บทที่ 27 ความสุขของหมู่บ้าน
คืนนี้หมู่บ้านหลี่จิ้งเต็มไปด้วยแสงไฟสว่างไสว ทุกบ้านล้วนมีเสียงหัวเราะและความสุขดุจดังเทศกาลปีใหม่ เด็กๆวิ่งเล่นไปทั่วหมู่บ้านด้วยเสียงหัวเราะและการหยอกล้อ
หลิวหลินเฟิงนำชาวบ้านก่อกองไฟใหญ่กลางลานหมู่บ้าน ทุกคนมารวมตัวกันรอบกองไฟ พูดคุยหัวเราะและเล่าถึงความน่ากลัวของงูยักษ์ ชายหนุ่มแต่ละคนต่างก็อวดผลงานด้วยใบหน้าที่แดงเรื่อจากแสงไฟ
ในช่วงเย็นหลี่เย่เซินนำคนสิบคนลากงูยักษ์ลงมาจากภูเขา พวกเขาชำแหละงูและลอกเกล็ดออกอย่างเหน็ดเหนื่อย เนื้อของงูถูกหั่นเป็นแผ่นบางๆใส่ในถาดใบใหญ่สามถาด แล้วนำไปหมักกับต้นหอม ขิง และสุรา จากนั้นจึงวางไว้ข้างกองไฟ ทุกบ้านก็นำอาหารของตนเองมาร่วมกินและพูดคุยกันรอบกองไฟ
หลี่มู่เถียนซึ่งไม่ชอบความวุ่นวายเลือกที่จะไม่ออกจากบ้านทำให้หลี่เซี่ยงผิงและหลี่ทงหยาต้องเรียกคนมาคอยเฝ้าต้นพลังวิญญาณก่อนจะลงมาที่หมู่บ้าน
“พวกเราไม่รู้ว่าต้นนี้มีคุณสมบัติอะไรหรือข้อห้ามใดๆจึงควรเก็บไว้ก่อนแล้วหาโอกาสไปถามในตลาดสักครั้ง”
หลี่เซี่ยงผิงพูดพลางนั่งลงข้างกองไฟและหันไปพูดกับพี่ชาย
“แน่นอน”
หลี่ทงหยาพยักหน้า เขามองไปยังถาดเนื้อสามถาดแล้วหยิบเนื้องูขึ้นมาชิ้นหนึ่ง เนื้อถูกหั่นบางเฉียบจนแทบโปร่งแสง เขาหัวเราะและกล่าวว่า
“ใน ‘บันทึกลับแห่งหลี่เซี่ย’ มีบันทึกไว้ว่า ‘สัตว์มีเกล็ด นก หรือแมลงที่กลายเป็นปีศาจ มักดูดซับพลังจากดวงตะวันและดวงจันทร์ เลือดเนื้อของมันเต็มไปด้วยพลังวิญญาณ การกินจะช่วยเสริมสร้างร่างกายและพลังชีวิต’ ควรให้ท่านพ่อของเรากินมากหน่อย”
“ข้าได้ส่งไปที่บ้านแล้ว”
หลี่เซี่ยงผิงพูดขณะเสียบเนื้องูด้วยไม้และย่างบนไฟ จากนั้นเขากล่าวต่อว่า
“ถุงน้ำดีงูที่ใหญ่พอๆกับกำปั้นสองข้างก็ถูกส่งไปหมักสุราแล้ว”
ขณะที่พวกเขาคุยกัน หลี่เย่เซินนำสวี่เหวินซานเข้ามาหา หลี่ทงหยามองขึ้นและส่งสัญญาณให้พูดได้
“เจ้าต้องการเปิดเส้นทางการค้าในเส้นทางโบราณหลี่เต้าเพื่อนำสินค้าส่วนเกินในหมู่บ้านไปขายหรือ?”
