บทที่ 42 อสรพิษที่ไร้แขนขา (ส่วนที่ 2)
บทที่ 42 อสรพิษที่ไร้แขนขา (ส่วนที่ 2)
เมื่อเฉินหยางเปิดปากเรียกเงินยี่สิบหมื่น หัวหน้าหลูถึงกับหน้าซีดเผือด แม้เขาจะเป็นผู้ถือหุ้นในบาร์แห่งนี้ แต่รายได้ทั้งเดือนของเขายังไม่ถึงสิบหมื่น แล้วหลินโหรวซึ่งเป็นพนักงานเสิร์ฟธรรมดากลับอยากได้ยี่สิบหมื่นในหนึ่งวัน นี่มันไม่ใช่แค่การเรียกร้องเกินจริง แต่ถึงขั้น “ขอมากจนเกินเหตุ”
“นี่มันเป็นการกรรโชกชัดๆ” หัวหน้าหลูสุดจะทน เก็บเงินสองร้อยหยวนกลับและชี้ไปที่เฉินหยาง
เฉินหยางยังคงมีสีหน้าสงบ พร้อมรอยยิ้มบางๆ “ใช่ ฉันกำลังกรรโชก นายจะทำอะไรได้?”
“ฉัน...”
หัวหน้าหลูถึงกับพูดไม่ออกจริงๆ เขาไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร จะเรียกพนักงานรักษาความปลอดภัยมาจัดการเฉินหยางและหลินโหรวก็ไม่ได้ เพราะลูกน้องของอสรพิษยังถูกเฉินหยางจัดการในพริบตา แล้วพนักงานรักษาความปลอดภัยจะไปทำอะไรได้?
หรือว่า...ต้องยอมจ่ายเงิน?
ในขณะที่หัวหน้าหลูกำลังอึดอัดใจ ประตูบาร์ก็ถูกเปิดออก พร้อมกับกลุ่มคนถือมีดและท่อเหล็กเดินเข้ามา แต่ละคนมีใบหน้าดุดัน และในกลุ่มนั้น หัวล้านที่โดดเด่นที่สุดก็คืออสรพิษที่วิ่งออกไปหาเพื่อนมาช่วย
เมื่อเห็นกลุ่มคนที่เข้ามาในบาร์ ผู้คนรอบข้างต่างหยุดกิจกรรมทุกอย่างทันที คนในฟลอร์เต้นรำพากันกลับไปนั่งที่โต๊ะ และทุกสายตามองไปยังกลุ่มคนถืออาวุธด้วยความหวาดกลัว
หัวหน้าหลูเห็นสถานการณ์ดังกล่าว เขารีบหลบไปหลังเคาน์เตอร์บาร์และปิดเสียงเพลง บาร์ทั้งแห่งเงียบสนิท แตกต่างจากความคึกคักเมื่อก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง
“ทุกคนอย่าขยับ หากบาดเจ็บแล้วไม่มีค่ารักษานะ”
อสรพิษตะโกนเสียงดัง คำพูดของเขาก้องในบาร์ที่เงียบสงบ ยิ่งทำให้สถานการณ์ดูน่ากลัว
อสรพิษยิ้มเหี้ยม พร้อมกับมองไปรอบบาร์ ก่อนที่สายตาจะหยุดลงที่เฉินหยาง เขาชี้นิ้วไปที่เฉินหยางแล้วพูดว่า “ไอ้หมอนั่นนั่นแหละ จัดการมัน!”
เมื่ออสรพิษออกคำสั่ง ลูกน้องของเขาก็พุ่งเข้าหาเฉินหยางพร้อมกับถือมีดและท่อเหล็กในมือ
“เฉินหยาง หนีเร็ว!”
หลินโหรวที่ไม่เคยเห็นสถานการณ์เช่นนี้ถึงกับกรีดร้องด้วยความตกใจ แต่เธอก็ไม่ลืมที่จะบอกให้เฉินหยางหนีก่อน
เฉินหยางยังคงนั่งอยู่ในที่เดิมโดยไม่มีท่าทีตกใจ เขายิ้มบางๆ แล้วพูดกับหลินโหรวว่า “โหยวโหยว หลับตาและปิดหูไว้ ตอนต่อไปอาจจะดูรุนแรงไปหน่อย”
หลินโหรวตัวสั่นเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นแววตาที่มั่นใจของเฉินหยาง เธอก็พยักหน้าช้าๆ ก่อนจะหลับตาและใช้มือปิดหูแน่น
ในขณะนั้นเอง ลูกน้องของอสรพิษได้เข้ามาใกล้เฉินหยาง หนึ่งในนั้นซึ่งทำผมทรงหนามจับมีดเล็งไปที่แขนของเฉินหยาง
“ไอ้หมอนี่ไม่รอดแน่”
เสียงคนในบาร์พึมพำขึ้น ทุกคนแทบมั่นใจว่าเฉินหยางกำลังจะถูกทำร้ายจนถึงขั้นบาดเจ็บสาหัส
แต่ทันใดนั้น เฉินหยางก็ขยับตัว
ก่อนที่มีดจะฟันลงมาที่แขนของเขา เฉินหยางลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว มีดพลาดเป้าไป เขาใช้ศอกกระแทกเข้าที่หน้าอกของชายหนุ่มคนนั้น แรงกระแทกทำให้ดวงตาของชายหนุ่มเบิกกว้าง และเขาก็ล้มลงกับพื้น หน้าอกของเขายุบลงอย่างชัดเจน กระดูกหน้าอกหักในทันที
มีดในมือของชายคนนั้นตกลงบนพื้น และเฉินหยางก็หยิบมันขึ้นมา
“มีดมันไม่คม เอาด้านหลังมาใช้ดีกว่า” เฉินหยางพูดพลางยิ้มเหี้ยม และพลิกมีดในมือก่อนจะพุ่งตัวเข้าไปในกลุ่มคนที่เหลือ
