บทที่ 25 ผมอยากเป็นจอมเวทธาตุ! ไม่อยากเป็นจอมเวทมืด!

รอยยิ้มที่คาดหวังของจอมเวทมืดแข็งค้างบนใบหน้า

เขาชำเลืองมองอัศวิน โรแมนที่กำลังดิ้นรนสุดชีวิต แล้วหันกลับมาจ้องมองเกร็กนิ่งๆ แสงสว่างสีขาวทะลักลงมาจากเพดาน ทำให้เบ้าตาและใต้โหนกแก้มของเขาดูคล้ำลึก ใบหน้าผอมโซที่มีแต่หนังหุ้มกระดูกนั้น ดูคล้ายโครงกระดูกมากขึ้นทุกที

หัวใจเกร็กสั่นวูบ อีกฝ่ายเป็นจอมเวทมืดที่แข็งแกร่งกว่าเขามากนัก แค่สัตว์เลี้ยงตัวเดียวก็สามารถจัดการเขาได้แล้ว ปฏิเสธคำขอของเขาไป ตัวเอง... จะถูกมัดแล้วนำไปผ่าชำแหละหรือเปล่า? หัวใจเกร็กสั่นระรัว เหงื่อเย็นผุดซึมทั่วแผ่นหลัง แต่ก็ไม่ถอยหนี ยังคงสบตากับจอมเวทมืดไม่เลิก กำหมัดแน่น เข่าเกร็งไว้ พยายามไม่ให้ขาสั่น...

หลักการของแพทย์ต้องรักษาไว้! การที่จะผ่าตัดคนไข้ตามอำเภอใจเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว เป็นสิ่งที่ยอมรับไม่ได้เด็ดขาด!

สีหน้าของเกร็กมุ่งมั่นเกินไป และดวงตาก็ใสกระจ่างเกินไป จอมเวทมืดลินน์จ้องตากับเขาครู่หนึ่ง แล้วยักไหล่ โบกมือ แมวดำคาบอัศวินหันหลังกลับ โยนเขากลับเข้าไปในคุกกระดูกอีกครั้ง

ประตูหินปิดลง เสียงด่าทอ เสียงร้องตกใจ และเสียงโล่งอกทั้งหมดถูกปิดกั้นไว้นอกประตู จอมเวทมืดลินน์มองประตูหินแวบหนึ่ง แล้วหันมามองเกร็กอีกครั้ง  "แล้วถ้าเขาทำร้ายท่านล่ะ?!"

"ผมก็จะฆ่ากลับไป"

เกร็กตอบอย่างองอาจ หยุดครู่หนึ่ง แล้วเสริมอีกประโยค  "แต่ ผมจะไม่มีวัน ใช้วิชาแพทย์ไปทำร้ายใครเด็ดขาด"

นั่นคือคำสาบานที่ให้ไว้ตั้งแต่วันแรกที่เข้าวงการ วันที่ได้เป็นนักศึกษาแพทย์ในชาติก่อน

ลินน์เงียบไป เขามองใบหน้าเยาว์วัยที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวาของเกร็ก เหม่อลอยครู่หนึ่ง แล้วถอนหายใจ

"เมื่อก่อน ข้าเคยมีเพื่อนคนหนึ่ง... ก็คิดเหมือนท่านแบบนี้"

"แล้วตอนหลังล่ะครับ?"

"ตอนหลัง... หลังจากข้ากลายเป็นจอมเวทมืด ก็ได้แก้แค้นให้เขา"

"ขอโทษครับ"

เกร็กรีบขอโทษ คิดสักครู่ แล้วพยายามแก้ไขสถานการณ์  "งั้น การผ่าตัดเย็บเอ็น ผมทำให้ท่านดูสักครั้งไหม?  หาสัตว์มาให้ผมสักตัว ขอตัวใหญ่ๆ หน่อยก็พอครับ!"

"อ้าฮ่า!"

ลินน์หัวเราะร่า

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เกร็กก็เริ่มกระตือรือร้น ตรงหน้าเขามีแท่นที่มัดแกะมีชีวิตไว้หนึ่งตัว คุณโทรก้าไปจับมาจากที่ไหนไม่รู้ ส่งเสียงร้องแบะๆ บนโต๊ะเล็กด้านข้าง เรียงเครื่องมือผ่าตัดเป็นแถว  มีดผ่าตัดหลากหลายขนาด กรรไกรผ่าตัด ตะขอ สว่านเจาะกระดูก...

