ตอนที่ 168 แจกลูกท้อ(ฟรี)

หงอคงสวมห่วงรัดเกล้าด้วยความภาคภูมิใจ แต่พอเงยหน้าขึ้น ก็เห็นลู่เฉินกำลังลอยอยู่กลางอากาศ มันตกใจมาก “นายท่าน!”

เมื่อเห็นจ้าวเหลยออกไป ลู่เฉินจึงใช้เคล็ดวิญญาณแยกกายออกจากร่าง

คนอื่นมองไม่เห็นวิญญาณของเขา ร่างกายของหงอคงคือจิตวิญญาณ จึงมองเห็นวิญญาณของลู่เฉินได้

ลู่เฉินแค่นเสียงเย็นชา “หงอคง เจ้ายังไม่คิดจะกลับมาอีกหรือ?”

หงอคงก้มหน้าลง ไม่กล้าพูดอะไร

ลู่เฉินกล่าวอีกครั้ง “ข้าสั่งให้เจ้ากลับจวนเดี๋ยวนี้!”

หงอคงแอบกินลูกท้อวิญญาณ จึงไม่กล้ากลับจวน ตอนนี้มันเห็นสีหน้าเคร่งขรึมของลู่เฉิน ก็ยิ่งหวาดกลัว แม้ว่าลู่เฉินจะออกคำสั่ง แต่มันก็ยังไม่ขยับ

ลู่เฉินไม่ลังเลอีกต่อไป เขากระตุ้นรัดเกล้า

รัดเกล้า ที่ลู่เฉินสร้างขึ้นไม่ต้องร่ายคาถา เพียงแค่กระตุ้นก็พอแล้ว

ทันใดนั้น รัดเกล้าก็หดตัวลงอย่างรวดเร็ว

หงอคงรู้ตัวช้าไปแล้ว มันพยายามจะถอดรัดเกล้าออก แต่ยิ่งฝืนถอดยิ่งกลับรัดแน่นขึ้นเรื่อย ๆ จนเกือบจะบดขยี้หัวของมันแตก ลู่เฉินยังคงร่ายมนตร์ต่อไป รัดเกล้า ก็ยิ่งรัดแน่นขึ้น

หงอคงกุมหัวและร้องเสียงดังด้วยความเจ็บปวด “นายท่าน ข้าผิดไปแล้ว! อย่าให้มันรัดหัวข้าเลย! มันเจ็บ! เจ็บมาก!”

จ้าวเหลยเห็นหงอคงทรมานก็ตกใจมาก ก่อนหน้านี้เขาเห็นหงอคงโหดเหี้ยมมาก ใช้กระบองตีคนจนแหลกละเอียด แต่ครู่เดียวกลับถูกนายท่านสั่งสอนเสียเอง

แม้ว่าเขาจะมองไม่เห็นวิญญาณของลู่เฉิน แต่เขาก็รู้ว่านี่เป็นฝีมือของลู่เฉิน “นายท่าน โปรดไว้ชีวิตหงอคงด้วยเถิด”

ลู่เฉินไม่สนใจจ้าวเหลย เขาถาม “เจ้ายังจะขัดคำสั่งข้าอีกหรือไม่?”

หงอคงปวดหัวจนแทบระเบิด มันรีบคุกเข่าลงและก้มกราบ “นายท่าน โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย ข้าไม่กล้าอีกแล้ว ไม่กล้าแล้ว!”

“กลับมาเดี๋ยวนี้” ลู่เฉินแค่นเสียงเย็นชาและหายตัวไป

หงอคงรู้สึกว่าอาการปวดหัวบรรเทาลง แต่มันกลับถอดรัดเกล้าไม่ออก เพราะฝังเข้ากระดูกของมันไปแล้ว ไม่อาจดึงออกได้อีก

“เอาเถอะ กลับไปก่อนก็แล้วกัน”

หงอคงจึงทำตัวสงบเสงี่ยมและเดินตามจ้าวเหลยกลับจวนด้วยสีหน้าหงอยเหงา จ้าวเหลยรู้สึกหวาดกลัว หนำซ้ำก่อนหน้า เขายังอยากได้ที่รัดเกล้านี้ด้วยอีกคน ช่างไม่รู้จักความเป็นความตายเสียจริง

สัตว์อสูรมักจะกลัวผู้มีอำนาจและไม่มีศีลธรรม แม้ว่าลู่เฉินจะเลี้ยงดูหงอคงมาตั้งแต่เด็กและดีกับมันมาก แต่มันก็ยังคงมีความโอหังติดตัว ตอนนี้หลังจากโดนลู่เฉินสั่งสอน มันก็เชื่อฟังมากขึ้น

โดยปกติแล้ว เวลาคนเลี้ยงสัตว์วิญญาณ พวกเขาจะทำ “สัญญาสัตว์วิญญาณ” เพื่อควบคุมชีวิต ความตาย และจิตใจของสัตว์วิญญาณ แต่ลู่เฉินไม่ได้ทำเช่นนั้น เขาใช้มนตร์รัดหัวเพื่อควบคุมหงอคงแทน

หลังจากที่หงอคงกลับมา ลู่เฉินก็ลงโทษมันด้วยการให้มันรดน้ำและกำจัดวัชพืชให้ต้นท้อยืดอายุ ปล่อยให้มันได้กลิ่นหอมของลูกท้อทุกวัน แต่ห้ามกิน เพื่อฝึกสมาธิ

ชิวเยว่หัวเราะคิกคัก “หงอคง เจ้ายังกล้าแอบกินอีกหรือไม่?”

