บทที่ 44 ควรให้ข้าผู้นี้เป็นผู้ขัดเกลา
ขณะที่พูด หลี่มู่กระพริบตา เขาย่อมรู้ว่านางคิดอะไรอยู่!
ไม่เช่นนั้น เหตุใดรองหัวหน้าหอโอสถคนอื่น ๆ นางไม่ไปหา กลับเลือกมาหาหยางเสวี่ย? นั่นก็เพราะหยางเสวี่ยเป็นอาจารย์ของนาง!
หากให้พูดตรง ๆ พรสวรรค์ด้านการหลอมโอสถของหลันอิ๋งสูงกว่าหลี่มู่นิดหน่อย เพียงแต่นางเป็นคนที่ใจร้อนและไม่ค่อยมั่นคง นั่นจึงทำให้นางก้าวหน้าในวิถีโอสถได้ช้ากว่าเขา
เมื่อคิดเช่นนี้ เขาก็อดหงุดหงิดไม่ได้ อาจารย์ของเขาเคยเป็นรองหัวหน้าหอโอสถมาก่อน แต่ได้ล่วงลับไปหลายปีแล้ว นั่นก็เป็นหนึ่งในเหตุผลที่เขาไม่อยากอยู่ในหอโอสถอีก
เมื่ออาจารย์ของเขายังอยู่ เขามีหน้าที่เพียงแค่หลอมโอสถ ทุกอย่างอาจารย์จะคอยดูแลให้
แต่เมื่ออาจารย์จากไปแล้ว เขาก็เพิ่งเข้าใจว่า ที่แท้ดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ก็เป็นเพียงสังคมหนึ่ง ที่ไม่ใช่สถานที่ที่เขาจะทำอะไรก็ได้ดั่งใจ
ขณะที่เขากำลังเหม่อลอย ประตูตำหนักเบื้องหน้าก็ค่อย ๆ เปิดออก กลิ่นหอมของโอสถลอยออกมาจนทำให้จิตใจของทั้งสองสดชื่นขึ้น ระดับพลังที่ชะงักงันมานานก็มีแนวโน้มจะพัฒนาไปข้างหน้า
“อาจารย์~”
หลันอิ๋งเบิกตากว้าง มองไปยังสตรีวัยกลางคนร่างสูงโปร่งที่ยืนอยู่หน้าตำหนัก!
หากความงามของหลันอิ๋งเป็นแบบสดใส ตรงไปตรงมา เปี่ยมด้วยพลังและความองอาจของนักสู้แล้ว ความงามของอาจารย์นางก็คือความสง่างาม สุขุมราวกับสามารถรับมือกับทุกสิ่งได้อย่างสงบไร้ความหวั่นไหว
“เด็กน้อย เจ้านึกอะไรขึ้นมาถึงได้มาหาข้า?”
หยางเสวี่ยเหลือบมองหลี่มู่แวบหนึ่งก่อนจะหันไปมองหลันอิ๋ง
“เจ้าพูดเถอะ”
หลันอิ๋งหันไปส่งสายตาให้หลี่มู่
“เป็นเช่นนี้ หัวหน้าหอโอสถหยาง”
หลี่มู่เล่าเรื่องราวตั้งแต่ที่เขาได้รับโอสถจากผู้อาวุโสเซียว จนกระทั่งทั้งเขาและหลันอิ๋งถูกผู้อาวุโสเซียวไล่ออกมา
เมื่อได้ฟัง หยางเสวี่ยเผยแววสนใจขึ้นมาเล็กน้อย
ตามที่หลี่มู่กล่าวมา หากสามารถหลอมโอสถสามพลังสร้างรากฐานที่สมบูรณ์แบบออกมาได้ทั้งที่มีระดับพลังเพียงแค่ผิวทองแดงเช่นนี้ นับว่าเป็นพรสวรรค์อันล้ำค่าที่อยู่ในหอคัมภีร์จริง ๆ เป็นการสูญเสียโดยแท้!
ที่สำคัญ หากได้ผ่านการขัดเกลาของนางแล้ว อีกฝ่ายมีโอกาสสูงที่จะก้าวล้ำหน้าหลันอิ๋งไปอีก!
อย่างน้อยที่สุด ก็ต้องมีค่าตัวเทียบเท่าหลันอิ๋งสองคน!
นางย่อมรู้ดีว่าศิษย์ของตนมีนิสัยอย่างไร
ขณะที่หลันอิ๋งยังไม่รู้ตัวเลยว่า ตัวเองกลายเป็นหน่วยวัดในสายตาของอาจารย์ไปแล้ว และนางก็ไม่รู้ด้วยว่า หยางเสวี่ยเริ่มมีความคิดอยากดึงฉินเฟิงมาอยู่ฝ่ายตน!