แม้ความคมของใบมีดจะบรรยายได้ยาก เรื่องการฆ่าเชื้อยิ่งไม่กล้าคิด แต่อย่างน้อยก็เป็นเครื่องมือผ่าตัดนะ! เขาได้จับมีดผ่าตัดอีกครั้ง! ความสุข +1, +1, +1...

"พวกนี้ใช้ได้ไหม?"

ลินน์มองเขาอย่างกระตือรือร้น เกร็กลูบเครื่องมือทุกชิ้นทีละอัน เงยหน้ามองเพดาน ถอนหายใจ  "ขาดของ"

"ขาดอะไรบอกมา!"

"เข็มโค้ง มีดไฟฟ้า... ช่างเถอะ เอาเหล็กร้อนๆ มาแทนก็ได้ ที่จับเข็มไม่ต้องก็ได้ เฮ้อ ไม่ชิน เอาคีมปลายแหลมมาให้ผมอีกสองอัน ถ้าไม่มีคีม ปากคีบก็ได้!"

โกนขน ทำความสะอาด เกร็กใช้มือซ้ายจับปากคีบหนีบผิวหนังที่ขาแกะ นิ้วหัวแม่มือ นิ้วกลาง และนิ้วนางจับด้ามมีดผ่าตัด นิ้วชี้กดบนสันมีด เริ่มอธิบายพร้อมกับทำ

"วิธีจับมีดแบบนี้เรียกว่าวิธีจับคันชัก ทำไมเรียกวิธีจับคันชัก?"  แย่ละ โลกนี้มีไวโอลินไหมนะ? สมองเกร็กคิดฉับไว ช่างเถอะ ไม่มีไวโอลินก็มีซอม้า ไม่มีซอม้าก็อาจจะมีซอสองสาย ยังไงทุกชนชาติในโลกก็ต้องมีเครื่องดนตรีที่ใช้คันชักกันบ้าง เกร็กทำท่าประกอบอย่างรวดเร็ว  "ก็เหมือนวิธีจับคันชักไงครับ จับมีดแบบนี้ จะมีแรงตัดมากกว่า ปกติใช้ตัดผิวหนังกับกล้ามเนื้อ..."

"จริงเหรอๆ? ขอข้าดูใกล้ๆ หน่อย..."

หัวที่มีผมรุงรังของลินน์ยื่นเข้ามา ทำให้เงามืดตกลงบนขาแกะใต้มีดของเกร็ก จนเขามองไม่เห็นอะไรเลย

"เอ่อ ถอยไปหน่อยสิครับ... เฮ้อ ยังมองไม่เห็นอยู่ดี ไฟของท่านใช้ไม่ได้เลย! จะหาไฟไร้เงามาได้ไหม?"

"อะไรนะ? มีไฟที่ไม่มีเงาด้วยเหรอ?!"

เกร็กจำต้องวางมีดผ่าตัดลง เพื่อตอบสนองความอยากรู้ของลินน์ก่อน คนหนึ่งวาดๆ เขียนๆ อีกคนตอกๆ ตีๆ วุ่นวายอยู่ประมาณหนึ่งชั่วโมง ในที่สุดไฟไร้เงาที่แปลกประหลาดที่สุดในความทรงจำของเกร็กก็ถูกสร้างขึ้นเหนือโต๊ะผ่าตัด  แขนกระดูกสี่แขนใช้กระดูกสันหลังเป็นศูนย์กลาง ไขว้กันเป็นกากบาท มือทั้งสี่ข้างจับกระดูกซี่โครงข้างละสองอัน ประกอบกันเป็นวงกลมใหญ่ขนาดสองคนโอบ ในวงกลมแขวนมือกระดูกอยู่นับสิบ แต่ละมือถือแท่งเรืองแสงที่ถูกเสกไว้

เกร็ก  "..."

ก็ดีนะ อย่างน้อยแสงสว่างก็ได้ตามต้องการ และมือกระดูกที่ถือแท่งเรืองแสงห้อยลงมา ยังไงก็ปรับทิศทางได้สะดวก...

