บทที่ 32 สวัสดีตอนเช้า

บทที่ 32 สวัสดีตอนเช้า

เว่ยหยงได้รับข่าวว่าหลี่เหิงเจียงถูกแขวนไว้ข้างนอกหน้าต่างโรงแรมขณะกำลังมีช่วงเวลาแห่งความสุข

เมื่อได้ยินข่าวที่น่าตื่นเต้นนี้ เขาไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย รีบหยิบกล้องถ่ายรูปและมุ่งหน้าไปยังโรงแรม

จิ่นหลินทันที

เมื่อเห็นหลี่เหิงเจียงถูกช่วยลงมาจากหน้าต่าง ใบหน้าบวมเป่งจนผิดรูป เว่ยหยงก็อดที่จะกระตุกมุมปากไม่ได้ ก่อนจะเก็บกล้องลงด้วยความเสียดาย แล้วรีบเดินเข้าไปหาเขา “เหิงเจียง…นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

“ข้าจะฆ่ามัน ข้าจะฆ่ามัน!”

หลี่เหิงเจียงพูดด้วยความโกรธจัด ก่อนหน้านี้ที่ถูกแขวนอยู่ข้างนอก เขาต้องเผชิญสายตาเย้ยหยันจากผู้คนที่มองขึ้นมาจากด้านล่าง นี่เป็นความอับอายครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเขา มันเจ็บปวดยิ่งกว่าการถูกฆ่าเสียอีก

เว่ยหยงเห็นหลี่เหิงเจียงดูเหมือนจะเสียสติไปแล้ว เขาจึงปลอบโยนอยู่นานจนหลี่เหิงเจียงสงบลงบ้าง แล้วจึงถามว่า “มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ใครกันที่กล้าทำกับเจ้าแบบนี้?”

ดวงตาของหลี่เหิงเจียงที่หรี่เล็กจนแทบมองไม่เห็นเต็มไปด้วยความเคียดแค้น เขาพูดด้วยเสียงกัดฟันว่า “ก็คือไอ้คนนั้นที่ข้าเคยเล่าให้เจ้าฟัง ข้าแค่ต้องการจัดการมัน แต่มันกลับไม่สลบแม้แต่จะใช้ยา และมันยังเก่งกว่าข้าอีก ข้าสู้มันไม่ได้เลย”

“ให้ตายเถอะ มันกล้าทำร้ายทายาทสำนักฝึกยุทธหมาป่าดำของเรา แถมยังแขวนเจ้าขึ้นข้างนอกหน้าต่าง นี่มันท้าทายศักดิ์ศรีของเราชัด ๆ” เว่ยหยงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เหิงเจียง อย่าเสียเวลายุ่งยากอีกเลย บอกข้ามาว่ามันเป็นใคร ข้าจะพาคนไปจับมันแล้วโยนลงแม่น้ำให้ปลากินเดี๋ยวนี้เลย”

“ใน DV ต้องมีภาพของมันอยู่แน่”

หลี่เหิงเจียงหยิบ DV ที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมาและเปิดคลิปที่ถ่ายไว้ให้เว่ยหยงดู

เมื่อเว่ยหยงเห็นใบหน้าที่ดูไม่มีพิษภัยของเฉินหยางในคลิป เขาก็สูดลมหายใจลึกด้วยความตกใจจนถึงกับตะลึง

คนในคลิปนี้ไม่ใช่แค่เก่งธรรมดา แต่เป็นคนที่เก่งสุด ๆ เขาสามารถต่อยเหลียงเวยที่เก่งที่สุดของสำนักฝึกยุทธหมาป่าดำกระเด็นได้ในหมัดเดียว แล้วหลี่เหิงเจียงที่แทบไม่มีแรงสู้จะไปสู้เขาได้อย่างไร?

เว่ยหยงอดไม่ได้ที่จะสาปแช่งในใจ เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าคนที่หลี่เหิงเจียงต้องการจัดการนั้นจะเป็น

เฉินหยางที่เคยขู่เอาเงินเจ็ดล้านจากเขา

เขาชี้ไปที่เฉินหยางในคลิปแล้วขมวดคิ้วถามว่า “เหิงเจียง คนที่เจ้าต้องการจัดการคือหมอนี่หรือ?”

