บทที่ 58 ลูกน้องถูกลักพาตัว

บทที่ 58 ลูกน้องถูกลักพาตัว

อันหนิงนั่งอยู่ในห้องทำงานของเธอ พลางครุ่นคิดอย่างหนัก

เมื่อเธอคิดถึงเฉินหยาง ชายหนุ่มที่มักจะมีรอยยิ้มสบายๆ อยู่บนใบหน้า เธอก็รู้สึกว่าเขาเป็นคนที่อ่านใจได้ยากมาก เมื่อคืนเขาเพิ่งพูดจาแหย่เธอ แต่วันนี้กลับแสดงความมีน้ำใจออกมาอย่างชัดเจน นี่ตกลงว่าเขาเป็นคนแบบไหนกันแน่?

ความเปลี่ยนแปลงในตัวเฉินหยางทำให้อันหนิงเริ่มสงสัยและอยากรู้จักเขามากขึ้น

ไม่นานเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเหรินเสี่ยวเจี้ยน “สวัสดี เสี่ยวเจี้ยน ยังไม่ต้องเปลี่ยนบอดี้การ์ดให้ฉันนะ ฉันจะทนไปก่อน เพราะบอดี้การ์ดดีๆ ก็ไม่ได้หาง่ายนัก”

เฉินหยางขับ Maserati ไปที่ร้านซ่อมสีรถ ระหว่างทางเขาสังเกตว่ารถหรูคันนี้ไม่ได้ดึงดูดสายตาเหมือนจักรยานของเขาเลย

ในเมืองต้าหยี่ แม้ Maserati จะไม่ค่อยพบเห็น แต่จักรยานกลับยิ่งหายากกว่า และด้วยเสียงดังของจักรยานคันเก่าของเขา รวมถึงล้อที่แทบจะเป็นทรงสี่เหลี่ยม มันจึงยิ่งเป็นจุดสนใจอย่างมาก

ขณะที่เขากำลังคิดถึงจักรยานของตัวเอง โทรศัพท์ก็ส่งเสียงดังขึ้น เขาหยิบ Nokia หน้าจอดำขาวออกมาและเห็นว่าคนที่โทรมาคือเนี่ยอีเฉิน

“เฮ้ย เจ้าน้องเล็ก คะแนนสอบปลายภาคเธอไม่เลวเลยนะ ได้ตั้งสี่ร้อยคะแนน แต่ตอนประกาศผลสอบเธอหายไปไหนล่ะ? หรือว่าไปแข่งซิ่งรถมา?”

เฉินหยางพูดแหย่หลังจากรับสาย แต่เสียงที่ตอบกลับมาจากอีกฝั่งกลับเป็นน้ำเสียงของชายคนหนึ่งที่เย็นชา “เฉินหยาง รีบมาที่ภูเขาหยุนซาน มีหลุมเหมืองร้างอยู่ที่นั่น จำไว้ว่าห้ามบอกใคร ไม่อย่างนั้นเนี่ยอีเฉินจะต้องตายแน่ และถ้าแกมาช้ากว่า 2 โมง เราจะผลัดกันเล่นสนุกกับเธอ ฮ่าฮ่าฮ่า...”

ทันทีที่ได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าของเฉินหยางเปลี่ยนไปทันที แววตาเต็มไปด้วยความดุร้าย “แกเป็นใคร กล้ามายุ่งกับลูกน้องของฉัน? แกตายแน่!”

“หึหึ อย่าพูดมาก ถ้าแน่จริงก็มา”

ชายปลายสายหัวเราะเย็นชา ก่อนจะวางสาย เสียง "ตู๊ดๆ" ดังอยู่ในโทรศัพท์

เฉินหยางขมวดคิ้ว นิ้วของเขากดบนปุ่มของ Nokia อย่างรวดเร็ว ในเวลาเพียงไม่กี่วินาทีก็ระบุตำแหน่งของสายโทรเข้าได้ มันคือภูเขาหยุนซาน เขารีบเปิด GPS และหมุนพวงมาลัยกลับทันที Maserati พุ่งออกไปด้วยความเร็วสูง คล้ายสายฟ้าที่วิ่งตัดผ่านการจราจรในเมือง

ในเวลานี้ เฉินหยางเต็มไปด้วยความโกรธ สิ่งที่เขาทนไม่ได้ที่สุดคือการที่ใครมาทำร้ายคนใกล้ตัวเขา

แม้ว่าเขาและเนี่ยอีเฉินจะเพิ่งรู้จักกันไม่นาน แต่เมื่อเขายอมรับเนี่ยอีเฉินเป็นลูกน้อง เขาก็ต้องรับผิดชอบในฐานะหัวหน้า

ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องนี้ชัดเจนว่าคู่กรณีเล็งเป้าหมายมาที่เขาโดยตรง การจับตัวเนี่ยอีเฉินเป็นเพียงแค่การล่อให้เขาไปยังเหมืองร้างนั้น เนี่ยอีเฉินเป็นแค่เหยื่อในเหตุการณ์นี้

“พวกสารเลว พวกมันจะไม่ทำอะไรกับเธอใช่ไหม?”

