บทที่ 140 ศิลป์ชิงฟ้า, ละจิต
ในที่สุด เมื่อเดินมาถึงปลายหุบเขาอันน่าขนพองสยองเกล้า โอวหยางหนานก็หยุดฝีเท้า เสวียนอี้หรี่ตามองอย่างระแวง เมื่อเห็นสตรีงามระคนเสน่หาเดินออกมาจากฝั่งตรงข้าม นางดุจดอกฝิ่นที่แผ่กลิ่นยั่วยวนไปทั่วร่าง อาภรณ์บางเบาดุจปีกจักจั่นไม่อาจปกปิดเรือนร่างอรชร ทุกย่างก้าวเผยให้เห็นเส้นสายโค้งเว้าชวนหลงใหล เพียง...
