บทที่ 34 เมื่อเจ้าตายแล้ว จะสนใจไยว่าน้ำจะท่วมฟ้า!

"จะเลือกไหม?" หลินหยวนถามขึ้นมาอย่างกะทันหัน

จะต้านเหวลึก หรือปล่อยให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยกันดี?

ในเมื่อดันเจี้ยนจบแล้ว ออกไปเลยดีกว่า ปล่อยให้พวกคลั่งศาสนาที่ไร้จิตใจเหล่านั้นเผชิญหน้ากับความพินาศจะดีกว่า

หลินชิงชิงและซู่หรานขมวดคิ้วเล็กน้อย มองไปที่กู่เฉิน

ท้ายที่สุด สิทธิ์ในการเลือกอยู่ที่กู่เฉิน

รู้สึกถึงสายตาที่จ้องมอง กู่เฉินหันไปถาม "พวกเจ้าคิดยังไง?"

"ไม่เลือก" หลินชิงชิงตอบตรงๆ

"ปล่อยให้วิหารเทพถูกเผ่าพันธุ์แปลกปลอมจากเหวลึกทำลายไปเถอะ" ซู่หรานพยักหน้าเห็นด้วย

อย่างไรเสีย พวกผู้รับใช้เทพก็เป็นแค่พวกคลั่งบ้าและวิปริต

กู่เฉินคิดสักครู่ มาถึงขั้นนี้แล้ว การไม่เลือกดูจะไม่เหมาะนัก

ดังนั้น ก็ต้องเลือกสักทาง

เขาเดินขึ้นแท่นบูชา เข้าไปหาแม่มดตกต่ำที่ยังมีลมหายใจ มองร่างที่เต็มไปด้วยรอยแตกและบาดแผลที่น่าสะพรึงกลัว สีหน้าของเขาแข็งค้างเล็กน้อย

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง กู่เฉินพูดด้วยน้ำเสียงต่ำและเย็นชา:

"ถ้าให้หัวใจเจ้า เจ้าจะฟื้นคืนชีพชั่วคราว แล้วต้องเซ่นสังเวยตัวเองเพื่อต้านเหวลึก"

"ถ้าเทเลือดลงแท่นบูชา เจ้าจะตายอย่างสมบูรณ์ แต่จะมอบพลังต้านเหวลึกให้วิหารเทพ"

"แล้วการต้านเหวลึก มันสำคัญขนาดนั้นจริงๆ หรือ?"

"พวกเขาสูบเลือดเจ้าจนหมด ควักหัวใจเจ้าออกมา ก็แค่เพื่อรักษาชีวิตตัวเองเท่านั้น"

"ทั้งวิหารเทพ มีใครสักคนที่ตั้งใจจะต้านการรุกรานของเหวลึกจริงๆ บ้างหรือ?"

ร่างของแม่มดตกต่ำสั่นเล็กน้อย ความดำในดวงตาจางลงไปบ้าง "เจ้าต้องการจะบอกอะไร?"

กู่เฉินนั่งยองๆ ใบหน้าเผยรอยยิ้มประหลาด

เขาคืนหัวใจที่ถูกผนึกให้แม่มด จากนั้นก็คืนเลือดที่ถูกผนึกให้ด้วย

การกระทำนี้ทำให้หลินหยวนทั้งสามคนที่อยู่ข้างๆ งุนงงไปบ้าง

ทำเสร็จแล้ว กู่เฉินถอนหายใจยาว

"เอาล่ะ สิ่งที่ข้าอยากจะพูดนั้นง่ายมาก"

"เมื่อเจ้าตายแล้ว จะสนใจไยว่าน้ำจะท่วมฟ้า!"

"หัวใจทำให้เจ้าฟื้นคืนชีพชั่วคราว เลือดทำให้เจ้าได้พลังคืน เอาไปเถอะ ในเวลาสุดท้าย เจ้าเลือกที่จะมีชีวิตเพื่อตัวเองสักครั้ง"

"ก่อนที่เผ่าพันธุ์แปลกปลอมจากเหวลึกจะบุกเข้ามา มีแค้นก็เอาคืน มีเวรก็ชำระ ให้คนที่ทำให้เจ้าตายต้องชดใช้ ให้พวกเขาตายในความสิ้นหวังและความเจ็บปวดเหมือนที่เจ้าเป็น"

"แถมยังได้ทำให้พวกเผ่าพันธุ์แปลกปลอมจากเหวลึกข้างนอกนั่นผิดหวัง พอพวกมันบุกเข้ามา วิหารเทพก็จบไปแล้ว เจ้าได้แก้แค้น ก่อนตายยังได้หลอกพวกมันอีก ช่างดีเหลือเกิน"

ยังมีวิธีแบบนี้ด้วยหรือ?

