บทที่ 37 นิตยสารของคุณ
บทที่ 37 นิตยสารของคุณ
เมื่อเห็นหญิงสาวหน้าตุ๊กตาคนนั้นเริ่มวิ่งหนีไป เฉินหยางก็ได้แต่ถอนหายใจและชะลอฝีเท้าลง เขาไม่อยากทำให้เธอตกใจไปมากกว่านี้
เมื่อมาถึงหน้าสวนสี่ หญิงสาวก็ยังเดินในทางเดียวกันกับเขา
สิ่งที่ทำให้เฉินหยางประหลาดใจมากขึ้นไปอีกคือ หญิงสาวคนนั้นหยุดอยู่ที่หน้าประตูสวนสี่ เธอรีบควักกุญแจออกมาเพื่อไขประตู แต่เพราะความกลัวที่เห็นเฉินหยางเดินเข้ามาใกล้ เธอจึงทำกุญแจหล่นหลายครั้ง และไม่สามารถเสียบเข้าไปในรูกุญแจได้
เฉินหยางแอบยิ้มในใจ ตอนนี้เขารู้แล้วว่าหญิงสาวตรงหน้าคือผู้เช่าห้องของเขา เธอคือพยาบาลที่ชื่อ กวนซีเยว่ ซึ่งเขายังไม่เคยพบหน้ามาก่อน
เมื่อเฉินหยางเดินมาถึงหน้าประตูสวนสี่ กวนซีเยว่ก็ยิ่งตกใจ เธอถอยไปชิดกำแพง ชูมือที่ถือกุญแจขึ้นพร้อมตะโกนว่า “นายต้องการอะไร? นายตามฉันทำไม? ฉันบอกไว้ก่อนนะ เจ้าของบ้านของฉันเก่งกังฟูมาก ถ้าเขาออกมา นายไม่รอดแน่!”
เจ้าของบ้านเก่งกังฟู…
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินหยางอดหัวเราะไม่ได้ เขามองกวนซีเยว่ด้วยความเอ็นดู เด็กสาวคนนี้คงตกใจจนพูดอะไรไม่คิดแล้ว
เขาไม่อยากเสียเวลามากนัก จึงหยิบกุญแจของตัวเองออกมา เสียบเข้าไปในรูกุญแจ และเปิดประตูต่อหน้าต่อตา
กวนซีเยว่
“นาย…นายมีลูกกุญแจได้ยังไง? นายเป็นใคร?”
กวนซีเยว่ถึงกับงงหนัก เธอเริ่มคิดว่าเฉินหยางอาจเป็นโจรที่วางแผนมานาน
เธอถอยตัวด้วยความกลัว ก่อนจะตะโกนเข้าไปในบ้านว่า “พี่จื่อหนิง! พี่อี่ฉิง! ช่วยด้วยค่ะ มีโจร!”
เสียงฝีเท้าดังขึ้นอย่างเร่งรีบจากในบ้าน เย่ยี่ฉิงออกมาคนแรกในมือมีไม้กวาด ส่วนซูจื่อหนิงตามมาติด ๆ พร้อมถือมีดทำครัว
ทั้งสองวิ่งผ่านเฉินหยางไปที่หน้าประตูบ้าน และมองซ้ายขวาพลางพูดว่า “ซีเยว่ โจรอยู่ไหน?”
“ออกมาเดี๋ยวนี้นะ! แม่จะตีให้ตายเลย!” เย่ยี่ฉิงพูดพลางชูไม้กวาดขึ้นด้วยท่าทางเอาจริง
กวนซีเยว่ที่อยู่ด้านหลังชี้ไปที่เฉินหยางด้วยความตกใจ “โจรอยู่ตรงนี้ค่ะ! พวกพี่ไม่เห็นเหรอ?”
ซูจื่อหนิงและเย่ยี่ฉิงมองไปที่เฉินหยาง แล้วก็ชะงักไป ทั้งคู่ถอนหายใจพร้อมกันเมื่อรู้ว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิด
“ซีเยว่ เขาคือเฉินหยางที่ฉันเคยบอก เฉินหยางคือเจ้าของบ้านของเรา” ซูจื่อหนิงพูดพร้อมยิ้มพลางแนะนำเฉินหยางให้รู้จัก
“หา! เขาคือเฉินหยางเหรอคะ!”
