

เจียจางจื่อไม่พอใจทันที ฉินหวายหรูคลอดลูกสองครั้งก่อนไม่เคยเกินหกหยวน คราวนี้กลับเพิ่มเป็นสองเท่า

"พวกคุณคิดผิดหรือเปล่า? จะเป็นไปได้ยังไงที่ต้องใช้เงินสิบสองหยวน?"

เจ้าหน้าที่การเงินหน้าเย็นชาพูดว่า "เรื่องแบบนี้เราจะคิดผิดได้ยังไง นี่ใบเสร็จค่าห้อง คุณดูเอง!"

เจียจางจื่อหน้าบึ้ง "ฉันอ่านไม่ออก คุณอ่านให้ฉันฟัง!"

เจ้าหน้าที่ชายตามองอีกฝ่าย แล้วพูดว่า "ค่าห้อง 3 หยวน 6 เจี้ยว ค่ายาและเข็ม 1 หยวน 5 เหมา 8 เฟิน ค่าทำคลอด 4 หยวน ค่ารักษา 3 หยวน รวม 12 หยวน 1 เหมา 8 เฟิน!"

เจียจางจื่อกำลังจะควักเงิน จู่ๆ ก็หมุนลูกตาแล้วพูดว่า "เดี๋ยวมาจ่ายใหม่ เงินอยู่ข้างบน!"

พูดจบ เธอก็วิ่งขึ้นบันได พอดีเห็นไท้จู้ถือปิ่นโตกับผ้าห่มยืนอยู่หน้าห้องคนไข้

"ไท้จู้ เงินค่าโรงพยาบาลของหวายหรูไม่พอ ขอยืมหน่อย!"

ไท้จู้งงไปหน่อย จะยืมก็ยืม ทำไมทำเหมือนเป็นเรื่องที่ควรจะเป็น

"เท่า...เท่าไหร่ครับ?"

"ห้าหยวน!" เจียจางจื่อชูมือห้านิ้วให้อีกฝ่ายดู

ไท้จู้ไม่ได้คิดอะไรมาก ล้วงเงินห้าหยวนจากกระเป๋าส่งให้เจียจางจื่อ

เจียจางจื่อยิ่งสงสัย ให้ควักเงินก็ควัก? ถ้าไม่มีอะไรในใจ จะควักเงินง่ายๆ แบบนี้ได้ยังไง?

สองคนนั้นต้องมีอะไรกันแน่ๆ!

ลงไปจ่ายเงินครบแล้ว ทุกคนถึงออกจากโรงพยาบาล กลับไปที่บ้านพัก

กลับถึงบ้าน ฉินหวายหรูงงไปหมด

สามวันนี้ผ้าอ้อมที่เด็กเปลี่ยนแม่สามีเอากลับบ้านไปหมด เธอคิดว่าซักแล้วจะได้ใช้เลย ไม่คิดว่าผ้าอ้อมที่ใช้แล้วกองอยู่ในอ่าง เจียจางจื่อไม่ได้ซักเลย

"แม่ ลูกไม่มีผ้าอ้อมใช้แล้ว!"

"เธอซักเองไม่เป็นหรือไง!" เจียจางจื่อพูดอย่างหงุดหงิด

ฉินหวายหรูโกรธจนน้ำตาคลอ แต่ไม่มีทางเลือก ได้แต่ลุกขึ้นอุ้มอ่างผ้าอ้อม ไปซักที่อ่างน้ำเอง

"ตงสวี่ แม่พบปัญหาหนึ่งอย่าง!" เจียจางจื่อกระซิบกับลูกชายที่บ้าน

"ปัญหาอะไร?" เจียตงสวี่ไม่สนใจลูกสามคนในบ้านเลย ม้วนยาเส้นสูบปุ๊บปั๊บ

"วันนี้ไท้จู้ก็ไปโรงพยาบาลด้วย แถมจ่ายเงินที่เหลือด้วยความเต็มใจ ลูกว่าเด็กคนนี้คิ้วตาเหมือนไท้จู้นิดๆ ไหม?"

เจียตงสวี่ได้ยินแล้ว คาบบุหรี่มองไปที่เด็กที่กำลังหลับสนิท

ระหว่างตั้งครรภ์ฉินหวายหรูขาดสารอาหาร เด็กที่คลอดออกมาผิวย่น เหมือนไท้จู้ที่ดูแก่อยู่หลายส่วน

เจียตงสวี่หน้าบึ้งทันที หรือว่าเมื่อปีที่แล้วภรรยาแอบคบชู้กับไท้จู้?

ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าเป็นไปได้ ไม่งั้นไท้จู้จะดีกับบ้านเขาขนาดนี้ทำไม? ทั้งให้ยืมเงิน ทั้งให้อาหารเหลือ

ไม่มีผลประโยชน์ไม่มีใครทำ ไท้จู้ต้องรู้สึกผิดถึงได้ทำแบบนี้!

ขณะที่เขากำลังคิดวุ่นวาย ฉินหวายหรูก็อุ้มอ่างเปล่ากลับมา ที่เชือกหน้าประตูมีผ้าอ้อมตากอยู่เป็นวง

"ตงสวี่ คุณว่าเราตั้งชื่อลูกว่าอะไรดี? อีกสองวันฉันจะไปแจ้งเกิด" ฉินหวายหรูถาม

เจียตงสวี่มองฉินหวายหรูอย่างแค้นๆ แต่ตอนนี้ยังทำอะไรไม่ได้ ทุกอย่างในบ้านต้องพึ่งเขา จากนั้นก็เหลือบมองออกไปนอกหน้าต่าง พอดีเห็นต้นไม้ที่ไม่รู้ว่ากี่ปีแล้วในลาน

"ก็เรียกว่าหวายฮวาแล้วกัน!"