บทที่ 42 โจรปล้นสุสาน
ในช่วงบ่าย เมื่อเย่ฟานตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เขาพบว่าหลิวหยวี่กลับมานอนอยู่ข้าง ๆ อีกครั้ง ซึ่งทำให้เขาสงสัยเล็กน้อย เขาพลิกตัวขึ้นนั่งบนตัวเธอแล้วปลุกเธอให้ตื่น “คุณไม่บอกว่าจะกลับไปแล้วเหรอ? ทำไมถึงยังอยู่ที่นี่อีก?”
“ฉันไม่อยากกลับนี่คะ” หลิวหยวี่พูดพลางยื่นแขนมากอดคอของเย่ฟาน พร้อมออดอ้อนเล็กน้อย ก่อนจะยื่นจูบให้เขาอย่างเต็มใจ ตอนนี้เธอไม่มีความเขินอายหลงเหลืออยู่เลย
—
หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ทั้งสองเข้าไปอาบน้ำด้วยกันในห้องน้ำ และใช้เวลาอยู่ที่นั่นนานถึงหนึ่งชั่วโมง ก่อนจะออกไปทานอาหารด้วยกัน เมื่อกลับมาที่บ้าน วันทั้งวันก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ในสองวันถัดมา เย่ฟานแทบไม่ออกจากบ้านเลย การทำธุรกรรมในช่วงสองวันนั้นทำให้เขาได้เงินมา 500,000 หยวน ส่วนเวลาที่เหลือ เขาใช้ไปกับการ “สั่งสอน” หลิวหยวี่ ผู้หญิงที่หลงใหลในเงินคนนี้
ด้วยพลังจากเม็ดยาวิเศษที่เขาได้รับก่อนหน้านี้ ร่างกายของเย่ฟานแข็งแกร่งอย่างมาก จนทำให้หลิวหยวี่ต้องร้องขอความเมตตาอยู่หลายครั้ง ถ้าไม่ใช่เพราะ "พลังออร่า" ของเธอที่ช่วยลดความกดดันลงบ้าง เธออาจจะต้องหลั่งน้ำตาทุกคืน
—
ในวันที่สาม เมื่อเย่ฟานเปิดระบบการค้าอีกครั้ง เขาพบว่ามีลูกค้าเก่ากลับมาอีกครั้ง เขาเอนตัวพิงโซฟา กินองุ่นไปพลาง และตรวจสอบรายละเอียดคำขอ
【ข้อความจากลูกค้า】
【ฉันจะไม่ไหวแล้ว! ฉันเดินผ่านเมืองเล็ก ๆ มาแล้วถึงสามแห่ง แต่กลับพบแต่คนบ้า คนบ้าเหล่านั้นพอเห็นฉันก็พยายามจะกัดฉัน ฉันเห็นกับตาว่ามีคนที่ยังมีชีวิตอยู่ ถูกพวกมันฆ่าตายอย่างน่าสยดสยอง ที่นี่มันเป็นสถานที่แบบไหนกัน? มันน่ากลัวกว่าสุสานอีก!】
【ตอนนี้เสบียงอาหารของฉันกำลังหมด ถ้าหาอาหารมาเติมไม่ได้ ฉันคงต้องอด ซึ่งการอดอาหารจะทำให้พละกำลังลดลง และในสถานที่อันตรายแบบนี้ การเสียพละกำลังไม่ใช่ทางเลือกเลย】
【ฉันพยายามจะเข้าไปในเมืองเล็ก ๆ เพื่อหาอาหาร แต่พวกคนบ้าในนั้นมีจำนวนมากเกินไป ฉันไม่สามารถผ่านเข้าไปได้ และสุดท้ายต้องล้มเลิกความตั้งใจ】
【อาหารในหมู่บ้านถูกกวาดไปหมดแล้ว ผมเดาว่าแถวนี้ต้องมีที่รวมตัวของคนปกติอยู่ที่ไหนสักแห่ง ถ้าผมหาที่นั่นเจอได้ ผมอาจจะมีชีวิตรอดต่อไปได้ เพราะข้างนอกมันอันตรายเกินไป】