เขาผ่าตัดอย่างสนุกสนานทั้งคืนภายใต้ไฟไร้เงา ตัดเอ็น ใช้ปากคีบดึงเอ็นที่หดกลับเข้าไปในกล้ามเนื้อออกมา ยืด ตกแต่งรูปร่าง ใช้เวทมนตร์รักษา ผ่าต่อ เย็บต่อ สุดท้าย ก็ฆ่าแกะตัวน่าสงสารนั่น แล้วสองคนหนึ่งแมวก็กินน้ำซุปแกะกันอย่างเอร็ดอร่อย

เช้าวันรุ่งขึ้น เกร็กถือกระเป๋าหนังสองใบ ถูกจอมเวทมืดส่งออกมาอย่างไม่เต็มใจนัก

ใบหนึ่งคือเครื่องมือผ่าตัดที่ใช้ไปก่อนหน้านี้ อีกใบหนึ่งมีค่ามากกว่า วางเรียงอยู่ในช่องบุกำมะหยี่สีแดง แวววาวใส ล้วนเป็นแก้ว

บีกเกอร์ ขวดรูปชมพู่ เบ้าหลอม เครื่องคน ตาชั่ง...

เป็นชุดอุปกรณ์การปรุงยาพื้นฐาน

ในกล่องไม่มีสมุนไพรหรือผง แต่เพียงแค่ชุดอุปกรณ์การปรุงยานี้ก็มีราคาแพงมากแล้ว เกร็กรู้สึกไม่สบายใจ

"แพงเกินไปแล้วครับ"

"ไม่หรอก นี่ไม่ใช่อะไรเลย เพื่อนข้า " จอมเวทมืดส่ายหัวแรงๆ

"ในหมู่จอมเวทมีสุภาษิตอยู่ว่า ไม่มีความรู้ใดที่ไร้ค่า เมื่อคืนท่านแบ่งปันความรู้มากมายให้ข้า โปรดอนุญาตให้ข้าแบ่งปันบางสิ่งกับท่านบ้าง ของเล็กน้อยพวกนี้ "

เขาโบกแขนเป็นวงกลมใหญ่เหนือกระเป๋าหนัง  "จอมเวททุกคนควรมีสักชุด! ทุกคน! เพื่อนรัก เชื่อข้าเถอะ ถ้าท่านเข้าร่วมสำนักของพวกเรา อุปกรณ์ที่จะได้รับนั้นประณีตกว่านี้มากนัก!"

ประณีตกว่านี้?

มีกล้องจุลทรรศน์ไหม? มีเครื่องปั่นเหวี่ยงไหม? มีเครื่องวัดแสงอัลตราไวโอเลตไหม? ถ้าไม่มีจริงๆ ขอแค่ปิเปตต์สักอันก็ยังดี!

เกร็กบ่นในใจ เมื่อไม่มีอะไรเลย เขาก็ต้องหาทางสะสมเอง เมื่อเทียบกันแล้ว การเข้าร่วมสำนักที่ตนสนใจ ดูจะสำคัญกว่า

ตู้อบฆ่าเชื้อของผม จานเพาะเชื้อ อุปกรณ์แยก บริสุทธิ์ วิเคราะห์และสังเคราะห์ยา เครื่องเอกซเรย์ อัลตราซาวด์ เอ็มอาร์ไอ...

สำนักธาตุ สำนักปรุงยา ฝากความหวังไว้กับพวกท่านแล้ว!

เกร็กจมอยู่ในความหวังอันงดงาม จอมเวทมืดลินน์เดินข้างๆ เขา พูดชักชวนไม่หยุด พลางมองเกร็กและกระเป๋าในมือเขาสลับกัน ราวกับอยากจะลากทั้งคนทั้งกระเป๋ากลับหนองกาดำ  "เพื่อนรัก ท่านแน่ใจจริงๆ หรือที่ไม่คิดจะเข้าร่วมสำนักของพวกเรา? จริงๆ นะ แค่ท่านพยักหน้า ข้าจะพาท่านกลับไปพบอาจารย์ของข้าทันที รับรองว่าท่านจะได้รับการปฏิบัติเยี่ยงจอมเวทอย่างเป็นทางการ! ท่านต้องรู้ว่า ถึงจะมีจดหมายแนะนำจากข้า แต่ไปที่หอคอยเวทในเมือง ท่านก็ต้องเริ่มจากการเป็นศิษย์ฝึกหัด..."

"แต่ผมสนใจจอมเวทธาตุจริงๆ นะครับ..."

* ปิเปตต์ คือ อุปกรณ์ทางเคมีที่ใช้ในการตวง-วัดปริมาณสารที่เป็นของเหลว มีสเกล