บทที่ 52 อยากรู้วิธีทำสมาธิ? ฉันจะบอกให้!

เมื่อเกร็กพยายามหาทางลัดไม่สำเร็จ เขาจำต้องอดทนคัดลอกหนังสือต่อไปอีกสองวัน พอถึงวันที่สาม ขณะที่เขาขี่ม้ามุ่งหน้าไปยังหอคอยเวทมนตร์ ยังไม่ทันได้หยุดม้า ก็ได้ยินเสียงคุ้นหูดังขึ้น

"บึ้ม!"

เหตุการณ์เกิดขึ้นที่ชั้นสี่ของหอคอยเวทมนตร์เช่นเคย จากหน้าต่างบานเดิม ร่างในชุดคลุมยาวลอยออกมาตามแนวโค้งพาราโบลา พร้อมกับท่าทางโบกไม้โบกมือ

เกร็ก  "..."

คราวนี้เขาขี่ม้าช้าลงมาก เมื่อไปถึงจุดที่ร่างนั้นตก ก็พบว่าเป็นเอลเลียตที่กำลังค่อยๆ ลอยลงมาด้วยสภาพเนื้อตัวมอมแมม พลางบ่นพึมพำ  "ไอ้เด็กบ้า เถียงไม่ออกก็ใช้วิธีระเบิดคนซะงั้น... ไม่กลัวระเบิดตัวเองบ้างหรือไง... เอ๊ะ นายมาอยู่ตรงนี้ได้ไง?"

"ท่านเอลเลียตครับ..." เกร็กมองเขาอย่างอ่อนใจ "ผมมาดูว่าท่านต้องการความช่วยเหลือหรือเปล่า..."

เอลเลียตอยากไล่เขาไปเหลือเกิน แต่ครั้งที่แล้วที่ถูกเหวี่ยงออกมาจากหอคอย เขารอดมาได้ก็เพราะเกร็กช่วย ไม่งั้นคงต้องกระโดดขาเดียวไปอีกนาน เขาจึงพูดอะไรแรงๆ ไม่ออก ได้แต่พึมพำแล้วลุกขึ้นเดินกลับ

แต่คนที่สร้างเรื่องก็ไม่ปล่อยเขาไป หน้าต่างชั้นสี่เปิดผางออก เด็กหนุ่มผมทองโผล่หน้าออกมา ตะโกนด้วยน้ำเสียงยียวน  "มีแรงก็ขึ้นมาสิ!"

เอลเลียตเหลือบมองขึ้นไปแวบหนึ่ง แต่ไม่ตอบโต้ ก้มหน้าเดินต่อ เกร็กเดินตามเขาไปจนพ้นสายตาของเด็กหนุ่มผมทอง จึงถามเบาๆ  "สู้ไม่ได้หรือครับ?"

"ใครว่าสู้ไม่ได้!" เสียงของเอลเลียตดังขึ้นทันที "ไอ้เด็กนั่นก็แค่ระดับเดียวกับฉัน จะสู้ไม่ได้ได้ยังไง!"

เกร็กไม่พูดอะไร เอลเลียตเดินต่อไปอีกสองสามก้าว ไหล่ห่อลง ถอนหายใจ

"แค่นิดเดียวเท่านั้นแหละ!... ฮึ ก็มันเกิดในตระกูลดัง มีวิธีทำสมาธิที่ดีที่สุดตั้งแต่เด็ก พลังจิตเลยแข็งแกร่งกว่าฉัน แค่นิดเดียวเท่านั้น ฉันก็จะใช้เวทมนตร์ติดต่อกันได้สี่ครั้งเหมือนมัน!"

"วิธีทำสมาธิ?" หัวใจของเกร็กเต้นแรง เขารีบฉวยโอกาสถาม "แบบไหนถึงจะเป็นวิธีที่ดีครับ?"