หงอคงรีบกล่าว “ข้าไม่กล้าแล้ว”

เมื่อชิวเยว่เดินจากไปพร้อมกับรอยยิ้ม มันก็สูดดมกลิ่นหอมของลูกท้อด้วยความโลภ สำหรับลิงขาว ลูกท้อวิญญาณนี้มีเสน่ห์อย่างมาก

แต่มันก็ยังคงอดกลั้นและก้มหน้ารดน้ำต้นไม้ต่อไป

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในพริบตาก็ถึงเดือนสิงหาคม ปีที่ 9 แห่งรัชศกหง

วันที่ลู่เฉินจัดงานประชุมราชาโสม

ตั้งแต่เช้าตรู่ มีเรือเหาะลำหนึ่งบินมาจากทิศตะวันตก หยุดอยู่เหนือจวนอ๋องหนาน จากนั้นก็ค่อย ๆ ลงจอด

เซียนหยางเหมยและผู้อาวุโสของสำนักพืชวิญญาณก้าวลงจากเรือเหาะด้วยรอยยิ้ม

เซียนหยางเหมยกล่าวด้วยรอยยิ้ม “สหายเต๋าลู่ ผู้อาวุโสของสำนักเรามาให้กำลังใจเจ้าด้วย!”

“ทุกท่านมาแล้ว! เชิญทางนี้!” ลู่เฉินดีใจมากและรีบต้อนรับ

เดิมทีลู่เฉินต้องการเชิญทุกคนเข้าไปนั่งในห้อง แต่เซียนหยางเหมยกลับกล่าวด้วยรอยยิ้ม “พวกเรารอชมลูกท้อและราชาโสมของเจ้าไม่ไหวแล้ว!”

ลู่เฉินยิ้ม “ลูกท้อข้าให้พวกท่านดูก่อนได้ แต่ราชาโสมต้องรออีกสักพัก”

ก่อนเริ่มงาน ลู่เฉินได้เก็บเกี่ยวลูกท้อวิญญาณและราชาโสมไว้แล้ว เพราะค่ายกลของเขาไม่มีข้อจำกัดระดับสอง วันนี้มีคนมากมาย หากมีใครขโมยมันไป คงยุ่งยากแน่

ลู่เฉินเก็บลูกท้อยืดอายุได้ทั้งหมด 48 ลูก

เขาเคยกินไปหนึ่งลูก ผลลัพธ์ก็ไม่ได้ดีเท่าที่ระบบสร้าง มีเพียงเพิ่มอายุขัย 30 ปี จากนั้นเขาก็กินลูกที่สองและพบว่ามันยังคงมีผลอยู่ แต่อายุขัยที่เพิ่มขึ้นนั้นน้อยลง เหลือเพียงห้าปี

ดูเหมือนว่าสิ่งที่เซียนหยางเหมยพูดนั้นจะถูกต้อง โอสถและสมบัติจากธรรมชาติที่ยืดอายุขัยมักจะมีผลเฉพาะครั้งแรก หากกินครั้งที่สองหรือสาม ผลลัพธ์จะน้อยลงเรื่อย ๆ จนกระทั่งไม่มีผล

ลู่เฉินเชิญเหล่าเซียนให้นั่งลงและกล่าวด้วยสีหน้าลำบากใจ “เดิมทีข้าตั้งใจจะมอบของขวัญล้ำค่าให้ทุกท่าน แต่ลูกท้อมีจำนวนน้อยมาก ขอมอบให้สำนักละหนึ่งลูกก็แล้วกัน”

ไม่ใช่ว่าเขาตระหนี่ แต่เขามีลูกท้อเพียง 48 ลูกเท่านั้น เขากินไปสองลูก เหลือ 46 ลูก วันนี้มีแขกมามากมาย อาจจะมากกว่า 46 คน จึงไม่เพียงพอ

เขาจึงตัดสินใจมอบลูกท้อยืดอายุให้สำนักละหนึ่งลูก ส่วนคนอื่น ๆ จะได้รับพุทราวิญญาณ

พุทราวิญญาณที่ลู่เฉินปลูกก็เป็นของดีเช่นกัน

นอกจากนี้ เขายังเตรียมนำลูกท้อยืดอายุสิบลูกออกมาประมูล คนที่ต้องการจริง ๆ สามารถใช้เงินซื้อได้ ถือเป็นการอุ่นเครื่องก่อนการประมูลราชาโสม

แน่นอนว่าสุราที่ลู่เฉินหมักเองจะถูกนำมาเลี้ยงแขกทุกคน เป็นการชดเชยให้พวกเขา

เซียนหยางเหมยได้ยินแผนการของลู่เฉินก็ยิ้ม “แบบนี้ก็ดีแล้ว ได้รับของฟรีตั้งมากมาย เจ้าช่างใจกว้างจริง ๆ ตามมารยาท พวกเราที่เป็นแขกควรจะมอบของขวัญให้เจ้าสิ”

