บทที่ 32 เบื้องหลัง
“อ๊า...!” เสียงกรีดร้องดังขึ้นจากในห้องน้ำ เสียงนั้นแหลมสูงจนทำให้แฟนหนุ่มของหลิวซีที่หลับสนิทสะดุ้งตื่น เขารีบลุกขึ้นจากเตียงและวิ่งมาที่หน้าประตูห้องน้ำ ก่อนจะเคาะประตูพลางถามด้วยน้ำเสียงร้อนรนว่า “ซีซี เป็นอะไรหรือเปล่า?”
“อืม... ฉันไม่เป็นไร แค่ลื่นไปนิดหน่อย นายกลับไปนอนเถอะ” เสียงอ่อนล้าของหลิวซีดังออกมา เสียงนั้นฟังดูแหบเล็กน้อย
“จริง ๆ ไม่มีอะไรแน่นะ? หรืออยากให้ฉันช่วยอะไรไหม?” แฟนหนุ่มถามต่อด้วยความเป็นห่วง หลังจากโล่งใจขึ้นมาบ้าง
“ไม่มีอะไรจริง ๆ นายกลับไปนอนเถอะ” หลิวซีตอบย้ำอีกครั้ง ก่อนจะเปิดฝักบัวให้น้ำไหลลงมา เสียงน้ำช่วยกลบเสียงบางอย่างที่ไม่ค่อยปกติ
“โอเค งั้นฉันกลับไปนอนต่อล่ะนะ ถ้ามีอะไรเรียกฉันได้เลย” เมื่อมั่นใจว่าหลิวซีไม่มีอะไร เขาจึงกลับไปที่ห้องนอนและล้มตัวลงนอนต่อ
ในห้องน้ำ เย่ฟานมองหลิวซีพร้อมเอ่ยว่า “เธอนี่ใจกล้าจริง ๆ ร้องเสียงดังขนาดนั้น ฉันตกใจหมดเลย”
...
ยี่สิบนาทีผ่านไป ประตูห้องน้ำก็เปิดออก หลิวซีโผล่ศีรษะออกมาสำรวจดูว่าแฟนหนุ่มหลับไปแล้วหรือยัง เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ เย่ฟานจึงอุ้มเธอออกมาที่ห้องนั่งเล่นและวางเธอลงบนโซฟา
“ช่วงนี้การถ่ายทอดสดของเธอเป็นยังไงบ้าง? ดีขึ้นไหม?” เย่ฟานหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาเช็ดผมให้หลิวซี เขาเป็นคนที่ดูแลผู้หญิงด้วยความใส่ใจ และงานเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้เขาไม่รังเกียจที่จะทำ
“ก็ดีขึ้นนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ต่างจากเดิมมากนัก” หลิวซีส่ายหน้าเล็กน้อย เธอนั่งพิงโซฟาอย่างเกียจคร้าน ดวงตาหลับพริ้มด้วยความเหนื่อยล้า เย่ฟานดูจะเก่งกว่าคนรักของเธอมากจนเธอแทบจะรับมือไม่ไหว
“อย่ายอมแพ้นะ ฉันเชื่อว่าเธอทำได้” เย่ฟานพูดปลอบใจ ก่อนจะหยิบถุงเล็ก ๆ บนโต๊ะขึ้นมา “ฉันมีของขวัญมาให้ ลองทายสิว่าคืออะไร”
“สร้อยคอ? ลิปสติก? หรือกำไล?” หลิวซีมองถุงเล็ก ๆ นั้นด้วยความตื่นเต้น เธอเดาอย่างมีความสุข เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เย่ฟานมอบของขวัญให้เธอในชีวิตจริง เธอรู้สึกตื่นเต้นและดีใจมาก
“ผิดหมดเลย เป็นนาฬิกา” เย่ฟานยิ้ม ก่อนจะจูบเธอหนึ่งที แล้วเปิดกล่องหยิบนาฬิกาออกมา “ยื่นมือมา ฉันจะสวมให้”