"เจ้าหนู นายกำลังคิดจะเอาเปรียบอีกใช่ไหม?" เอลเลียตเลิกคิ้วมองเขา แต่ก่อนที่เกร็กจะก้มหน้าทำท่าสำนึกผิด เขาก็ถอนหายใจพูดต่อ

"เอาเถอะ เห็นแก่ที่นายยังรู้จักมารับฉัน ฉันจะเล่าให้ฟัง... ถึงยังไงมันก็ไม่ใช่ความลับอะไร ด้วยพลังจิตของนาย การเป็นจอมเวทก็แค่เรื่องของเวลา เรื่องพวกนี้ไม่ยากที่จะรู้หรอก"

เกร็กตั้งใจฟังทันที เอลเลียตพูดช้าๆ  "ฟังให้ดีนะเจ้าหนู วิธีทำสมาธิแบ่งเป็นสามส่วน  'แก่น' 'เปลือก' และ 'เส้น' แก่นคือการสร้างแก่นจิตภายใน ยิ่งเหมือนตัวเองมากเท่าไหร่ยิ่งดี จะได้รับการสนับสนุนจากร่างกาย เปลือกคือการสร้างเกราะป้องกันภายนอก ยิ่งสร้างรูปร่างได้ดีเท่าไหร่ ก็ยิ่งดึงดูดและกรองพลังที่เป็นประโยชน์ต่อตัวเองได้ดี พร้อมทั้งป้องกันการโจมตีจากภายนอก ส่วนเส้นคือวิธีที่จะแผ่พลังจิตออกไปรับรู้และมีอิทธิพลต่อโลก วิธีทำสมาธิที่ดีจะมีเทคนิคพิเศษทั้งสามด้านนี้ ส่วนจอมเวทธรรมดาก็ต้องใช้ตำรา 'การทำสมาธิขั้นพื้นฐาน' หรือไม่ก็เรียนจากอาจารย์ หรือแลกเปลี่ยนกับสภาเวทมนตร์"

ฟังดูเหมือนทฤษฎีพื้นฐาน เกร็กตั้งใจฟังอย่างเต็มที่ แต่ตอนที่กำลังจะฟังต่อ เอลเลียตก็หยุดพูด

หมดแล้วหรือ? หรือว่าต่อจากนี้ต้องจ่ายเงิน? เกร็กรีบถามต่อ  "ท่านเอลเลียตครับ ที่บอกว่าแก่นจิตต้องเหมือนตัวเอง หมายความว่าต้องให้เหมือนทุกรายละเอียดเท่าที่จะทำได้เลยใช่ไหมครับ?"

"ใช่..." เอลเลียตถอนหายใจ "แต่ใครจะทำได้ล่ะ? ใบหน้า แขนขา มีกระดูกกี่ชิ้น อวัยวะภายในอยู่ตำแหน่งไหน แค่สร้างพวกนี้ให้ดีก็ยากแล้ว ส่วนรายละเอียดที่ละเอียดกว่านั้น ฉันก็ไม่รู้... เอ๊ะ แล้วนายถามเรื่องนี้ทำไม?"

ภายใต้แสงยามเช้า หน้าหอคอยเวทมนตร์ เกร็กยืนตรงพลางจับสายบังเหียนม้า รอยยิ้มมั่นใจผุดขึ้นที่มุมปาก

"ผมคิดว่า... ผมอาจจะรู้ว่ารายละเอียดโครงสร้างของแก่นจิตควรเป็นอย่างไร"

"นาย?!"

คิ้วของเอลเลียตกระตุก เขาคว้าตัวเกร็กแล้วรีบเดินออกไป จนถึงข้างคอกม้าจึงปล่อยมือ

"นายรู้อะไร? นายยังทำสมาธิไม่เป็นด้วยซ้ำ!"

"ผมทำสมาธิเมื่อคืนนี้แล้ว" เกร็กยืนยัน เขาสะบัดตัวหลุดจากการเกาะกุมของเอลเลียต กระโดดหลบขี้ม้ากองหนึ่ง "เมื่อวานตอนบ่าย ท่านช่วยร่ายเวทย์ 'เข้าใจภาษา' ให้ผม ผมใช้เวลานั้นท่องจำ 'การทำสมาธิขั้นพื้นฐาน' จากชั้นหนังสือ พอกลับบ้านก็ลองทำดู

ผมเริ่มจากการสร้างแก่นจิตตามโครงร่างในตำรา แล้วปรับแต่งรายละเอียดตามความรู้ของผม หลังจากปรับแต่งแล้ว รู้สึกว่าพลังจิตเข้มข้นขึ้นมาก"

