บทที่ 53 วิธีทำสมาธิแบบแพทย์! พลังที่เห็นผลทันตา

เอลเลียตลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล ทั้งหน้าตามอมแมม มีเลือดกำลังไหลออกจากจมูก หน้าอกเสื้อคลุมยังติดขี้ม้าก้อนใหญ่ แต่เขาไม่สนใจสิ่งเหล่านั้นเลย เพียงแต่จ้องตาเกร็กนิ่ง ครู่ใหญ่จึงถอนหายใจยาว

"เกร็ก ขอบใจนะ... แต่ฉันเรียนไม่ได้"

"เรียนไม่ได้? ทำไมล่ะครับ?" เกร็กประหลาดใจ "กลัวว่าจะเรียนไม่รู้เรื่องหรือ? ผมสามารถอธิบายให้เข้าใจง่ายๆ ได้นะ!"

การอธิบายให้คนทั่วไปเข้าใจนี่ถนัดที่สุดแล้ว! ทั้งอธิบายอาการ อธิบายแผนการผ่าตัดให้คนไข้และญาติฟัง ทำให้เข้าใจได้ทุกราย! เขาก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ทันใดนั้นเอลเลียตก็ถอยหลังหนึ่งก้าว สายตาเต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์ ทั้งเสียดายทั้งเศร้า

"ฉันเรียนไม่ได้ กฎของจอมเวท ความรู้และบริการทุกอย่างต้องมีค่าตอบแทน และค่าตอบแทนสำหรับวิธีทำสมาธินี้ ฉันให้ไม่ไหว"

"แต่ว่า... ก่อนหน้านี้ท่านก็เคยช่วยผมมาตั้งมาก"

"สิ่งที่เธอบอกฉันมาก็มากพอแล้ว" เอลเลียตมองเกร็กอย่างอ่อนโยน จ้องมองลึกๆ หนึ่งครั้ง จากนั้น ราวกับกลัวว่าตัวเองจะเปลี่ยนใจ เขากัดฟันหันหลัง "เวทย์คัดลอกฉันจะกลับไปร่ายให้ เวทย์เข้าใจภาษา ถ้าเธอต้องการก็ไม่มีปัญหา แต่อย่าบอกอะไรฉันเพิ่มอีกเลย—ฉันให้ไม่ไหว"

เกร็กยืนงงอยู่กับที่

เมื่อครู่ที่เอลเลียตไม่ยอมพูดกับเขา เขาพอเข้าใจได้ ในฐานะจอมเวท ย่อมมีศักดิ์ศรี มีความภาคภูมิใจ หรืออะไรก็แล้วแต่

แต่เขาพยายามโน้มน้าวแล้วโน้มน้าวอีก อีกฝ่ายก็ยังยืนหยัดในหลักการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม ไม่ยอมเปลี่ยนใจ...

จะผ่อนชำระเป็นงวดๆ ก็ได้นี่! เกร็กอยากจะทุบชามด้วยความเสียดาย ยิ่งเอลเลียตปฏิเสธ เขายิ่งอยากสอนให้ ไม่ได้มีอะไรพิเศษเลย ในชาติก่อน นักศึกษาแพทย์ทุกคนก็เรียนกัน ในความลังเล จู่ๆ ก็คิดออก

"เอ่อ... ค่าตอบแทนที่ผมต้องการ ไม่ใช่อย่างที่ท่านคิด"

"อะไรนะ?"

"ตอนที่ผมเรียนความรู้พวกนี้ ผมเคยสาบาน" พอเริ่มพูดแล้ว เกร็กก็พูดได้คล่องขึ้นเรื่อยๆ อย่างน้อยการมีคำสาบานก็เป็นเรื่องจริง กระบวนการสาบานก็เป็นเรื่องจริง แค่ตอนที่เขาสาบาน มันผ่านการปรับเปลี่ยนมาหลายครั้งแล้ว ไม่ใช่ฉบับดั้งเดิมเท่านั้นเอง

"ผมสาบานว่า จะถ่ายทอดความรู้ที่ผมได้เรียนมาทั้งหมด โดยไม่ปิดบังให้แก่บุตรของอาจารย์ บุตรของตัวเอง และลูกศิษย์ที่เต็มใจสาบานเช่นเดียวกัน ดังนั้น ถ้าท่านเต็มใจสาบาน"

รีบตอบตกลงสิ!

