บทที่ 33 การพักฟื้น
เมื่อเย่ฟานกลับถึงบ้าน เขาก็พบกับสายตาไม่ไว้วางใจของผู้หญิงทั้งสามคนที่จ้องมองมาทางเขา ก่อนที่เขาจะทันคิดหนี พวกเธอก็กรูกันเข้ามาและล็อกประตูทันที
...
รุ่งเช้าวันถัดมา เฉียวเฉียวและอิ๋งอิ๋งกล่าวลาเย่ฟาน ทั้งสองต้องกลับไปเพราะยังมีบ้านเช่าอยู่ และไม่สามารถอยู่ที่นี่นานเกินไปได้
หลังจากพวกเธอจากไป เสี่ยวจิ้งก็สวมเสื้อผ้าเตรียมตัวออกจากบ้านเช่นกัน “พี่ฟาน ฉันต้องกลับไปที่มหาวิทยาลัยแล้วนะ ช่วงนี้ใกล้สอบ ฉันคงไม่ได้มาที่นี่อีกสักพัก ต้องกลับไปอ่านหนังสือ”
เย่ฟานได้ยินดังนั้นก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาโอบกอดเธอและจูบที่หน้าผาก “เดี๋ยวฉันจะโอนเงินให้เธอห้าหมื่น อยากได้อะไรก็ซื้อเลยนะ ถ้าไม่พอค่อยบอกฉัน”
“ไม่ต้องหรอกค่ะพี่ฟาน คุณให้นาฬิกาฉันก็พอแล้ว ฉันยังมีเงินใช้อยู่นะ” เสี่ยวจิ้งพยายามปฏิเสธ
“อย่าดื้อ” เย่ฟานพูดเสียงเข้ม พลางตบเบา ๆ ที่สะโพกของเธอเพื่อย้ำให้เธอรับเงิน
“โอเคค่ะ” เสี่ยวจิ้งหน้าแดงและจูบที่ริมฝีปากของเขาเบา ๆ “ฉันไปก่อนนะ ถ้าคิดถึงฉัน ส่งข้อความมาได้เลย ถ้าฉันว่างจะมาหาคุณเอง”
“อืม เดินทางปลอดภัยนะ” เย่ฟานพยักหน้าและกลับไปนอนพักต่อ เพราะเขารู้สึกเหนื่อยล้าจริง ๆ และต้องการพักผ่อน
...
ในช่วงสามวันที่ผ่านมา เย่ฟานไม่ได้ออกไปไหน เขาใช้เวลาในการพักฟื้นอย่างเต็มที่ จิบชาชงด้วยโกจิเบอร์รี่และโสม พร้อมออกกำลังกายเบา ๆ เพราะเขารู้ดีว่าสุขภาพเป็นสิ่งสำคัญ
ในช่วงสามวันนี้ ระบบได้สร้างคำสั่งซื้อเล็ก ๆ มาสามรายการ รวมมูลค่าราว 100,000 หยวน แม้จะไม่มาก แต่ก็ช่วยเติมเต็มบัญชีเงินของเขาเล็กน้อย
...
เช้าวันที่สี่ เย่ฟานลุกจากเตียงด้วยความสดชื่น หลังจากพักผ่อนเต็มที่สามวัน เขารู้สึกว่าร่างกายกลับมาแข็งแรงจนสามารถรับมือกับผู้หญิงสามคนได้อีกครั้ง
ขณะที่เขากำลังคิดอยู่นั้น เสียงจากระบบดังขึ้น:
【ฉันถูกแจ้งจับ! ให้ตายเถอะ ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าใครเป็นคนแจ้งจับฉัน ถ้ารู้ ฉันจะทำให้เขาเสียใจแน่ ไม่ใช่ว่าฉันเอาปืนล่าสัตว์ออกไปใช้ ฉันเก็บมันไว้ในบ้านเฉย ๆ ทำไมต้องแจ้งจับด้วย?】
【เจ้าหน้าที่ตำรวจมาถึงหน้าบ้านฉันแล้ว พวกเขากำลังจะเข้ามาค้น และฉันไม่มีเวลาย้ายอาวุธออกไปเลย ถ้าถูกพบ ฉันไม่เพียงแค่ต้องติดคุก แต่ยังต้องเสียงานด้วย】
【ฉันผ่านการคัดเลือกที่ยากลำบากมามากกว่าจะได้โอกาสนี้ ฉันไม่อยากสูญเสียมันเพราะเรื่องนี้เลย ใครที่แจ้งจับฉันใจร้ายมาก ทำไมถึงต้องทำแบบนี้กับฉัน?】
