บทที่ 37 : คุณลุงหลี่

"ท่านรองผู้อำนวยการ พูดจริงหรือครับ?"

ไป๋ปิงและเยี่ยวชิวต่างตะลึง รู้สึกเชื่อยาก

"อะไรกัน หัวหน้าไป๋คิดว่าฉันพูดเล่นหรือ?" กัวต้าหนูยิ้มถาม

"ก็ไม่ใช่อย่างนั้น แค่รู้สึกว่ามันกะทันหันไปหน่อย"

เมื่อไม่นานมานี้ ไป๋ปิงยังตั้งใจไปขอร้องกัวต้าหนูเรื่องบรรจุเยี่ยวชิว แต่กลับโดนปฏิเสธทันที

แต่ตอนนี้ กัวต้าหนูกลับจะให้โควตาบรรจุกับเยี่ยวชิว มันช่างแปลกจริงๆ!

กัวต้าหนูอธิบาย "หลังจากที่หัวหน้าไป๋มาหาฉันคราวที่แล้ว ฉันก็ดูประวัติน้องเยี่ยวอย่างละเอียด ตั้งแต่เข้าโรงพยาบาล น้องเยี่ยวทำงานหนัก ขยันขันแข็ง ไม่กลัวเหนื่อยไม่กลัวยาก คนหนุ่มแบบนี้ถ้ายังไม่ได้บรรจุ คนอื่นก็ยิ่งไม่มีสิทธิ์"

"เพราะเหตุนี้ วันนี้ผมจึงเสนอในที่ประชุมฝ่ายบริหารว่า จะให้โควตาบรรจุเพียงหนึ่งเดียวของแผนกศัลยกรรมปีนี้กับเยี่ยวชิว และได้รับความเห็นชอบเป็นเอกฉันท์"

กัวต้าหนูพูดอย่างจริงจัง "น้องเยี่ยว ต่อไปนี้เธอก็เป็นสมาชิกอย่างเป็นทางการของแผนกศัลยกรรม ต้องตั้งใจทำงาน ทุ่มเทกำลังความสามารถ พยายามสร้างคุณประโยชน์ให้กับวงการศัลยกรรมของเรา"

"ขอบคุณท่านรองผู้อำนวยการครับ ผมจะตั้งใจทำงานอย่างแน่นอน" เยี่ยวชิวตอบอย่างสุภาพ

เขารู้สึกว่าเรื่องนี้คงไม่ง่ายอย่างที่เห็น

"ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก ขอบคุณหัวหน้าไป๋สิ! ถ้าไม่ใช่เพราะหัวหน้าไป๋มาบอกสถานการณ์ของเธอ ฉันก็ไม่รู้ว่าแผนกศัลยกรรมของเรามีคนเก่งแบบเธออยู่" กัวต้าหนูเปลี่ยนน้ำเสียง "แน่นอน ฉันก็ช่วยเล็กๆ น้อยๆ ด้วย"

"การที่ท่านรองผู้อำนวยการให้โอกาสผม ผมจะจำไว้ในใจ ถ้ามีโอกาสในภายหน้า ผมจะต้องตอบแทนท่านให้ดี" เยี่ยวชิวพูด

กัวต้าหนูทำหน้าจริงจัง "น้องเยี่ยว ที่เธอพูดเป็นความจริงหรือ?"

"แน่นอนครับ"

"งั้นไม่ต้องรอถึงวันหน้า ตอบแทนฉันตอนนี้เลย!"

เยี่ยวชิวตะลึงอีกครั้ง

ผมแค่พูดตามมารยาท คุณดันจริงจังซะงั้น?

หน้าด้านชะมัด!

