บทที่ 102 เรือน้อยแล่นจากไป
ดวงดาวทอประกายเหนือทุ่งราบกว้างใหญ่ แสงจันทร์สาดส่องทอดยาวบนสายธารา สายลมอ่อนโยกไหวเรือในราตรี เมิ่งเหวียนทิ้งตัวลงที่หัวเรือ เมื่อเหลียวมองไปรอบด้าน รู้สึกราวกับตนเองอยู่กลางความว่างเปล่าไร้ขอบเขต แม้เมิ่งเหวียนยังคงรู้สึกไม่สบายอยู่มาก แต่ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากนัก เพียงแค่พลังวิญญาณถูกรีดเค้นจนหมดชั...