ไม่ใช่เพราะเห็นว่าท่านเคยช่วยผมมามาก ถึงจะสอนให้หรอกนะ! เกร็กรู้สึกว่าตัวเองกระตือรือร้นแทนคนอื่นเกินไป แต่เอลเลียตคิดอยู่พักใหญ่ เงยหน้าขึ้นมา ประโยคแรกที่พูดกลับเป็น

"เป็นคำสาบานแบบไหน?"

อืม... ก็ได้ ในโลกเวทมนตร์ การระมัดระวังเรื่องคำสาบานเป็นเรื่องที่ถูกต้อง ไม่งั้นตายแล้วยังไม่รู้ว่าตายเพราะอะไร เกร็กสูดลมหายใจลึก เริ่มท่องคำสาบานของฮิปโปเครตีสที่ดัดแปลงแล้ว หรือพูดอีกนัยหนึ่งคือ ปรับให้เข้ากับลักษณะพิเศษของโลกนี้

"...ข้าขอสาบานว่าจะใช้ความสามารถและวิจารณญาณทั้งหมดที่มี ปฏิบัติตามหลักการที่จะเป็นประโยชน์ต่อคนไข้ และละเว้นการกระทำที่เสื่อมเสียและเป็นอันตราย... ข้าจะไม่มอบยาอันตรายให้ผู้ใด และจะไม่แนะนำเช่นนั้น แม้มีผู้ร้องขอก็จะไม่ให้...

ข้าจะปฏิบัติต่อคนไข้ทุกคนอย่างเท่าเทียม ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง คนมีตำแหน่งหรือทาส จะแสวงหาความสุขให้คนไข้ของข้า... ข้าจะรักษาตัวเอง ไม่ทำการชั่วร้ายใดๆ โดยเฉพาะการล่อลวงทางเพศ...

ในระหว่างการรักษา สิ่งที่ข้าได้เห็นหรือได้ยิน ไม่ว่าจะเกี่ยวข้องกับการรักษาโดยตรงหรือไม่ ข้าจะรักษาความลับอย่างเคร่งครัด..."

เอลเลียตฟังอย่างตั้งใจ ยิ่งฟังยิ่งประหลาดใจ พอฟังจบก็เหม่อไปพักใหญ่ แล้วถอนหายใจยาว  "ผู้ที่วางกฎนี้ไว้ คงเป็นปราชญ์ผู้ศักดิ์สิทธิ์แน่ๆ..."

แน่นอน ฮิปโปเครตีสไง ไม่เพียงแต่เขา เปี่ยนเฉียว หัวถัว จางจง-จิง ซุนซื่อเมี่ยว หลี่ซื่อเจิน และแพทย์ผู้ยิ่งใหญ่แห่งจีนใหม่ทุกท่าน แต่ละคนล้วนมีคุณสมบัติที่จะได้รับการบูชาในศาลเทพแห่งธรรมชาติ

ภายใต้การนำของเกร็ก จอมเวทหนุ่มกล่าวคำสาบานอย่างจริงจัง—คำสาบานของฮิปโปเครตีสฉบับดัดแปลง จากนั้นทั้งสองคนก็แอบเข้าไปในห้องเล็กๆ ตรงข้ามห้องสมุด เกร็กกางกระดาษแผ่นใหญ่ เริ่มวาดแผนภาพร่างกายมนุษย์

กระดูก... กล้ามเนื้อ... เส้นเลือด... หัวใจ... การไหลเวียนของเลือด หลอดเลือดแดงใหญ่ หลอดเลือดที่ปอด หลอดเลือดดำที่ปอด หลอดเลือดดำใหญ่ส่วนบน หลอดเลือดดำใหญ่ส่วนล่าง...

เกร็กก้มวาดอยู่ที่โต๊ะเป็นเวลาเต็มชั่วโมง ทั้งวาดทั้งอธิบาย วาดจนข้อมือเมื่อย พูดจนปากแห้งลิ้นแห้ง กระดาษวาดเปลี่ยนไปแผ่นแล้วแผ่นเล่า จากซ้ายไปขวา เต็มโต๊ะทั้งหมด

ครั้งนี้ใช้ทักษะการวาดในฐานะแพทย์จนหมด ก่อนหน้านี้วาดแค่แผนภาพ ภาพลายเส้นง่ายๆ ขอแค่อธิบายให้เข้าใจก็พอ ไม่เคยต้องการให้รูปร่างถูกต้อง สัดส่วนเท่ากัน ปกติก็แค่วาดอวัยวะสองสามอัน หรือกระดูกไม่กี่ชิ้น ถ้าคนไข้และญาติเข้าใจก็ดี ถ้าไม่เข้าใจ...