"ไม่ทราบว่าท่านรองผู้อำนวยการต้องการให้ผมทำอะไรครับ?" เยี่ยวชิวถาม

กัวต้าหนูยิ้มพูด "ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แค่มีเรื่องเล็กๆ อยากให้เธอช่วย"

"ท่านว่ามาครับ"

"เป็นอย่างนี้ เธอมีฝีมือช่วยคนตายให้ฟื้น ฉันจึงอยากขอให้เธอช่วยรักษาคุณลุงหลี่ที่ห้องพิเศษหน่อย"

พอกัวต้าหนูพูดจบ สีหน้าไป๋ปิงก็เปลี่ยนไป รีบพูดว่า "ท่านรองผู้อำนวยการ ท่านคิดสูงไปแล้ว จริงๆ แล้วเยี่ยวชิวไม่ได้มีฝีมือช่วยคนตายให้ฟื้นหรอก แค่โชคดีช่วยคนไข้ไว้ได้เท่านั้น ส่วนคุณลุงหลี่ เกรงว่าเยี่ยวชิวคงช่วยอะไรไม่ได้"

"หัวหน้าไป๋ คุณต้องมีความเชื่อมั่นในลูกน้องสิ ผมเชื่อว่าน้องเยี่ยวทำได้ อีกอย่าง ท่านหลี่ถามถึงเรื่องนี้แล้ว ผมรับปากท่านไปว่าเยี่ยวชิวต้องรักษาคุณลุงหลี่ได้แน่นอน"

สีหน้าของไป๋ปิงเคร่งเครียดขึ้น

เยี่ยวชิวก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดา จึงถาม "หัวหน้าครับ คุณลุงหลี่เป็นโรคอะไรครับ?"

"คุณลุงหลี่เป็นผักอยู่บนเตียงมาห้าปีแล้ว" ไป๋ปิงตอบ

อะไรนะ เป็นผัก?

จะรักษายังไง?

คนไข้เป็นผักไม่เหมือนโรคอื่น โรคอื่นยังพอรักษาตามอาการได้ แม้รักษาไม่หาย ก็ยังพอรู้ว่าต้องทำอย่างไร แต่คนไข้เป็นผักไม่เหมือนกัน

การเป็นผักถือเป็นโรคที่รักษายาก บางคนถึงกับกลายเป็นผักโดยไม่ทราบสาเหตุ หมอก็ไม่รู้จะเริ่มรักษาจากตรงไหน

และจากประสบการณ์ทางการแพทย์ การรักษาคนไข้เป็นผักไม่เพียงยากมาก แต่ผลการรักษาก็แย่มากด้วย

เยี่ยวชิวจ้องกัวต้าหนู ในใจด่า คุณคิดว่าผมเป็นเทวดาหรือไง คนไข้เป็นผักจะรักษาได้ยังไง?

กัวต้าหนูยิ้มพูด "น้องเยี่ยว ในเมื่อเธอมีฝีมือช่วยคนตายให้ฟื้น การรักษาคนไข้เป็นผักคงเป็นเรื่องง่ายสำหรับเธอสินะ!"

"ท่านรองผู้อำนวยการ ผมก็แค่คนธรรมดา ไม่ได้มีฝีมือช่วยคนตายให้ฟื้นหรอก อย่าฟังคนอื่นพูดมั่วไปหมด ส่วนคุณลุงหลี่ เกรงว่าผมคงรักษาไม่ได้"

"น้องเยี่ยว เธอทำให้ฉันลำบากใจนะ ฉันรับปากท่านหลี่ไปแล้วว่าเธอรักษาคุณลุงหลี่ได้" กัวต้าหนูพูดต่อ "เธอยังไม่รู้หรอกว่า ลูกชายคนโตของคุณลุงหลี่ หลี่เสี่ยงหยาง เป็นหัวหน้าตำรวจเมืองเจียงโจว"

บ้าเอ๊ย!

เยี่ยวชิวแทบจะด่ากัวต้าหนูออกมา

"แถมผมยังบอกเรื่องที่จะบรรจุเธอให้ท่านหลี่รู้ด้วย ท่านบอกว่า ถ้าเธอรักษาคุณลุงหลี่ได้ ท่านจะตอบแทนเธอเป็นอย่างดี"

"แล้วถ้ารักษาไม่ได้ล่ะครับ?"

