บทที่ 37 กระท่อมเล็กแห่งนี้

บ้านของเกร็กอยู่ไม่ไกลจากบ้านลุงคาเรน หลังกลับมาเขานอนไม่หลับ พลิกไปพลิกมาบนเตียงคล้ายกำลังทำแผ่นแป้ง สุดท้ายจึงลุกขึ้นมา จุดตะเกียง ตั้งใจจะจัดของที่ต้องใช้ในการเรียนเวทมนตร์พรุ่งนี้

กระท่อมหลังนี้เป็นบ้านของเกร็ก และเป็นอสังหาริมทรัพย์เพียงชิ้นเดียวที่พ่อของร่างเดิมทิ้งไว้ให้ บ้านไม่ใหญ่ มีเพียงห้องเดียว ขนาดราว 20 ตารางเมตร เกร็กมองรอบห้อง ภายใต้แสงตะเกียงริบหรี่ มองเห็นทุกมุมในชั่วพริบตา

แม้พื้นที่จะไม่มาก แต่คุณภาพบ้านกลับไม่เลว หน้าต่างทำจากไม้แบบบานเกล็ด เวลาผ่านไปนานทำให้มีช่องว่างหลายจุด ลมเย็นเล็ดลอดผ่านช่องหน้าต่างเข้ามา พัดโดนตัว ทำให้เกร็กสะท้านเล็กน้อย

เฟอร์นิเจอร์ในบ้านมีครบพื้นฐาน เตียงคู่หนึ่งหลัง ตู้เสื้อผ้าหนึ่งใบ ที่หัวเตียงมีตู้วางอ่างล้างหน้า โต๊ะริมหน้าต่างคงใช้กินข้าว มีเก้าอี้สองตัวตั้งขวางและตั้งตรง หนึ่งในนั้นขาหัก ต้องพิงผนัง รองด้วยอิฐสองก้อนถึงจะทรงตัวได้

อีกด้านของห้องมีชั้นไม้ติดผนัง แขวนชุดเกราะหนังชุดหนึ่ง ประณีตพอควร ประดับแผ่นทองเหลืองหลายชิ้น ข้างชุดเกราะมีดาบใหญ่เล่มหนึ่ง เกร็กลองยกดู ยกไม่ขึ้นเลย คงเป็นอาวุธที่พ่อของร่างเดิมใช้

ก้มลงมองใต้เตียง มีหีบไม้ใบหนึ่งยัดไว้ติดผนัง เป็นหีบหนังสือที่พ่อของร่างเดิมทิ้งไว้

หนังสือคงไม่ต้องเอาไปหอคอยนักเวท เกร็กคิดครู่หนึ่ง ลากหีบออกมา หยิบปากกาขนนกที่ขนร่วงไปครึ่งหนึ่งกับขวดหมึกที่แห้งเกือบหมด เลื่อนหนังสือออกไปสองสามเล่ม ดึงม้วนกระดาษป่านหยาบๆ ออกมา คลี่ดู มีแค่ห้าหกแผ่น

นี่คือของที่เหลือทั้งหมดที่ร่างเดิมใช้เรียนอ่านเขียนหรือ?

ไม่ให้คัดลอก ทำได้แค่จดบันทึก กระดาษปากกาเท่านี้ วันแรก... คงพอ...นะ...

เกร็กถอนหายใจยาว เขาเก็บกระดาษปากกาใส่ย่าม เลื่อนหีบหนังสือกลับใต้เตียง เป่าดับตะเกียง แผ่ตัวลงนอน ความง่วงเข้าครอบงำเกือบจะทันที ในความมืด เกร็กครึ่งหลับครึ่งตื่นคิด

"เอ๋... กลายเป็นเจ้าของบ้านแล้วสินะ..."