【พวกเขาเข้ามาในบ้านแล้ว ฉันแย่แน่ อีกไม่นานพวกเขาจะขึ้นมาบนชั้นสอง ใครก็ได้ช่วยเอาปืนล่าสัตว์ของฉันไปเก็บที ถ้าทำได้ ฉันจะจ่ายให้ 1 ล้านหยวน】
【เงื่อนไขของผู้ซื้อ: เก็บปืนล่าสัตว์และกระสุนไปให้พ้น】
【ค่าตอบแทน: 1 ล้านหยวน】
【เวลาที่เหลือของคำสั่ง: 1 นาที】
“ปืน? บ้าไปแล้ว ฉันจะเอามาได้ยังไง ถ้าถูกจับได้ก็จบเหมือนกัน!” เย่ฟานลังเลเป็นครั้งแรกในชีวิต 1 ล้านหยวนมันน่าดึงดูด แต่การยุ่งกับอาวุธปืนอาจทำให้เกิดปัญหาใหญ่หลวง
“เอาหรือไม่เอาดี เอาหรือไม่เอา...” ในขณะที่เขากำลังชั่งใจ เวลาก็ล่วงเลยไปถึง 30 วินาที
เมื่อเห็นว่าคำสั่งเหลือเวลาเพียง 10 วินาที เย่ฟานกัดฟันตัดสินใจรับคำสั่ง เขาคิดว่า "1 ล้านมันล่อลวงเกินไป และฉันมีระบบการค้า บางทีปืนอาจเก็บในคลังของระบบได้"
ทันทีที่เขาตัดสินใจ ปืนล่าสัตว์ก็ปรากฏขึ้นในมือของเขา พร้อมด้วยกระสุนจำนวนมาก “โอ้โห นี่เล่นเก็บไว้เยอะจริง ๆ ใจกล้าสุด ๆ” เย่ฟานถอนหายใจ เขาตรวจดูอย่างคร่าว ๆ พบว่ามีกระสุนทั้งหมด 39 นัด
“แค่ปืนกับกระสุนแค่นี้ก็สามารถทำให้ติดคุกได้หลายปี เก็บของแบบนี้ไว้ทำไม?” เย่ฟานพูดกับตัวเองขณะพยายามใส่ปืนและกระสุนลงในคลังของระบบ
โชคดีที่ระบบไม่ทำให้ผิดหวัง ทุกอย่างถูกเก็บเข้าไปเรียบร้อย เย่ฟานรู้สึกโล่งอกทันที เขาเคยคิดไว้แล้วว่าถ้าระบบไม่สามารถเก็บปืนได้ เขาคงต้องหาตู้เซฟหลายตู้มาเก็บไว้
แม้ว่าผู้ชายส่วนใหญ่จะมีความสนใจในอาวุธปืน แต่เย่ฟานเลือกที่จะละเว้นเพื่อความปลอดภัย “จับปืนครั้งแรก เดี๋ยวก็อยากจับครั้งที่สอง เพื่อความปลอดภัย เอาไว้ในคลังระบบไปเลยดีกว่า”
หลังจากจัดการเรื่องปืนเสร็จ เย่ฟานเปลี่ยนชุดและออกไปวิ่งข้างล่าง แม้จะมีลู่วิ่งในบ้าน แต่เขารู้สึกว่าการวิ่งกลางแจ้งให้ความรู้สึกที่ดีกว่า
เช้าวันนั้น ในหมู่บ้านมีคนออกมาวิ่งออกกำลังกายกันไม่น้อย ขณะวิ่ง เย่ฟานก็สังเกตเห็นผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่ง เธอมีรูปร่างที่ดูสมส่วน อวบอิ่มเล็กน้อย และดูเหมือนจะอายุราวสามสิบกว่า ๆ ใบหน้าของเธอมีร่องรอยแห่งกาลเวลา แต่กลับมีเสน่ห์แบบผู้ใหญ่
เย่ฟานตามเธอวิ่งอยู่หลายรอบ จนกระทั่งเธอเลิกวิ่งและเดินกลับบ้าน เขาจึงกลับเข้าบ้านของตัวเองด้วยความเสียดาย
“สาววัยรุ่นสวย ๆ แม้จะน่าดึงดูด แต่ผู้หญิงที่อายุประมาณสามสิบกลับมีเสน่ห์ในแบบที่ต่างออกไป” เย่ฟานคิดขณะเดินขึ้นไปบนห้องของตัวเอง
