บทที่ 38 งานบรรณารักษ์นี่เป็นงานใช้แรงงานเลยนะ!

การเริ่มต้นเส้นทางจอมเวทของเกร็กเป็นไปอย่างเงียบสงบ

เรื่องการกลั่นแกล้ง การตบหน้า ลูกขุนนางรังแกสามัญชนที่เคยอ่านในนิยายออนไลน์ชาติก่อน... ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

เกร็กเดินจากเมืองฮาร์ทแลนด์มาที่หอคอยนักเวท แม้จะจินตนาการถึงเหตุการณ์คุ้นเคยมากมาย แต่น่าเสียดายที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ไม่ใช่เพราะเพื่อนร่วมชั้นมีศีลธรรมสูงส่ง... แต่เพราะไม่มีใครอยู่เลยต่างหาก

จอมเวทเกอร์มันไม่เห็นแม้แต่เงา

เอลเลียตที่ถูกระเบิดออกมาจากหอคลอยครั้งก่อนก็ไม่เห็น

นอกหอคอยเงียบจนได้ยินเสียงนกร้อง เกร็กเดาว่าคงเป็นเพราะการทดลองราบรื่น หรือไม่ก็เปลี่ยนไปทดลองอย่างอื่น ยังไม่ถึงเวลาระเบิด

จอมเวทระดับต่ำหรือระดับศิษย์ฝึกหัด คนอื่นๆ เมื่อวานจอมเวทเกอร์มันพูดถึง "ศิษย์ทั้งหลาย" แสดงว่าต้องมีมากกว่าหนึ่งคน ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา

พิจารณาจากการระเบิดเมื่อวานที่ชั้นสี่ และจอมเวทเกอร์มันอนุญาตให้เขาอ่านหนังสือแค่ชั้นหนึ่ง เกร็กมีเหตุผลที่จะเชื่อว่าชั้นบนมีห้องสมุดสำหรับจอมเวทและศิษย์โดยเฉพาะ คนพิเศษที่ก้าวเข้าสู่ประตูเวทมนตร์เหล่านี้อยู่ชั้นสองขึ้นไป ไม่จำเป็นก็ไม่ลงมาชั้นล่าง

ส่วนการสอน... คงต้องบอกว่า วันนี้ไม่ใช่วันเรียนสินะ?

ในห้องสมุดชั้นหนึ่งของหอคอยนักเวท ว่างเปล่า มีแค่เกร็กคนเดียว

คนรับใช้ที่เฝ้าประตูหอคอยพาเขามาที่ห้องสมุด ทิ้งคำพูด "ห้ามขึ้นชั้นบน" แล้วเดินจากไป เกร็กอยากถามว่าห้องน้ำอยู่ไหน แต่ยังไม่ทันเอ่ยปาก คนก็หายไปแล้ว...

แม้แต่น้ำก็ไม่ให้สักขวด

เฮ้อ ห้องสมุดในโรงเรียนสมัยก่อนก็ไม่มีน้ำดื่มเหมือนกัน ชินแล้วชินแล้ว

เกร็กวางย่าม เดินไปที่ชั้นหนังสือ พอเข้ามาในห้องสมุด สิ่งแรกที่เขาเห็นคือชั้นหนังสือเหล่านี้ ทำจากไม้เนื้อแข็งสีเกาลัดเข้ม สูงจรดเพดาน หัวเสาและส่วนบนของชั้นแกะสลักลวดลายงดงาม เพียงแค่ดูการตกแต่ง ก็รู้ว่าหนังสือบนนั้นต้องมีราคาแพง

...แค่ชั้นหนังสือนี้ คงเท่ากับเงินเดือนข้าทั้งปีเลยมั้ง?