【นอกจากอาหารแล้ว ผมยังต้องการอาวุธอีกด้วย อาวุธที่ผมมีอยู่ตอนนี้ใช้การไม่ได้แล้ว ใช่ ผมเคยใช้มันต่อสู้กับพวกคนบ้า และตอนนี้มันทื่อเกินไปแล้ว ผมจำเป็นต้องใช้อาวุธใหม่】
【ถ้าคุณจัดหาอาหารและอาวุธให้ผมได้ ผมยินดีจ่ายค่าตอบแทน 1,000,000 หยวน อย่าคิดว่ามันน้อยเกินไปนะครับ เงินของผมเหลือไม่มากแล้ว ได้โปรดส่งของมาให้ผมเร็วที่สุด ไม่อย่างนั้นผมคงไม่รอดแน่ ๆ】
【ความต้องการของผู้ซื้อ: อาหารและอาวุธ】
【การชำระเงินของผู้ซื้อ: 1,000,000 หยวน (RMB)】
【ระยะเวลาที่คำสั่งซื้อมีผล: 5 ชั่วโมง】
เย่ฟานอ่านคำสั่งซื้อจบแล้วพึมพำกับตัวเอง “เจ้าคนนี้อยู่ที่ไหนกันแน่? หรือว่าเขาจะอยู่ในอีกโลกหนึ่งที่เต็มไปด้วยคนบ้า บางทีเขาอาจจะปล้นสุสานแล้วหลุดเข้าไปในอีกมิติก็ได้ เป็นไปได้เหมือนกัน”
“แต่ที่น่าประหลาดใจคือ แม้ว่าเขาจะอยู่ในอีกโลกหนึ่ง แต่ระบบกลับยังทำให้ผมสามารถค้าขายกับเขาได้ นี่มันสุดยอดจริง ๆ บางทีในอนาคตผมอาจค้าขายกับคนจากโลกอื่นได้ ถ้าระบบพัฒนาขึ้นไปอีก”
จากข้อมูลการค้าก่อนหน้านี้ เย่ฟานพอจะเดาได้ว่าโจรปล้นสุสานคนนี้กำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายมาก โลกที่เขาอยู่ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยสิ่งผิดปกติ และคนบ้าเหล่านั้นอาจเป็นมนุษย์กลายพันธุ์หรือซอมบี้
เย่ฟานรู้สึกสงสารโจรปล้นสุสานอยู่บ้าง แต่ก็เล็งเห็นโอกาสในอนาคต โลกในสภาพที่เลวร้ายแบบนั้นอาจมีสิ่งของล้ำค่ามากมายซ่อนอยู่ เขาจึงตัดสินใจช่วยเหลือเพื่อสร้างความสัมพันธ์และรับผลประโยชน์ระยะยาว
หลังจากตัดสินใจ เย่ฟานปิดระบบและลุกขึ้นไปซื้ออาหารและอาวุธ เขาจัดหาอาหารจนเต็มกระเป๋าเป้ใบใหญ่ และซื้ออาวุธที่แข็งแรงและคมที่สุดเท่าที่กฎหมายอนุญาต เช่น มีดที่สามารถตัดกระดูกได้อย่างง่ายดาย
เมื่อซื้อของครบแล้ว เขาไม่ได้รีบทำการค้าในทันที แต่เลือกใช้โอกาสพิเศษที่ระบบมอบให้ นั่นคือฟีเจอร์ “ทวีคูณรายได้” หลังจากเปิดใช้งาน ระบบหมุนลูกเต๋าเสมือนในอากาศ และสุดท้ายมันหยุดที่เลขหก หมายความว่าเขาจะได้รับรายได้เพิ่มขึ้น 6 เท่า
“วันนี้ดวงดีสุด ๆ!” เย่ฟานอุทานอย่างตื่นเต้น หลังจากนั้นเขาเก็บของทั้งหมดเข้าไปในคลังสินค้าในระบบและทำการค้าสำเร็จ
【ระบบแจ้งเตือน: การค้าสำเร็จ เงินจำนวน 6,000,000 หยวน ได้ถูกโอนเข้าบัญชีธนาคารของคุณเรียบร้อยแล้ว กรุณาตรวจสอบ】
