บทที่ 295 : สมบัติตกทอด
เย่ฟู่ขมวดคิ้วมองเขาวิ่งลงเขาอย่างรีบร้อน มองไปข้างหลังเขาอย่างสงสัย "เจ้าทำอะไร? ทำไมไปนานนัก? เรียกตั้งนานก็ไม่ตอบ?" เย่เหย่าตงลูบกระเป๋า คิดว่าไม่ควรบอกพ่อดีกว่า อายุมากแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้กังวลเรื่องนี้ ถ้าที่นี่มีเหมืองทองจริง ก็ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาจะแตะต้องได้ บอกไปก็ไม่มีประโยชน์ อีกอย่างเขาล...
