บทที่ 322 ร่วมชีวิตกับฟ้าดิน เป็นหนึ่งเดียวกับสรรพสิ่ง! (ตอนจบ)
คลื่นกระแทกจากการปะทะอันรุนแรงดังสนั่นหูจนแทบแตก พัดฝุ่นทรายฟุ้งไปทั่วฟ้า พื้นดินรับแรงกระเพื่อมจากการต่อสู้ไม่ไหว แตกร้าวเป็นร่องลึกในชั่วพริบตา ราวกับสนามรบอันว่างเปล่าที่ผ่านการสู้รบอันดุเดือด เพโดรต่อสู้หนึ่งต่อสี่ ท้ายที่สุดก็ยากเกินไป เพียงปะทะกันไม่กี่ครั้ง ก็ถูกเทพอสูรฉวยโอกาสซัดกระเด็น กระแ...