เกร็กคิดในใจ รีบสำรวจหนังสือบนชั้นอย่างรวดเร็ว ห้องสมุดมีหนังสือไม่มาก มีแค่ชั้นหนังสือสองชั้น หนังสือบนชั้นทั้งใหญ่และหนา ยาวเท่าจากข้อศอกถึงปลายนิ้ว หนาเกือบเท่ากำปั้น

เพื่อวางหนังสือขนาดใหญ่ขนาดนี้ ชั้นหนังสือถูกแบ่งเป็นแค่สี่ชั้นจากบนถึงล่าง แผ่นรองของแต่ละชั้นเป็นไม้จริง หนากว่าห้าเซนติเมตร แต่ตรงกลางก็ยังโค้งงอลงเพราะน้ำหนักหนังสือ

เพราะหนังสือใหญ่มาก ชั้นหนังสือสองชั้นรวมกันจึงมีไม่เกินร้อยเล่ม...

เกร็กคำนวณในใจอย่างรวดเร็ว ยังดี เทียบกับตำราเรียนระบบเรียนต่อเนื่องปริญญาตรี-โทเจ็ดปี... แค่จำนวนก็พอๆ กัน ฮ่าๆ

เพราะตำราแพทย์ที่รุ่นน้องเรียกว่า "รักร้าวสีฟ้า" มี 53 เล่ม บวกกับวิชาการเมือง วิชาพื้นฐาน และวิชาเลือกอีกนิดหน่อย แค่ตำราเรียนก็เกือบร้อยเล่มแล้ว

อีกอย่าง นอกจากตำราเรียน การแพทย์ยังมีแบบฝึกหัด เอกสารอ้างอิง แนวทางการรักษาทางคลินิก และอื่นๆ อีกมากมาย ต้องท่องทั้งหมด

เรื่องเรียน พวกเราเป็นมืออาชีพ ไม่กลัวหรอก

เกร็กให้กำลังใจตัวเอง ต่อไป ก็ถึงเวลาเลือกหนังสือที่ต้องอ่าน! ชื่อหนังสือที่จอมเวทเกอร์มันบอก! 'พื้นฐานคาถา'! 'โครงสร้างลายเวท'! 'ความเข้าใจเบื้องต้นธาตุ'! 'วิชาน้ำยาวิเศษ'! และพื้นฐานที่สุด อักษรเวทมนตร์!

ส่วนหนังสือที่เหลือบนชั้น อาจไม่ใช่ว่าไม่สำคัญ แต่เริ่มจากพื้นฐานก่อนดีกว่า!

เกร็กเอียงคอมองตัวอักษรที่สันหนังสือ พบว่าอ่านไม่ออก จึงเอียงไปทางซ้าย ก็ยังอ่านไม่ออกว่าเป็นตัวอักษรอะไร แม้แต่จะบอกไม่ได้ว่าเขียนแนวตั้งหรือแนวนอน เอียงไปทางซ้ายหรือขวา จึงลองเอียงไปทางขวาอีก...

ทำท่าบริหารคอไปมาหลายรอบ เกร็กจึงยอมรับความจริงอันโหดร้าย ตัวอักษรที่สันหนังสือ เขาอ่านไม่ออกสักตัว

ไม่มีทางเลือก ต้องดูเนื้อหาข้างใน! เขาเขย่งเท้า อุ้มหนังสือเล่มหนึ่งลงมาจากชั้น พอยกขึ้นมา แขนทั้งสองข้างก็ทรุดลง ต้องออกแรงเพิ่มถึงประคองไว้ได้

...หนักจัง! ยุคนี้ งานบรรณารักษ์นี่เป็นงานใช้แรงงานเลยนะ!

เกร็กอุทาน เขาระมัดระวังอุ้มหนังสือไปวางบนโต๊ะ จัดให้ตรง พิจารณาปกอย่างละเอียด ปกหนังสีน้ำเงินเข้มทั้งหนาและนุ่ม มีตัวอักษรประดิษฐ์สีเงินคดเคี้ยวเหมือนเถาวัลย์ เกร็กพยายามอ่านครู่หนึ่ง ไม่เข้าใจ จึงพลิกไปดูหน้าปกใน

