บทที่ 31 ความรู้สึกแปลกแยก

หลังจากจ่ายเงินเสร็จ เย่ฟานรับนาฬิกามาแล้วส่งให้ผู้หญิงทั้งสามคนคนละเรือน “ลองใส่ดูสิ”

“อู้วววว ขอบคุณค่ะที่รัก!” จางเฉียวชอบเรือนเวลานี้มาก เมื่อสวมใส่แล้วก็ตื่นเต้นจนอดไม่ได้ที่จะจุ๊บเย่ฟานหนึ่งที

ผู้หญิงอีกสองคนก็รู้สึกตื่นเต้นไม่แพ้กัน ถึงแม้เรือนเวลาที่ราคาเรือนละ 110,000 หยวนจะไม่ใช่ของราคาถูก พอจางเฉียวจุ๊บเสร็จ พวกเธอก็เข้ามาจุ๊บเย่ฟานคนละทีเหมือนกัน

ถังอวี้ยืนอยู่ข้าง ๆ รู้สึกอิจฉาเล็กน้อย เธอเองก็อยากได้เรือนเวลาสวย ๆ แบบนี้ แต่ครั้งนี้เธอมาเป็นเพื่อนแฟนหนุ่มซื้อของ และไม่มีเงินที่จะซื้อเรือนเวลาหรู ๆ ได้

“โอเค งั้นเราไปดูกันว่า หลิวชวนซื้อเสร็จหรือยัง” เย่ฟานพูดอย่างพอใจ แล้วพาผู้หญิงทั้งสี่คนไปอีกฝั่ง

เมื่อพวกเขาเดินไปถึง หลิวชวนเพิ่งจ่ายเงินเสร็จพอดี “ฉันซื้อเสร็จแล้ว พวกนายล่ะ เสร็จหรือยัง?”

“เสร็จแล้วค่ะ” จางเฉียวพูดพร้อมโบกมือเล็ก ๆ อวดเรือนเวลาที่เข้ากับเธอมาก

หลิวชวนมองเรือนเวลาบนข้อมือของทั้งสามคนแล้วถอนหายใจในใจ “ถ้างั้นเราออกไปกันเถอะ”

“ตอนนี้ก็ใกล้เวลาอาหารแล้ว เดี๋ยวฉันเลี้ยงข้าวพวกนายเอง” เย่ฟานพูดพร้อมรอยยิ้ม

“ได้เลย ฉันรู้จักร้านอาหารที่อร่อยร้านหนึ่ง ไปทานที่นั่นกันเถอะ” ถังอวี้พยักหน้าตอบโดยไม่ได้ปฏิเสธ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา พวกเขาทั้งหมดก็มาถึงร้านอาหาร และสั่งอาหารเต็มโต๊ะ ระหว่างรับประทาน พวกเขาก็คุยกันต่อ

เย่ฟานและหลิวชวนพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องราวสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ส่วนถังอวี้ก็คุยกับจางเฉียวและคนอื่น ๆ เกี่ยวกับเรื่องที่ผู้หญิงชอบคุยกัน เช่นเรื่องของผู้ชาย

การทานอาหารใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมง หลังจากนั้นพวกเขาก็แยกย้ายกันกลับบ้าน

ระหว่างทางกลับบ้าน หลิวชวนขับรถไปด้วยใบหน้ามีความสุข เขาพูดกับแฟนสาวว่า “เย่ฟานคนนี้มันไม่ธรรมดาจริง ๆ ดันหาผู้หญิงสวย ๆ ได้ตั้งสามคน แบบนี้มันเจ้าชู้เกินไปแล้ว”

“คนเขารวย ซื้อของก็ไม่ต้องคิดเยอะ” ถังอวี้พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเล็กน้อย “นายรู้ไหมว่าเรือนเวลาที่เขาซื้อให้พวกเธอราคาเท่าไหร่?”

“เท่าไหร่กันล่ะ? ฉันเห็นแวบ ๆ ก็ดูไม่น่าจะถูกเท่าไหร่” หลิวชวนถามด้วยความสงสัย

“เรือนละ 110,000 หยวน แล้วเขาซื้อไปทั้งหมดสี่เรือน” ถังอวี้พูดพร้อมถอนหายใจ “เรือนเวลาของนายราคาแค่ 60,000 หยวน ยังเทียบไม่ได้กับของพวกเธอเลย”

“เอ่อ... ก็เพราะไม่มีเงินนี่นา” หลิวชวนพูดพร้อมเกาหัวอย่างอึดอัด เขาเองก็รู้ว่าแฟนสาวไม่พอใจ จึงพูดปลอบว่า “เดี๋ยวเดือนหน้า ฉันจะซื้อให้เธอเรือนหนึ่งดีไหม?”

“ซื้อให้ฉันเรือนหนึ่ง? งั้นนายจะเอาเงินไหนไปผ่อนบ้านล่ะ? หรือจะไม่ผ่อนรถแล้ว?” ถังอวี้กลอกตาใส่ เธอรู้ดีถึงฐานะทางการเงินของพวกเขา

“เอ่อ...” หลิวชวนเงียบไปด้วยความลำบากใจ แม้ว่าเงินเดือนของเขาจะไม่ต่ำ แต่ค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันก็สูงมาก ถ้าไม่ใช่เพราะความจำเป็นในการทำงาน เขาก็คงไม่กล้าซื้อนาฬิกาตั้งแต่แรก

“พอเถอะ ฉันไม่ได้จะว่าหรอก” ถังอวี้ถอนหายใจ ก่อนจะเงยหน้ามองท้องฟ้าแล้วพูดว่า “อีกไม่นานฉันก็จะได้เลื่อนตำแหน่งแล้ว พอถึงตอนนั้นเงินเดือนฉันคงเพิ่มขึ้นเยอะ ความกดดันในชีวิตของเราก็คงจะลดลงบ้าง”

“ถังอวี้ ขอโทษนะที่ทำให้เธอต้องลำบากไปกับฉัน” หลิวชวนพูดอย่างรู้สึกผิด ถังอวี้ไม่ตอบ เธอเพียงมองออกไปนอกหน้าต่าง เงียบงันเหมือนมีบางอย่างอยู่ในใจ

...

