บทที่ 34 จู่ ๆ ฉันก็ไม่อยากเกษียณแล้ว

บทที่ 34 จู่ ๆ ฉันก็ไม่อยากเกษียณแล้ว

เฉินหยางมองหลี่หยาตงที่โดนซาลาเปาครึ่งลูกติดคอแล้วยิ้มบาง ๆ พูดว่า “มีคนบอกว่าขว้างซาลาเปาใส่หมา ซาลาเปาไม่เคยกลับมา วันนี้ฉันได้เห็นกับตาแล้วล่ะ”

ซาลาเปาครึ่งลูกนั้นคือซาลาเปาที่เฉินหยางเพิ่งกัดไปคำหนึ่งก่อนจะขว้างออกไป

เมื่อเห็นหลี่หยาตงเริ่มหายใจไม่ออก หญิงสาวที่แต่งตัวฉูดฉาดซึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ เขาก็ลนลาน รีบตบหลังเขา

“หยาตง คุณไม่เป็นไรใช่ไหม อย่าทำให้ฉันตกใจนะ”

เมื่อเห็นหลี่หยาตงเริ่มตาลอย หยางเสวี่ยเวยก็รู้สึกกังวลขึ้นมา เธอหันไปพูดกับเฉินหยาง “ทำยังไงดี ถ้าเขาตายเพราะติดคอ นายต้องเข้าคุกแน่ ๆ”

“ไม่ต้องห่วง ไม่มีปัญหาหรอก” เฉินหยางพูดพลางกัดซาลาเปาอีกคำ จากนั้นเขาก็โยนส่วนที่เหลือครึ่งหนึ่งเข้าไปในปากของหลี่หยาตงที่อ้าปากค้างอยู่

เสียงกลืนดัง “กึก” ซาลาเปาที่ติดคอหลี่หยาตงหลุดลงไปในลำคอ และตอนนี้ในปากเขาก็มีซาลาเปาที่เฉินหยางเพิ่งโยนเข้าไป

“แหวะ แหวะ…”

หลี่หยาตงหายใจได้แล้ว รีบคายซาลาเปาในปากออกมา เขาชี้หน้าเฉินหยางแล้วด่า “ไอ้เลว! นายกล้าเอาซาลาเปาที่เหลือมากินมาให้ฉันเหรอ แล้วเมื่อกี้นายพูดว่าใครเป็นหมา?”

“ใครที่กินซาลาเปาเหลือคนนั้นแหละคือหมา” เฉินหยางพูดพร้อมยิ้มเย็น

หลี่หยาตงหรี่ตาลง ไม่พูดอะไรกับเฉินหยาง แต่หันไปชี้หน้าหยางเสวี่ยเวยพร้อมด่า “ยัยผู้หญิงไร้ค่า ผู้ชายระดับนี้เธอก็ยังมองว่าน่าสนใจเหรอ? เธอลองดูสิว่าเขาใส่เสื้อผ้าอะไรอยู่ มูลค่ารวมกันไม่ถึงยี่สิบหยวนเลย ฉันเคยชอบเธอ ถือว่าตาฉันบอดจริง ๆ”

เมื่อได้ยินคำพูดที่ดูถูกเช่นนี้ หยางเสวี่ยเวยโกรธจนหน้าแดง กัดริมฝีปากแน่น ในฐานะครู เธอไม่รู้ว่าจะโต้กลับอย่างไร

เมื่อเห็นว่าหยางเสวี่ยเวยไม่ตอบโต้ หลี่หยาตงก็หัวเราะเยาะ เดินเข้ามาหาเฉินหยางพลางพูดจาเสียดสี “ไอ้เลว! แกมาคบกับผู้หญิงที่ฉันทิ้งไปงั้นเหรอ? แกกล้าด่าฉันเหรอ? เดี๋ยวฉันจะทำให้แกเสียใจ”

พูดจบ หลี่หยาตงก็ยกหมัดขึ้นต่อยไปที่หัวของเฉินหยางด้วยความเร็ว หมัดของเขาดูทรงพลังจนทำให้ลูกค้าร้านอาหารที่อยู่รอบ ๆ ตกใจจนต้องถอยไปด้านข้าง

แต่ก่อนที่หมัดของเขาจะถึงตัวเฉินหยาง มือของหลี่หยาตงก็ถูกจับไว้แน่น

“กล้าตอบโต้เหรอ? ฉันฝึกมวยมา บอกเลยว่าฉันสามารถฆ่าแกได้ในไม่กี่วินาที” หลี่หยาตงตะโกนด่าและพยายามดึงมือกลับ แต่รู้สึกเหมือนมือของเขาถูกคีมเหล็กจับไว้จนขยับไม่ได้

