ตอนที่ 290

ตอนที่ 290

พอได้ยินว่าเขาแค่ผ่านมา เซี่ยอวี่ชิงก็รู้สึกผิดหวัง เขาโผล่มาที่นี่ แค่ผ่านมาเหรอ?

ในฐานะนักวิจัยการเพาะปลูก เธอพยายามปลูกข้าวปลูกผักนอกเมือง ก่อนหน้านี้ก็พยายามร่วมมือกับกิลด์ใหญ่ๆ ในเมืองนิรันดร์ เข้าไปในป่า หาพื้นที่เพาะปลูก เคยลองปลูกในที่เก็บเลเวลนอกเมืองด้วย แต่น่าเสียดายที่ล้มเหลวหมด เมล็ดพันธุ์ที่ปลูกในป่างอกไม่ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการปลูกข้าว สมาชิกในทีมค้นหาที่ออกไปหาพื้นที่เพาะปลูก ยังเจอมอนสเตอร์แข็งแกร่ง เกือบตายยกทีม

ความล้มเหลวครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้เซี่ยอวี่ชิงท้อแท้ ถึงขั้นอยากจะยอมแพ้ พอแล้ว เหนื่อยแล้ว ให้โลก ล่มสลาย ไปเถอะ

แต่ตอนนั้น อาจารย์ใหญ่ก็มาหาเธอ บอกข่าวดี ทางการเจอที่เพาะปลูกแล้ว! ไม่ใช่ในเมือง ไม่ใช่ในป่า แต่เป็นดันเจี้ยนที่ชื่อเขาจ้าววัว พอได้ยินแบบนี้ เซี่ยอวี่ชิงก็นึกว่าตัวเองหูฝาด

“ดันเจี้ยน? อาจารย์ใหญ่ ท่านไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหมคะ?” เธอพูดอย่างอดขำไม่ได้

“เป็นดันเจี้ยนจริงๆ” อาจารย์ใหญ่พูดอย่างจริงจัง “เป็นที่ที่เด็กหนุ่มคนหนึ่งเจอ”

“แต่ดันเจี้ยนมันจะรีเซ็ตไม่ใช่เหรอคะ?” เซี่ยอวี่ชิงแย้ง ปกติแล้ว ทุกครั้งที่ผ่านดันเจี้ยน ดันเจี้ยนก็จะรีเซ็ต ทุกอย่างข้างในก็จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงอะไรได้ จะไปทำไร่ในดันเจี้ยนได้ยังไง?

“นั่นในกรณีปกติ” อาจารย์ใหญ่ยิ้ม พูดอย่างภูมิใจ “แต่ถ้าดันเจี้ยนนั้นไม่ปกติล่ะ?”

“เอ๊ะ!” เซี่ยอวี่ชิงอึ้งไป เธอไม่ใช่นักสู้ ก็ไม่เคยลงดันเจี้ยน จะไปรู้จักดันเจี้ยนที่ไม่ปกติได้ยังไง เจอคำถามของอาจารย์ใหญ่ เธอก็พูดไม่ออก

เห็นเธอทำตัวไม่ถูก อาจารย์ใหญ่ก็พูดอย่างจริงจัง “ดันเจี้ยนต้องผ่านด่านถึงจะรีเซ็ต แต่ถ้าไม่ผ่าน ก็จะเหมือนเดิม ไม่นานมานี้ คนของหน่วยภาคสนามเจอสมาชิกคนหนึ่งในดันเจี้ยน เขาหลงเข้าไปในดันเจี้ยนตั้งแต่สิบแปดปีก่อน ติดอยู่ในนั้น”

“สิบแปดปีก่อน?” เซี่ยอวี่ชิงเบิกตากว้าง ติดอยู่สิบแปดปี ยังรอดมาได้?

เมื่อก่อนเธอเคยได้ยินเรื่องติดดันเจี้ยน ส่วนใหญ่ถ้าออกมาไม่ได้ภายในสามห้าวัน ก็จะแจ้งว่าตายแล้ว ปกติแล้ว ไม่มีใครอยู่ในดันเจี้ยนได้เกินหนึ่งอาทิตย์ แต่อาจารย์ใหญ่กลับบอกเธอว่า มีคนอยู่ในดันเจี้ยนได้ตั้งสิบแปดปี! มันเหลือเชื่อมาก

“ใช่” อาจารย์ใหญ่เล่าต่อ “เขาติดอยู่ในดันเจี้ยนสิบแปดปี แต่เขาก็ไม่ได้ยอมแพ้ กลับล่าสัตว์ ทำไร่ในดันเจี้ยน จนกระทั่งมีคนจากหน่วยภาคสนามค้นพบเขา”

“แล้วตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้างคะ?” เซี่ยอวี่ชิงอยากรู้มาก

“เขายังอยู่ในดันเจี้ยน” อาจารย์ใหญ่ยิ้ม “เขาบอกว่าตัวเองชินกับการอยู่ในนั้นแล้ว ไม่อยากออกมา แถมยังกลัวว่าถ้าออกมา ดันเจี้ยนจะรีเซ็ต ความพยายามของเขาจะสูญเปล่า”

“ที่ท่านพูดถึงความพยายาม ก็คือวิธีทำไร่ในดันเจี้ยน?” เซี่ยอวี่ชิงคิดได้

“ถูกต้อง!” อาจารย์ใหญ่พยักหน้า อย่างเอ็นดู

“ดันเจี้ยนนี้ ก็คือเขาจ้าววัวเหรอคะ?” เซี่ยอวี่ชิงถาม

“ไม่ใช่” อาจารย์ใหญ่ส่ายหน้า “ดันเจี้ยนก่อนหน้านี้ มีเขาคนเดียวก็พอแล้ว เขาจ้าววัวเป็นอีกดันเจี้ยนที่ค้นพบว่าทำไร่ได้ นี่เป็นดันเจี้ยนที่สมาชิกหน่วยภาคสนามคนนั้นเจอ แถมพวกเราก็ทดลองแล้ว ปลูกสมุนไพรวิญญาณได้จริงๆ”