กวนซีเยว่ร้องเสียงดัง เธอนึกถึงคำพูดก่อนหน้านี้ที่เธอโม้ว่าเจ้าของบ้านเก่งกังฟู แล้วก็รู้สึกอายมากขึ้นไปอีก ยิ่งไปกว่านั้น เธอเพิ่งเข้าใจผิดคิดว่าเจ้าของบ้านของเธอเป็นโจร เธอรู้สึกกระอักกระอ่วนใจสุด ๆ
แม้จะรู้ว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิด แต่เย่ยี่ฉิงก็ยังไม่ยอมปล่อยเฉินหยางไปง่าย ๆ เธอมองเฉินหยางด้วยสายตาเคลือบแคลงและถามว่า “เฉินหยาง นายทำอะไรซีเยว่เหรอ ทำไมเธอถึงตกใจขนาดนี้?”
“เขาไม่ได้ทำอะไรค่ะ ฉันแค่ขี้กลัวเกินไปเอง” กวนซีเยว่รีบพูดแก้ตัวก่อนที่เฉินหยางจะได้อธิบาย
เมื่อกวนซีเยว่พูดแบบนั้น เย่ยี่ฉิงจึงหยุดซักไซ้ เธอหันหลังเดินกลับเข้าไปในบ้านพร้อมกับพูดอย่างไม่ใส่ใจ “นายสองคนคุยกันไปก่อน ฉันต้องไปดูอาหารในหม้อก่อน”
ซูจื่อหนิงเองก็พูดว่า “งั้นฉันขอตัวไปก่อนเหมือนกัน ยังมีงานต้องทำในครัว” จากนั้นเธอก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน ปล่อยให้เฉินหยางและกวนซีเยว่ยืนเผชิญหน้ากันอยู่ที่หน้าประตู
กวนซีเยว่ยิ้มเจื่อน ๆ และพูดกับเฉินหยางด้วยน้ำเสียงอาย ๆ “ขอโทษค่ะ ฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นเจ้าของบ้าน เข้าใจผิดไปใหญ่เลย”
“ไม่เป็นไรครับ” เฉินหยางยิ้มตอบ เขาไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องนี้เลย เขากำลังจะพูดอะไรต่อ แต่กวนซีเยว่ดูเหมือนจะเขิน เธอแอบมองเฉินหยางแวบหนึ่งแล้วรีบวิ่งเข้าห้องของตัวเองไป
ขณะที่กวนซีเยว่กำลังเดินจากไป เสียง “แปะ” ก็ดังขึ้น นิตยสารเล่มหนึ่งหล่นออกมาจากถุงกระดาษที่ขาดของเธอ
เฉินหยางหยุดชะงักด้วยความตกใจ เมื่อมองไปที่ปกนิตยสาร มันเป็นนิตยสารที่มีชื่อเสียงเกี่ยวกับชีวิตคู่
“กวนซีเยว่ดูเหมือนจะเป็นคนเรียบร้อยแท้ ๆ ไม่คิดเลยว่าจะอ่านนิตยสารแบบนี้ ช่างซ่อนความลับได้แนบเนียนจริง ๆ แต่…ฉันชอบนะ”
เฉินหยางแอบหัวเราะในใจ เขาเดินเข้าไปหยิบนิตยสารขึ้นมา และพูดกับกวนซีเยว่ที่เพิ่งหันกลับมาว่า “กวนซีเยว่ นิตยสารของคุณตกอยู่ครับ”
เมื่อเห็นเฉินหยางถือหนังสือเล่มนั้นในมือ กวนซีเยว่ยิ้มฝืด ๆ เธออยากจะบอกว่า “นั่นของคุณสิ” แต่หนังสือเล่มนั้นก็หล่นออกมาจากถุงของเธอเอง