เมื่อเห็นยอดเงินในบัญชีธนาคาร เย่ฟานยิ้มอย่างพอใจ “เงินแบบนี้ซื้อรถหรูสักคันก็ไม่ใช่เรื่องยาก ถ้าครั้งหน้าคำสั่งซื้อให้ผลตอบแทนเกิน 1,000,000 หยวนล่ะก็ ฉันจะซื้อรถแน่ ๆ”
เย่ฟานรู้สึกว่าเขาควรมีรถและบ้านที่เป็นของตัวเอง ไม่ใช่แค่เช่าหรือยืมของคนอื่น เพราะการเช่าแม้จะสะดวกแต่ก็มีความเสี่ยง เขาต้องการสิ่งที่เป็นของตัวเอง
หลังจากคิดทบทวน เย่ฟานแวะซื้อถุงยางอนามัยสองสามกล่องก่อนขับรถกลับบ้าน แม้ว่าเขาไม่ชอบใช้มัน แต่กับหลิวหยวี่เขารู้สึกว่าปลอดภัยไว้ก่อนดีกว่า
“แต่ถ้าเป็นหลิวซี... เรื่องนั้นจะใส่หรือไม่ใส่ก็ไม่สำคัญหรอก” เย่ฟานคิดในใจ “หลิวซีมีบุคลิกที่แตกต่างจากหลิวหยวี่โดยสิ้นเชิง แม้ว่าพวกเธอจะรักเงินเหมือนกัน แต่หลิวซีดูอ่อนไหวและจริงใจกว่า เธอไม่ใส่ใจกับเรื่องพวกนี้”
ในเวลาเดียวกัน ที่บ้านร้างแห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ในพื้นที่อันแห้งแล้งและเงียบสงัด โจรปล้นสุสานนั่งหลบอยู่ในบ้านด้วยร่างกายที่เปรอะเปื้อนและมอมแมมจนแทบดูไม่ออก เขาถือมีดปลายแหลมที่เต็มไปด้วยรอยบิ่นและรอยแตกในมือ ที่นี่คือสถานที่ที่เขาไม่อาจผ่อนคลายได้แม้แต่วินาทีเดียว
ขณะที่เขากำลังสังเกตสถานการณ์ภายนอก จู่ ๆ กระเป๋าเป้ก็ปรากฏขึ้นกลางอากาศและตกลงมาที่พื้นบ้านทันที โจรปล้นสุสานหันไปมองตามเสียง และเมื่อเขาเห็นกระเป๋าเป้ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นยิ้มกว้าง เขาวิ่งตรงไปเปิดกระเป๋าอย่างตื่นเต้น
ในกระเป๋าเป้เต็มไปด้วยสิ่งของ เช่น ช็อกโกแลต แครกเกอร์อัดแท่ง อาหารบีบอัด และข้าวสารหนึ่งถุงเล็ก เมื่อเห็นของพวกนี้ โจรปล้นสุสานก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เพราะทั้งหมดนี้คืออาหารที่สามารถช่วยให้เขาประทังชีวิตต่อไปได้อีกสักระยะ
เขาหยิบช็อกโกแลตขึ้นมากินก่อนเพื่อเพิ่มพลังงานให้กับร่างกาย จากนั้นจึงเปิดห่อขนมและค่อย ๆ กินอย่างระมัดระวัง ในระหว่างที่เขากิน เขาก็ไม่ลืมที่จะมองดูสถานการณ์ภายนอกตลอดเวลา
“ที่นี่มันอะไรกันแน่? ถ้าสถานการณ์ยังเป็นแบบนี้ต่อไป ฉันคงต้องเสียสติแน่ ๆ แล้วฉันจะมีทางกลับบ้านได้หรือเปล่านะ?” หลังจากกินอาหารเสร็จ เขาก็หยิบอาวุธใหม่ขึ้นมาดู ก่อนจะถอนหายใจยาวอย่างเหนื่อยล้า
(จบบท)###