“ก็ใช่ไง ไอ้สารเลวนี่มันต่อยข้าสองครั้งแล้ว มันต้องตาย!” หลี่เหิงเจียงพูดด้วยความโกรธแค้น

เว่ยหยงขมวดคิ้ว เขารู้ดีว่าเขาไม่สามารถจัดการเรื่องนี้ได้ด้วยตัวเอง เพราะเขาไม่มีความสามารถที่จะสู้กับเฉินหยาง

แต่เหตุการณ์ที่หลี่เหิงเจียงถูกแขวนไว้ข้างนอกหน้าต่างนี้ต้องแพร่กระจายไปทั่วเมืองต้าอี้ในไม่ช้า หากสำนักฝึกยุทธหมาป่าดำไม่แก้แค้นกลับ ย่อมต้องถูกกองกำลังอื่นดูถูก ซึ่งจะส่งผลกระทบต่อการพัฒนาของแก๊งทั้งหมด

“ดูเหมือนว่าเรื่องนี้ต้องให้หัวหน้าใหญ่เป็นคนตัดสินใจ”

เว่ยหยงส่ายหัวเบา ๆ แล้วแอบโทรหาหลี่จี้หลิน หัวหน้าสำนักฝึกยุทธหมาป่าดำ เขาเล่าทุกอย่างเกี่ยวกับเฉินหยางให้ฟัง หลี่จี้หลินเงียบไปนาน ก่อนจะพูดออกมาเพียงคำเดียวว่า

“อย่าเพิ่งทำอะไร ฉันจะหาวิธีจัดการเขาเอง”

เฉินหยางไม่รู้ว่าบ้านของหยางเสวี่ยเวยอยู่ที่ไหน และเขาก็ไม่สามารถพาเธอกลับบ้านได้ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจพาเธอไปที่โรงแรมและเช่าห้องพักให้ ก่อนจะวางเธอลงบนเตียง

เมื่อเฉินหยางมองไปที่หยางเสวี่ยเวยที่นอนอยู่บนเตียง เขาก็อดหัวเราะไม่ได้

การที่ผู้หญิงคนนี้พยายามขอร้องหลี่เหิงเจียงแทนเขา ถึงแม้จะดูโง่เขลาในสายตาของบางคน แต่กลับทำให้เฉินหยางรู้สึกซาบซึ้งอย่างมาก

ทันใดนั้นเอง หยางเสวี่ยเวยที่อยู่บนเตียงก็ส่งเสียงละเมอขึ้นมา เธอยกมือขึ้นพัดใบหน้าของตัวเองพร้อมพูดออกมาอย่างเลือนลางว่า “ร้อนจังเลย…”

“ดูเหมือนว่าหลี่เหิงเจียงคงจะใส่อะไรลงไปในไวน์แก้วนั้นแน่”

เฉินหยางพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเห็นหยางเสวี่ยเวยลุกขึ้นนั่งตรง ๆ ดวงตาของเธอพร่ามัวราวกับถูกปกคลุมด้วยหมอกบาง ๆ พร้อมทั้งขมวดคิ้วพูดกับเฉินหยางว่า “ฉันร้อนมาก ทำไมถึงร้อนแบบนี้!?”

“ก็ถูกวางยาไง จะไม่ร้อนได้ยังไง”

เฉินหยางเบ้ปากใส่หยางเสวี่ยเวยก่อนใช้นิ้วชี้ข้างขวาแตะจุดสำคัญบางจุดบนร่างกายเธออย่างรวดเร็ว พร้อมทั้งส่งพลังปราณบางส่วนเข้าไปเพื่อสลายฤทธิ์ยาในร่างกายของเธอ แล้วค่อยพาเธอนอนลงอีกครั้ง

จากนั้นเสียงหายใจของหยางเสวี่ยเวยก็ค่อย ๆ สงบลงจนเธอหลับสนิท

“ดีที่ข้ามีจิตใจที่มั่นคง ไม่อย่างนั้นเจ้าคงทำลายความบริสุทธิ์ของข้าไปแล้ว”

เฉินหยางกล่าวอย่างแผ่วเบา เขาห่มผ้าให้หญิงสาวที่หลับสนิท ก่อนจะนอนบนเตียงอีกเตียงหนึ่งและหลับไปอย่างเงียบ ๆ

คืนนั้นผ่านไปอย่างรวดเร็ว เมื่อแสงอาทิตย์ยามเช้าส่องเข้ามา หยางเสวี่ยเวยส่งเสียงครางเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

เธอรู้สึกมึนงงเล็กน้อยในตอนแรก ก่อนจะนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวานที่หลี่เหิงเจียงวางยาเธอจนหมดสติ และทันใดนั้นหัวใจของเธอก็เต้นแรงขึ้นด้วยความกังวล

เธอลุกพรวดขึ้นนั่ง มองสำรวจรอบ ๆ ห้อง และพบว่าที่นี่คือห้องพักในโรงแรม

โรงแรม… เสื้อผ้าไม่เรียบร้อย…ในสถานการณ์แบบนี้ หรือว่า…

“คุณครูหยาง ตื่นแล้วเหรอ?”

เสียงที่ฟังดูผ่อนคลายดังขึ้นจากเตียงข้าง ๆ ทำให้หยางเสวี่ยเวยหันไปมองทันที

พร้อมกันนั้น เฉินหยางก็ลืมตาขึ้น เมื่อเห็นหยางเสวี่ยเวยนั่งอยู่บนเตียง เขาก็ยิ้มและพูดว่า “คุณครูหยาง สวัสดีตอนเช้า”