เฉินหยางใจร้อนเป็นไฟ เขานึกถึงเนี่ยอีเฉินที่หน้าตาน่ารักขนาดนั้น หากพวกคนเลวเหล่านั้นข่มขืนใจตัวเองไม่ได้แล้วทำเรื่องเลวร้ายขึ้นมา เขาคงไม่กล้าเผชิญหน้าเธอไปชั่วชีวิต

เพื่อไปให้ถึงหยุนซานโดยเร็วที่สุด เฉินหยางเร่งความเร็วรถจนผู้คนบนถนนต่างหันมามอง

เมื่อเลี้ยวเข้าไปในถนนทางเดียว เขาพบว่ามีรถคันหนึ่งจอดขวางถนนอยู่ มันปิดทางเข้าอย่างสมบูรณ์

เดิมทีเฉินหยางตั้งใจจะพุ่งชน แต่เมื่อมองดี ๆ เขาพบว่าคนที่ยืนขวางถนนคือเย่ยี่ฉิง เขายื่นหัวออกมาจากหน้าต่างรถและตะโกน “เย่ยี่ฉิง คุณทำอะไรเนี่ย รีบหลีกไป ผมมีเรื่องด่วน!”

“เฉินหยาง!?”

เย่ยี่ฉิงเห็นคนขับรถเร็ว จึงเข้ามาแทรกแซงเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับตัวเอง แต่ไม่คิดเลยว่าคนขับนั้นจะเป็นเฉินหยางอีกครั้ง

ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมและพูดขึ้นว่า “ไม่ได้! ฉันฝึกศิลปะการต่อสู้มาก็เพื่อรักษาความยุติธรรม คุณขับรถอย่างนี้ ฉันจะเพิกเฉยไม่ได้”

เฉินหยางขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าเขาควรด่าว่าเย่ยี่ฉิงโง่หรือชมเธอที่ยึดมั่นในความยุติธรรม

ความจริงแล้วเขาสามารถขับชนรถของเธอแล้วผ่านไปได้ แต่กลัวว่าจะทำให้เย่ยี่ฉิงได้รับบาดเจ็บ เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากหยุดรถ

เย่ยี่ฉิงลงจากรถ เดินไปหาเฉินหยาง เธอโน้มตัวลงที่หน้าต่างรถและพูดว่า “คุณชอบแข่งรถขนาดนี้เลยเหรอ...”

“พอแล้ว ผมกำลังรีบไปช่วยคน”

ยังไม่ทันที่เย่ยี่ฉิงจะพูดจบ เฉินหยางก็คว้าไหล่ของเธอแล้วดึงตัวเธอเข้ามาในรถทันที จากนั้นเขาวางเธอไว้ที่เบาะข้างคนขับ

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนเย่ยี่ฉิงงุนงง เธอยังไม่ทันตั้งสติ เฉินหยางก็เหยียบคันเร่งลงเต็มแรง Maserati พุ่งชนรถที่ขวางทางออกไป แล้วมุ่งหน้าไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูง

เย่ยี่ฉิงที่ไม่เคยนั่งรถเร็วขนาดนี้มาก่อน รีบจับที่จับในรถอย่างแน่น เธอหันไปมองเฉินหยางและตะโกนว่า “เฉินหยาง คุณทำอะไร? คุณบ้าหรือเปล่า?”

ยังไม่ทันที่คำพูดจะจบ เธอสังเกตเห็นว่าเฉินหยางดูแตกต่างจากปกติ ใบหน้าที่เคยมีรอยยิ้มสงบนิ่ง ตอนนี้เต็มไปด้วยความดุดันและโกรธจัด เธอไม่เคยเห็นเขาในสภาพนี้มาก่อน

ใจของเธอเต้นแรงด้วยความกังวล เย่ยี่ฉิงลดเสียงลงแล้วถามเบาๆ ว่า “เฉินหยาง เกิดอะไรขึ้น? ทำไมคุณถึงรีบร้อนขนาดนี้?”

“ลูกน้องของผมถูกจับตัวไป ผมต้องรีบไปช่วยเธอ” เฉินหยางตอบโดยที่สายตาไม่ละจากถนนข้างหน้า ในตอนนี้รถกำลังวิ่งด้วยความเร็วสูง ซึ่งเพียงแค่วินาทีเดียวของความผิดพลาด อาจเกิดอุบัติเหตุได้

แม้ว่าเย่ยี่ฉิงจะไม่รู้ว่าลูกน้องของเฉินหยางเป็นใคร แต่จากสีหน้าของเขา เธอมั่นใจว่าคนๆ นั้นต้องสำคัญกับเขามากแน่ๆ

เมื่อเข้าใจสถานการณ์ เธอก็หยุดพยายามห้ามเฉินหยางให้ขับช้าลง และในใจเธอตัดสินใจว่า จะช่วยเฉินหยางให้ได้ในสิ่งที่เธอทำได้

ทันใดนั้น เธอสังเกตเห็น Nokia รุ่นเก่าที่วางอยู่บนแผงควบคุมรถ โทรศัพท์ที่ดูธรรมดาและล้าสมัย กลับแสดงความสามารถที่ไม่ธรรมดาออกมาในตอนนี้