ตอนที่ 160

ตอนที่ 160

กฎ?

หวังชิงซงหัวเราะเยาะ

กฎมีไว้สำหรับคนธรรมดา

“แต่ถ้าคุณชายหวังช่วย ก็คงจะทำเรื่องได้ครับ” รองครูใหญ่ยิ้ม

หวังชิงซงไม่ได้พูดอะไร

แต่รองครูใหญ่เข้าใจทันที

สีหน้าจริงจังเปลี่ยนไป มองไปที่หลี่อี้เฟยกับพ่อแม่ ยิ้ม พูดว่า “เชิญพวกคุณมาทางนี้ ผมจะทำให้เดี๋ยวนี้แหละ”

หลี่อี้เฟยฟังแล้วก็ไม่ได้พูด แต่ส่งสายตาไปที่หวังชิงซง

หวังชิงซงพยักหน้าเบาๆ

หลี่อี้เฟยถึงได้เดินตามรองครูใหญ่ไป

ตอนทำเรื่อง รองครูใหญ่พูดว่า “ถ้าไม่ใช่คุณชายหวังช่วย พวกคุณคงดรอปเรียนไม่ได้”

การดรอปเรียนไม่ใช่ว่าอยากดรอปก็ดรอปได้

แต่ถ้ามีเส้นสาย ก็ทำได้ง่าย

กฎมีไว้สำหรับคนธรรมดา

แค่หวังชิงซงพูด กฎก็กลายเป็นเรื่องตลก

หลี่อี้เฟยไม่ได้พูดอะไร แต่ในใจตกใจในตัวตนของศิษย์พี่หวัง

ในขณะเดียวกัน ก็รู้สึกขอบคุณศิษย์พี่หวัง

พ่อแม่ของหลี่อี้เฟยยิ่งตกใจ

เรื่องที่พวกเขาทำไม่ได้ อีกฝ่ายแค่พูดก็ทำได้ จะไม่ให้พวกเขาตกใจได้ไง?

ทำเรื่องเสร็จ ระหว่างทางกลับบ้าน พ่อของหลี่อี้เฟยถามว่า

“เมื่อกี้คนที่ชื่อคุณชายหวังเป็นใคร? ทำไมถึงช่วยพวกเรา?”

หลี่อี้เฟยฟังแล้วก็เชิดหน้า พูดอย่างภาคภูมิใจ “นั่นคือศิษย์พี่หวังของผม เขาเรียนแพทย์กับอาจารย์ เป็นศิษย์พี่ใหญ่สายแพทย์ เขามีเส้นสายเยอะ ได้ยินมาว่าเป็นคนตระกูลหวังในปักกิ่ง”

ตระกูลหวังในปักกิ่ง?

ถึงจะเป็นแค่คนธรรมดา พ่อแม่ของหลี่อี้เฟยก็เคยได้ยินชื่อเสียงของตระกูลหวัง

นั่นเป็นหนึ่งในตระกูลใหญ่ของประเทศ

มิน่าล่ะรองครูใหญ่ถึงเปลี่ยนท่าทีเร็วขนาดนั้น

ที่แท้ก็เป็นคุณชายตระกูลหวัง

แถมคุณชายคนนี้ ยังเป็นศิษย์พี่ใหญ่ที่เรียนแพทย์กับคุณหมอหลี่

ก็คือศิษย์พี่ของลูกชายพวกเขา

ทำให้พวกเขารู้สึกตื่นเต้น

มีเส้นสายแบบนี้ พวกเขาก็รู้สึกภูมิใจ

“ลูกชาย ต่อไปก็อยู่กับศิษย์พี่หวังให้ดีๆ รู้ไหม?” พ่อแม่ของหลี่อี้เฟยพูด

หลี่อี้เฟยยิ้ม “วางใจได้ พวกเราพี่น้องรักกันดี อีกอย่าง พวกเราไม่ได้เรียนสายเดียวกัน ก็เลยไม่มีการแข่งขัน แถมศิษย์พี่หวังยังเป็นคนดี ถ้าพวกเราพี่น้องมีปัญหา เขาก็จะเป็นคนช่วย”

พอได้ยิน ทั้งสองคนก็โล่งใจ ในขณะเดียวกันก็ยิ่งเคารพหลี่เหิง

การที่ลูกชายได้เป็นลูกศิษย์คุณหมอหลี่ เป็นบุญวาสนาจริงๆ

เดินลงมาจากตึก ก็เห็นหวังชิงซงยืนพิงรถเบนท์ลีย์อยู่ไกลๆ หลี่อี้เฟยกับพ่อแม่ก็รีบเดินเข้าไป

หวังชิงซงยิ้ม “ทำเรื่องเสร็จแล้วเหรอ?”

“เสร็จแล้วครับ!” หลี่อี้เฟยพยักหน้า

หวังชิงซงตอบรับในลำคอ เปิดประตูรถ พูดว่า “ขึ้นรถ ฉันจะพาเธอไปรู้จักเพื่อนร่วมทีม”

เพื่อนร่วมทีม?

หาเพื่อนร่วมทีมให้เร็วขนาดนี้?

หลี่อี้เฟยดีใจมาก

พ่อแม่ของหลี่อี้เฟยโบกมือ “พวกเราไม่ไปแล้ว พวกเธอไปกันเถอะ อี้เฟย อยู่ข้างนอกก็เชื่อฟังศิษย์พี่ อย่าซน รู้ไหม?”

หลี่อี้เฟยพูดอย่างไม่อยากฟัง “รู้แล้วครับพ่อแม่!”

