ตอนที่ 203 เรื่องเล่าผีของคนงาน

เจียงเย่ขับรถลงไปที่เชิงเขาคนเดียว จอดรถที่โรงแรม พอกลับมาถึงโรงแรม คืนนั้นก็ผ่านไปอย่างเงียบๆ

"ผู้ชม ถึงเวลาตื่นแล้วครับ”

เจียงเย่ยิ้มแล้วพูดกับผู้ชมในห้องถ่ายทอดสด ผู้ชมก็ยิ้ม "คืนนี้ผ่านไปเร็วมาก แต่ไม่รู้ว่าผู้ดำเนินรายการได้พักผ่อนตอนกลางวันหรือเปล่า”

"ทุกคนยังคงมองผมเป็นผู้ดำเนินรายการ เพราะฉะนั้น สำหรับผู้ดำเนินรายการ หลังจากถ่ายทอดสดเสร็จ ก็ต้องกินข้าว นอนหลับ”

"ผู้ดำเนินรายการ คืนนี้เจอกันใหม่ไหมครับ?”

"อืม..คืนนี้เจอกันครับ!”

เจียงเย่ถ่ายทอดสดเสร็จก็ไม่ได้อยู่ที่โรงแรม นั่งเครื่องบินกลับบ้าน

พอกลับถึงบ้านก็สายแล้ว นอกจากพนักงานที่สนามบินสุภาพกับเขามาก และแอร์โฮสเตสบนเครื่องบินมองเขาบ่อยๆ ก็ไม่มีใครมาขวางทางเขา

ลงจากเครื่องบิน กลับถึงบ้าน

อาบน้ำ กินข้าว เจียงเย่มีชุดนอนไม่เยอะ

เขาเปิดดูข้อมูลส่วนตัว ก็เห็นว่ามีหยกวิญญาณเกือบ 5 แสนชิ้น คำสั่งลับ 1 ล้านชิ้น

ส่วนลูกแก้วชีวิตและความตาย ยังไม่ถึง แต่ก็มี 2-3 แสนชิ้น

โทเค็นราชาแห่งยมโลกแพงมาก ชิ้นละ 1 หมื่นหยวน แต่ก็มีเป็นพันชิ้น ถ้าถึง 1 หมื่นชิ้น พอกลับไปปรโลก คนที่ควรกลัวเขาก็จะยิ่งกลัวมากขึ้น

ส่วนเทียนปรโลก เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

ทุกๆ 1 หมื่นหยวน จะได้เทียนปรโลก 1 เล่ม ตอนนี้ เจียงเย่มีเทียนปรโลกมากกว่า 40 เล่ม

ตรวจสอบข้อมูลส่วนตัวเสร็จ เจียงเย่ก็ออกไปเดินเล่น พอกลับมาถึงบ้านตอนเย็น เขาก็เริ่มเตรียมตัวสำหรับการถ่ายทอดสดคืนนี้

ก่อน 2 ทุ่ม เจียงเย่เปิดห้องถ่ายทอดสด ในห้องถ่ายทอดสดมีคนรอเยอะแล้ว

พอเห็นว่าเจียงเย่กลับมาถึงบ้านแล้ว ก็มีคนพูดว่า "คืนนี้ได้ฟังนิทานอีกแล้ว”

เจียงเย่ไม่ได้พูดอะไร แค่รอสายเงียบๆ

แต่คืนนี้ต้องรอมากกว่าครึ่งชั่วโมง สายถึงจะเข้า

"ติ๊ดๆๆ...”

โทรศัพท์ดัง 3 ครั้ง เจียงเย่รับสาย  "สวัสดีครับ ผมเจียงเย่”

"สวัสดีครับ ผู้ดำเนินรายการเจียง ผมเป็นกรรมกร กำลังสร้างบ้านกับทีมวิศวกรที่เมืองตงไห่ เรียกผมว่าเหล่าเกาก็ได้ แต่ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมเจอ..เป็นเรื่องเหนือธรรมชาติหรือเปล่า”

เหล่าเกาแนะนำตัว เจียงเย่ตอบ "พวกเราพอจะแยกแยะได้ว่าเป็นเรื่องเหนือธรรมชาติหรือเปล่า คุณเจอคนแปลกๆ ตอนกลางคืนไหม? หรือมีเสียงแปลกๆ เสียงหายใจ หรือมีสายแปลกๆ เข้ามา หรือเจอเรื่องแปลกๆ ที่อธิบายไม่ได้?”

"ผม..เก็บมือถือได้ นับไหมครับ?”

"มือถือเครื่องนั้นเป็นยังไง?”

"วันนั้น พวกเรากำลังทำงานตามปกติที่ไซต์งานก่อสร้าง เพราะว่าต้องเร่งงาน ก็เลยต้องทำงานล่วงเวลาตอนกลางคืน คืนนั้น ตอนที่ผมกำลังขนอิฐ ผมรู้สึกเหมือนกับว่ามีอะไรมาทิ่มเท้าอยู่เรื่อยๆ ผมรู้สึกแบบนี้พักหนึ่ง ผมก็เลยหยิบอุปกรณ์มาขุดดู ตอนนั้น ผมขุดเจอมือถือ เป็นมือถือฝาพับรุ่นเก่า สีดำ..แต่เป็นของปลอม”

"พอเห็นมือถือ ผมก็คิดว่าน่าจะเป็นของคนที่เคยอาศัยอยู่ที่นี่ก่อนที่จะรื้อถอน แล้วก็ถูกฝังอยู่ในดิน ผมไม่ได้สนใจ แต่มือถืออยู่ในมือผม ผมก็เลยเปิดดูโดยไม่รู้ตัว แปลกมาก มือถือพังไปแล้ว ช่องลำโพงเต็มไปด้วยโคลน แต่พอเปิดฝา..หน้าจอก็ติด!”