ก่อนหน้านี้หลันอิ๋งและหลี่มู่ได้ตกลงกันว่า หากอาจารย์สามารถนำฉินเฟิงกลับมาได้ พวกเขาทั้งสองจะช่วยกันสอนเขาหลอมโอสถ และแข่งกันดูว่าใครจะสามารถฝึกเขาให้หลอมโอสถได้ดีกว่ากัน
หากหลันอิ๋งรู้ความคิดของอาจารย์ตนเอง นางคงเสียใจที่เป็นคนมาบอกเรื่องนี้แน่
ในตอนแรกยังเป็นศิษย์นางอยู่ดี ๆ แต่พอวนไปวนมากลับกลายเป็นศิษย์น้องไปเสียได้!?
“เรื่องนี้ ข้ารับรู้แล้ว”
“แต่หากจะให้ผู้อาวุโสเซียวปล่อยตัวฉินเฟิงไป แค่ข้าคนเดียวคงไม่พอ”
หยางเสวี่ยรู้ดีถึงนิสัยของผู้อาวุโสเซียว สถานะของนางต่ำกว่าอีกฝ่ายหนึ่งขั้น ไม่อาจเรียกร้องให้เขาเห็นแก่หน้าได้
แม้ว่าผู้หลอมโอสถในหอโอสถจะเป็นผู้ที่ได้รับการเคารพในดินแดนศักดิ์สิทธิ์เก้าเมฆา แต่ก็ยังมีบางคนที่ไม่สามารถใช้อำนาจบีบบังคับได้ เพราะสุดท้ายแล้ว ผู้หลอมโอสถเหล่านี้ก็ยังต้องพึ่งพาหอคัมภีร์
ทุกฝ่ายต่างต้องพึ่งพากันและกัน นี่คือข้อตกลงที่ต่างเคารพกัน
“อาจารย์ เช่นนั้นท่านแค่หาตัวรองหัวหน้าหอคนอื่น ๆ มาร่วมมือกันก็น่าจะพอแล้วไม่ใช่หรือ?”
“ถ้าพวกท่านรวมตัวกัน ผู้อาวุโสเซียวก็คงต้องยอมให้หน้าบ้างใช่ไหม?”
หลันอิ๋งและหลี่มู่สบตากัน ก่อนจะรู้สึกสิ้นหวังขึ้นมาทันที
“ต่อให้รองหัวหน้าหอโอสถรวมตัวกันก็ยังไม่พอ อย่างไรก็ตาม ข้าสามารถไปพูดกับหัวหน้าหอโอสถได้ ให้ท่านเป็นคนออกหน้า”
“หากเป็นหัวหน้าหอโอสถออกหน้า ผู้อาวุโสเซียวก็คงต้องให้เกียรติบ้าง เรื่องแค่ผู้พิทักษ์หอคนหนึ่ง ไม่น่าถึงกับต้องขัดแย้งกับหัวหน้าหอโอสถ”
คำพูดของหยางเสวี่ยทำให้ทั้งสองดวงตาเป็นประกายทันที
หากหัวหน้าหอโอสถลงมือเอง งานนี้ไม่มีพลาดแน่!
จากนั้น หยางเสวี่ยพาทั้งสองเดินไปยังส่วนลึกที่สุดของหอโอสถ ซึ่งเต็มไปด้วยหมอกควันลึกลับ
นางร่ายอาคมด้วยมืออย่างต่อเนื่อง ทันใดนั้น ตราผนึกมากมายก็ปรากฏขึ้นกลางอากาศ!
ม่านหมอกแห่งความสับสนวุ่นวาย เมื่อได้รับอาคมตราผนึกเหล่านั้น ก็เริ่มพลุ่งพล่านและแยกออกเป็นสองฝั่ง ในพริบตา ปรากฏเป็นดินแดนสวรรค์อันงดงามราวกับดินแดนลับแลที่ซ่อนเร้นจากโลกภายนอก
หลันอิ๋งและหลี่มู่มองภาพเบื้องหน้าด้วยสายตาตื่นตะลึง แม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาเห็น แต่ทุกครั้งที่ได้พบ ก็ยังคงรู้สึกตกตะลึงไม่เปลี่ยน ที่สำคัญคือ ทุกครั้งที่มาที่นี่ ทิวทัศน์ที่ปรากฏก็มักจะแตกต่างกันไปเสมอ
“อา~ หยางเสวี่ย แล้วก็พวกเจ้าสองคน มาทำไมกัน?”