หลินหยวนทั้งสามคนเพิ่งเข้าใจ พยักหน้าเห็นด้วยโดยไม่รู้ตัว พวกเขาพอใจกับจุดจบแบบนี้มาก

การเล่นดันเจี้ยนก็เหนื่อยมากแล้ว ตอนจบก็ไม่ควรจะอึดอัดขนาดนี้สิ!

ทุกคนชอบเรื่องที่สนุก ใครจะอยากอ่านเรื่องที่ทำให้ทรมานใจ?

กู่เฉินแกะผนึกออกจากขวดทั้งสอง จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน เดินอย่างสบายๆ ลงจากแท่นบูชา

แม้ว่าทั้งหมดนี้จะไม่ใช่เรื่องจริง แต่กู่เฉินก็ยังอยากให้โอกาสแม่มดตกต่ำได้แก้แค้นด้วยมือตัวเอง

ตอนจบที่แท้จริงของดันเจี้ยนคืออะไร เขาไม่สนใจ และไม่มีใครสนใจ

ทุกคนล้วนอยากเห็นตอนจบที่ตัวเองหวัง

และนี่คือสิ่งที่กู่เฉินอยากเห็น

ได้รับหัวใจและเลือดแล้ว ร่างของแม่มดตกต่ำเปล่งแสงสว่าง แล้วแตกกระจายเป็นจุดแสงมากมาย ลอยเข้าไปในภาพแสงและเงาบนแท่นบูชา

ในภาพ เหล่าผู้รับใช้เทพกำลังตกใจกับการรุกรานของเหวลึก

ทันใดนั้น ศพบนแท่นบูชาค่อยๆ ลอยขึ้น หัวใจที่มีชีวิตเต้นอยู่ในอกของเธอ พร้อมกับพลังชีวิตจากเลือด พลังอันยิ่งใหญ่ที่ไม่เคยมีมาก่อนระเบิดออกมาจากร่างของเธอ

เทพธิดาศักดิ์สิทธิ์ค่อยๆ ลืมตา ดวงตาเต็มไปด้วยความโหดร้ายและความแค้น เธอมองลงมายังผู้คนเบื้องล่าง เสียงของเธอแฝงความมุ่งสังหารอันรุนแรงที่ไม่อาจระงับ

"ฮึๆ เวลาไม่มาก หวังว่าก่อนที่เผ่าพันธุ์แปลกปลอมจากเหวลึกจะยึดวิหารเทพได้ ข้าจะฆ่าพวกเจ้าให้หมด"

"มหาปุโรหิต ท่านไม่ใช่หรือที่อ้างว่าเป็นศาสนิกของเทพเจ้า? ตอนนี้ข้าจะส่งท่านไปพบพระเจ้าเอง"

......

เมื่อดันเจี้ยนจบลงอย่างเป็นทางการ ในสายตาของกู่เฉินปรากฏข้อความต่อเนื่อง

[สังหารบอสแม่มดตกต่ำ-LV.15, ประสบการณ์+5317]

[เลเวลอัพ]

[ระดับ: LV.10 (1234/14500)]

[พลัง: 127]

[ความว่องไว: 126]

[ร่างกาย: 133]

[จิตใจ: 134]

[สัตว์อัญเชิญ: เจ้าแห่งแวมไพร์ LV.10 [ตำนาน★], เจ้าแห่งฝันร้าย LV.10 [มหากาพย์★]]

[พรสวรรค์ — สามารถรับสายเลือดมืดได้หนึ่งสาย]

[ยินดีด้วย]

[คุณผ่านซากปรักหักพังแห่งวิหารเทพ [ระดับนรก] สำเร็จแล้ว รางวัล: ประสบการณ์อาชีพ+3000, กล่องสมบัติดันเจี้ยน*1 [ระดับนรก]]

[ดันเจี้ยนจบแล้ว กำลังออกจากฉากปัจจุบัน, 5, 4, 3, 2, 1...]

ลานดันเจี้ยน

หลังจากอู๋จื้ออี้ออกมา คนก็เริ่มทยอยมารวมตัวกันมากขึ้นเรื่อยๆ

เพราะทุกคนรู้ว่าการแข่งขันดันเจี้ยนครั้งนี้ใกล้จะจบแล้ว

ทุกคนมีสีหน้าคาดหวัง รอดูช่วงเวลาที่อีกฝ่ายจะต้องอับอาย

"นับเวลาแล้ว กู่เฉินก็น่าจะตายแล้วสินะ?"