อ่านไม่ออก ยังอ่านไม่ออก พลิกไปถึงเนื้อหา ก็ยังไม่รู้ว่าหนังสือเล่มนี้เกี่ยวกับอะไร แม้แต่ตัวอักษรก็ไม่รู้จัก ข้อดีเพียงอย่างเดียวคือ หนังสือเล่มใหญ่นี้เป็นหนังสือคัดลายมือ ตัวอักษรใหญ่กว่าตัวพิมพ์ในยุคหลังสิบเท่า เนื้อหาทั้งเล่ม คาดว่ามีแค่หนึ่งในสิบ

ไม่สิ ไม่ถึงหนึ่งในสิบด้วยซ้ำ กระดาษที่ใช้หนากว่ายุคหลังหลายเท่า ทั้งหนาทั้งเหลือง เห็นรอยเส้นใยชัดเจน กระดาษหนา จำนวนหน้าก็น้อยลง ข้อมูลที่บันทึกน้อยลงก็ไม่แปลก

เกร็กถอนหายใจโล่งอก แต่พอคิดอีกที ก็รู้สึกเครียดขึ้นมา ยุคนี้การทำกระดาษยังหยาบมาก เห็นได้ชัดว่าบันทึกได้แค่ความรู้ทั่วไป

คาดว่าต่อไปถ้าต้องคัดลอกคาถาอะไร กระดาษหรือแผ่นหนังแกะ หนังสัตว์วิเศษที่ใช้ ราคาเริ่มต้นก็ต้องแพงกว่ากระดาษนี้หลายเท่า วัสดุคุณภาพต่ำเกินไป รับพลังเวทมนตร์ไม่ไหว ส่วนใหญ่คงเขียนเสร็จก็ไหม้...

ต่อไปต้องจัดหาวัสดุคัดลอกคาถาเอง! กระดาษ ปากกา หมึก ต้องซื้อเองหมด!

ต้องไปดูราคาสักหน่อย... เอ่อ รู้สึกว่าตัวเองจนจังเลย...

เกร็กถอนหายใจ หลับตาปิดปกหนังสือ อุ้มกลับขึ้นชั้น แล้วไปหยิบเล่มที่สอง เล่มที่สอง อ่านไม่ออก เล่มที่สาม อ่านไม่ออก ...เล่มที่สิบ อ่านไม่ออก...

เหงื่อซึมบางๆ ทั้งตัว ครึ่งหนึ่งเพราะเหนื่อย อีกครึ่งเพราะร้อนใจ มาแต่เช้า ท้องยังไม่หิว แต่เหนื่อยกาย ว่างเปล่า จิตใจสับสน... รสชาติเหล่านี้ ได้ลิ้มลองครบแล้วจริงๆ

ไม่แปลกที่บรรณารักษ์เป็นอาชีพซ่อนเร้น ทำงานสายนี้ ต้องมีความสำเร็จยิ่งใหญ่แน่ๆ!

เขาเช็ดเหงื่อ ขนหนังสือต่อ เล่มที่สิบเจ็ด ในที่สุดก็เจอชื่อที่เขียนด้วยภาษาทั่วไป ชื่อ 'การเดินทางมหัศจรรย์ของอัครจอมเวท' เกร็กเห็นชื่อก็มีลางสังหรณ์ไม่ดี พลิกอ่านสองบรรทัด ก็พบว่าเป็นนิยาย...

เป็นนิยายผจญภัยคุณภาพต่ำด้วย ถ้าลงเว็บ StartPoint คงไม่ได้เซ็นสัญญาด้วยซ้ำ

...งั้นหนังสือที่ข้าเหนื่อยจนเหงื่อท่วมตัวขนมานี่ กี่เล่มเป็นนิยายกันแน่? โอ๊ย...

เกร็กทุบอก ข่าวร้ายคือเขาต้องต่อสู้กับนิยายพวกนี้อีกนาน ข่าวดีคือตำราที่ต้องอ่านน้อยลง...

"เจ้าทำแบบนี้ไม่ได้หรอก" จู่ๆ มีเสียงดังขึ้นด้านหลัง

มือที่กำลังดึงหนังสือของเกร็กชะงักค้าง