เสียงอ่อนโยนดังขึ้น พร้อมกันนั้น ร่างของทั้งสามก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าชายหนุ่มผู้หนึ่ง
เขามีเรือนผมยาวสีเงินเป็นประกาย ดวงตาคมกริบจับจ้องพวกเขาด้วยความสงบเยือกเย็น
หลี่มู่และหลันอิ๋งต่างรู้สึกตัวแข็งทื่อไปทั้งร่าง แม้ว่าหัวหน้าหอโอสถจะเพียงแค่ปรายตามองพวกเขา แต่กลับให้ความรู้สึกราวกับถูกมองทะลุปรุโปร่งไปหมดสิ้น
ระดับพลังเช่นนี้ แตกต่างจากหยางเสวี่ยโดยสิ้นเชิง
“เรื่องเป็นเช่นนี้ ท่านหัวหน้าหอโอสถ”
หยางเสวี่ยกล่าวขึ้น ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ซุนชิงเฟิง หัวหน้าหอโอสถฟัง ขณะที่หลี่มู่ก็ช่วยเสริมรายละเอียด
เมื่อได้ฟังจบ แววตาของซุนชิงเฟิงฉายแววประหลาดใจ
เขาไม่ได้แปลกใจที่ฉินเฟิงสามารถหลอมโอสถสามพลังสร้างรากฐานที่สมบูรณ์แบบได้ทั้งที่มีระดับพลังเพียงผิวทองแดง สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจคือ เหตุใดบุคคลเช่นนี้จึงถูกส่งไปอยู่ที่หอคัมภีร์แทนที่จะมาสังกัดหอโอสถตั้งแต่แรก
เมื่อถูกถามเช่นนั้น สามคนก็รู้สึกกระอักกระอ่วนไปชั่วขณะ
หลี่มู่ได้หาข้อมูลเพิ่มเติมมาบ้างภายในไม่กี่วันที่ผ่านมา เขาพบว่า ในตอนที่มีการแบ่งสาย ฉินเฟิงไม่ได้ถูกคัดเลือกเข้าสู่หอโอสถ หออาวุธ หอยันต์ หรือหอค่ายกล เนื่องจากเขาไม่มีพรสวรรค์ด้านการหลอมโอสถ การสร้างอาวุธ การวาดยันต์ หรือการจัดตั้งค่ายกล
จากนั้น เนื่องจากระดับพลังของเขาต่ำเกินไป หุบเขาวิญญาณก็ปฏิเสธที่จะรับเขาเช่นกัน
ยิ่งไปกว่านั้น บิดามารดาของเขาก็เสียชีวิตในระหว่างปฏิบัติภารกิจ ทำให้เขาไม่เพียงไร้ญาติขาดมิตรในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ แต่ยังเผชิญกับการถูกขับออกจากที่นี่อีกด้วย
สุดท้าย ในช่วงเวลานั้น ผู้พิทักษ์หอคนก่อน หวังเฉิน ได้ยื่นมือเข้ามารับตัวเขาไว้และนำเขาเข้าสู่หอคัมภีร์
เมื่อได้ฟังคำอธิบายนี้ ทั้งสามก็เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดในที่สุด
“ที่แท้ เจ้าเด็กนั่นก็มีอดีตเช่นนี้ มิน่าถึงไม่อยากออกจากหอคัมภีร์”
“ท้ายที่สุดแล้ว ผู้พิทักษ์หอคนก่อนคงมีบุญคุณต่อเขาอย่างมาก”
“การรู้คุณคนและไม่ย่อท้อต่อโชคชะตา นับเป็นคุณสมบัติที่สำคัญมาก ซึ่งศิษย์ของหอโอสถควรมี”
“ช่างเถิด ข้าจะไปเจรจากับเจ้าเซียวเฒ่าดู ให้เขาส่งตัวเด็กนั่นมาที่นี่”
“อย่างไรเสีย เขาก็คงต้องให้ข้าหน้าบ้างกระมัง!”
ซุนชิงเฟิงหัวเราะพลางลุกขึ้นยืน การกระทำนี้ทำให้สามคนตื่นเต้นขึ้นมาทันที โดยเฉพาะหลี่มู่และหลันอิ๋งที่สบตากันด้วยความยินดี
หากหัวหน้าหอโอสถลงมือเอง ครั้งนี้ต้องสำเร็จแน่!
เมื่อคิดว่าตนเองกำลังจะได้สอนฉินเฟิงหลอมโอสถ สายตาของทั้งสองก็เปล่งประกายด้วยความคาดหวัง
ส่วนหยางเสวี่ยที่ยืนอยู่ข้าง ๆ นั้นกลับไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ลอบยิ้มอยู่ในใจ เพราะหากพูดตอนนี้ อาจทำลายกำลังใจของทั้งสองได้
สุดท้ายแล้ว เมื่อฉินเฟิงเข้ามาอยู่ในหอโอสถ หัวหน้าหอโอสถก็ไม่ได้รับศิษย์อยู่แล้ว
ดังนั้น คนที่จะได้รับสิทธิ์ในการขัดเกลาอัญมณีล้ำค่านี้ก็คือ นางเอง!
ไม่มีทางปล่อยให้หลันอิ๋งที่ไม่รอบคอบมาดูแลได้แน่!