ลู่เฉินยิ้ม “ไม่ต้องเกรงใจ ขอบคุณทุกท่านที่ให้การสนับสนุนข้า”

จากนั้นเขาก็มอบของขวัญให้สำนักพืชวิญญาณและทุกคน

ของขวัญที่มอบให้สำนักพืชวิญญาณคือลูกท้อยืดอายุ ส่วนของขวัญสำหรับแขกแต่ละคนคือพุทราวิญญาณสีเขียวมรกตในถุงผ้าสีดำเล็ก ๆ

ทุกคนรับของขวัญและต่างก็ดีใจ

ลูกท้อยืดอายุมีขนาดใหญ่กว่ากำปั้นของผู้ใหญ่เล็กน้อย สีแดงระเรื่อและมีกลิ่นหอม ด้านบนของลูกท้อมีสีแดงสด ส่วนด้านล่างมีใบท้อสีเขียวเข้มสองใบ

“วิเศษ! กลิ่นหอมมาก!” ทุกคนรู้สึกว่าแค่ได้กลิ่นหอมของมันอายุขัยก็เหมือนจะเพิ่มขึ้น

ลู่เฉินกล่าว “ข้าทดลองแล้ว กินหนึ่งลูกสามารถยืดอายุขัยได้ 30 ปี กินลูกที่สองสามารถยืดอายุขัยได้ 5 ปี ส่วนลูกที่สามข้าไม่รู้ เพราะข้าเสียดายจนไม่กล้ากิน”

คำพูดนี้ยิ่งทำให้ลูกท้อยืดอายุมีค่ามากขึ้น ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์เข้าใจว่าการกินลูกที่สามคงไม่ได้ผลอะไรมาก ขอเพียงกินลูกแรกได้ อายุขัยก็เพิ่มขึ้น 30 ปี นับว่าน่าทึ่งมากแล้ว

เซียนวิญญาณแรกก่อตั้งหลายคนมีอายุขัยเหลือน้อย หากกินลูกท้อนี้ อายุขัยจะเพิ่มขึ้นสามสิบปี หากใช้เวลาสามสิบปีนี้ฝึกฝนอย่างหนักและยกระดับพลังขึ้นอีกขั้น ก็จะยืดอายุขัยได้อีก

ลูกท้อยืดอายุนี้จึงสำคัญอย่างมาก

เซียนหยางเหมยมองดูลูกท้อวิญญาณด้วยความน้ำลายสอ แต่ก็ยังคงขอบคุณลู่เฉินก่อน “ในบรรดาพวกเรา ผู้อาวุโสสูงสุด ผู้อาวุโสเฉินหนงมีอายุมากที่สุด ข้าคิดว่าลูกท้อยืดอายุนี้ควรเป็นของเขา”

ไม่มีใครคัดค้าน

ในบรรดาเซียนทั้งห้าคน เซียนเฉินหนงมีอายุมากที่สุดและต้องการยืดอายุขัยมากที่สุด

เซียนเฉินหนงมีผมขาวโพลนและดูแก่ชรา เขาปลูกลูกท้อวิญญาณในสำนักพืชวิญญาณมาตลอดชีวิต ความสามารถในการต่อสู้ของเขามีจำกัด แต่ความสามารถในการเพาะปลูกของเขาอยู่ในระดับสูงสุดของสำนัก

เซียนเฉินหนงรับลูกท้อวิญญาณด้วยมือที่สั่นเทา “สหายเต๋าลู่ ข้าสามารถนำเมล็ดของลูกท้อนี้ไปปลูกได้หรือไม่?”

ทุกคนในสำนักพืชวิญญาณต่างมองไปที่ลู่เฉิน

หากพวกเขาสามารถปลูกมันได้ ในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า สำนักพืชวิญญาณก็จะมีต้นท้อเต็มไปหมด ลูกท้อยืดอายุก็จะไม่มีค่า

ลู่เฉินไม่สนใจ สาเหตุที่เขาสามารถปลูกลูกท้อยืดอายุได้ เป็นเพราะเขาได้ฝึกฝน “เคล็ดวิญญาณหมื่นพฤกษา” จนถึงขั้นสูงสุด คนอื่นทำแบบเขาไม่ได้ เช่นเดียวกับราชาโสม ไม่ใช่ว่าใครจะปลูกมันได้

เขายิ้ม “ในเมื่อข้ามอบมันให้พวกท่านแล้ว เมล็ดของมันก็เป็นของพวกท่าน พวกท่านจะกินมันหรือนำไปปลูกก็ได้ ตามสบาย”

“ขอบใจ!” ทุกคนในสำนักพืชวิญญาณดีใจมาก

ตอนนั้นเอง ก็มีเรือเหาะขนาดใหญ่อีกหนึ่งลำบินมา “ตระกูลจี้แห่งแดนศักดิ์สิทธิ์จื่อเยวี่ยมาคารวะสหายเต๋าลู่”