ในบรรยากาศสลัวของบาร์ เฉินหยางเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วเหมือนเงาผี ไม่มีใครจับการเคลื่อนไหวของเขาได้ การโจมตีทั้งหมดพลาดเป้า แม้กระทั่งชายเสื้อก็ยังแตะไม่ได้
และในเส้นทางที่เขาผ่านไป ไม่มีใครที่ยังยืนอยู่ได้ ทุกคนล้มลงกับพื้น ร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด
เพียงพริบตาเดียว กลุ่มคนกว่า 20 คนของอสรพิษล้มลงไปกับพื้น ทั้งหมดบาดเจ็บสาหัส
ทุกคนในบาร์ถึงกับตะลึง และไม่สามารถเชื่อในสิ่งที่เห็นได้เลย
ในขณะนี้ ชายที่ยืนอยู่กลางบาร์ช่างดูแข็งแกร่งอย่างเหลือเชื่อ
เมื่อมองไปยังผู้คนที่นอนกองอยู่กับพื้น ไม่มีใครที่ยังสามารถขยับตัวได้ บ้างก็แขนหัก บ้างก็ขาหัก ชายหนุ่มคนนี้ไม่เพียงแค่แข็งแกร่ง แต่ยังโหดเหี้ยมอย่างแท้จริง
“กลืนน้ำลาย”
อสรพิษกลืนน้ำลายลงคอ ใบหน้าซีดเผือด ดวงตาเหม่อลอยมองไปที่เฉินหยาง
เขาไม่เคยคิดเลยว่าสถานการณ์จะกลายเป็นแบบนี้
“นาย มานี่” เฉินหยางกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา ใบหน้าของเขาไร้รอยยิ้ม เขายกมีดในมือขึ้น ชี้ไปทางอสรพิษ
ร่างกายของอสรพิษสั่นสะท้าน เหงื่อเม็ดโตไหลลงมาจากหน้าผากอย่างไม่หยุดหย่อน ขณะเผชิญหน้ากับเฉินหยาง เขารู้สึกถึงความหวาดกลัวอย่างถึงที่สุด
“พี่ชาย... เรื่องนี้มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดทั้งหมด”
อสรพิษเดินไปหาเฉินหยางอย่างเชื่องช้า พร้อมกับเอามือซุกเข้าไปในกระเป๋ากางเกง แอบกดโทรศัพท์เพื่อโทรหาเจ้านายของเขา เพราะเขารู้ว่าเขาได้เจอกับคนที่เขาไม่ควรยุ่งด้วย และคนเดียวที่สามารถช่วยเขาได้ในตอนนี้คือเจ้านายของเขา
เฉินหยางมองเห็นเล่ห์เหลี่ยมของอสรพิษได้อย่างชัดเจน แต่เขาไม่ได้ใส่ใจอะไร ในเมืองต้าหยี่นี้ ยังไม่มีใครที่จะสามารถหยุดเขาได้
อสรพิษเดินมาถึงตรงหน้าเฉินหยาง ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน ก่อนจะทรุดตัวลงคุกเข่ากับพื้น พร้อมกับกล่าวขอความเมตตา “พี่ชาย ขอชีวิตเถอะ!”
ทันทีที่พูดจบ เขาก็ล้วงมีดสั้นออกมาจากเสื้อ และพุ่งไปแทงที่ท้องของเฉินหยาง
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้ทุกคนในบาร์ตกใจ
ในระยะใกล้เช่นนี้ เฉินหยางจะหลบพ้นได้อย่างไร?
แต่ในเสี้ยววินาทีต่อมา ทุกคนในบาร์กลับต้องอ้าปากค้าง
เฉินหยางยื่นมือขวาออกมา ใช้นิ้วชี้และนิ้วกลางหนีบคมมีดไว้ได้อย่างมั่นคง ไม่ว่าอสรพิษจะออกแรงมากแค่ไหน มีดก็ไม่ขยับไปแม้แต่นิดเดียว
“เป็นไปได้ยังไง? เขาแรงเยอะขนาดนี้ได้ยังไง!”
ในใจของอสรพิษเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขาไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าเฉินหยางทำได้อย่างไร พละกำลังของเขาราวกับสัตว์ประหลาด
ทันใดนั้น เฉินหยางยกขาขึ้นเตะอย่างรวดเร็ว และเตะเข้าที่ใบหน้าของอสรพิษอย่างแรง ร่างของอสรพิษล้มลงกับพื้น ใบหน้าของเขากลายเป็นหมอกเลือด สันจมูกยุบลงจนใบหน้าของเขาแทบแบนราบ
“ไอ้ขยะอย่างนาย ไม่รู้ว่าทำลายชีวิตผู้หญิงดีๆ ไปกี่คน ถ้าฉันยังไม่เกษียณ ฉันคงฆ่านายไปแล้ว”
เฉินหยางกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา มองลงไปยังร่างของอสรพิษที่นอนอยู่บนพื้น
“แต่นายในฐานะอสรพิษ ควรจะรู้ว่า งูมันไม่มีแขนขา ฉันจะช่วยให้นายพัฒนาไปเป็นงูที่สมบูรณ์แบบ”