เธอมองไปที่ปกนิตยสารซึ่งมีภาพหญิงสาวเซ็กซี่ ใบหน้าของเธอแดงก่ำด้วยความเขินอาย เธอเดินเข้ามาหาเฉินหยางด้วยท่าทางลำบากใจ และพูดตะกุกตะกักว่า “นิตยสารเล่มนี้ไม่ใช่ของฉัน…”
“งั้นมันของผมเหรอ?” เฉินหยางทำหน้าตกใจ เขามองไปที่ปกนิตยสาร แล้วมองหน้ากวนซีเยว่
ใบหน้าของกวนซีเยว่ที่แดงอยู่แล้วก็ยิ่งแดงขึ้นไปอีก เธอกลัวว่าเฉินหยางจะคิดว่าเธอโกหก เธอจึงรีบพูดว่า “ไม่นะ นิตยสารนี่เป็นของฉัน แต่มันไม่ใช่ของส่วนตัวนะคะ มันเป็นของหมอในโรงพยาบาลที่ให้ฉันมา”
“โรงพยาบาลคุณแจกนิตยสารแบบนี้ด้วยเหรอ? โรงพยาบาลอะไรเนี่ย?” เฉินหยางแกล้งทำหน้าตกใจ
กวนซีเยว่รีบอธิบาย “โรงพยาบาลของเราถูกต้องตามกฎหมายค่ะ คุณอย่าคิดไปไกล นิตยสารเล่มนี้หัวหน้าของแผนกฉันให้มา เขาบอกว่ามันช่วยศึกษาเรื่องจิตวิทยาระหว่างชายหญิง เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกผู้ป่วยชายคุกคาม”
“จริงเหรอ? ต้องอ่านหนังสือแบบนี้เลยเหรอ?” เฉินหยางเบ้ปากและพูดว่า “ผมว่าหัวหน้าแผนกของคุณคงกำลังพยายามคุกคามคุณมากกว่า”
กวนซีเยว่ขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอดูเหมือนไม่มั่นใจ “ไม่น่าจะใช่หรอกค่ะ ฉันเห็นว่าปกมันดูโป๊ไปหน่อยเลยใส่ถุงไว้เฉย ๆ ฉันยังไม่ได้เปิดดูเลย ข้างในเขียนว่าอะไรบ้างเหรอ?”
เฉินหยางเห็นสีหน้าตื่นของกวนซีเยว่ จึงหยุดแหย่เธอและพูดว่า “ในนั้นเขียนถึงเรื่องที่เหมาะกับคู่สามีภรรยาหลังแต่งงาน คุณเป็นพยาบาล ไม่น่าจะไม่เข้าใจเรื่องนี้นะ”
“หา? หมายถึงเรื่องนั้นเหรอ?” กวนซีเยว่ร้องออกมาด้วยความตกใจ
เมื่อเข้าใจสิ่งที่เฉินหยางหมายถึง ใบหน้าของกวนซีเยว่ก็แดงยิ่งกว่าเดิม เธอคว้านิตยสารออกจากมือเฉินหยางและโยนมันลงถังขยะทันที พร้อมกับพูดด้วยความโกรธว่า “หัวหน้าแผนกหวังนี่มันคนลามกชัด ๆ เอาแบบนี้มาให้ฉันได้ยังไง”
เฉินหยางมองกวนซีเยว่ที่กำลังโมโห เขาเตือนด้วยความหวังดีว่า “ผมว่าหัวหน้าแผนกเขากำลังส่งสัญญาณอะไรบางอย่าง คุณควรระวังตัวไว้หน่อยนะ”
“ขอบคุณค่ะ” กวนซีเยว่กล่าวขอบคุณ เธอรู้สึกซาบซึ้งใจที่เฉินหยางเตือนเธอ ไม่เช่นนั้นเธออาจตกเป็นเป้าหมายของหัวหน้าแผนกคนนั้นได้
ทันใดนั้น เสียงของซูจื่อหนิงก็ดังมาจากในบ้าน “เฉินหยาง! อี่ฉิง! ซีเยว่! มาทานข้าวได้แล้ว!”