"แล้ว..คุณเจออะไรในมือถือ?”

"ปุ่มกดใช้ไม่ได้ แต่หน้าจอยังติดอยู่ พื้นหลังของหน้าจอดู..น่ากลัว มีแสงสีแดงเข้มๆ เป็นพื้นหลัง แล้วก็..มีดวงตา ตอนแรกมองดูก็ไม่เห็นมีอะไรแปลก แต่พอมองไปเรื่อยๆ ก็รู้สึกเหมือนกับว่า..เขากำลังยิ้มให้เรา!”

"ยิ้มให้คน? ยิ้มตั้งแต่แรก หรือว่า..ค่อยๆ ยิ้ม?”

"ค่อยๆ ยิ้มครับ!”

"มือถือเครื่องเดียว หลังจากที่เก็บมือถือได้ เกิดอะไรขึ้น?”

เจียงเย่ถาม เหล่าเกาที่ปลายสายพูดว่า "มีคนตาย”

"มีคนตาย?”

น้ำเสียงของเหล่าเกา..กังวล "ใช่ครับ มีคนตาย เหล่าจาง กรรมกรเหมือนกับผม กำลังมัดเหล็กอยู่บนที่สูง อยู่ๆ เขาก็ตกลงมา กระแทกพื้น ตายคาที่ ไม่ได้พูดอะไรสักคำ”

"ตั้งแต่ที่คุณเก็บมือถือได้ จนถึงตอนที่เหล่าจางเกิดเรื่องนานแค่ไหน?”

"ประมาณ 5-6 นาที เหล่าจางมีประสบการณ์มาก เขามักจะบอกว่าความปลอดภัยต้องมาก่อน ทุกครั้งที่มีคนใหม่มาที่ไซต์งาน หรือถ้าพวกเราไม่ระวัง เขาก็จะด่าพวกเรา บอกว่าพวกเรามีลูกมีเมีย มีพ่อแม่ที่รออยู่ที่บ้าน ทำงานแบบนี้ต้องระวังให้มาก ชีวิตเรามีแค่ครั้งเดียว ถ้าไม่มีใครหาเลี้ยงชีพที่บ้าน พวกเราก็จะอดตาย”

"ทีมวิศวกรของเราส่วนใหญ่เป็นเพื่อนเก่า พอเหล่าจางเกิดเรื่อง ทุกคนก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเหล่าจางที่ระวังเรื่องความปลอดภัยมากที่สุด ถึงเป็นคนแรกที่เกิดเรื่อง แต่เรื่องก็เกิดขึ้นแล้ว คิดมากไปก็ไม่มีประโยชน์  ทุกคนรีบโทรเรียกรถพยาบาล แต่พอหมอมาถึง ก็บอกว่าคนนั้นตกตึกตาย ให้ติดต่อญาติมาเร็วๆ”

"หลังจากที่เหล่าจางเกิดเรื่อง คืนนั้นเกิดอะไรขึ้นอีกไหม?”

"ไม่มีครับ หลังจากที่เหล่าจางเกิดเรื่อง คืนนั้นก็ไม่มีอะไร ทุกคนไปโรงพยาบาลด้วยกัน จนกระทั่งเที่ยงคืน พวกเขาก็กลับไป หัวหน้าให้ผมเฝ้าที่โรงพยาบาล”

"ผมสนิทกับเหล่าจาง เรื่องนี้ผมก็เลยต้องรับผิดชอบ แถมเหล่าจางกับผมยังเป็นคนบ้านเดียวกัน ผมก็เลยเฝ้าเขาที่โรงพยาบาลคืนนั้น แต่คนอื่นส่งเขาไปที่ห้องดับจิต ผมก็นั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องโถงข้างล่าง”

"ตอนที่เหล่าจางตกลงมา หัวของเขาแตก ตอนนั้น ผมคิดถึงแต่เลือดที่ไหลลงไปในดิน อ้อ..ตอนที่เหล่าจางตกตึก ตาของเขาลืมอยู่ มันแปลกมาก”

"แปลกยังไง?”

"ตาของเขาลืมอยู่ มุมมองตอนนั้น..เหมือนกับว่าเขากำลังจ้องมองไปที่ตำแหน่งที่เขาร่วงลงมา ในสายตาของเขา..มีความหวาดกลัว  จริงๆ นะ..ผมลองทำตามเขาลืมตาให้กว้างที่สุด พอลืมตา..ก็รู้สึกเหมือนกับว่ากลัวอะไรบางอย่าง หรือ..ตกใจ?  แต่ถ้าตกใจ สีหน้าก็จะต่างกัน”

"น่าสนใจ”

"แล้วมือถือเครื่องนั้นละ?”