หน้าของเขาเปลี่ยนสีทันที เขายกมืออีกข้างขึ้นมาเตรียมต่อยเฉินหยาง

แต่ก่อนที่หมัดของเขาจะถึงตัว เฉินหยางบิดข้อมือของเขาอย่างแรงจนเขาร้องโอดโอยและก้มลงไปใต้โต๊ะด้วยความเจ็บปวด

หลี่หยาตงรู้สึกเหมือนข้อมือของตัวเองกำลังจะหัก เขามองเฉินหยางด้วยสายตาหวาดกลัวและพูดว่า “ปล่อยฉันเถอะ”

เสียง “กร๊อบ” ดังขึ้น เฉินหยางไม่ได้มีความปรานีแม้แต่น้อย เขาหักข้อมือของหลี่หยาตงอย่างแรง ก่อนจะเตะเข้าที่หน้าอกของเขา

หลี่หยาตงร่วงลงไปนอนกับพื้นเหมือนหมาตาย เขากุมข้อมือที่หักไว้และร้องโอดโอยว่า “มือของฉัน! มือของฉัน!”

ความเจ็บปวดจากข้อมือที่หักทำให้หน้าของเขาซีดเผือดและเหงื่อเย็นแตกเต็มหน้าผาก

เขากัดฟันมองเฉินหยางที่นั่งอยู่อย่างสงบ ดวงตาเต็มไปด้วยความอาฆาต พูดด้วยเสียงเกลียดชังว่า “ไอ้หนุ่ม แกตายแน่! แกกล้าทำร้ายฉันเหรอ? ฉันจะฆ่าครอบครัวแกให้หมด!”

ดวงตาของเฉินหยางไหวเล็กน้อย เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ โน้มตัวลงไปจับมือของหลี่หยาตงที่หักแล้ว บิดนิ้วโป้งของเขาอย่างแรงจนเสียง “กร๊อบ” ดังขึ้น

“อ๊าก! ไอ้สารเลว แกตายแน่!” หลี่หยาตงร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดจนหน้าบิดเบี้ยว แต่ยังไม่วายด่าเฉินหยาง

“เมื่อกี้แกพูดอะไรนะ? พูดอีกทีสิ” เฉินหยางมองหลี่หยาตงด้วยสายตาเย็นชา ใบหน้าไร้ความรู้สึกใด ๆ

“ฉันพูดว่า…”

เสียง “กร๊อบ” ดังขึ้นอีกครั้ง

เสียงกระดูกหักดังขึ้นอีกครั้ง เฉินหยางหักนิ้วชี้ของหลี่หยาตงจนแตกเป็นเสี่ยง ๆ เสียงดังนั้นทำให้ทุกคนในร้านอาหารรู้สึกขนลุกและมองเฉินหยางด้วยสายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

หนุ่มคนนี้แม้จะไม่ได้แสดงอาการโอหัง แต่การลงมือของเขาช่างโหดเหี้ยมอย่างน่ากลัว และท่าทางที่สงบนิ่งเหมือนกำลังเล่นกับของเล่น ไม่ใช่คนจริง ๆ

“พูดอีกครั้งสิ” เฉินหยางพูดเสียงเย็นทำลายความเงียบของร้านอาหาร

หลี่หยาตงเป็นคนที่ดื้อรั้นไม่ยอมแพ้ เขาตัวสั่นด้วยความเจ็บปวดแต่ยังด่าต่อ “ไอ้…”

เสียง “กร๊อบ” ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เฉินหยางหักนิ้วกลางของหลี่หยาตง ทุกคนในร้านถึงกับขนลุกซู่กับเสียงนั้น

ในวินาทีนั้น แม้แต่หยางเสวี่ยเวยเองก็รู้สึกว่าเฉินหยางดูแปลกไป บรรยากาศเย็นชาและความโหดเหี้ยมที่เขาแผ่ออกมา ทำให้เธอสงสัยว่าเด็กนักเรียนผู้ร่าเริงคนนี้จะเป็นคนเดียวกับที่เธอรู้จักจริงหรือเปล่า

จนถึงตอนนี้ หลี่หยาตงเริ่มรู้สึกหวาดกลัว การที่เฉินหยางหักนิ้วด้วยความสงบนิ่งแบบนี้มันไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์ปกติจะทำได้อย่างแน่นอน อย่างน้อยในคนที่เขาเคยเจอมาไม่มีใครเป็นแบบนี้เลย