"ผมเชื่อว่าเธอต้องรักษาได้แน่"

เยี่ยวชิวพูด "ท่านรองผู้อำนวยการ ท่านก็รู้ว่าพวกเราเป็นหมอไม่ใช่เทวดา ไม่ใช่ว่าจะรักษาโรคได้ทุกอย่าง โดยเฉพาะโรคยากๆ อย่างคนไข้เป็นผัก"

กัวต้าหนูเก็บรอยยิ้มบนใบหน้า พูดว่า "น้องเยี่ยว ฉันหวังว่าเธอจะรักษาคุณลุงหลี่ให้ได้ ไม่งั้นเรื่องบรรจุของเธออาจมีปัญหา"

"ท่านรองผู้อำนวยการ เรื่องบรรจุของเยี่ยวชิวไม่ได้ผ่านที่ประชุมฝ่ายบริหารแล้วหรือคะ? ทำไมจะมีปัญหาได้?" ไป๋ปิงถามอย่างงุนงง

กัวต้าหนูตอบ "ท่านหลี่รักพ่อมาก ห้าปีที่คุณลุงหลี่หมดสติ ไม่ว่างานจะยุ่งแค่ไหน ทุกสัปดาห์ท่านหลี่ก็จะหาเวลามาเยี่ยม แล้วก็อยู่ในห้องครึ่งวัน ความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของท่านคือการที่คุณลุงหลี่ตื่นขึ้นมา"

"พอได้ยินว่าเยี่ยวชิวมีฝีมือช่วยคนตายให้ฟื้น ท่านหลี่ก็ดีใจมาก รีบบอกว่าอยากให้เยี่ยวชิวช่วยรักษาคุณลุงหลี่"

"ถ้าเยี่ยวชิวรักษาคุณลุงหลี่ให้ฟื้นได้สำเร็จ อนาคตจะสดใส ได้เติบโตก้าวหน้าแน่นอน"

"แต่ถ้าล้มเหลว ทำให้ความหวังของท่านหลี่กลายเป็นความผิดหวัง เรื่องบรรจุก็อาจมีปัญหา"

"แน่นอน จะรักษาหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับเยี่ยวชิวเอง"

เยี่ยวชิวรู้ว่า แม้กัวต้าหนูจะดูเหมือนให้เขาเลือก แต่จริงๆ แล้วเขาไม่มีทางเลือก

ถ้าเขาไม่ยอมรักษาคุณลุงหลี่ ก็จะทำให้ท่านหลี่ไม่พอใจแน่นอน ตอนนั้นไม่ใช่แค่ไม่ได้บรรจุ อาจถึงขั้นตกงาน และอาจไม่มีที่ยืนในเมืองเจียงโจวอีกต่อไป

ถ้าขัดใจท่านหลี่ โรงพยาบาลไหนจะกล้ารับเขาเข้าทำงาน?

ดังนั้น ไม่ว่าเยี่ยวชิวจะเต็มใจหรือไม่ เรื่องนี้เขาต้องตอบตกลง

"น้องเยี่ยว รีบให้คำตอบฉันหน่อย เดี๋ยวฉันต้องไปรายงานท่านหลี่" กัวต้าหนูเร่ง

"ท่านรองผู้อำนวยการ ช่วยบอกท่านหลี่ว่า ผมยินดีลองดูอาการคุณลุงหลี่ แต่จะรักษาให้ท่านฟื้นได้หรือไม่ ผมไม่กล้ารับปาก" เยี่ยวชิวตอบ

"แค่เธอพูดแบบนี้ฉันก็วางใจแล้ว! หัวหน้าไป๋ รบกวนพาน้องเยี่ยวไปดูคุณลุงหลี่ด้วย!"

"ได้ค่ะ" ไป๋ปิงลุกขึ้น พาเยี่ยวชิวออกจากห้องทำงาน

ตอนที่ทั้งสองคนเกือบจะออกจากห้อง กัวต้าหนูก็พูดขึ้นมาอีก "น้องเยี่ยว......"

เยี่ยวชิวชะงักฝีเท้า หันกลับมาถามอย่างสงสัย "ท่านรองผู้อำนวยการ มีอะไรอีกหรือครับ?"

"ไม่มีอะไรมาก แค่อยากถามเรื่องเล็กๆ" กัวต้าหนูยิ้มถาม "สองวันนี้เธอเจอเสี่ยวฉงบ้างไหม?"

(จบบท)