เอลเลียตขมวดคิ้ว เขาจ้องเกร็กเขม็ง ร่างโน้มไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัว กำหมัดแน่นจนได้ยินเสียงดังกร๊อบ สายตาที่มองนั้นราวกับจะมีมีดพุ่งออกมาจากดวงตา พร้อมจะผ่าเกร็กออกดูแก่นจิตของเขาให้ชัดๆ

เกร็กยืนนิ่งให้เขาจ้องมอง หนึ่งนาที สองนาที... จู่ๆ เอลเลียตก็สะดุ้ง สายตาเหมือนคนเพิ่งตื่นจากฝัน เขาถอยหลังหนึ่งก้าว มองเกร็กด้วยสายตาใหม่ พลางถอนหายใจยาว

"ใช่แล้ว ใช่แล้ว นายเป็นหมอนี่... รูปร่างร่างกายเป็นยังไง นายรู้อยู่แล้ว... รู้อยู่แล้ว..."

เอลเลียตพึมพำ ความคิดมากมายวนเวียนในใจ สั่งเขา บังคับเขา หลอกล่อเขา ยังไงเกร็กก็เพิ่งเริ่มเรียนเวทมนตร์ ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ในกระเป๋ายังไม่มีเงินถึงสิบเหรียญทอง

ให้ผลประโยชน์นิดหน่อย หรือช่วยร่ายเวทย์คัดลอกให้ตามที่เขาขอ เขาต้องยอมบอกแน่... ถ้ากลัวเรื่องจะแดง ก็บอกเรื่องวิธีทำสมาธิกับอาจารย์ ทุกคนได้ประโยชน์ แน่นอนว่าต้องช่วยกันรักษาความลับ...

ไม่มีความรู้ใดที่ไม่ต้องแลกด้วยราคา และวิธีทำสมาธิ สิ่งที่เป็นรากฐานพลังของจอมเวท มีค่ายิ่งกว่าคาถามากมาย

ในหอคอยเวทมนตร์ คาถาระดับหนึ่งถึงสามเปิดเผยให้จอมเวททุกคน แต่วิธีทำสมาธิ นอกจาก 'การทำสมาธิขั้นพื้นฐาน' แล้ว วิธีอื่นๆ แม้แต่ตัวอักษรเดียวก็หาไม่ได้

นั่นเป็นราคาที่เขาจ่ายไม่ไหว

เขามองเกร็กเหม่อลอย จิตใจต่อสู้กันเอง จะใช้วิธีการบางอย่างเอาวิธีทำสมาธิมาก็ง่าย แต่ว่า แต่ว่า...

แต่อีกฝ่ายเป็นหมอ เป็นผู้เดินบนเส้นทางเวทมนตร์เหมือนเขา จะฉวยโอกาสเอาเปรียบแบบนั้นไม่ได้ ศีลธรรมและจรรยาในใจเอลเลียตก็ไม่ยอมให้เขาทำเช่นนั้น

เอลเลียตลังเลครู่หนึ่ง กัดฟัน หันหลังเดินจากไป  การใช้มุมมองของหมอสังเกตร่างกาย แล้วปรับแก่นจิตตามรายละเอียดที่เห็น เพียงแนวคิดนี้ แค่แนวคิดที่บอกว่าได้ผล ก็คุ้มค่าพอที่เขาจะทุ่มทุกอย่างแลก

แม้เกร็กจะเต็มใจบอกอะไรมากกว่านี้ เขาก็ไม่มีสิ่งที่มีค่าพอจะแลกเปลี่ยน

จอมเวทหนุ่มเดินอย่างรีบร้อน ชายเสื้อคลุมดำพลิ้วจนเกือบเป็นคลื่นใหญ่ เกร็กยืนยิ้มน้อยๆ มองจอมเวทเสื้อคลุมดำที่ดูแลเขามาตลอดวิ่งหนีราวกับกลัว รอให้เขาเดินไปสามสี่ก้าว จึงตะโกน  "เฮ้!"

"ไม่ว่าง!" คนข้างหน้าตวาดกลับมาคำหนึ่ง ไม่แม้แต่จะหันหลัง ราวกับกลัวตัวเองจะเปลี่ยนใจ เกร็กยิ้มกว้างขึ้น  "อย่าลองเองสิ ให้ผมบอกให้!"

ตุบ! เอลเลียตสะดุดล้มฟาดพื้นราบ