“อืม” หลิวซียิ้มเล็กน้อย เธอยื่นมือออกมาอย่างเงียบ ๆ และรอคอยด้วยความตื่นเต้น เย่ฟานหยิบนาฬิกาขึ้นมาสวมให้เธออย่างเบามือ ก่อนจะดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดแล้วพูดว่า “ลองดูสิ ชอบไหม? ของขวัญนี้ฉันตั้งใจเลือกมาให้เลยนะ”
“ถ้าเป็นของที่คุณให้ ฉันชอบทุกอย่าง” หลิวซีตอบอย่างมีความสุข เธอโอบคอเย่ฟานและจูบเขาอย่างเต็มใจ
ผ่านไปห้านาที ทั้งคู่ก็แยกจากกัน เย่ฟานยิ้มและลูบหัวหลิวซีเบา ๆ “ถ้าเจอปัญหาอะไร บอกฉันได้เลย ฉันจะช่วยเธอให้ดีที่สุด” “อืม” หลิวซีกอดเย่ฟานแน่น และมองนาฬิกาบนข้อมือของตัวเองด้วยแววตาเหม่อลอย
ปัง! ในขณะที่ทั้งสองกำลังใช้เวลาร่วมกัน เสียงประตูดังขึ้น เย่ฟานจำเป็นต้องปล่อยหลิวซี ทั้งคู่จัดตัวให้เรียบร้อยก่อนที่แฟนหนุ่มของหลิวซีจะเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น
“ซีซี นี่ใครเหรอ?” ชายคนนั้นชะงักเมื่อเห็นเย่ฟาน ก่อนจะหันไปมองหลิวซีด้วยความสงสัย
หลิวซีตอบกลับด้วยท่าทางสงบนิ่ง “เขาเป็นเพื่อนสมัยมัธยมของฉัน วันนี้เขาบังเอิญผ่านมาแถวนี้เลยแวะมาทักทาย”
“อ๋อ เพื่อนสมัยมัธยมของซีซี” ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างเข้าใจ และรีบแนะนำตัว “สวัสดีครับ ผมชื่อเหอเพ่ย เป็นแฟนของซีซี เรียกผมว่าเพ่ยก็ได้”
“สวัสดีครับ” เย่ฟานพยักหน้าและกล่าวทักทายพร้อมรอยยิ้ม
“ไปทำอาหารหน่อยสิ พอดีฉันเริ่มหิวแล้ว” หลิวซีพูดกับแฟนหนุ่ม
“อ๋อ ได้เลย เดี๋ยวฉันไปทำให้ คุณทั้งสองรอสักครู่นะครับ” เหอเพ่ยพยักหน้าแล้วเดินไปที่ครัว ดูเหมือนเขาจะเชื่อฟังหลิวซีอย่างมาก เมื่อเห็นเขาเดินออกไป เย่ฟานหันมาพูดกับหลิวซี “แฟนเธอดูจะดีกับเธอมากเลยนะ”
“ดีกับฉันแล้วไง? เขาซื้อบ้านไม่ได้ ซื้อรถก็ไม่ได้ อยู่กับเขาแล้วฉันมองไม่เห็นอนาคตเลย” หลิวซีส่ายหัวและถอนหายใจ ก่อนจะมองเย่ฟานด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ “ฉันพักฟื้นมาพอสมควรแล้ว ถ้านายยังต้องการ จะต่อไหม? ฉันรู้นะว่าผู้ชายชอบอะไรที่ตื่นเต้น”
“เอ่อ...” เย่ฟานหัวเราะเก้อ ๆ ก่อนจะอุ้มหลิวซีขึ้น เขารู้ว่าคำพูดของเธอนั้นไม่ผิด ผู้ชายส่วนใหญ่ชอบสิ่งที่ท้าทาย
เมื่อทั้งคู่เข้ามาในห้อง หลิวซีปิดประตูห้องอย่างเรียบร้อย ก่อนจะพูดกับเย่ฟานว่า “ขึ้นไปนอนบนเตียงสิ”
“เธอจะไหวเหรอ? มันเหนื่อยมากนะ” เย่ฟานถามขณะนอนลงบนเตียง
“ไม่ลองก็ไม่รู้หรอก ฉันฝึกฝนร่างกายมาช่วงนี้ รู้สึกว่าฉันพร้อมจะท้าทายแล้ว” หลิวซีตอบด้วยน้ำเสียงมั่นใจ
...