หลังจากกลับถึงบ้าน เย่ฟานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ตั้งใจจะส่งข้อความหาเสี่ยวจิ้ง แต่คิดไปคิดมา เขาตัดสินใจวางโทรศัพท์ลงและปล่อยให้ตัวเองพักผ่อนอีกสักวัน พรุ่งนี้ค่อยออกไปหาอะไรสนุก ๆ ทำ
เมื่อวางโทรศัพท์ลง เย่ฟานเอนตัวนอนบนโซฟา ขณะจมอยู่ในความคิดเกี่ยวกับชีวิต เขาหลับไปโดยไม่รู้ตัว จนกระทั่งเสียงกริ่งประตูดังขึ้น เขาสะดุ้งตื่นทันที
เย่ฟานนั่งนิ่งอยู่บนโซฟาและมองไปทางประตูพักหนึ่ง ก่อนจะตั้งสติได้ว่าเสียงกริ่งนั้นมาจากอะไร เขาลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู
เมื่อเปิดประตูออก เขาก็พบว่าคืออาหารที่เขาสั่งไว้มาส่ง “ขอบคุณครับ” เย่ฟานพูดกับคนส่งอาหาร ก่อนจะหยิบถุงและกลับมานั่งลงบนโต๊ะ เขาค่อย ๆ เปิดถุงอาหารออก และเริ่มทานอาหารไปอย่างเงียบ ๆ
หลังจากทานอาหารที่สั่งมากินเสร็จ เย่ฟานพบว่าตัวเองไม่มีอะไรทำอีก เขาจึงกลับไปนอนพักผ่อนอีกครั้ง และเมื่อตื่นขึ้นมาอีกที ก็พบว่าเป็นเวลาบ่ายแล้ว
ขณะที่นอนอยู่บนเตียงโดยไม่มีอะไรทำ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดแอป Huya และเริ่มดูการถ่ายทอดสด
ในแพลตฟอร์มถ่ายทอดสด มีสาวสวยมากมายที่น่าดึงดูดใจ เย่ฟานดูอยู่พักหนึ่งและพบคนที่น่าสนใจหลายคน แต่เขาไม่มีความตั้งใจที่จะติดต่อพวกเธอในโลกจริงตอนนี้ เขาจึงเพียงแค่ดูเฉย ๆ โดยไม่ได้ส่งของขวัญหรือพยายามพูดคุยกับพวกเธอ
หลังจากดูการถ่ายทอดสดประมาณหนึ่งชั่วโมง เย่ฟานลุกขึ้นจากเตียงไปหาอะไรกิน ก่อนจะเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อเล่นเกม Genshin Impact ซึ่งเขาเพิ่งเริ่มเล่นได้ไม่นานและยังมีเลเวลไม่สูงนัก
เมื่อเข้าเกม เขาพบว่าในช่วงที่เขาไม่ได้เล่นมีตัวละครใหม่ถูกเพิ่มเข้ามา ตัวละครใหม่นี้คือ คามิซาโตะ อายากะ ซึ่งมีรูปลักษณ์สวยงามมาก ทำให้เย่ฟานตัดสินใจเติมเงิน 10,000 หยวนเพื่อสุ่มตัวละครทันที
หลังจากสุ่มไป 10,000 หยวน เขาพบว่ายังไม่ได้ คอนสเตลเลชันเต็ม (C6 ซึ่งเป็นระดับสูงสุดของตัวละคร) เย่ฟานจึงเติมเงินเพิ่มอีก 10,000 หยวน และคราวนี้เขาได้คอนสเตลเลชันเต็มพร้อมอาวุธประจำตัวของตัวละครมาในที่สุด ทำให้เขารู้สึกพอใจและเริ่มเล่นเกมอย่างมีความสุข
อย่างไรก็ตาม ความสนุกของเขาก็ต้องหยุดชะงัก เพราะเลเวลตัวละครของเขายังไม่สูงพอที่จะปลดล็อกพื้นที่ อินาสึมะ ซึ่งเป็นที่อยู่ของคามิซาโตะ อายากะ ทำให้ตัวละครใหม่ที่เขาเพิ่งได้มานั้นยังไม่สามารถนำไปใช้งานได้
“ไอ้บริษัท Mihoyo นี่มันโหดร้ายจริง ๆ” เย่ฟานพูดพลางบ่นออกมาด้วยความหงุดหงิด
(จบบท)####