เมื่อเย่ฟานกับผู้หญิงทั้งสามกลับถึงบ้าน พวกเธอก็พากันไปอาบน้ำ ปล่อยให้เย่ฟานนั่งอยู่คนเดียวในห้องนั่งเล่น เขาหยิบระบบการค้าขึ้นมาตรวจสอบ

【ระบบการค้าซูเปอร์ผูกบัญชีสำเร็จ】

【ระดับระบบ: ระดับห้า】

【ค่าประสบการณ์: 0/1000】

【จุดการค้า: 0】

【จำนวนการค้า: 1 ครั้ง, การ์ดเสริมพลังการค้า 1 ใบ】

【คลังสินค้า: โสม】

【ภารกิจ: ไม่มี】

【หมายเหตุ: ขอแสดงความยินดีที่เลื่อนระดับเป็นระดับห้า คุณได้รับรางวัลการ์ดเสริมพลังการค้า 1 ใบ ซึ่งสามารถเพิ่มรางวัลจากการค้าได้ แต่การเพิ่มมากแค่ไหนจะขึ้นอยู่กับการทอยลูกเต๋า】

“ยอดเยี่ยมจริง ๆ เลื่อนเป็นระดับห้าแล้วยังมีรางวัลให้อีก ไม่รู้ว่าถ้าถึงระดับสิบจะได้อะไรอีก” เย่ฟานลูบคางพลางคิด จากนั้นก็หันไปสนใจการ์ดเสริมพลังที่เขาได้รับ

การ์ดเสริมพลังตามชื่อ หมายถึงการเพิ่มผลตอบแทนจากการค้าด้วยการทอยลูกเต๋า ผลที่ได้ขึ้นอยู่กับแต้มลูกเต๋าที่ทอยได้ หากทอยได้หกแต้ม นั่นหมายถึงการเพิ่มรางวัลได้ถึงหกเท่า ซึ่งถือว่ายอดเยี่ยมมาก

“ถ้าได้เจอคำสั่งซื้อแบบหลายล้าน แล้วดวงดีทอยได้หกแต้ม คงได้เงินเพิ่มถึงหกล้าน หวังว่าจะได้การ์ดแบบนี้อีกเยอะ ๆ” เย่ฟานคิดแล้วส่ายหัว ก่อนจะลุกขึ้นยืน หยิบเรือนเวลาหนึ่งเรือนติดตัวลงไป

เย่ฟานเดินลงไปยังลานจอดรถใต้ดิน และขับรถออกจากหมู่บ้านไปทันที

...

ในขณะที่แฟนหนุ่มของหลิวซีหลับสนิทด้วยความเหนื่อยล้า เธอถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นและเดินไปยังห้องน้ำเพื่อจัดการตัวเอง ทันใดนั้น เสียงกริ่งประตูดังขึ้น เธอรีบกลับไปสวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อยและเดินไปเปิดประตู

“หลายวันไม่เจอกัน คิดถึงผมบ้างไหม?” เมื่อประตูเปิดออก เย่ฟานก็โผเข้ากอดหลิวซี พร้อมกระซิบถามข้างหูเธอด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“แฟนฉันอยู่บ้าน คุณต้องระวังหน่อย” หลิวซีหันไปมองด้านหลังเล็กน้อยก่อนจะเตือนเขาเบา ๆ

“งั้นผมกลับก่อนดีไหม?” เย่ฟานถามกลับทันทีอย่างระมัดระวัง

“ไม่ต้อง เขาหลับสนิทแล้ว คงไม่ตื่นขึ้นมาเร็ว ๆ นี้” หลิวซีส่ายหัวและพาเย่ฟานเข้ามาในห้องนั่งเล่น

“เขาหลับอยู่?” เย่ฟานเอ่ยด้วยความสงสัย ก่อนจะสังเกตเห็นเสื้อผ้าของหลิวซีที่ดูไม่เรียบร้อยนัก เขาจึงถามออกมาว่า “เมื่อกี้พวกคุณ...”

“อืม” หลิวซีไม่ได้ปิดบัง เธอตอบอย่างตรงไปตรงมา “เขาเป็นแฟนของฉัน ฉันคงปฏิเสธเขาไม่ได้ตลอดเวลา”

“ผมเข้าใจ” เย่ฟานตอบเสียงเรียบ เขาไม่ได้รู้สึกติดขัดในใจ เพราะเขาเองก็ไม่ได้มองหลิวซีว่าเป็นแฟนของเขาโดยตรง เขาโอบกอดหลิวซีแนบแน่นพร้อมเอ่ยแหย่ “แล้วแฟนคุณเก่งแค่ไหน? เก่งกว่าผมหรือเปล่า?”

หลิวซีไม่ได้ตอบคำถาม เธอกลับถามด้วยน้ำเสียงสงบว่า “คุณอาบน้ำหรือยัง?”

“ยังเลย” เย่ฟานตอบ ก่อนจะแสดงท่าทีอารมณ์ดี

“ไปที่ห้องน้ำเถอะ ตรงนี้ไม่ปลอดภัย” หลิวซีพูดขึ้น

“ได้” เย่ฟานพยักหน้าและอุ้มหลิวซีตรงไปยังห้องน้ำ

(จบบท)