"ข้าบอกแล้วว่า นักอัญเชิญสามัญคนหนึ่งท้าทายดันเจี้ยนระดับนรก ต้องตายอย่างน่าอนาถแน่"

"คราวนี้ดี ไม่แค่เสียชีวิต ยังเสียเงินอีกห้าแสน"

"ข้าว่านะ อู๋จื้ออี้ออกมาตั้งนานแล้ว ทำไมกู่เฉินยังไม่ตาย?"

......

รอบๆ เต็มไปด้วยเสียงวิพากษ์วิจารณ์ หลี่เหวินฮุยเก็บเต็นท์แล้ว หลังจากพักผ่อนมาสักพัก เขาก็ฟื้นตัวเกือบสมบูรณ์แล้ว

ตอนนี้เขายืนอยู่ที่ทางเข้าดันเจี้ยน มุมปากยกขึ้นไม่หยุด กดไม่อยู่เลย

เมื่อได้ยินผู้คนวิจารณ์กู่เฉิน หลี่เหวินฮุยไม่พูดอะไรสักคำ

จริงๆ แล้วในช่วงเวลาแบบนี้ เขาแค่รักษาท่าทางหยิ่งผยองไว้ก็พอ ถ้าเขาไปร่วมดูถูกกู่เฉินด้วย กลับจะถูกคนมองว่าไม่มีความสง่างาม

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเห็นอู๋จื้ออี้ยืนเหม่อลอยอยู่นอกดันเจี้ยน ก็อดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปหา

เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของหลี่เหวินฮุย อู๋จื้ออี้ขมวดคิ้ว "ท่านมาทำอะไร? แม้ข้าจะเป็นคนขี้ขลาด แต่ท่านก็ไม่มีสิทธิ์มาดูถูกข้า"

หลี่เหวินฮุยโบกมือ "ไม่ๆๆ ข้าไม่มีเวลาว่างมาหยอกล้อท่านหรอก ข้าแค่อยากรู้ว่า กู่เฉินพาพวกท่านไปถึงไหนกันแน่?"

อู๋จื้ออี้ทำหน้าไม่พอใจ "มันเกี่ยวอะไรกับท่านด้วย?"

หลี่เหวินฮุยถอนหายใจ พูดเสียงทุ้ม "งั้นก็ทำให้คำถามง่ายลงแล้วกัน ท่านออกมาตั้งนานแล้ว ทำไมกู่เฉินยังไม่ตาย?"

คำพูดนี้ทำให้สีหน้าของอู๋จื้ออี้แข็งค้างไปทันที

หลังจากออกมา เขาจมอยู่กับการต่อสู้ทางจิตใจระหว่างความรู้สึกผิดกับการหาข้ออ้างให้ตัวเอง จนไม่ทันสังเกตว่าเวลาผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว

ตอนนี้พอถูกหลี่เหวินฮุยถาม หัวใจเขาก็กระตุกวูบ

หรือว่ากู่เฉินจะพลิกสถานการณ์ได้?

เป็นไปไม่ได้!

เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!

นั่นมันดันเจี้ยนระดับนรกนะ ตอนนั้นกู่เฉินใช้ไม้ตายหมดแล้ว จะพลิกสถานการณ์ได้อย่างไร?

ในตอนนั้นเอง เหนือทางเข้าดันเจี้ยน หน้าจอขนาดใหญ่ก็สว่างขึ้นทันที

[ข่าวดี: ดันเจี้ยนซากปรักหักพังแห่งวิหารเทพ [ระดับนรก] มีผู้ผ่านด่านเป็นครั้งแรก]

[เวลาที่ใช้: 5 ชั่วโมง 27 นาที 36 วินาที]

[ข้อมูลทีมที่ผ่านด่าน:]

[หัวหน้าทีม: กู่เฉิน [นักอัญเชิญ]]

[สมาชิก: หลินหยวน [นักดาบ], หลินชิงชิง [นักรบ], ซู่หราน [นักฆ่า]]

[รางวัลที่ได้รับ: ประสบการณ์อาชีพ+3000, ความสำเร็จส่วนตัว+1, กล่องของขวัญสถิติ*1]

[คะแนนการผ่านด่านครั้งนี้: SSS]

(จบบท)