“เธอดูสิ นี่คือสมุนไพรวิญญาณที่ปลูกในเขาจ้าววัว” อาจารย์ใหญ่พูด หยิบสมุนไพรวิญญาณออกมา ยื่นให้เธอ

เซี่ยอวี่ชิงรับมาดู เห็นว่าสมุนไพรวิญญาณในมือไม่ต่างจากที่เก็บมาจากป่า

“ก็ไม่ได้พิเศษอะไรนี่คะ” เธอพูดความคิดของตัวเอง

“ใช่ มันไม่ได้พิเศษอะไร” อาจารย์ใหญ่ยิ้ม “แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่พวกเราต้องการเหรอ?”

“หา? เหมือนจะเป็นแบบนั้น” เซี่ยอวี่ชิงคิดได้ สิ่งที่เธอพยายามมาตลอด ผลลัพธ์ที่เธอไขว่คว้า ไม่ใช่การปลูกพืชแบบนี้เหรอ? ถึงจะไม่ใช่ข้าว แต่สมุนไพรวิญญาณมีค่ามากกว่า! การที่ปลูกสมุนไพรวิญญาณในดันเจี้ยนได้ก็มีประโยชน์มาก

“เข้าใจรึยัง? ถ้าเข้าใจแล้วก็ตั้งใจทำ” อาจารย์ใหญ่พูด

“ทำอะไรคะ?”

“ก็ไปปลูกสมุนไพรวิญญาณในดันเจี้ยนไง”

เซี่ยอวี่ชิงก็เลยมาที่เขาจ้าววัว ช่วงนี้เธอตั้งใจปลูกสมุนไพรวิญญาณ แทบจะปลูกทุกที่ที่ปลูกได้ เห็นต้นไม้เต็มสวน ใกล้จะเก็บเกี่ยวได้แล้ว เธอก็ดีใจ

แต่ก็มีเรื่องที่เสียดาย ก็คือพอมาที่นี่แล้ว ก็ไม่ได้เจอสมาชิกหน่วยภาคสนามคนนั้น พูดตามตรง เธอค่อนข้างอยากเจอเทียนเต๋า

จะเป็นคนแบบไหนนะ ถึงได้ค้นพบสมาชิกที่ติดอยู่ในดันเจี้ยนสิบแปดปี? จะเป็นคนแบบไหนนะ ถึงได้เจอสมบัติอย่างเขาจ้าววัว?

ตอนนี้ ในที่สุดเธอก็ได้เจอคนที่อยากเจอ แต่กลับไม่เหมือนที่คิด ก็เลยรู้สึกผิดหวัง

“นายไม่กะจะดูผลงานของพวกเราหน่อยเหรอ?” เซี่ยอวี่ชิงถาม

“เอ่อ ผมมีธุระต้องทำ” เทียนเต๋าโบกมือ พูดอย่างเกรงใจ “ไม่กวนแล้ว” พูดจบก็หันหลังจะไป

เฮ้อ! เซี่ยอวี่ถอนหายใจ

ทันใดนั้น เทียนเต๋าก็หันกลับมา “ว่าแต่ ข้างนอกฟ้าสางรึยัง?”

“ฉัน... ฉันไม่รู้” เซี่ยอวี่ชิงส่ายหน้า “ฉันเข้ามานานแล้ว ไม่รู้ว่าข้างนอกเป็นยังไง”

“เอ่อ งั้นก็ได้” เทียนเต๋าขมวดคิ้ว สงสัย ทำไมเธอถึงเอาแต่ถอนหายใจ?

คิดได้ดังนั้น เขาก็เตือน “งั้นเธอก็ตั้งใจปลูกนะ มีอะไรให้ช่วยก็ไปหาลิงพวกนั้น”

“ลิง? พวกมันจะช่วยอะไรได้?”

“พวกมันสุดยอดนะ” เทียนเต๋ายิ้ม “ไม่เชื่อก็ลองดู” จริงๆ แล้วลิงไม่ได้สุดยอดอะไร คนที่ สุดยอด คือเทพารักษ์ มีเทพารักษ์ช่วย แผนการทำไร่ของเธอก็จะราบรื่นขึ้น แต่ถ้าอยากจะขอร้องเทพารักษ์ นอกจากเขาแล้ว ก็คงมีแค่ลิง คิดได้ดังนั้น เขาก็หยิบกระบองวิเศษยืดหด เคาะพื้น เตือนเทพารักษ์

เทพารักษ์ : “รู้แล้วๆ!”

“ใครอ่ะ?” เซี่ยอวี่ชิงมองไปรอบๆ อย่างสงสัย

“ไม่มี เธอหูฝาดแล้ว”

“อ๋อ... งั้นก็ขอบคุณนะ” ถึงแม้เซี่ยอวี่ชิงจะไม่ค่อยเชื่อ แต่ก็ยังขอบคุณ

“ผมไปล่ะ” เทียนเต๋าโบกมือ แล้วก็ออกจากดันเจี้ยน ไม่นาน พอเขาลืมตา ก็เห็นว่าโลกภายนอกสว่างแล้ว

“ฟ้าสางแล้วจริงๆ ด้วย! ดูเหมือนผมจะอยู่ในดันเจี้ยนนานไปหน่อย”