ชาติก่อนเขาไม่ได้แต่งงาน เงินเดือนก็น้อย มองดูเงินเดือนเพิ่มแบบเส้นตรง ราคาบ้านเพิ่มแบบเอกซ์โพเนนเชียล กว่าจะตัดสินใจซื้อบ้านก็ช้ามาก จ่ายเงินดาวน์ ผ่อนไปครึ่งปี ยังไม่ทันได้กุญแจ ก็ข้ามมิติซะแล้ว

ช่างน่าเศร้าที่สุด

ยังดีที่ข้ามมิติมาก็มีบ้าน ไม่ว่าจะเป็นบ้านเก่าเล็กแค่ไหน อย่างน้อยก็เป็นบ้าน ยังเป็นโครงสร้างอิฐและไม้ ดีกว่ากระท่อมไม้ผุพังที่เห็นเมื่อวานมากนัก

【ที่อยู่อาศัยของคุณเหนือกว่าบ้านเรือน 85% ในเมือง โปรดรักษาระดับต่อไป】

ถ้าเขาข้ามมิติมาพร้อมระบบ ตอนนี้คงได้รับการแจ้งเตือนแบบนี้สินะ?

คืนนั้นเขาหลับสนิท จนกระทั่งเสียงไก่ขันแหวกแสงรุ่งอรุณ เกร็กจึงลืมตา ลุกพรวดจากเตียง

ระดับศิษย์ฝึกหัด ! ข้าจะไปเรียนเวทมนตร์แล้ว!

โอ๊ย ยังง่วงอยู่เลย... เมื่อวานผ่าตัดทั้งคืนที่ที่ของนักเวทย์เนโครแมนเซอร์ยังเช้าเร่งเดินทางกลับเมือง ไปหอคอยนักเวทขอเรียน แล้วก็กลับค่ายทหาร รักษาคน สอนหนังสือ วุ่นวายไปที่วิหารเทพธิดาแห่งน้ำพุ ความเข้มข้นแบบนี้ เทียบชั้นการทำงานล่วงเวลาในชาติก่อนเลย!

ช่างเถอะๆ ล้างหน้าด้วยน้ำเย็นสักหน่อยดีกว่า เกร็กกระโดดลงจากเตียง ฮัมเพลงขณะล้างหน้า กระท่อมไม่มีห้องน้ำ อ่างล้างหน้าในบ้านก็ว่างเปล่า เกร็กพยายามค้นความทรงจำ จึงนึกได้ว่าบ่อน้ำอยู่ห่างไปครึ่งถนน...

เขาออกไปจัดการธุระส่วนตัว ถือโอกาสตักน้ำหนึ่งถังกลับมา ล้างหน้าแปรงฟัน ทำความสะอาดตัวเองจนเรียบร้อย เปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อเชิ้ตสองตัวเดียวที่มีออกมาเปรียบเทียบ

เสื้อเชิ้ตแขนยาวทั้งสองตัว หนึ่งสีเข้มหนึ่งสีอ่อน ตัวสีอ่อนเล็กไปแล้ว ใส่แล้วคับ งอข้อศอกแทบไม่ได้ ตัวสีเข้มพอดีตัว แต่ที่ข้อศอกและปลายแขนมีรอยปะชุนหลายจุด...

เกร็กถือไว้คนละมือ ลังเลไม่ตัดสินใจ ในตู้เหลือแต่เสื้อกั๊ก นึกถึงเมื่อวานที่ไปหอคอยนักเวท จอมเวทเกอร์มันใส่ชุดคลุมยาว แม้แต่เอลเลียตที่ถูกระเบิดกระเด็นออกมาก็ใส่ชุดคลุมยาว กระทั่งคนรับใช้ก็ยังใส่เสื้อเชิ้ตกับเสื้อกั๊ก...

ในเมื่อไปเรียน และเห็นชัดว่าเป็นชั้นล่างสุดของหอคอยนักเวท ก็ควรแต่งตัวให้สุภาพหน่อย ความยากลำบากก็มีมากพออยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องสร้างความยากเพิ่มนี่นา

ดังนั้น... จะใส่ตัวไหนดี?

เขาเปรียบเทียบไปมา สุดท้ายก็กัดฟันเลือกเสื้อสีเข้มตัวเก่า กำลังจะใส่รองเท้า ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

"เกร็กน้อย เกร็กน้อย!"

"มาแล้วครับป้าเอริน!"