หลังจากฟังคำอธิบายอย่างมั่นใจของสวี่เหวินซาน หลี่เซี่ยงผิงและหลี่ทงหยามองหน้ากันด้วยความคิด สวี่เหวินซานเสนอแผนที่ตรงกับความคิดของพวกเขา
หลี่ทงหยาคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า
“ดี เช่นนั้นเจ้ารับผิดชอบเรื่องนี้ร่วมกับหลิวหลินเฟิง ใช้คนของเจ้าและดึงคนจากตระกูลหลิวมาช่วย”
เมื่อเห็นสวี่เหวินซานดีใจ หลี่เซี่ยงผิงกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า
“บนเส้นทางโบราณหลี่เต้ายังมีเซียนบางคนอยู่ หากต้องการเปิดเส้นทางการค้าต้องขออนุญาตพวกเขาก่อน เจ้าจงส่งคนไปติดต่อและสำรวจจุดที่มีคนอยู่จากนั้นทำแผนที่เส้นทางให้เรียบร้อย”
“ขอรับ!”
สวี่เหวินซานฟังคำสั่งอย่างระมัดระวัง เขาตบอกให้คำมั่นก่อนจะรีบไปหาลูกน้องเพื่อเริ่มงาน
หลี่ทงหยากินเนื้องูพลางพูดกับหลี่เย่เซินว่า
“ลุงของเจ้าอยู่บ้านเฉยๆก็คงเบื่อ เจ้าจงช่วยดูแลเรื่องนี้อย่าให้สวี่เหวินซานมีอำนาจมากเกินไป”
“ข้าเข้าใจแล้ว!”
หลี่เย่เซินตอบกลับอย่างรวดเร็ว เขาติดตามพี่น้องสองคนนี้มานานจนชินกับงานและเริ่มเฝ้าระวังสวี่เหวินซานในใจ
“พรุ่งนี้หาใครที่ไว้ใจได้ขึ้นไปล้อมต้นไทรใหญ่ด้วยรั้วเพื่อป้องกันไม่ให้ใครเข้ามาแอบดู…”
หลี่เซี่ยงผิงพูดจบและโบกมือ หลี่เย่เซินถอยออกไปขณะที่หลี่ทงหยาถอนหายใจและพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า
“ถ้าตระกูลหลี่ของเรามีคนมากพอที่จะคุมสถานการณ์คงไม่ต้องวางแผนซับซ้อนเช่นนี้”
หลี่เซี่ยงผิงกินเนื้องูพลางกำไม้ในมือแน่นก่อนจะตอบว่า
“หากต้องไปตลาดเพื่อซื้อแผนที่คงง่าย แต่พวกเราพลังต่ำเกินไปไม่รู้ว่าตลาดนั้นปลอดภัยหรือไม่ จึงไม่กล้าเสี่ยง”
“วางใจเถอะ!”
หลี่ทงหยามองหลี่เซี่ยงผิงที่มีท่าทีหม่นหมอง จึงหัวเราะและกล่าวว่า
“ตอนนี้ตระกูลเรามีชื่อจิ้งเข้าสู่สำนักเซียนไปแล้ว พืชวิญญาณเติบโตดีและมีลูกหลานที่เปิดประตูวิญญาณ อีกทั้งเรายังค้นพบต้นพลังวิญญาณ ตระกูลหลี่ของเรากำลังรุ่งเรือง หากโลภเกินไปอาจนำภัยมาสู่เราได้”
คำพูดนี้ทำให้หลี่เซี่ยงผิงหยุดคิด เขาพยักหน้าอย่างมีสติแล้วกล่าวว่า
“ข้าจะจดจำคำสอนของพี่ไว้เสมอ!”
———
หลี่เฉิงฝูย้ายมาอยู่ใกล้บ้านตระกูลหลักแล้ว ชีวิตของเขาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง นอกจากได้กลับมาใช้นามสกุลตระกูลหลี่แล้วใครในหมู่บ้านหลี่จิ้งที่พูดถึงเขาต่างก็เอ่ยว่าเขาเป็นคนโชคดีอย่างแท้จริง!