หลังจากเสร็จสิ้น หลิวซีนอนลงข้าง ๆ เย่ฟาน เธอหรี่ตาด้วยความเหนื่อยล้าแต่ก็แฝงความพึงพอใจ “นายไม่ชอบเหรอ?”
“พอเถอะ ไม่ล้อเล่นแล้ว ฉันต้องกลับแล้ว เธอก็ดูแลตัวเองดี ๆ นะ” เย่ฟานพูดพร้อมลุกขึ้นยืน เขามองนาฬิกาและคิดถึงผู้หญิงอีกสามคนที่รอเขาอยู่ที่บ้าน
“อืม” หลิวซีมองเย่ฟานเดินออกไปด้วยท่าทีอิดโรย เธอเอนตัวพิงโซฟาและปล่อยให้ความเหนื่อยล้าเข้าครอบงำ
...
“ซีซี อาหารเสร็จแล้ว มากินข้าวได้แล้ว” หลังจากนั้นประมาณสิบนาที ประตูห้องก็เปิดออก แฟนหนุ่มของหลิวซีเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม
แต่เมื่อเขาเห็นว่ามีเพียงหลิวซีอยู่ในห้อง เขาก็ถามด้วยความสงสัย “เพื่อนเธอล่ะ? เขาไม่อยู่ที่นี่แล้วเหรอ?”
“เขามีงานด่วนที่บริษัทเลยต้องรีบกลับไป” หลิวซีตอบพลางส่ายหน้า จากนั้นเธอลุกขึ้นและเดินไปยังห้องนั่งเล่น เธอรู้สึกหิวมากหลังจากเหนื่อยมาทั้งวัน
เมื่อทั้งสองนั่งลงที่โต๊ะอาหาร แฟนหนุ่มก็ช่วยตักข้าวให้เธอ พร้อมกับเสิร์ฟกับข้าว “ช่วงนี้เธอออกกำลังกายอยู่ใช่ไหม? ต้องกินเยอะ ๆ นะ ไม่อย่างนั้นจะผอมเกินไป”
“อืม ขอบคุณ” หลิวซีพยักหน้าตอบรับ และคีบเนื้อวัวใส่ปากอย่างเงียบ ๆ
“นาฬิกาที่เธอใส่อยู่นี่ซื้อตอนไหนเหรอ? ดูสวยดีนะ” แฟนหนุ่มพูดขึ้นเมื่อสังเกตเห็นเรือนเวลาที่หลิวซีสวมอยู่
“ซื้อเมื่อไม่กี่วันก่อน วันนี้พึ่งได้รับของ นายเลยไม่เคยเห็น” หลิวซีตอบพร้อมกับส่ายหน้าเล็กน้อย จากนั้นเธอมองไปที่แฟนหนุ่มแล้วพูดว่า “กินข้าวเสร็จแล้ว นายกลับไปเถอะ วันนี้ฉันเหนื่อยมาก อยากพักผ่อนเร็วหน่อย”
“ซีซี ผมขออยู่ต่อได้ไหม?” ชายหนุ่มกลืนน้ำลายเล็กน้อยก่อนพูดด้วยเสียงเบา เขาหวังจะอยู่ต่อและใช้เวลาพิเศษกับแฟนสาว เพราะเขายากจะต้านทานความงดงามของเธอ
หลิวซีขมวดคิ้ว มองเขานิ่ง ๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเหลือบมองไปที่เรือนเวลาบนข้อมือ สุดท้ายเธอพูดขึ้นว่า “ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ”
(จบบท)