เกร็กกระโดดลุกขึ้นตะโกนตอบ ไม่ทันใส่รองเท้า วิ่งเท้าเปล่าไปเปิดประตู พอประตูเปิด มือผอมบางของป้าเอรินก็ตบลงบนไหล่เขาดังเผียะ

"เกร็กน้อย วันนี้เจ้าจะไปหอคอยนักเวทไม่ใช่หรือ? ทำไมแต่งตัวแบบนี้? มานี่ เปลี่ยนเป็นเสื้อตัวนี้ นี่เป็นเสื้อใหม่ของพี่เรย์มอนด์ ยังไม่ได้ใส่เลย ป้าแก้ไขให้เจ้าแล้ว กินข้าวเช้าหรือยัง? ป้าเตรียมข้าวกลางวันให้ด้วย อย่าลืมเอาไปนะ!"

"ป้าเอริน!"

เกร็กร้องเรียกออกมา ความอบอุ่นพลุ่งพล่านในอก อกกระเพื่อมขึ้นลงสองครั้ง สุดท้ายเอ่ยเสียงเบา

"ป้า นี่เป็นชุดที่พี่เรย์มอนด์จะใส่งานเทศกาลกลางฤดูร้อน—"

"ไม่ต้องสนใจไอ้หนูนั่น!"

ป้าเอรินยัดเสื้อใส่มือเขา ไม่ฟังคำทัดทาน ผลักให้เขาหมุนตัว แล้วตบหนักๆ อีกที เร่งให้ไปเปลี่ยนเสื้อ

"แค่ไอ้หนูนั่น ใส่เสื้อดีๆ งานเทศกาลกลางฤดูร้อนก็หาแฟนไม่ได้อยู่ดี ใส่เถอะ เกร็กน้อยจะไปเรียนเวทมนตร์ ต้องใส่ชุดดีๆ สิ!"

เสียงตบครั้งนี้ เกร็กหลบไม่ทัน ไหล่ชาไปทันที เขาทำหน้าเจ็บปวด ร้องโอดโอยโดยอัตโนมัติ  "โอ๊ย—"

นี่มันไม่เข้าหลักวิทยาศาสตร์! ร่างกายนี้อย่างน้อยก็เป็นนักรบระดับหนึ่งนะ!

ความจริงพิสูจน์แล้วว่า แม้แต่นักรบในตำนาน เมื่อถูกป้าที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็กตบ อัตราการโดนก็คือ 100% เกร็กถูกตบจนโงนเงน จำต้องวิ่งหลบไปที่มุมห้อง รีบๆ เปลี่ยนเสื้อใหม่ ป้าเอรินดึงตัวเขามามองซ้ายมองขวา ยิ่งมองยิ่งพอใจ

"โอ้โห เกร็กน้อย เสื้อตัวนี้เจ้าใส่แล้วหล่อจริงๆ! ป้าดูออกตั้งแต่เด็กแล้วว่าเจ้าจะมีอนาคต"

เกร็กคว้ามือเธอขึ้นมา สัมผัสได้ถึงความหยาบกร้าน ปลายนิ้วขรุขระ มองใกล้ๆ ยังเห็นรอยเลือดจางๆ เห็นได้ชัดว่าเมื่อคืนรีบแก้เสื้อทั้งคืน เข็มทิ่มนิ้วหลายครั้ง เกร็กถอนหายใจเบาๆ รวบมือหยาบกร้านแต่อบอุ่นของเธอไว้ในอุ้งมือ หลับตาลง

"สุขภาพที่พึ่งพา ชีวิตที่ฝากฝัง"

เขาท่องภาวนาไร้เสียง ระหว่างฝ่ามือ แสงสีขาวบางเบาสว่างขึ้น ไหลผ่านจากปลายนิ้ว ฝ่ามือ ข้อมือของหญิงผู้นั้น

ทุกที่ที่แสงผ่าน รอยแผลเรียบหาย รอยเข็มทิ่มหายไป มือที่จุ่มน้ำเย็น ซักผ้า ทุบผ้าทุกวัน มีกระแสอุ่นๆ ไหลผ่าน ขับไล่ความเย็นที่แทรกอยู่ในข้อกระดูก

"เกร็กน้อย เจ้าอย่า..."

เสียงของหญิงผู้นั้นสั่นเครือ เกร็กลืมตา ก้มมองมือที่กลับมานุ่มเนียนของเธอ ยิ้มอย่างจริงใจ  "ป้าเอริน ขอบคุณที่เหนื่อยเพื่อผมนะครับ"