ทุกครั้งที่เขาเดินในหมู่บ้าน แม้จะไม่ถึงกับอวดอำนาจ แต่ก็ได้รับความเคารพนับถือ ใครเห็นเขาต่างก็เรียกเขาด้วยความเคารพ แม้แต่พวกผู้อาวุโสของตระกูลเย่ยังมองเขาด้วยความอิจฉาและหลิวหลินเฟิงที่แต่ก่อนแทบไม่สนใจเขา เวลานี้ยังต้องยิ้มทักเขาว่า “เฉิงฝู” ด้วยความเกรงใจ
แต่หลี่เฉิงฝูก็ไม่ได้อวดดีต่อหน้าหลิวหลินเฟิงเพราะอีกฝ่ายเป็นลุงแท้ๆ แม้จะตกอับไปแล้ว แต่ใครจะรู้ว่าเขาอาจกลับมามีอำนาจอีกครั้งในอนาคต? และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ หลิวหลินเฟิงที่ตกอับเพียงไม่กี่เดือน ตอนนี้ได้รับคำสั่งจากตระกูลหลักให้ดูแลคนจำนวนมาก ต้องเดินไปมาเพื่อสร้างแผนที่ ความยุ่งเหยิงของเขากลับทำให้ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
หลี่เฉิงฝูนั่งอยู่ในร้านเล็กๆในหมู่บ้าน จิบสุราเล็กน้อยมองหลิวหลินเฟิงที่ยุ่งเหมือนลูกข่างด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน
“ดูท่านหลิวหลินเฟิงทำงานหนัก ไม่เหมือนข้าเลยที่มีความสุขสบายกว่า!”
มีชายว่างงานหลายคนล้อมรอบหลี่เฉิงฝูด้วยความอยากรู้อยากเห็น ถามว่า
“พี่เฉิงฝู บอกพวกเราหน่อยสิว่าเซียนมีพลังพิเศษอะไรบ้าง? แล้วทำไมพวกท่านต้องขึ้นเขาทุกวัน?”
หลี่เฉิงฝูฮึดฮัดพลางสะบัดแขนเสื้อและพูดเสียงดัง
“เงียบ! หลบไปให้หมด!”
เขาไม่โง่ ตระกูลหลี่มีคนน้อยและเขาในฐานะลูกสาขาถือว่าเป็นคนสนิท คนในตระกูลห้ามเปิดเผยเรื่องลับของภูเขา การสร้างลานฝึกพลังบนเขามีหลี่เย่เซินสั่งห้ามพูดถึง หากเขาเผยความลับออกไป ก็เท่ากับขายตระกูลตัวเองเพื่อเรียกความสนใจ
หลี่เฉิงฝูรู้ดีว่าตนเองและลูกมีสายเลือดตระกูลหลี่ ลูกของเขายังมีพรสวรรค์เปิดประตูวิญญาณ ตำแหน่งที่สี่ในตระกูลหลี่ย่อมเป็นของเขาแน่นอน หลิวโหรวเสวี่ยนเป็นคนนอกไม่มีสิทธิ์มาแย่งอะไรจากตระกูลได้
ด้วยความคิดนี้ เขายิ่งมั่นใจว่าอนาคตของตระกูลหลี่คืออนาคตของเขาและผลประโยชน์ของลูกเขาคือผลประโยชน์ของเขาเช่นกัน เขาจึงไม่อาจทรยศครอบครัวตัวเองได้
“ไปทำงานกันเถอะ!”
หลี่เฉิงฝูโบกมือดื่มสุราในถ้วยจนหมดแล้วเดินออกจากกลุ่มชายว่างงานอย่างภาคภูมิใจ
ลานบนเขาที่กำลังสร้างมีขนาดใหญ่และมีกำหนดเสร็จในเวลาอันสั้น หลี่เฉิงฝูไม่มีเวลามาเสียกับสิ่งอื่นอีกต่อไป
(จบบท)