ถ้าไม่เข้าใจ ก็ค่อยทำความเข้าใจระหว่างการรักษาไง

ไม่เหมือนครั้งนี้ ที่ต้องเอาไปขาย ไม่สิ แลกความรู้แลกข้อมูล ต้องรับประกันคุณภาพ

โอ๊ย เอวผม—

เกร็กยืดตัวขึ้น เอามือทุบหลังตัวเอง ทางซ้ายมือ เอลเลียตก้มอยู่ที่โต๊ะในท่าเดียวกัน หรี่ตา ใบหน้าแทบจะแนบติดภาพ ถ้าเมื่อกี้เขาไม่ลุกขึ้น ท่อนบนของทั้งสองคนคงทำมุมฉากพอดี

เฮ้ ถ้าก้มลงไปอีกนิด ก็จะมุดเข้าไปในภาพแล้วนะ...

เกร็กอยากจะหัวเราะ เขาถามเอลเลียตตามความเคยชิน หรือพูดอีกอย่างคือ เหมือนที่เคยถามคนไข้และญาติในชาติก่อนนับครั้งไม่ถ้วน

"มีส่วนไหนที่ไม่เข้าใจไหมครับ?"

...ไม่มีการตอบสนอง

เอลเลียตก้มอยู่เหนือแผนภาพร่างกายแผ่นล่าสุด ดูอย่างเคลิบเคลิ้ม ราวกับถูกดึงดูดจิตวิญญาณไป

เกร็กอดทนรอหนึ่งนาที แล้วอีกหนึ่งนาที ในที่สุดก็ยอมแพ้การรอคอย เริ่มพับแขนเสื้อเพื่อคัดรายการคำศัพท์ คัดไปได้ครึ่งหน้า จู่ๆ เอลเลียตก็กระโดดขึ้น วิ่งออกไปเหมือนกระต่ายถูกยิง

เกร็ก  "..."

เฮ้! เฮ้! แผนภาพร่างกาย! อย่าทิ้งไว้สิ!

เอลเลียตกลับมาอย่างรวดเร็ว มือซ้ายถือขวดหมึก มือขวาถือม้วนกระดาษใหญ่ ปังวางลงบนโต๊ะ ไม่พูดไม่จา ดึง 'ตำราอักษรเวทมนตร์' จากมือเกร็ก มือหนึ่งกดหนังสือ พึมพำท่องคาถา

แสงวาบ ม้วนกระดาษเปล่าก็กลายเป็นสำเนาหนาๆ ในพริบตา

เวทย์คัดลอก เสร็จสิ้น!

ว้าว เข้าใจดีนี่! ตาเกร็กเป็นประกาย เขายิ้มพยักหน้าให้เอลเลียต พยักหน้าให้แผ่นหลัง จอมเวทหนุ่มคว้าแผนภาพบนโต๊ะ แล้ววิ่งออกไปอย่างรวดเร็วอีกครั้ง คราวนี้เร็วกว่าเดิม วิ่งไปพลางเอาภาพซุกเข้าอกแน่นๆ ราวกับกลัวคนจะเห็น

อา... หวังว่าเขาจะจำได้ชัดเจน

ตอนเรียนกายวิภาคศาสตร์ระบบ เขาใช้เวลาเรียนตั้ง 120 ชั่วโมง แค่กระดาษกองนี้ ถึงจะย่อแล้วย่ออีก การจะจำในคราวเดียวก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

เกร็กยิ้มแล้วเริ่มทำงาน มือซ้ายถือกรรไกร มือขวาถือกาว ตัดสำเนาที่ทำจากเวทย์คัดลอกเป็นแถบๆ แล้วติดลงบนกระดาษขาวตามลำดับ วุ่นวายอยู่ทั้งวัน ตอนเย็นเดินออกจากหอคอยเวทมนตร์ เหนือศีรษะก็มีเสียงดังบึ้ม มีคนลอยออกมาอีก

เกร็กเงยหน้าขึ้นโดยอัตโนมัติ ที่หน้าต่างชั้นสี่ เด็กหนุ่มที่เพิ่งเหวี่ยงเอลเลียตออกมาตอนเช้าลอยอยู่กลางอากาศ โบกแขนโบกขาพลางด่า  "เอลเลียต! แกไม่ทำตามกฎ!"

เกร็กยืนอยู่หน้าประตูหอคอยเวทมนตร์ แหงนหน้ามอง ค่อยๆ อ้าปากกว้าง

...ไม่จริงใช่ไหม วิธีทำสมาธินี้ออกผลเร็วขนาดนี้เลยหรือ?