พ่อแม่ของหลี่อี้เฟยฟังแล้วก็ยิ้มอย่างจนใจ ลูกชายของพวกเขาดีทุกอย่าง ก็แค่ไม่ค่อยสุขุม

ในรถ

ทั้งสองคนคุยกัน

“ศิษย์พี่หวัง ตอนนี้เราจะไปไหน?”

“ไปหาเพื่อนร่วมทีมของเธอ”

“พวกเขาเป็นใครเหรอครับ?”

“ไปแล้วเธอก็รู้เอง”

ไม่นาน พวกเขาก็มาถึงที่หมาย

นี่คือสโมสรฟุตบอล

ปกติสโมสรแห่งนี้ค่อนข้างเงียบ แต่วันนี้กลับคึกคักมาก

หวังชิงซงพึ่งลงมาจากรถ ผู้ชายวัยกลางคนใส่สูทหลายคนก็เข้ามาต้อนรับด้วยรอยยิ้ม

“คุณชายหวัง ในที่สุดท่านก็มา!”

“ใช่แล้วครับ คุณชายหวังมาที่สโมสรของเรา เป็นเกียรติของพวกเรามาก”

“คุณชายหวัง พวกเราทำตามที่ท่านสั่งแล้ว ยุบทีมของสโมสรพวกเรา เอานักเตะที่เก่งที่สุด มารวมกันเป็นทีมใหม่ รอท่านมาตรวจสอบ”

พวกนี้เป็นเจ้าของสโมสรฟุตบอลในเมืองใหญ่

ปกติ 1 ปีก็ไม่ค่อยได้เจอกัน แต่ครั้งนี้กลับมาพร้อมหน้า

บางคนยังบินมาจากต่างเมือง เพื่อมาเจอหวังชิงซง

หวังชิงซงมีสีหน้าสงบ “ไม่ต้องพูดมาก เข้าไปกันเถอะ”

“ครับๆๆ เชิญท่านทางนี้”

ตอนนั้นเอง ก็มีคนเห็นหลี่อี้เฟยที่ยืนอยู่ข้างหลังหวังชิงซง ถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น “คุณชายหวัง น้องชายคนนี้คือ?”

หวังชิงซงพูดอย่างใจเย็น “ศิษย์น้องผม!”

แค่ 3 คำ แต่ทำให้ทุกคนตกใจ มีสีหน้าอิจฉา

ในฐานะคนในวงการ พวกเขารู้ดีว่าหวังชิงซงมีเส้นสาย ถ้าเป็นหวังชิงซงคนเดิม พวกเขาก็ไม่ต้องมาเอาใจขนาดนี้

แต่ตั้งแต่หวังชิงซงเป็นลูกศิษย์หลี่เหิง ตำแหน่งของเขาก็สูงขึ้นในตระกูลหวัง เหมือนจะกลายเป็นทายาทตระกูลหวังคนต่อไปแล้ว

เรียกได้ว่า ตัวตนของหวังชิงซงเปลี่ยนไปมาก

คนที่เปลี่ยนเขาคือการเป็นลูกศิษย์หลี่เหิง

จะเห็นได้ว่า การเป็นลูกศิษย์หลี่เหิงมีค่าแค่ไหน

ส่วนเด็กหนุ่มคนนี้ กลับเป็นลูกศิษย์หลี่เหิง แถมยังเป็นลูกศิษย์ที่พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อน

หรือว่าพึ่งรับมา?

อีกอย่าง คนที่หวังชิงซงเรียกว่าศิษย์น้อง ต้องเป็นศิษย์เอกแน่ๆ ต้องเอาใจหน่อยแล้ว

ทุกคนก็เลยยิ้ม

“สมกับเป็นศิษย์น้องคุณชายหวัง ดูสง่ามาก!”

“การได้เป็นลูกศิษย์คุณหมอหลี่ เป็นศิษย์ร่วมอาจารย์กับคุณชายหวัง เห็นได้ชัดว่าต้องมีความพิเศษ”

“.........”

ทุกคนเลียแข้งเลียขา ทำให้หลี่อี้เฟยที่ยังเด็ก ยิ้มจนตาหยี

หวังชิงซงกระแอม ทุกคนก็เงียบลงทันที

เขาเดินไปข้างหน้า ทุกคนก็รีบเดินตาม

.........

ในสนามฟุตบอล

ผู้ชายวัยกลางคนพุงพลุ้ยแนะนำ

“คุณชายหวัง นี่เป็นนักเตะที่เก่งที่สุด ที่เรายุบทีมมา แค่สร้างทีม ฝึกฝนกันสักพัก ก็แข่งได้เลย”

หวังชิงซงกับหลี่อี้เฟยมองไปที่นักเตะ

มีทั้งหมด 22 คน รวมตัวจริงกับตัวสำรอง

นักเตะพวกนั้นก็มองดูหลี่อี้เฟย

พวกเขารู้เรื่องการสร้างทีมใหม่จากเจ้าของทีมแล้ว แต่ไม่มีผู้รักษาประตู

พอรู้ว่าพวกเขาต้องมาเป็นลูกน้องหลี่อี้เฟย พวกเขาก็ไม่พอใจ

โดยเฉพาะพอเห็นว่าหลี่อี้เฟยเป็นแค่เด็กหนุ่ม ก็ยิ่งดูถูกเขา

ในสายตาพวกเขา นี่คงเป็นคุณชายที่ไหนที่อยากเล่นบอล เลยมาแกล้งนักกีฬาแบบพวกเขา

ดังนั้น ท่าทีของพวกเขาก็เลยไม่ค่อยดี

โดยเฉพาะหัวหน้าทีม ยิ่งมีท่าทางดูถูก