บทที่ 62 คนเลว

บทที่ 62 คนเลว

หลังจากที่เฉินหยางออกจากห้องและปิดประตู เย่ยี่ฉิงและเนี่ยอีเฉินก็รู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมาทันที เพราะเฉินหยางต้องเผชิญหน้ากับคนกว่าร้อยคนเพียงลำพัง

แต่เฉินหยางไม่ได้ปลดเชือกให้พวกเธอ พวกเธอจึงขยับตัวไม่ได้และไม่สามารถออกไปช่วยเขาได้เลย

เสียงการต่อสู้และเสียงร้องโหยหวนดังมาจากนอกห้อง ทำให้เย่ยี่ฉิงและเนี่ยอีเฉินขนลุกเกรียว พวกเธอคิดว่าเฉินหยางต้องจบชีวิตแล้ว มีคนมากขนาดนั้น เขาจะต่อสู้ไหวได้อย่างไร

แต่ไม่นาน เสียงร้องโหยหวนก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ฟังดูไม่เหมือนเสียงของเฉินหยาง

ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังสงสัย ประตูก็เปิดออก เฉินหยางเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มที่สงบนิ่ง เขานั่งลงข้างเนี่ยอีเฉินพร้อมกับปลดเชือกให้ และพูดว่า “เจ้าเด็กน้อย หลังจากนี้อย่าทำตัวโง่อีก ถ้าเธอโดนพวกนั้นทำเรื่องแบบนั้น

จริง ๆ มันไม่คุ้มเอาเสียเลย ถ้าจะเกิดเรื่องแบบนั้น อย่างน้อยก็ควรให้ฉันได้ประโยชน์ก่อนสิ”

พูดจบ เฉินหยางยิ้มเจ้าเล่ห์และพูดว่า “ฮ่า ๆ ไม่เคยสังเกตเลยว่าหุ่นเธอดูดีขนาดนี้”

เนี่ยอีเฉินหน้าแดงขึ้นทันที รีบดึงเสื้อที่เปิดออกมาปิดไว้แน่น ก่อนจะพูดกับเฉินหยางว่า “หัวหน้า ตอนนี้ยังจะมีอารมณ์ล้อเล่นอีกหรือไง”

“ไม่ต้องห่วงนะ คนเลวข้างนอกถูกฮีโร่ผู้ยิ่งใหญ่ หล่อเหลาและเก่งกาจสุด ๆ จัดการไปหมดแล้ว” เฉินหยางพูดพร้อมกับช่วยปลดเชือกให้เย่ยี่ฉิงด้วย

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทั้งสองคนก็ตกตะลึง เย่ยี่ฉิงถามขึ้นว่า “มีคนมาช่วยเราหรือ?”

“คนคนนั้นมาแล้ว แต่ก็ไปแล้ว เขามาแบบเงียบ ๆ และจากไปโดยไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้เลย” เฉินหยางพูดด้วยสีหน้าสงบนิ่งอย่างไร้ร่องรอยของการโกหก

เนี่ยอีเฉินอุทานด้วยความตกใจ “คนคนนั้น? หัวหน้าหมายถึง มีคนแค่คนเดียวที่จัดการพวกหมาป่าดำทั้งหมดได้งั้นเหรอ”

เฉินหยางตอบหน้าด้าน ๆ ว่า “เขาคนนั้นเก่งมาก และหล่อสุด ๆ อีกด้วย บุคลิกของเขาโดดเด่นอย่างเหลือเชื่อ ฮีโร่แบบนี้ แค่พวกหมาป่าดำธรรมดา ๆ จะไปเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้ยังไง”

“ว้าว จริงเหรอ! ถ้าได้เป็นศิษย์ของเขาและเรียนวิชาจากเขาคงดีมากเลย” เนี่ยอีเฉินพูดด้วยความตื่นเต้น

แต่เย่ยี่ฉิงกลับมองเฉินหยางด้วยสายตาสงสัย เธอรู้สึกว่าเฉินหยางกำลังโกหก จะต้องมีคนมากกว่าหนึ่งคนที่มา และสำนักมวยหมาป่าดำที่ฝึกวิชาต่อสู้จะไม่มีทางพ่ายแพ้ให้กับคนคนเดียวได้

แม้เย่ยี่ฉิงจะสงสัย แต่เธอก็ไม่คิดโยงเรื่องนี้เข้ากับเฉินหยาง เพราะเขาไม่มีทั้งรอยเลือดหรือแม้แต่ฝุ่นเปื้อนตัว ดูไม่เหมือนคนที่เพิ่งต่อสู้กับใครเลย

เฉินหยางพาเย่ยี่ฉิงและเนี่ยอีเฉินออกมาจากห้อง เมื่อพวกเธอเห็นสมาชิกสำนักมวยหมาป่าดำนอนเกลื่อนอยู่บนพื้น และได้กลิ่นคาวเลือดที่อบอวลในอากาศ ใบหน้าของทั้งสองซีดเผือดแทบจะอาเจียนออกมา

แม้ว่าสมาชิกของสำนักมวยหมาป่าดำจะไม่ได้ถูกฆ่าทั้งหมด แต่ส่วนใหญ่ได้รับบาดเจ็บสาหัสจนไม่มีแม้แต่แรงจะร้องครวญคราง เมื่อพวกเขาเห็นเฉินหยางปรากฏตัวในสายตา แววตาพวกเขาก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว พยายามดิ้นรนถอยหนี แต่ก็ไร้เรี่ยวแรง

“พวกเขาดูเหมือนจะกลัวนายมากเลยนะ?” เย่ยี่ฉิงถามด้วยความสงสัย

เฉินหยางสะบัดผมอย่างเท่ “อาจจะเป็นเพราะหลงใหลในความหล่อของฉันก็ได้”

เย่ยี่ฉิงถึงกับมุมปากกระตุก ไม่รู้จะตอบเฉินหยางอย่างไรดี

เนี่ยอีเฉินมองไปรอบ ๆ และเห็นหลี่เหิงเจียงที่ดูเหมือนกองโคลน เธอปิดปากร้องเบา ๆ ด้วยความตกใจ “เขา…เขาตายแล้วเหรอ?”

“คนทำชั่ว ย่อมไม่มีทางรอด”

เฉินหยางส่ายหัวเบา ๆ ก่อนจะจับมือของเย่ยี่ฉิงและเนี่ยอีเฉินเดินออกจากโกดังอย่างเป็นธรรมชาติ