เขาเจ็บจนแทบน้ำตาไหล คิดจะวิงวอนขอความเมตตา

แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไรได้ เฉินหยางก็คว้านิ้วนางและนิ้วก้อยของเขา เสียง “กร๊อบ” ดังขึ้นอีกสองครั้ง นิ้วทั้งห้าของมือขวาของหลี่หยาตงถูกหักจนหมดสิ้น

“อ๊าก…”

เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดของหลี่หยาตงดังลั่น มือขวาของเขาห้อยอย่างไร้เรี่ยวแรง นิ้วทั้งห้าบิดเบี้ยวไปในทิศทางที่น่าสยดสยอง

“ไสหัวไปซะ”

หลังจากทำทั้งหมดนี้ เฉินหยางเตะหลี่หยาตงกระเด็นออกไปนอกประตูร้าน หลี่หยาตงกลิ้งลงไปกองกับพื้น เขากุมมือขวาที่เจ็บปวดเหมือนถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ ความเจ็บปวดนี้ราวกับจะทำให้หัวใจของเขาแตกสลาย

เขาพยายามลุกขึ้นอย่างยากลำบาก ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตาและน้ำมูก เขามองเฉินหยางกับหยางเสวี่ยเวยด้วยสายตาเคียดแค้น ก่อนจะตะโกนว่า “ไอ้สารเลว พวกแกอย่าหนีนะ! ฉันจะกลับมาจัดการพวกแกแน่!”

พูดจบ หลี่หยาตงก็วิ่งหนีไปด้วยความกลัวอย่างสุดชีวิต กลัวว่าเฉินหยางจะตามมา

เฉินหยางมองแผ่นหลังของหลี่หยาตงที่หนีไป เขาส่ายหัวด้วยความเซ็งและพึมพำเบา ๆ ว่า “คนอื่นเรียกฉันว่า ‘เทพเจ้า’ เพราะคิดว่าฉันสามารถควบคุมทุกสิ่งได้ แต่ตอนนี้ฉันยังฆ่าคนไม่ได้เลย เฮ้อ… ฉันเริ่มไม่อยากเกษียณแล้ว ความรู้สึกที่ต้องถูกจำกัดแบบนี้มันไม่น่าสนุกเลย”

หยางเสวี่ยเวยซึ่งยังอยู่ในอาการตกตะลึง ไม่ได้ยินคำพูดของเฉินหยาง เธอจับมือเขาแล้วพูดว่า “รีบไปกันเถอะ ถ้าหลี่หยาตงกลับมาพร้อมกับพวกเราอาจจะหนีไม่ทัน”

เฉินหยางเชิดหน้าอย่างมั่นใจพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “อาจารย์หยาง คุณลืมไปหรือเปล่า? โลกนี้ยังมีความยุติธรรมและความถูกต้องอยู่ เขามารังแกเรา เราจะกลัวเขาทำไม?”

คำพูดของเฉินหยางทำให้คนรอบข้างที่ได้ยินแทบกระอักเลือด ในเมื่อเขาเพิ่งหักนิ้วคนจนหมดมือ แล้วบอกว่าอีกฝ่ายมารังแกเขา เขายังมีหน้าพูดได้อีกหรือ?

หยางเสวี่ยเวยถึงกับสะอึก เธอไม่รู้จะพูดยังไงกับเฉินหยางดี

ในตอนนั้นเอง เสียงเครื่องยนต์ดังสนั่นมาจากหน้าร้าน ทุกคนมองออกไปเห็นรถสปอร์ตเจ็ดถึงแปดคันจอดเรียงกัน แต่ละคันดูหรูหราและสะดุดตา

ในกลุ่มคนที่ชอบรถยนต์ มีคนอุทานออกมาทันทีว่า “โห! GTR, 458, Gallardo, R8…นี่มันรถหรูทั้งนั้นเลย!”

ภายใต้สายตาตื่นตะลึงของทุกคน รถคันหนึ่งเปิดประตูออก หลี่หยาตงก้าวลงมาพร้อมมือขวาที่ห้อยไร้เรี่ยวแรง เขาชี้มาที่เฉินหยางด้วยมือซ้ายแล้วพูดว่า “พี่เหริน! ไอ้เลวนี่แหละที่ทำร้ายผม ช่วยสั่งสอนมันทีเถอะ!”